ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 394

“ฉันก็ถูกจับตัวมาไว้ที่นี่ ”

ในความมืดมิด เสียงของเกาชุ่ยทื่อและแหบแห้ง ปะปนด้วยความหวาดระแวง "เพื่อช่วยเหลือฉันลูกพี่ลูกน้องของฉันจึงพาฉันมาไว้ที่นี่ เพื่อที่ฉันจะได้ไม่ถูกข่มเหงจากพวกคุณ ดังนั้นฉันจึงต้องอยู่ที่นี่"

“ลูกพี่ลูกน้องของเธอ?”

ดวงตาของเซิ่งอันหรานเป็นประกาย "เกาหย่าเหวิน?"

หลังจากเหตุการณ์ที่เกาชุ่ยสวมรอยชูป่ายถูกเปิดเผย อวี้หนานเฉิงจึงสั่งให้โจวฟังไปตรวจสอบภูมิหลังของเกาชุ่ย ในขณะนั้นอวี้ฉีเฟิงได้แอบทำการขัดขวาง ทำให้เขาไม่สามารถค้นพบอะไรได้มากนัก แต่หลังจากที่กู้เทียนเอินกลับมาที่บ้านของตระกูลอวี้ เขาได้เปิดเผยถึงเรื่องของเกาหย่าเหวิน สุดท้ายจึงรู้ว่า เกาชุ่ยเป็นลูกพี่ลูกน้องของเกาหย่าเหวิน

มาถึงตรงนี้เซิ่งอันหรานก็พอจะเดาได้แล้วว่า ใครเป็นคนจับเธอมาไว้ที่นี่

นอกจากเกาหย่าเหวินแล้ว ดูเหมือนเธอจะไม่มีศัตรูคนอื่น หลังจากที่อวี้ฉีเฟิงหลังชนฝา เกาหย่าเหวินก็หายตัวไปจากวงการบันเทิงอย่างรวดเร็ว แม้แต่ข่าวคราวก็ไม่มี คงจะไม่ใช่หมาจนตรอก ที่คิดจะกัดเธอไม่ยอมปล่อยหรอกนะ ?

"ที่นี่คือที่ไหน ?"

“คิดว่าที่ไหนล่ะ？ ” เกาชุ่ยมองไปที่เซิ่งอันหราน เธอมองเซิ่งอันหรานอย่างบ้าคลั่ง รูม่านตาของเธอขยายออกราวกับจะกลืนกินเซิ่งอันหราน “นี่คือเกาะร้างที่ใครก็หาไม่เจอ เธอคิดว่าจะมีคนมาช่วยเธอเหรอ มันเป็นไปไม่ได้ พวกเราคงต้องอยู่ที่นี่ไปตลอดชาติ "

เกาะร้าง ? เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “ทำไมเกาหย่าเหวินถึงได้พาเธอและฉันมาที่เกาะร้างแห่งนี้ล่ะ ?”

“หุบปากซะ”เกาชุ่ยจ้องไปที่เธอ “ฉันตามพี่สาวของฉันลี้ภัยมา เธอคือหนามในใจของพี่สาว แล้วเธอกับฉันมันจะเหมือนกันได้ยังไง !”

เซิ่งอันหรานมองไปที่เกาชุ่ย ไม่รู้ว่าเสื้อผ้าของเธอไม่ได้ถูกเปลี่ยนหรือไม่ได้ซักมานานแค่ไหนแล้ว มันสกปรกมากเสียจนมองไม่เห็นสีเดิม การแสดงออกของเธอดูซับซ้อนมาก

“ในเมื่อเธอไม่ได้ถูกจับมาไว้ที่นี่ แล้วทำไมเธอถึงถูกขังอยู่ที่นี่เหมือนกับฉันล่ะ ？พวกเขาคงไม่ได้ให้เธอมาคอยเฝ้าฉันไว้ที่นี่หรอกใช่ไหม ？”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เกาชุ่ยจึงพูดขึ้นว่า "ใช่ พี่เกาหย่าเหวินให้ฉันมาคอยดูแลเธออยู่ที่นี่ ! ถ้าฉันคอยเฝ้าเธอให้ดี ไม่ปล่อยให้เธอหลบหนีไปได้ ฉันก็จะออกไปจากที่นี่ "

เซิ่งอันหรานไม่อยากจะสนใจเธอต่อแล้ว เธอคลำตามพื้นที่อยู่ตรงมุมห้อง เพื่อมองหาหนทางที่จะหลบหนี ปล่อยให้เกาชุ่ยหัวเราะเยาะเย้ยและพูดกับตัวเองอย่างบ้าคลั่ง

ไม่รู้ว่าเกาชุ่ยได้รับการกระทบกระเทือนจิตใจในเรื่องใด ทำไมเธอถึงได้กลายเป็นคนบ้าและดูไม่ค่อยปกติอย่างนี้

หลังจากคลำหาอยู่เป็นเวลานาน จู่ๆสีหน้าของเซิ่งอันหรานก็เปลี่ยนไป

ในกระท่อมหลังนี้มีหน้าต่างอยู่สองบานและประตูทางเข้าหนึ่งบาน หน้าต่างหลังห้องถูกปิดตายจากด้านนอก หากต้องการเปิดมันออก เสียงคงจะดังมากแน่ๆ เป็นไปไม่ได้ที่จะทำโดยที่คนด้านนอกไม่รู้ ส่วนหน้าต่างด้านหน้าถูกปิดครึ่งหนึ่งและยังสามารถมองเห็นลานด้านนอกได้ ลองคิดดูดีๆแล้ว ทางเดียวที่เธอจะหนีออกไปได้ คือประตูบานนั้น

แต่เซิ่งอันหรานยังคงไม่รู้ว่าประตูบานนั้นจะเปิดเมื่อไร

เกาชุ่ยไม่ได้คุยกับเธอ และเธอก็ไม่สามารถถามอะไรได้ ดังนั้นหลังจากที่เซิ่งอันหรานตรวจสอบเสร็จ เธอก็นั่งยอง ๆลง คนเดียวที่มุมห้องเพื่อวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบัน ถึงจะกลัว แต่ถ้าเกาหย่าเหวินจับตัวเธอมาที่นี่และยังไม่รีบฆ่าเธอเสียก่อน เธอก็ยังพอมีความหวัง ถึงแม้ว่ามันจะริบหรี่

ในเวลารุ่งสางก่อนที่ดวงอาทิตย์จะพ้นขอบฟ้า เสียงของการดื่มสุราข้างนอกค่อยๆ เบาลง เสียงฝีเท้าของคนดังขึ้นที่ลานรอบๆกระท่อม

"ปัง" เสียงประตูกระท่อมไม้กระแทกกับผนังและเปิดออกทันที

เซิ่งอันหรานตกใจมาก เธอรีบเงยหน้าขึ้น

ชายฉกรรจ์ห้าถึงหกคนสูงและผอม เดินเข้ามาด้วยกลิ่นเหม็นเหล้า และเมื่อเห็นเซิ่งอันหราน พวกเขาก็ต่างหัวเราะกันยกใหญ่

“โอ้ นี่ ผู้หญิงที่เจ้าอ้วนกับลิงน้อยพากลับมาวันนี้ ดูสวยกว่าผู้หญิงที่อยู่ก่อนหน้านี้เยอะเลย”

ผู้ชายที่อยู่ข้างหลังเดินเซเข้ามา ทันทีที่เขาเอ่ยปากพูดขึ้น กลิ่นแอลกอฮอล์ก็คลั่งคลุ้งไปทั่ว

“พี่สะใภ้ของพวกเรายังพอมีความเห็นใจพวกเราอยู่บ้าง เพราะรู้ว่าพวกเราอยู่บนเกาะร้างแห่งนี้จนเบื่อ ก็เลยพาสาวสวยๆมาให้ชื่นชม ”