ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 393

ถ้าหากการแต่งงานไม่ถูกยกเลิก เซิ่งอันหรานก็คือลูกสะใภ้ตระกูลอวี้ พี่สะใภ้ของกู้เทียนเอิน

และหัวหน้าค้ายาเพื่อแก้แค้นให้พี่น้องที่ตายไปพวกนั้น คนแรกที่ต้องไปก็คือตระกูลอวี้ ด้านหนึ่งคืออวี้ฉีเฟิงทำให้พวกเขาถูกเปิดเผย อีกด้านหนึ่งเบื้องหลังสถานะของนักเรียนพวกนั้นเกรงว่าจะถูกพวกเขาสืบรู้หมดแล้ว

บางทีพวกเขาอาจจะจ้องคนในตระกูลอวี้มานานแล้ว คนตระกูลอวี้ออกบ้านแทบจะมีคนล้อมหน้าล้อมหลัง ลงมือไม่ได้

เซิ่งอันหรานมีกู้เจ๋อปกป้องอยู่ มีหลุดอยู่เพียงครั้งเดียว ก็คือวันนี้ตอนบ่ายหลังจากดื่มกาแฟในร้านกาแฟกับตัวเอง

บนใบหน้าอวี้หนานเฉิงมีเหงื่อซึมออกมา สีหน้าค่อยๆ ซีดขาว

"กลับสถานีตำรวจ"

"ไม่ได้"

เกาจ้านกดมือที่เย็นของเขาไว้ "เทียนเอินบอกว่าคนค้ายาพวกนั้นเลือดเย็น หากแจ้งความแล้ว ตำรวจจะต้องตรงไปค้นเกาะทั้งหมดในเจียงซิน พี่ไม่รู้พวกเขาอยู่ไหน ถึงตอนนั้นแหวกหญ้าให้งูตื่น เกรงว่าอย่างแรกที่ทำคือฆ่าคนปิดปาก"

ตอนได้ยิน‘ฆ่าคนปิดปาก’คำนี้ อวี้หนานเฉิงคิ้วกระตุกอย่างแรง ในตาแสดงความหวาดกลัวที่ไม่แน่นอนออกมา

"พวกเรากลับไปก่อน เทียนเอินบอกว่าเขามีวิธี"

“……”

——

บนเกาะเจียงซิน เรือลำเล็กเพิ่งถึงฝั่ง ผู้ชายรูปร่างอ้วนหนึ่ง ผอมหนึ่งลากกระสอบถึงหนึ่งลงมา คนอ้วนแบกบนไหล่ คนผอมซ่อนเรือไว้ในหญ้าอ้อเล็กริมน้ำ ทั้งสองคนเดินตามกันเข้าไปในป่าลึก

"สองวันนี้ลูกพี่เป็นอะไร? ให้พวกเราระวังตัวไม่ต้องออกไปข้างนอกแท้ๆ สองวันนี้ลมกำลังแรง ทำไมเอาผู้หญิงกลับมาติดต่อกัน"

เสียงของคนอ้วนหนาเล็กน้อย เหมือนแบกจนเหนื่อยแล้ว

คนผอมข้างๆ ช่วยยกขึ้น พร้อมกับตบที่กระสอบหนึ่งที ทำหน้าสับปลับ

"พี่ นี่ไม่ใช่ว่าลูกพี่กลัวพวกลูกน้องอยู่ในที่แย่ๆ แบบนี้จะอดกลั้นจนโมโหออกมา ปีใหม่นี้ฉันไม่ได้กลับบ้าน ให้พวกเราเหล่าผู้ชายอยู่รอบนเกาะนี้คงไม่ได้มั้ง ชีวิตยังมีความหมายอะไร?"

"งั้นก็ไม่ถูก ก่อนหน้านี้ไม่ใช่พาน้องสาวพี่สะใภ้มาแล้วเหรอ?"

"พี่น้องเราบนเกาะคำนวณมาแล้วมี26คน คนเดียวไหวได้ไง? พี่สะใภ้คงสงสารน้องสาว"

"สงสาร?"คนอ้วนหัวเราะเยาะ"หากสงสารจริงละก็ เกรงว่าคงไม่พามาดับไฟคนถึงที่นี่ พวกนายใช้เด็กนั่นสิ้นเปลืองจนกลายเป็นสภาพอะไรแล้ว เห็นว่าฉันตาบอดหรือไง?"

พูดถึงตรงนี่ คนผอมก็ยิ้มเจี๋ยมเจี้ยม "พี่ว่าพี่ อาชีพกินไม่เลือกอย่างพวกเรา ไม่เห็นค่าชีวิตคน มีของให้ชิมพี่ยังหลบ บนเกาะนี้ก็มีแค่พี่ พี่สะใภ้ตายไปสามปีแล้วไม่ใช่เหรอ? ทำไมพี่ยังปิดกั้นตัวเองอยู่? "

จู่ๆ แววตาคนอ้วนก็หม่นลง มองคนผอมอย่างดุร้าย

คนผอมตกใจจนตัวสั่น พูดติดๆ ขัดๆ ว่า "พี่ ผมไม่ได้หมายความอย่างนั้น"

มีเสียงกรอบแกรบดังมาแต่ไกล มือหนึ่งส่องไฟฉายมา ส่องมาโดนหน้าทั้งสองพอดี ทำลายความอึดอัดนั้น

"โย่ พี่อ้วนกับลิงน้อยกลับมาแล้วเหรอ" ในป่ามีเสียงคุ้นเคยดังมา เป็นพี่น้องตรวจตราในทีมของวันนี้ "ลำบากแล้ว พี่หลงรออยู่พักหนึ่งแล้ว พอดีเลย มากินข้าวด้วยกัน ไปเถอะ"

คนอ้วนและคนผอมตอบรับ เหมือนลืมคำพูดเมื่อกี้ไปแล้ว ตามคนเข้าไป

"ผู้หญิงคนนี้จะเอายังไง?"

"เหมือนพวกผู้หญิงพวกนั้น ขังในบ้านทางทิศตะวันออกก็พอแล้ว ยังไงก็ใช้ประโยชน์เหมือนกัน"

มีผู้ชายหน้าสับปลับหัวเราะออกมา

"วันหลังคนเข้าไปพร้อมกันก็มากขึ้นแล้ว"

คนอ้วนขี้เกียจฟัง เปิดประตูบ้านทิศตะวันออก

ชั่วพริบตาที่เปิดประตู ในมุมมีร่างสีดำหดตัวอยู่ หลบอยู่ในผ้าห่ม เหลือเพียงดวงตาคู่หนึ่งจ้องพวกเขา หวาดกลัวสุดๆ