ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 354

เซิ่งอันหรานพูดหน้านิ่ง "ตอนคุณไปฉันกำลังหยุดพักผ่อน"

เผยหย่งจื้อขมวดคิ้ว ไม่ถามมากอีก

ในสายตาเขาอวี้เฟิ่งหยาพาผู้หญิงคนนี้มาด้วยไม่เพียงพอที่จะสนใจอะไร เขาต้องการคือเงิน อวี้เฟิ่งหยาต้องการชีวิตลูกชายของเธอ เขากลับคิดไม่ถึงผู้หญิงคนนี้ หลายปีมานี้เก็บเงินได้ไม่น้อย เวลาสั้นๆ แบบนี้ยังรวบรวมเงินออกมาได้20ล้าน

คิดถึงตรงนี้ จู่ๆ เขาก็รู้สึกเสียใจนิดๆ รู้แบบนี้น่าจะเรียกเยอะกว่านี้หน่อย

ใจคนโลภไม่สิ้นสุด...ดั่งงูจะกลืนช้าง ท่าทางโลภของเผยหย่งจื้อตกอยู่ในสายตาเซิ่งอันหราน ในท้องปั่นป่วน ถ้าหากไม่ใช่ผู้ชายคนนี้ ชีวิตนี้ของอวี้เฟิ่งหยาก็จะไม่ลำบากขนาดนี้ อวี้หนานเฉิงก็ไม่เพราะขาดความรักของครอบครัวเลยมีนิสัยเก็บตัวอย่างนี้

ที่มาของความชั่วร้ายทั้งหมดคือผู้ชายที่เหมือนกับผีดูดเลือดคนนี้

กลางคืนสลัวๆ

เซิ่งอันหรานก้มหน้าดูเวลา หางตาเหล่เห็นหวงเหมาคนที่เฝ้ากู้เทียนเอินสะลึมสะลือแล้ว พิงบนกำแพงหาวแรงๆ

เผยหย่งจื้อก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน เฉลี่ยทุก10นาทีก็จะสูบบุหรี่ให้ตื่น

"แค่กๆ"เซิ่งอันหรานไอเบาๆ ข้างหูมีเสียงไมโครโฟนขนาดเล็กดังขึ้น

"รับทราบ เตรียมดำเนินการ"

คอมมานโดสองทีมสวมชุดป้องกันลายพรางหมอบคลานบนพื้นในป่าทึบ ล้อมทั้งโรงงานแม้แมลงวันสักตัวก็บินออกไม่ได้ หลังหัวหน้าทีมทำมือให้สัญญาณ คอมมานโดหญิงหนึ่งในลูกทีมรูปร่างกระฉับกระเฉง ปีนไปบนท่อน้ำขอบผนัง

"เอ้อ....."ยามเฝ้าชั้นสองยังไม่ทันสังเกตมีปีนกำแพงขึ้นมาก็ถูกล็อกคอวางยาสลบ ค่อยๆ ล้มลง

ภายใต้แสงสีเหลือง เผยให้เห็นใบหน้าลายพรางหนึ่ง มีแต่คนสนิทถึงดูออกว่าเป็นเยี่ยจือ

เธอหน้าเกร็ง เคยเข้าร่วมฝึกในสถานการณ์จริงมาหลายครั้ง ไม่เคยเอาความรู้สึกมาช่วยเหลือตัวประกันเหมือนอย่างวันนี้ ตอนนี้ เสียงฝีเท้าเบาๆ ของเธอ ในเสียงลมท่ามกลางความมืดเหมือนถูกปกคลุมไปหมด

ฝุ่นละเอียดลอยอยู่บนรองเท้าบูต หลังจากหล่นลงไป เธอมาถึงตำแหน่งมุมกำแพงชั้นหนึ่งซ้อนตัวอย่างราบรื่น

ชั้นหนึ่งค่อนข้างโล่งกว้าง ตรงกลางมีที่ว่างประมาณห้าสิบกว่าตารางเมตร นอกจากแบกรับน้ำหนัก อะไรเป็นโล่ได้ แค่เธอเข้าไปใกล้ ยากที่จะเลี่ยงให้คนไม่กลัวตายพวกนั้นจับสังเกตไม่ได้ ดังนั้นไม่ควรบุ่มบ่าม

ด้านนอกฟ้าสว่างแล้ว

"โทรศัพท์ถามเหล่าสง ว่าเป็นไงบ้าง?"

เผยหย่งจื้อสูบบุหรี่กลับมา บนพื้นมีก้นบุหรี่อยู่ ใบหน้าหงุดหงิด "ที่เฮงซวยแบบนี้ จะแข็งตายแล้ว บอกผู้หญิงคนนั้น ฉันเปลี่ยนใจแล้ว ก่อนสิบโมงไม่ได้ พวกเราจะฆ่าทิ้งทันที เอาลูกชายเธอและแหล่งจ่ายเงินที่เธอพามานั้นน้ำลงแม่น้ำเป็นอาหารปลาด้วยกัน"

"ครับ" คนข้างๆ สั่นอย่างรีบร้อน ตกใจตื่นทันที หาวด้วย โทรศัพท์ไปด้วย

"ซวยแล้ว"

เซิ่งอันหรานได้ยินเสียงร้อนใจจากในไมโครโฟนเบาๆ

ในใจเธอหล่นตามไปด้วย กลัวว่าไม่ใช่คอมมานโดที่มาช่วยเหลือตัวประกันจับคนไว้แถวบริเวณธนาคารไปแล้ว

โทรศัพท์หวงเหมาเนิ่นนานถึงรับสาย เขาพูดไปด่าไป "เหล่าสง ไปทั้งคืนทำไมไม่โทรมาสักสาย เป็นไงบ้าง? ธนาคารเปิดยัง?"

เปิดลำโพง ในทั้งโรงงานก็ได้ยินเสียงเหล่าสง

"ถึงแล้ว ธนาคารเก้าโมงถึงเปิด กำลังรออยู่"

เซิ่งอันหรานถอนหายใจโล่ง ไม่รู้ว่าทางตำรวจข่มขู่เหล่าสงให้พูดหรือว่าทางตำรวจยังไม่ได้ลงมือ

"บอกผู้หญิงคนนั้น ลูกพี่เราบอกแล้ว รอถึงแค่สิบโมง ไม่ว่าเธอคิดวิธีอะไร รีบเอาเงินมา แมร่งจะแข็งตายอยู่แล้ว"

เหล่าสงตอบรับ "รู้แล้ว"

ทางนั้น หวงเหมาวางสาย มองทางเผยหย่งจื้อ "ลูกพี่"