ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 209
“สารภาพ ?
อวี้หนานเฉิงกำลังขับรถอยู่ “ประวัติทางการแพทย์ คุณก็ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าด้วยเหรอ ?”
คำพูดนี้หยุดคำพูดของเซิ่งอันหรานไว้ครึ่งหนึ่ง เธอพูดติดตลกและถามอย่างจริงจังว่า “ถ้าหากว่าฉันเป็นล่ะ ? ไม่แน่ฉันอาจจะรู้จักถานซูจิ้งจากกลุ่มผู้ป่วยก็ได้ ใช่ไหม ?”
“ถ้าหากว่าคุณก็เป็น ?”
อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเธอ ราวกับว่ากำลังยืนยันอะไรบางอย่าง อ“ยากฟังความจริงไหม ?”
“นอกจากความจริง ทุกอย่างก็เป็นเรื่องไร้สาระ”
อวี้หนานเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็ชะลอรถ “ถ้าหากว่าคุณเป็นโรคซึมเศร้าจริงๆ ผมก็ไม่ได้ลำบาก
เหมือนเกาจ้าน พ่อแม่ผมก็ไม่มีแล้ว คุณปู่ก็อายุจะแปดสิบปีแล้ว.......”
“โอ๊ย..........”
เซิ่งอันหรานฟังต่อไปไม่ไหวแล้ว “คุณหยุดพูดเลยนะ ถ้าคุณปู่ได้ยินว่าคุณแช่งเขาแบบนี้ เขาต้องโกรธจนเตะคุณแน่”
“เกิดแก่เจ็บตาย เป็นเรื่องธรรมดา”
สีหน้าของอวี้หนานเฉิงสงบนิ่ง
“ช่างเถอะ ถามคุณไปก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี”
เซิ่งอันหรานรู้สึกทำอะไรไม่ถูก อวี้หนานเฉิงเป็นใครกัน ? เขาเป็นคนที่ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขาไม่เหมือนกับเกาจ้านที่ชีวิตดูวุ่นวาย แล้วตัวเองจะถามคำถามนี้ไปทำไมกัน ?
“เมื่อครู่คุณอยากพูดอะไรกับผม ?”
อวี้หนานเฉิงเร่งความเร็วรถ ตอนนี้ยังอยู่ห่างจากคอนโดเซิ่งอันหรานอยู่มาก
เมื่อเห็นเข็มความเร็วเพิ่มขึ้น เซิ่งอันหรานก็ขมวดคิ้ว
“ไม่มีอะไร มันไม่สำคัญหรอก ถึงบ้านแล้วค่อยพูดนะ”
ดวงตาของอวี้หนานเฉิงดูซับซ้อนแล้วจางหายไป
อันที่จริงในตอนที่เซิ่งอันหรานพูดว่ามีเรื่องจะสารภาพ เขาคิดไปถึงชายที่ชื่อกู้เจ๋อทันที
ถ้าหากทุกอย่างสามารถสารภาพออกมาจากปากของเซิ่งอันหรานได้ ถ้างั้นปัญหาระหว่างสองคนนี้ ก็ไม่ถือว่าเป็นปัญหา
หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง รถก็มาจอดอยู่ที่หน้าประตูคอนโด อวี้หนานเฉิงถอนหายใจอย่างแผ่วเบา
เซิ่งอันหรานนอนพิงเบาะข้างคนขับ โดยไม่มีวี่แววว่าจะตื่นขึ้นมาเลย
——
อวี้หนานเฉิงเลื่อนตารางงานของตัวเองออกไปหนึ่งสัปดาห์ เขาดูแลเซิ่งอันหรานตลอดทั้งวันยี่สิบสี่ชั่วโมง
อย่างไรก็ตามตั้งแต่วันที่สาม เซิ่งอันหรานก็รู้สึกเสียใจกับคำขอร้องของตัวเอง
เพราะอวี้หนานเฉิงเป็นคนที่น่าเบื่อจริงๆ ทุกวันนอกจากจะอ่านหนังสืออยู่ที่บ้านแล้ว เขาก็พาเธอไปบ้านเก่าไปเยี่ยมเด็กทั้งสองคน เขาไม่ยอมให้เธอลงไปเดินเล่นชุมชนข้างล่างเลยด้วยซ้ำ
“คุณลงไปเดินเล่นข้างล่างไหม ? อยู่ในบ้านกับฉันทุกวันไม่เบื่อเหรอ ?”
เซิ่งอันหรานมองไปยังร่างที่อยู่บนโซฟา ด้วยน้ำเสียงที่ทำอะไรไม่ถูก
“ผมไปคนเดียว ?” อวี้หนานเฉิงเงยหน้าขึ้นจากหนังสือมองดูเธอ
“มิฉะนั้นล่ะ ? ”เซิ่งอันหรานชี้ไปที่ขาของตัวเอง “คุณคงไม่ได้คิดว่าขาที่หักของฉันนี้แล้วยังจะไปที่ไหนกับคุณได้อีกเหรอ ? ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วยนะ”
“ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้”
เสียงปิดหนังสือดัง ปึก มองดูแล้วหนังสือเล่มนั้นน่าจะเป็นหนังสือเกี่ยวกับกฎหมาย
สิบนาทีต่อมา โจวฟังผู้ช่วยของอวี้หนานเฉิงก็มา หลังจากยืนยันว่าอวี้หนานเฉิงจะไม่เข้าร่วมการประชุมคณะกรรมการครั้งนี้จริงๆ เขายังเอารถวีลแชร์คันใหม่มาให้อีก
“เดิมทีเตรียมไว้ให้คุณปู่ แต่ตอนนี้ได้เอามาใช้ก่อนแล้ว”
เมื่อได้ยินอวี้หนานเฉิงพูดออกมาแบบนี้ เซิ่งอันหรานก็แทบจะพ่นน้ำออกมา
ด้วยแบบนี้ เซิ่งอันหรานจึงถูกอวี้หนานเฉิงเข็นออกไปด้วยสีหน้าที่ไม่เต็มใจ
ตอนนี้เป็นเดือนกันยายน และฝนก็เพิ่งตกลงมา เมื่อลมพัดมา จึงรู้สึกหนาวหน่อยๆ
อวี้หนานเฉิงวางผ้าห่มบนขาของเซิ่งอันหรานไว้ ในลิฟต์เซิ่งอันหรานอดไม่ได้ที่จะมองกระจก และรู้สึกว่าตัวเองเหมือนเป็นคนพิการเลย
และความคิดนี้ ได้ถูกยืนยันโดยคุณป้าที่ผลัดกันมาดูแลชุมชนที่นี่
“เอ๊ะ นี่ไม่ใช่คุณเซิ่งที่อยู่ชั้นยี่สิบสองเหรอ ? ขาเป็นอะไร ? ไม่เป็นอะไรมากใช่ไหม ?”
เซิ่งอันหรานอธิบายว่าตัวเองถูกน้ำร้อนลวก จนผิวเกือบจะเสียสภาพ
“พวกเราไปกันเถอะ” เธอมองอวี้หนานเฉิงอย่างเกรี้ยวกราด
ปากไม่ดีเลยจริงๆ เห็นได้ชัดว่าอยากจะให้อวี้หนานเฉิงออกมาเดินเล่น แต่เธอกลับได้รับความทุกข์ทรมาน ได้ยังไงกัน?
“ตกลง จะไปที่ไหน ?”
อวี้หนานเฉิงก็ยังไม่ค่อยชอบการเดินเล่นแล้วถูกคนรบกวนแบบนี้ เขาอยากไปอีกที่ที่มัน ‘โรแมนติก’
“แล้วแต่ จะไปไหนก็ได้ ตรงนั้นมีซูเปอร์มาร์เก็ต ตรงนั้นมีสวนสาธารณะ”
“สวนสาธารณะก็น่าจะคล้ายกับชุมชน”
“งั้นก็ไปซูเปอร์มาร์เก็ต” สีหน้าของเซิ่งอันหรานดูประหม่า “ซูเปอร์มาร์เก็ตน่าจะไม่ค่อยมีใครรู้จักฉัน”
“อืม ที่บ้านก็ไม่มีไข่ไก่แล้วพอดี ไปซื้อสักหน่อยเถอะ”
อวี้หนานเฉิงพูดอย่างเคร่งขรึม
เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขา “ไม่ซื้อไข่ไก่ได้ไหม ? นอกจากไข่ต้มแล้วคุณยังทำอะไรได้อีก ?”
ก่อนหน้านี้อวี้หนานเฉิงบอกว่าทำอาหารได้ แต่สรุปแล้วเขาต้มไข่มาสิบฟอง แล้วทุกฟองก็ล้วนสุกแห้งมาก จนเซิ่งอันหรานแทบจะสำลัก
เมื่อได้ยินว่าทักษะทำอาหารของตัวเองแย่มาก อวี้หนานเฉิงก็เดินไปพร้อมกับรถเข็นจากนั้นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ผมจะลองทำอาหารอย่างอื่นดู เมื่อคืนศึกษาวิธีทำมาแล้ว ไม่น่าจะยาก
เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขาอย่างดูถูก
“จริงเหรอ ? งั้นฉันก็ขอทำความเข้าใจว่าประสบการณ์การทำอาหารของคุณไม่ได้ยากอะไร”
คนที่ทำอาหารครั้งแรก เติมเกลือเติมน้ำมันเท่าไหร่คุณรู้เหรอ ?
ในส่วนขายผัก อวี้หนานเฉิงถือกล่องมันฝรั่งและพริกหยวกซอยในกล่อง เพื่อยืนยันกับเซิ่งอันหราน
“อันนี้สามารถทำมันฝรั่งผัดพริกหยวกได้ใช่ไหม ?”
“อืม” เซิ่งอันหรานตอบอย่างไม่ใส่ใจ มุมปากเธอยกขึ้น “การซื้ออาหารปรุงสำเร็จและจับคู่กันเป็นทักษะการทำอาหารของคุณ ?”
“จำกัดเวลา นี่ก็เป็นกลยุทธ์ทางการตลาดที่ไม่เลวของซูเปอร์มาร์เก็ต”
อวี้หนานเฉิงนำกล่องใส่ลงรถเข็นด้วยตัวเอง มือข้างหนึ่งเขาเข็นรถอีกข้างหนึ่งเข็นวีลแชร์
“คุณเข็นรถไปเถอะ อันนี้ฉันทำเอง”
ก่อนที่เซิ่งอันหรานจะจับล้อทั้งสองข้างของวีลแชร์ ทันใดนั้นก็มีเสียงของเด็กสาวดังขึ้นมา
“คุณป้า หนูช่วยคุณได้ค่ะ”
เมื่อหันศีรษะ ก็เห็นเด็กผู้หญิงอายุห้าหกขวบ สวมชุดครัวซองถักเปียสองข้าง ยืนอยู่ด้านหลังวีลแชร์ของเซิ่งอันหราน สองมือถือรถวีลแชร์ ด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา
ร่างที่ตามหลังมาน่าจะเป็นพ่อแม่ของเธอ
คุณแม่ที่ดูยังสาวที่ดูอ่อนโยนมาก เมื่อเห็นก็รีบมาขอโทษ
“ขอโทษนะคะ” หลังจากนั้นก็ขมวดคิ้ว แล้วหันไปพูดกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่โกรธว่า “หน่วนหน่วน ไม่ได้นะ”
“คุณป้าเดินไม่ได้ หนูอยากจะช่วย”
เซิ่งอันหรานก้มศีรษะลง เธอเขินอายเล็กน้อย
“หน่วนหน่วน พูดแบบนี้ออกมาได้ยังไง ? สีหน้าของคุณแม่สาวซีดเซียว รู้ไหมว่าเราไม่สามารถพูดถึงคนอื่นอย่างนี้ได้.....รีบมานี่”
“เอ่อ” เมื่อเซิ่งอันหรานเห็นเด็กเล็กดูเสียใจ เธอก็อดไม่ได้ที่จะขัด
“อันที่จริงฉันก็แค่เป็นแบบนี้ชั่วคราว เดี๋ยวก็ดีขึ้น”
เธอมองดูเด็กสาวอย่างอ่อนโยน “หนูอยากช่วยคุณป้าใช่ไหม ?”
“ค่ะ” เด็กสาวพยักหน้า
“ถ้างั้นหนูช่วยป้าไปตรงที่ขายขนมหน่อยได้ไหม ?”
เด็กสาวเหลือบมองแม่ของตัวเองอย่างลังเล
ท้ายที่สุดแล้วใบหน้าที่กังวลของคุณแม่ก็เข้าใจเจตนาของเซิ่งอันหราน เธอพยักหน้าแล้วพูดว่า “ระวังหน่อยนะ หน่วนหน่วน ห้ามเข็นเร็วเกินไปนะ”
“หนูรู้ค่ะ”
ด้วยเหตุนี้ เด็กสาวจึงเข็นเซิ่งอันหรานไป
“ช็อกโกแลตอันนี้อร่อยมากค่ะ”
เซิ่งอันหรานหยิบกล่องช็อกโกแลตมา “เด็กชายและเด็กสาวในบ้านของคุณป้าก็ชอบกินอันนี้เหมือนกัน”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผูกรักท่านประธานพันล้าน