ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 427

การแสดงออกของเซิ่งอันหรานนิ่งงัน เธอรู้สึกเขินอายจนทำอะไรไม่ถูก

"เปล่า ไม่มีอะไร..."

“ถ้าอย่างนั้น รอบกวนคุณหมอเซิ่ง ช่วยดูแผลที่แขนให้ผมหน่อย ว่าเป็นอย่างไรบ้าง ”

อวี้หนานเฉิงจับที่ผ้าพันแผล และมองไปที่เซิ่งอันหรานด้วยท่าทางสงบ ด้วยรูปลักษณ์ที่จริงจัง เขาไม่ได้มีความคิดเลวร้ายแต่อย่างใดเลย

เซิ่งอันหรานยังจะทำอะไรได้อีกล่ะ แพทย์ประจำของแผนกบาดแผลวิทยากลับบ้านเพื่อไปฉลองวันครบรอบแต่งงานกับภรรยาของเขา ส่วนเธอก็เป็นเด็กฝึกงานชั้นยอด เดิมทีคิดว่าวันนี้ในห้องฉุกเฉินจะไม่มีผู้ป่วย แต่ใครจะไป รู้ว่าเธอจะได้พบกับอวี้หนานเฉิงโดยบังเอิญเช่นนี้ ?

เมื่อเธอถอดผ้าพันแผลออก หางตาของเธอเหลือบไปเห็นแววตาดีใจของอวี้หนานเฉิง คิดว่านี่อาจจะไม่ใช่เรื่องบังเอิญ

ใครจะมาโรงพยาบาลตอนตีสอง ด้วยบาดแผลที่เพิ่งจะเปลี่ยนผ้าพันแผลไปเมื่อวันก่อน?

หลังจากที่ผ้าพันแผลถูกถอดออก มันเผยให้เห็นบาดแผลที่น่ากลัว ความคิดที่ยุ่งเหยิงในใจของเซิ่งอันหรานหายไปอย่างรวดเร็ว เธอใช้มือตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่ง

“ใครเป็นคนพันแผลให้คุณ ? ไม่ได้ทำความสะอาดปากแผลให้ดีเลยด้วยซ้ำ ไม่แม้กระทั่งใส่ยาลงไป คุณถือมันไว้ครู่หนึ่งนะ ? หมอในโรงพยาบาลคนไหนกันที่ขาดความรับผิดชอบถึงขนาดนี้ ？มันเป็นหนองหมดแล้ว”

เธอพูดอยู่คนเดียวตั้งนาน แต่กลับไม่ได้ยินคำพูดของอวี้หนานเฉิงเลย เธอเงยหน้าขึ้นสบตาเขา ดูเหมือนเขาจะกำลังใจลอยไร้จุดหมาย ราวกับไม่ได้อยู่ในที่แห่งนี้ด้วย

เซิ่งอันหรานรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เธอพยายามหลีกเลี่ยงการสัมผัสกับตัวเขาตรงๆ

“เดี๋ยวฉันจะไปเอายามา คุณรอก่อนนะ อย่าแตะต้องบาดแผลก่อนล่ะ”

ห้านาทีต่อมา เซิ่งอันหรานกลับมาพร้อมกับถาดอุปกรณ์ยาฆ่าเชื้อและทำแผล เธอไม่ได้พูดอะไรมาก ทันทีที่เข้ามาถึงเธอก็ลงมือทำความสะอาดแผลที่แขนของเขา ลงยาเสร็จ จากนั้นก็ใช้ผ้าก๊อซพันแผล

ระหว่างการดำเนินงานในขั้นตอนทั้งหมด เธอไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาสบตากับอวี้หนานเฉิงเลย หลังจากที่ทำความสะอาดบาดแผลเสร็จ เธอเก็บของ จากนั้นกลับไปที่โต๊ะเพื่อเขียนใบสั่งยา

“บาดแผลระดับปานกลา

แผลของคุณมีการติดเชื้ออย่างชัดเจน หลังจากพันแผลไว้ คุณยังต้องมาโรงพยาบาลเพื่อล้างแผลและเปลี่ยนผ้าพันแผลทุกวัน พยายามอย่าออกแรงมากเกินไป ไม่อย่างนั้นบาดแผลอาจจะปริได้ หลังจากที่แผลตกสะเก็ดจนหมดคุณก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมาเปลี่ยนผ้าพันแผลแล้ว ”

หลังจากพูดประโยคเหล้านี้จบ เซิ่งอันหรานฉีกรายการยาและยื่นให้กับอวี้หนานเฉิง "จ่ายค่าธรรมเนียมแล้ว ไปเอายาได้"

อวี้หนานเฉิงไม่ได้ยื่นมือออกไปรับกระดาษแผ่นนั้น เขาดึงเก้าอี้ออกมาแล้วนั่งลง ในขณะที่สวมเสื้อ "ถ้าวันนี้ไม่ใช่เพราะผมบาดเจ็บจริงๆ คุณก็คงจะไม่พูดคุยกับผมสักประโยค ใช่หรือเปล่า ?"

“คำพูดของคุณดูแปลกๆนะ” สายตาของเซิ่งอันหรานดูสงบและไม่เร่งรีบ “ถ้าไม่อยากสร้างความคับข้องใจ ฉันคิดว่าประโยคเมื่อกี่ไม่คุณไม่พูดน่าจะดีกว่า คนเคยรู้จักกัน ยังไงซะก็สามารถทักทายกันได้”

“คนเคยรู้จักกัน ？ ” ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงแข็งทื่อเล็กน้อย เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แทบจะพูดไม่ออก

“การรักษาของคุณเสร็จสิ้นแล้ว อย่ามาทำให้คนไข้คนอื่นต้องเสียเวลา แล้วอีกอย่างฉันก็ใกล้จะเลิกงานแล้ว” เซิ่งอันหรานพูดประโยคนี้โดยไม่เงยหน้า เธอก้มหน้าขีดเขียนอะไรบางอย่างในหนังสือจิตวิทยา โดยไม่สนใจมองเขาเลยแม้แต่น้อย

อวี้หนานเฉิงนั่งตัวตรงและไม่มีท่าทีว่าจะออกไปเลย

“อย่างงั้นก็ดี อีกสักพักถ้าคุณเลิกงานแล้ว เราไปทานอาหารเช้าด้วยกันเถอะ เพื่อเป็นการขอบคุณหมอเซิ่งที่ทำแผลให้ผม”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว

“ตอนนี้ตีสามแล้ว ต่อให้ฉันตอบตกลง ก็คงจะไม่มีร้านอาหารที่ไหนเปิด ”

“ผมบอกว่ามีก็ต้องมีสิ ”

“ไม่ต้องลำบากหรอกค่ะ ” เซิ่งอันหรานวางปากกาลงแล้วมองอวี้หนานเฉิงอย่างไม่พอใจ “ฉันเป็นหมอ ส่วนคุณเป็นคนไข้ คุณจ่ายค่ารักษาพยาบาล ฉันก็แค่ทำงานตามหน้าที่ของฉันเท่านั้น เรื่องอาหารเช้า ไม่จำเป็นหรอกค่ะ"

“คุณคงไม่ได้มีทัศนคติแบบนี้กับผู้ป่วนคนอื่นๆหรอกใช่ไหม ？ ”

น้ำเสียงของอวี้หนานเฉิงดูประชดประชันเล็กน้อย

เมื่อวานนี้ตอนไปทานอาหารค่ำที่บ้านเก่าของตระกูลอวี้ หลังจากที่ได้ยินข่าวจากอวี้อีอีเกี่ยวกับการกลับมาของเซิ่งอันหราน อวี้หนานเฉิงได้พลิกรายชื่อแพทย์ของโรงพยาบาลทั้งหมดในเมืองจินหลิง ไม่เสียแรงเลย โรงพยาบาลจินหลินเป็นโรงพยาบาลที่คุณปู่เคยเข้ารับการรักษามาก่อน

เซิ่งอันหรานเป็นนักศึกษาฝึกงานแลกเปลี่ยนทางด้านจิตวิทยาเด็กของมหาวิยาลัยแพทย์ชื่อดังในฝรั่งเศส ย้ายไปๆมาๆอยู่าห้าปี และในที่สุดเธอก็กลับมาที่จินหลิง

เขาจะอดใจไม่มาเจอเธอได้อย่างไร ?