ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 208

เกาจ้านรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย เมื่อถูกอ่านความคิดในใจได้

“ไม่ดีเหรอ ? ซูจิ้งจะได้ดีขึ้นมา”

“คุณผิดแล้ว”

น้ำเสียงของอวี้หนานเฉิงยังคงมั่นคง

“ในอนาคตเมื่อคุณต้องแต่งงาน พ่อแม่ของคุณต้องตรวจสอบ ถ้าถึงเวลานั้นแล้ว พวกเขารู้ว่าคุณปกปิดเรื่องอะไรไว้มากมายจากประวัติทางการแพทย์ของถานซูจิ้ง พวกคุณไม่มีทางถูกยอมรับแน่นอน”

อวี้หนานเฉิงรู้จักพ่อแม่ของเกาจ้านมาตั้งแต่เด็ก เขายอมตามใจเกาจ้านทุกอย่าง เพียงเพราะว่าเขาเป็นผู้ใหญ่ แต่พวกเขาไม่สามารถรับเรื่องโกหกปิดบังได้ ไม่ยากที่จะคิดเลยว่า ถ้าหากว่าในอนาคตพวกเขารู้ว่าเกาจ้านปกปิดเรื่องใหญ่ขนาดนี้ไว้ พวกเขาจะเกลียดผู้หญิงคนนี้ขนาดไหน

“ถ้าคุณอยากจะเสี่ยงทั้งชีวิตของถานซูจิ้งถูกพ่อแม่ของคุณเกลียดละก็ คุณก็สามารถทำแบบนี้ได้”

คำพูดของอวี้หนานเฉิง แทบจะปิดกั้นความคิดก่อนหน้านี้ของเกาจ้าน

คิ้วของเกาจ้านแทบจะขมวดเป็นปม

“อันที่จริงการประลองนี้ก็ไม่มีอะไรเลย ฉันไม่กลัวพ่อแม่รู้แล้วจะไม่ยอมรับ ฉันกลัวว่าเมื่อถึงตอนนั้นซูจิ้งจะยังไม่ได้สติ ถ้าเธอได้สติขึ้นมาแล้วรู้ว่าฉันประกาศความสัมพันธ์ของเธอกับฉันออกไป แล้วเธอจะโกรธ อันที่จริงตอนนี้ฉันกับเธอก็อยู่ระหว่างการเลิกรา”

เพียงเพราะว่าสมองของถานซูจิ้งไม่ค่อยโอเค และถูกเขาเก็บกลับมาก็เท่านั้น

หลังจากถึงจุดนี้ อวี้หนานเฉิงก็รู้สึกว่าตัวเองไม่มีอะไรที่จะต้องพูดต่อไปอีกแล้ว จึงทำเพียงตบไหล่เขา

“ที่ฉันต้องพูดก็พูดไปหมดแล้ว ต่อจากนี้ อันหรานน่าจะมีเรื่องอะไรจะพูดกับคุณ”

“คงเป็นอย่างนั้น”

เกาจ้านพยักหน้า

เซิ่งอันหรานเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของถานซูจิ้ง แทบจะเป็นเพื่อนคนเดียวของเธอ และเป็นผู้แบ่งปันความลับต่อกัน เธอเป็นคนเดียวในโลกที่พูดเรื่องอาการป่วย ตอนนี้คนป่วยอยู่กับเขาที่นี่ แน่นอนว่าเธอจะต้องมีอะไรพูดเป็นธรรมดา

หลังจากผ่านไปสักพัก เซิ่งอันหรานก็ออกมาจากห้องนอน

อวี้หนานเฉิงยืนขึ้นอย่างรู้งาน

“ผมไปโรงจอดรถแล้วขับมารอข้างล่างนะ”

หลังจากพูดเสร็จเขาก็มองเซิ่งอันหราน แล้วจากไป

“นั่งสิ”

“ไม่ล่ะ”

สีหน้าของเซิ่งอันหรานเรียบเฉย “ดูจากท่าทางแล้ว คุณคงไม่ฟังคำพูดของอวี้หนานเฉิงเท่าไหร่”

”ฟังหมดแล้ว“

เกาจ้านอธิบาย “ล้วนเป็นสิ่งที่ดี และทั้งหมดก็เพื่อประโยชน์ของผม แต่เมื่อไตร่ตรองอย่างรอบคอบแล้ว แต่เมื่อพิจารณาแล้วก็ไม่มีที่ใดเลยที่จะเงียบเลย อย่างไรซะเขาก็ไม่ได้อยู่ในจุดของผม”

“แต่ฉันมาจากจุดยืนของซูจิ้ง”แววตาของเซิ่งอันหรานเฉียบคม เธอจ้องมองอย่าไม่สะทกสะท้าน “เมื่อพูดออกมาก็ไม่ได้ดูน่าฟังขนาดนั้น”

“คุณพูดมาเถอะ ผมเตรียมพร้อมแล้ว ตั้งแต่ที่รู้ประวัติทางการแพทย์ของจิ้งจิ้งวันนั้นผมก็เตรียมทุกอย่างไว้แล้ว”

“ในการเตรียมพร้อมของคุณ มีการเตรียมการอะไรไว้ไหมถ้าวันหนึ่งคุณทนต่อไปไม่ได้ และมีแผลนจะเลิกกับเธอไหม ?”

น้ำเสียงของเซิ่งอันหรานจริงจัง เธอถามคำถามนี้อย่างจริงจังโดยไม่มีการล้อเล่นหรือประชด เธอกำลังถามคำถามนี้

ถ้าวันหนึ่งคุณไม่รักเธอแล้ว หรือเหนื่อยกับชีวิตแบบนี้ และทนใช้ชีวิตกับเธอต่อไปไม่ได้แล้ว เธอจะทำยังไงล่ะ ?

เกาจ้านกำหมัดแน่น “คุณรอเดี๋ยว”

หลังจากพูดจบ เขาก็เดินไปยังมุมอ่านหนังสือที่เปิดอยู่ เปิดประตูชั้นล่างสุดของตู้หนังสือ แล้วหยิบเอาตู้เซฟอะลูมิเนียมแบบพกพาออกมา

“นี่คือใบรับรองอสังหาริมทรัพย์ทั้งหมดของผม มีชื่อของผมอยู่ทั้งหมด 36 แห่ง และทรัพย์สินที่มีค่าที่สุดคืออยู่ในเกียวโต อสังหาริมทรัพย์สามในหกของจินหลิงเป็นร้านค้าเชิงพาณิชย์ให้เช่า ส่วนที่เหลือถูกแบ่งไปทำรีสอร์ตในที่ต่างๆ และนี่คือรถภายใต้ชื่อของผม และนี่คือหลักฐานการเป็นเจ้าของหุ้นภายใต้ชื่อของผม...........”

“คุณให้ฉันดูของพวกนี้ทำไม ?”

เซิ่งอันหรานรู้สึกสับสนหลังจากได้ยินเขารายงานทรัพย์สินของตัวเอง หลังจากฟังอยู่พักหนึ่งเมื่อเห็นทรัพย์สินข้างในตู้เซฟยังมีของอีกครึ่งหนึ่ง เธอก็อดไม่ได้ที่จะขัดจังหวะ

เกาจ้านหยุดการกระทำลง แล้วเงยหน้าขึ้นพูดอย่างจริงจังว่า “ถ้ามันเป็นอย่างที่คุณพูด แล้วมันมีวันนั้นจริงๆ ผมไม่สามารถใช้จ่ายดูแลเธอได้จริงๆ ผมเคยคิดเรื่องนี้ ตอนนี้ผมไม่คิดว่ามันจะเป็นเพราะเธอไม่รักผมแล้ว หรือเพราะไม่สามารถทนได้ ผมก็คิดว่าถ้าเกิดมีภัยธรรมชาติเกิดขึ้น ผมไม่มีชีวิตนี้แล้ว ดังนั้นผมก็คิดเรื่องนี้แล้วเช่นกัน”

“……”

ทั้งหมดนี้เป็นทรัพย์สินที่ชี้แจงชัดเจนภายใต้ชื่อของผม ผมให้ทนายความร่างสัญญา ถ้าหากว่าเกิดเรื่องอะไรแบบที่คุณพูดนั้นขึ้นมา ทรัพย์สินทั้งหมดของผมจะถูกโอนให้จิ้นจิ้น

“ถ้าเธอใช้ไม่ได้ล่ะ ?”

เมื่อเซิ่งอันหรานพูดแบบนี้ออกมามันมีความรู้สึกค่อนข้างอธิบายยากอยู่

“มันก็จะมีอยู่สามฝ่ายคือ สถาบันความไว้วางใจ องค์กรสวัสดิการ และสถาบันการจัดการทางจิตเวช ทั้งสามที่นี้จะดูแลชีวิตที่เหลืออยู่ของจิ้นจิ้น”

หลังจากฟังคำอธิบายของเกาจ้านเกี่ยวกับการเตรียมการของเขา เซิ่งอันหรานต้องเชื่อว่า สำหรับเรื่องการดูแลถานซูจิ้ง เกาจ้านเขาศึกษามาดีแล้วจริงๆ บางทีนี่อาจจะเป็นเรื่องบังเอิญ และความกระตือรือร้นของเขาไม่ได้ทำให้เขาตกใจสับสน แต่เขากลับมีเหตุผลมากเกินไปแล้ว

เขาคิดกระทั่งแม้ว่าสถาบันความไว้วางใจและองค์กรสวัสดิการจะร่วมมือกันฉ้อโกงทรัพย์สิน เขาก็ขอให้ถานซูจิ้งมีอายุถึงแปดสิบปี และอวัยวะทุกส่วนของร่างกายต้องสมกับวัยและอายุของเธอด้วย จากนั้นเงินที่เหลือถึงสามารถเอาไปให้สถาบันความไว้วางใจ องค์กรสวัสดิการไว้

เซิ่งอันหรานไม่มีอะไรจะพูด

ในขณะที่กำลังจะออกจากบ้านเกาจ้าน ทันใดนั้นก็มีเสียงร้องไห้ดังขึ้นมาจากในห้องนอน เกาจ้านดูเหมือนจะชินแล้ว “ผมไปส่งคุณไม่ได้แล้ว เธอน่าจะร้องไห้เพราะดูหนัง ผมต้องไปปลอบเธอ”

“ไปเถอะ”

เซิ่งอันหรานมีเหตุผลที่จะเชื่อว่าการดูแลของถานซูจิ้งจะต้องดีกว่าที่อื่นมาก แต่เธอก็ยังเป็นกังวลเล็กน้อย การดูแลแบบตัวต่อตัวและอย่างใกล้ชิดจะทำให้ชีวิตปกติของเกาจ้านเปลี่ยนไปมากขนาดไหน

หลังจากขึ้นรถ อวี้หนานเฉิงก็ปิดปากเงียบไม่พูดเรื่องครอบครัวเกาจ้าน แล้วเปลี่ยนไปพูดเรื่องอื่นแทน

“จะไปหาคุณปู่เยี่ยมซิงซิงน้อยไหม ?”

หลังจากรู้ว่าถานซูจิ้งประสบอุบัติเหตุ อวี้หนานเฉิงก็ส่งซิงซิงน้อยไปอาศัยอยู่บ้านคุณปู่

เซิ่งอันหรานไม่มีอารมณ์ เธอถอนหายใจแล้วพูดว่า

“ไม่ล่ะ ถ้าเจอซิงซิงน้อยจะต้องถามแน่ว่าแม่บุญธรรมของเธอไปไหนแล้ว ฉันยังไม่ได้คิดว่าจะตอบเธออย่างไรดี”

“ถ้างั้นก็อย่าเพิ่งไปเจอ ได้ยินพ่อบ้านว่า ซิงซิงน้อยอยู่บ้านเก่าสบายดี ใกล้จะเปิดเรียนแล้ว เธอต้องการคนรับส่งเธอ คุณไปไม่ไปแทบจะไม่ได้มีผลกระทบอะไรกับเธอเลย”

“ใครบอกกัน ? ในขณะที่รอให้บริษัทเริ่มดำเนินการ ฉันยังสามารถไปรับส่งเธอได้”

เซิ่งอันหรานไม่เห็นด้วยกับความคิดของเขา เขาพูดราวกับว่าตัวเองนั่งเพลิดเพลินกับผลลัพธ์โดยไม่รู้อะไรดีหรือไม่ดี

“บริษัทออกแบบของโจวฟังสามารถมองได้ แต่ผู้ออกแบบ..........”

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเซิ่งอันหราน ราวกับว่ากำลังหาวิธีพูดอยู่

“นอกจากฉินปัวแล้ว คุณยังต้องตั้งทีมออกแบบด้วยนะ ผมให้โจวฟังประกาศเสนองานให้คุณในนามชิงเหมิง คุณไม่ถือสานะ”

เซิ่งอันหรานเริ่มมีสติกลับมา “ตำแหน่งหัวหน้านักออกแบบเว้นไว้ก่อนเถอะ”

“อืม เว้นไว้ก่อน”

มีดวงดาวไม่กี่ดวงบนดวงจันทร์ และในค่ำคืนนี้จินหลิงยังคงเป็นถนนที่พลุ่งพล่านไปด้วยแสงไฟประดับประดา

คนคนหนึ่งเพียงเพื่อรักจะสามารถทำอะไรได้บ้างนะ ?

ถานซูจิ้งกลัวการถูกทอดทิ้งมากที่สุด ความนับถือตนเองของเธอไม่สามารถให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นได้ ดังนั้นเธอจึงปกปิดเรื่องการป่วยของเธออย่างไม่มีเงื่อนไข แต่สุดท้ายก็ยังตกไปอยู่ในมือของเกาจ้าน

เซิ่งอันหรานเอนหลังพิงเบาะ และจ้องไปที่อวี้หนานเฉิงที่ตำแหน่งคนขับเป็นเวลานาน

“อวี้หนานเฉิง ฉันมีเรื่องอยากสารภาพกับคุณ”