ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 261

"ผู้จัดการร้านคนก่อนหน้านี้บรรยายว่า คุณผู้หญิงท่านนั้นอายุประมาณ23-24ปี หน้าตาสวยงาม เอาสร้อยนั้นเข้ามาถามว่าใครสั่งทำในร้านเรา"

เสียงผู้จัดการร้านในสายชัดเจนมาก สำหรับอวี้หนานเฉิงแล้ว เหมือนน้ำแกงสร่างเมา ปลุกสมองให้ตื่น

ผู้หญิงแซ่เซิ่ง ข้างตัวเขาก็มีแค่คนเดียว เข้าข่ายอย่างเลี่ยงไม่ได้

แต่เขาตัดความเป็นไปได้นี้ออกอย่างรวดเร็ว

6ปีก่อน เขากับเซิ่งอันหรานไม่มีความเกี่ยวข้องกันสักนิด เป็นไปได้ยังไงที่สร้อยเส้นจะตกอยู่ในมือเธอ?

ในเวลาเดียวกันที่ปฏิเสธการคาดเดานี้ จู่ๆ ในสมองเขาเหมือนมีเศษชิ้นส่วนบางอย่างแวบเข้ามา

เขาสงสัยว่าสร้อยเส้นนั้นหายในคืนที่หาหญิงอุ้มบุญเมื่อ 6ปีก่อนมาโดยตลอด แต่เหล่าหลู่พ่อบ้านในตอนนั้นบอกว่าไม่มี บอกว่าถามผู้หญิงคนนั้นแล้ว ไม่ได้อยู่ที่เธอ

แต่ตั้งแต่หลังเหล่าหลู่อุ้มจิ่งซีกลับมาก็ลาออกกะทันหัน บวกกับก่อนหน้านี้ให้โจวฟังไปสืบ กลับรับรู้ว่าเหล่าหลู่ตายเพราะอุบัติเหตุ บวกกับมองจากอุปสรรคที่ตามสืบเรื่องผู้หญิงอุ้มบุญ เรื่องอุ้มบุญตอนนั้น เหล่าหลู่ต้องมีเรื่องปกปิดเขาอยู่แน่นอน

นอกหน้าต่างมีนกบินผ่านเคียงข้างกัน จินหลิงสดชื่นเหมือนท้องฟ้าที่เพิ่งได้รับการชำระ

อวี้หนานเฉิงมองนอกหน้าต่างไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง นิ้วมือเรียวยาวปัดบนมือถือ

"นายไปบ้านเก่า ไปเอารายชื่อที่ทำงานข้างกายกับเหล่าหลู่ในตอนนั้นกับเหล่าโจว แล้วไปหาออกมา ถามเรื่องเกี่ยวกับอุ้มบุญตอนนั้นทีละคน เค้นคำตอบวิธีไหนก็ได้"

ในสายนั้น เห็นชัดว่าโจวฟังอึ้งไปครู่หนึ่งถึงดึงสติกลับมา

"ครับ ผมไปทำเดี๋ยวนี้"

"อืม"

หลังจากวางสาย อวี้หนานเฉิงหยิบชุดนอนจากบนเตียง หมุนตัวเข้าไปในห้องน้ำ

ถ้าหากเรื่องผู้หญิงอุ้มบุญเกิดปัญหาจริงล่ะก็ เป็นปัญหายังไงกันแน่ ทำให้คนอย่างพ่อบ้านเหล่าหลู่ที่เก่าแก่ในตระกูลอวี้ลาออกกะทันหัน?

มองเซิ่งอันหรานที่นอนหลับอยู่ในอ่างน้ำ จู่ๆ เขาคาดเดาเรื่องหนึ่ง เพียงแต่อยู่แค่ครู่เดียว เพราะรู้สึกเหลวไหลเกินไป ดังนั้นก็หายไปจากในสมอง

เซิ่งอันหรานนอนจนถึงเที่ยงถึงได้ตื่น

ตอนตื่นด้านนอกมีเสียงดังโวยวาย อวี้จิ่งซีกับเซิ่งเสี่ยวซิงดูทีวีอยู่ในห้องรับแขก เซิ่งเสี่ยวซิงอยากดูคอนเสิร์ตย้อนหลังของเส้าซือ อวี้จิ่งซีไม่ยอม ใช้จังหวะที่เธอไม่ระวังเปลี่ยนช่อง ทั้งสองคนทะเลาะกันอยู่ในห้องรับแขก

กู้เทียนเอินไม่รู้ไปไหน อวี้หนานเฉิงกลับยุ่งอยู่ในห้องครัว

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตกแล้ว?

เซิ่งอันหรานนวดผมที่ยุ่งเหมือนรังนก ยืนอยู่หน้าประตูห้องนอนสักพัก ยังเหมือนคนที่เมาขี้ตา

"หม่าม้า ทำไมเพิ่งตื่น หนอนขี้เกียจ"

เซิ่งเสี่ยวซิงวิ่งมาตรงหน้าเธอ มองเธออย่างสนใจ "ปากหม่าม้าเป็นอะไร?"

"หา?"

เซิ่งอันหรานนิ่งไป หลังได้สติก็ปิดปากทันที พูดอู้อี้ว่า "คือว่า......เมื่อวานไม่ทันระวังชนเข้ากับตู้ ชนจนบวม"

"หา? เจ็บไหม หม่าม้า พวกเราไปโรงพยาบาล"

เซิ่งเสี่ยวซิงจับกางเกงเธอก็จะไป

"ไม่ต้องๆ"

เซิ่งอันหรานเขินสุดๆ "พักผ่อนดื่มน้ำมากๆ ก็พอแล้ว พวกลูกเล่นกันเอง เล่นกันเอง"

ระหว่างที่พูด เธอรีบหลีกเลี่ยงลูกรักทั้งสอง เข้าไปในห้องครัว

ความคิดเธอคือดื่มน้ำ ผลคือเพิ่งเข้ามาก็เห็นใบหน้าอวี้หนานเฉิงที่มองตัวเองอย่างลึกซึ้ง

"ชนจนบวม? ผมดูหน่อยว่าหนักไหม"

พูดอยู่ เขาก็ก้าวสองก้าวเข้าใกล้ตัวเอง

เซิ่งอันหรานรีบถอยหลัง ใบหน้าแดงสุดขีด พูดเสียงเบาว่า "คุณอย่าเข้ามา"

"ผมดูหน่อย"

มือใหญ่อวี้หนานเฉิงคว้าไว้ เหนี่ยวเอวของเธอ พาเธอเข้ามาให้อ้อมกอดตัวเอง "ตู้อะไรสามารถชนจนปากคุณเป็นอย่างนี้? เอาทิ้งดีไหม?"

"คุณยังไม่หยุดอีก?"