ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 355

"หนานเฉิง" เซิ่งอันหรานเห็นเรียกชื่อเขาออกมา

กลับไม่คิด เผยหย่งจื้อได้ยินอย่างชัดเจน บีบคอเซิ่งอันหรานทันที "เธอว่าเขาเป็นใคร?"

"หากแกยังกล้าบีบเธอละก็ 20ล้านนี่ เงิน20ล้านนี่แกจะไม่ได้แม้แต่แดงเดียว"

อวี้หนานเฉิงหน้าเย็นชา ในตาเหมือนฉายความหนาวเย็นที่น่าหวาดเสียว

ด้านหลังเขา ท้ายรถค่อยๆ เปิดออก หลังกระเป๋าอะลูมิเนียมสองใบเปิดออก เผยให้เห็นทองคำแท่ง400แท่งวางเป็นระเบียบอยู่ด้านใน

เผยหย่งจื้อตะลึงไป "ในนี้มี20ล้าน?"

"30ล้าน"

อวี้หนานเฉิงพูดตัวเลขนี้ออกมาอย่างไม่แยแส "แค่แกปล่อยเธอกับเด็กข้างเธอคนนั้น เงินนี่ตอนนี้แกก็เอาไปได้"

"แกไม่มีสิทธิ์มาตั้งเงื่อนไขกับฉัน"

เผยหย่งจื้อเยาะเย้ย"ให้ตำรวจพวกนี้ถอยหลังไปให้หมด แกเอากุญแจรถวางไว้ที่นี่ รอฉันถึงท่าเรือ ผู้หญิงคนนี้กับเด็กนี่ก็ไร้ประโยชน์แล้ว ก็จะคืนให้แก"

อวี้หนานเฉิงย่นคิ้ว มองเยี่ยจือแวบหนึ่ง

เวลานี้บนการเจรจาต่อรอง ทางโจรลักพาตัวได้เปรียบ

เยี่ยจือทำมือ คอมมานโดที่มีเกราะอุปกรณ์อันตรายพวกนั้นค่อยๆ ถอยหลังไป เอาพอร์เชอคันนั้นของอวี้หนานเฉิงจอดไว้ที่โล่งนั้นเหมือนเดิม ทำเป็นรูปร่างวงกลม ล้อมวงขนาดใหญ่

เผยหย่งจื้อดึงไหล่ของเซิ่งอันหราน มืออีกข้างมีมีดสั้น ลูกน้องสามคนลากกู้เทียนเอินอยู่ด้านหลัง 4คนเคลื่อนไปที่พอร์เชออย่างระมัดระวัง

เซิ่งอันหรานรู้สึกได้ เผยหย่งจื้อกำลังเครียด หางตาเห็นเม็ดเหงื่อไหลอยู่บนหน้าเขา คนโลภต้องการความร่ำรวยอย่างนี้ จะยอมให้ตัวเองตายได้ยังไง?

เธอหรี่ตา พูดออกเสียงว่า

"พวกแกปล่อยเทียนเอินไป เขาสลบไปแล้ว พวกแกพาเขาไปก็เหนื่อยเปล่า ฉันไปกับพวกแก"

"แกมันมีค่าอะไร?" เผยหย่งจื้อหัวเราะ "แค่คนโดนหางเลขด้วยเท่านั้น เธอคิดว่าฉันไม่รู้เหรอ? เด็กนั่นถึงจะคุ้มค่าจริงๆ"

"ฉัน……"

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว กำลังจะพูดอะไรหน่อย กลับเห็นเยี่ยจือพยายามขยิบตาให้เธอ เธอรู้ได้ทันที ปิดปาก

หลายคนเคลื่อนไหวไปที่ตำแหน่งท้ายรถแล้ว

กระเป๋าทองแท่ง2ใบทำให้ในตาคนจนที่ชั่วร้ายเผยความโลภออกมาทางสายตา แต่พวกเขาก็รู้ หากออกจากที่นี่ไปไม่ได้ละก็ ทองแท่งมากแค่ไหนก็เสียเปล่า

เผยหย่งจื้อสั่งว่า "เอากระเป๋าไปข้างหน้า อีกเดี๋ยวถึงท่าเรือก็ถือขึ้นเรือ"

หวงเหมารีบปิดกระเป๋าอะลูมิเนียม หลังพยายามกลับแสดงสีหน้าแย่

"ลูกพี่ นี่หนักเกินไป อย่างน้อยต้องให้สองคนถึงจะยกไหว"

กระเป๋า 2ใบทองแท่ง400แท่ง น้ำหนักหลายร้อยกรัม คนเดียวต้องมีแรงมากแค่ไหนถึงจะยกไหว

เผยหย่งจื้อขมวดคิ้ว นิ้วที่จับไหล่เซิ่งอันหรานคลายลงเล็กน้อย "เด็กนี่สลบไปจัดการง่าย เอาเขาขึ้นบนรถ ผู้หญิงคนนี้ไม่เอาแล้ว"

วินาทีที่ถูกทิ้งนั้น เซิ่งอันหรานถึงเข้าใจเป้าหมายที่เยี่ยจือพยายามขยิบตาให้เธอเมื่อกี้

อวี้หนานเฉิงคิดไว้แล้วทองแท่งสองใบ พวกเขาไม่สะดวกเอาไป และบวกกับกู้เทียนเอิน พวกเขาตอนนี้มี5คน ในรถคันหนึ่งนั่งไม่ลง ดังนั้นเธอต้องถูกทิ้งไว้แน่นอน ขอแค่ไม่ให้เผยหย่งจื้อรู้ฐานะของเธอก็หายห่วง

หลังรถขับออกไป เซิ่งอันหรานยืนอยู่ที่เดิมขาทั้งสองเหมือนขยับไม่ได้

ดังนั้นไม่เครียดนั่นเป็นเรื่องโกหก ตอนอยู่ในช่วงความเป็นความตาย ไม่มีใครสงบได้จริงๆ

อวี้หนานเฉิงรีบเดินมาข้างหน้า ดึงเธอมากอดไว้ "ไม่เป็นไรแล้ว"

เสียงเขาสั่น ไม่เหมือนเมื่อกี้ที่สงบนิ่งเลย