ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 391

ไปฝรั่งเศสคราวนี้ต้องอยู่ไม่ต่ำกว่า2เดือนถึงจะกลับมาได้

ดังนั้นก่อนไป อวี้หนานเฉิงอยากไปเยี่ยมลูกสาวที่เพิ่งทำการผ่าตัดอีกครั้ง

หมอและพยาบาลแผนกผู้ป่วยในต่างรู้จักอวี้หนานเฉิง เห็นเขามา พยาบาลเวรรีบพูดว่า

"ประธานอวี้ มาเยี่ยมซิงซิงน้อยเหรอคะ?"

"อืม"

"ยังหมดสติไม่ฟื้นเลยค่ะ"

อวี้หนานเฉิงมองทางห้องผู้ป่วย ลังเลครู่หนึ่ง "มีคนดูแลอยู่ไหม?"

"มีพยาบาลดูแลหลังผ่าตัดอยู่ แต่หลังผ่าตัด ตลอดทั้งตอนบ่ายไม่เห็นคนในบ้านของคุณมาแล้ว อาการป่วยของซิงซิงน้อยคงที่แล้วเล็กน้อย ย้ายไปห้องผู้ป่วยทั่วไปแล้ว ตอนนั้นยังโทรศัพท์ให้คุณเซิ่ง แต่ไม่มีคนรับ น่าจะกำลังยุ่งอยู่"

"ตลอดทั้งตอนบ่ายไม่มีคนมา?"

อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้ว สงสัยเล็กน้อย

ในห้องผู้ป่วย พยาบาลดูแลหลังผ่าตัดหลังจากเห็นอวี้หนานเฉิงมา ออกไปอย่างรู้งาน หลังปิดประตู ในห้องผู้ป่วยสลัวเล็กน้อย อวี้หนานเฉิงเดินไปข้างเตียง นั่งบนเก้าอี้มองลูกสาวตัวเอง

ซิงซิงน้อยมีหน้าตาขาวใส หน้าตาเหมือนเซิ่งอันหรานมาก จมูกกับปากกลับเหมือนเขา ตอนนั้นที่เจอสาวน้อยคนนี้หลงทางวิ่งไปทั่วครั้งแรกที่สนามบิน เขารู้สึกคุ้นเคย ยังให้ช็อกโกแลตเธอกล่องหนึ่ง ตอนนั้นยังไงก็คิดไม่ถึงว่าสาวน้อยคนนี้ในตัวจะมีเลือดตัวเองไหลเวียนอยู่ครึ่งหนึ่ง

คิดถึงคำพูดเซิ่งอันหรานก่อนหน้านี้ ซิงซิงน้อยไม่สมบูรณ์มาแต่กำเนิด หลายปีนี้เจอความลำบากไม่น้อย เขาก็ปวดใจมาก

เด็กผู้หญิงตัวเล็กแค่นี้ ตั้งแต่เด็กก็เข้าโรงพยาบาลจนชิน กลับยังร่าเริงสดใสอย่างนั้น ดูแล้วดีกว่าอวี้จิ่งซีที่มีคนมากมายล้อมรอบดูแลมาก

คิดถึงตรงนี้ เขายิ่งขมวดคิ้วแน่น ในหัวกลับมีความคิดหนึ่งแวบขึ้นมา

ถ้าหากจิ่งซีเติบโตอยู่ข้างกายเซิ่งอันหรานละก็ บางทีอาจไม่มีนิสัยแบบนั้น แต่ไม่ถึงหนึ่งปี เซิ่งอันหรานก็มีวิธีทำให้เขาเปิดปากพูด ความจริงยืนยัน ตัวเองดูแลลูกไม่พอจริงๆ

กำลังคิดอยู่ จู่ๆ ร่างเล็กๆ บนเตียงก็ขยับ

"ป่าป๊า……"

เสียงเด็กที่ชัดดังอยู่ในห้องผู้ป่วย อวี้หนานเฉิงนิ่ง เงยหน้าขึ้น

เซิ่งเสี่ยวซิงไม่รู้ตื่นตอนไหน สายตายังเบลอเล็กน้อย เสียงพูดก็แหบแห้งน้อย "ป่าป๊ามาอยู่ในนี้ได้ไง หม่าม้าล่ะ?"

อวี้หนานเฉิงนั่งลงบนขอบเตียง กุมมือเล็กที่เธอยื่นออกมา ปลอบว่า"หม่าม้าลูกติดธุระนิดหน่อย ดึกหน่อยถึงจะมา เจ็บตรงไหนหรือเปล่า? ป่าป๊าเรียกคุณหมอให้ลูก"

เซิ่งเสี่ยวซิงส่ายหน้า เหนื่อยเล็กน้อย ยิ่งทำให้ดูอ่อนแอ "ป่าป๊ากับหม่าม้าคืนดีกันหรือยัง?"

อวี้หนานเฉิงค่อยๆ นิ่งไป

แม้ไม่ได้พูดอะไร สีหน้านี้ตกอยู่ในสายตาของเซิ่งเสี่ยวซิงกลับดูก็รู้ เธอเป็นเด็กฉลาดในการสังเกตสีหน้าคนหนึ่งมาแต่ไหนแต่ไร

"ป่าป๊า หม่าม้าจิตใจดีสุดๆ ป่าป๊าทำให้หม่าม้าโกรธไม่ได้ หม่าม้ารักป่าป๊าขนาดนั้น แต่ท่าทีป่าป๊าที่มีต่อหม่าม้าแย่ตลอด ยังไม่สู้กู้ป่าป๊า ป่าป๊าแบบนี้ หม่าม้าจะอยู่กับป่าป๊าได้ยังไง"

พูดมากขนาดนี้ในหนึ่งลมหายใจ เซิ่งเสี่ยวซิงเหนื่อยเล็กน้อย มองอวี้หนานเฉิงแสดงสีหน้าผิดหวังเล็กน้อย

ถูกเด็กน้อยคนหนึ่งสั่งสอนแบบนี้ อวี้หนานเฉิงกลืนไม่เข้าคายไม่ออกในเวลาเดียวกันก็สำนึกผิดมาก

"หม่าม้าลูกบอกว่า หม่าม้ารักป่าป๊าเหรอ?"

"อืม"

ใบหน้าเล็กของเซิ่งเสี่ยวซิงซีดขาว "ป่าป๊า หากหม่าม้าไม่รักป่าป๊าละก็ ทำไมต้องรับปากแต่งงานกับป่าป๊า?"

"บางทีอาจเป็นเพราะลูกกับจิ่งซี"

"ไม่ใช่หรอก"