ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 428

ฉันกลัวซะที่ไหนล่ะ !

เซิ่งอันหรานไม่รีรอ หยิบปากกาบนโต๊ะยัดปากของอวี้หนานเฉิงอย่างรวดเร็ว

โชคดีที่เขาพูดแค่นั้นแล้วก็จากไป เซิ่งอันหรานนั่งรอจนหลังตีสามเพื่อเลิกงาน หลังจากที่หมออู๋มาเปลี่ยนเวร เธอก็จากไปโดยไม่กล่าวทักทาย

เพราะเธอต้องไปทำงานตามปกติตอน 9 โมงเช้า เธอจึงนอนที่ห้องรับรองของแพทย์โดยตรง

เดิมทีเธอทำงานเหนื่อยทั้งวันทั้งคืน แต่เมื่อหัวถึงหมอน เธอก็ไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป

เธอไม่คิดว่าจะได้พบกับอวี้หนานเฉิงเมื่อกลับมาที่ประเทศจีน เธอไม่คิดว่าจะเร็วขนาดนี้ เธอพบกับชายชราและเขาที่โรงพยาบาลเมื่อหนึ่งเดือนก่อนเท่านั้น

เธอควรทำตัวยังไงเมื่อได้เผชิญหน้ากันอีกครั้ง นี่เป็นปัญหายากที่เธอคิดมาตลอด 5 ปี

ความจริงที่ว่าเวลาสามารถเยียวยาจิตใจคนนั้นเป็นเรื่องโกหก เพราะมันต้องใช้เวลานาน บางคนรักกันไม่นานแต่รักฝังลึกถึงกระดูกดำ บางคนอาจจะแค่2 เดือน บางคนใช้เวลา 3หรือ 5 ปี หรือบางคนอาจใช้เวลาทั้งชีวิต

ในที่สุดเช้ารุ่ง เซิ่งอันหรานกลิ้งตัวลงจากเตียงและเมื่อเธอมองเข้าไปในกระจก เธอเห็นว่าดวงตาของเธอแดงก่ำ และมันเพิ่งจะเป้นเวลา 7 โมงเช้าเท่านั้น

ก่อนไปทำงาน เธอไปหาหัวหน้าแผนกศัลยกรรมหัวใจและขอให้ฟ่านหลิงชวงเปลี่ยนเวรคืนกลับมา

“ทำไมจู่ๆถึงเปลี่ยนใจล่ะ”

ฟ่านหลิงชวงดูสงสัย "คุณวางแผนจะกลับไปหาคุณพ่ออวี้คนนั้นไม่ใช่เหรอ?"

“นั่นไม่ใช่พ่อของฉันค่ะ” เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “หมอฟ่าน ช่วยเคารพความเป็นจริงทางวิทยาศาสตร์หน่อยได้ไหม? ชายชราอายุ 80 กว่าแล้ว ฉันอายุแค่ 29 ปี จะมีลูกสาวที่อายุห่างกันขนาดนี้ยังไง ลูกสาวนอกสมรสหรือไงคะ?"

"ไม่ใช่เรื่องที่เป็นไปไม่ได้ มีแบบอย่างในโลกการแพทย์..."

ฟ่านหลิงชวงต้องการคุยกับฟ่านหลิงชวงอย่างจริงจัง แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่มืดมนของฟ่านหลิงชวง เธอจึงปิดปากทันที

“ไม่มีปัญหา ฉันจะปรับตารางเวรให้นะ ขอแค่เธอไปนัดบอดวันเสาร์แทนฉันก็พอ”

เซิ่งอันหรานสูดหายใจเข้าลึกๆอย่างอดทน

“หมอฟ่าน ถ้าคุณพูดเรื่องไร้สาระเกี่ยวกับลูกสาวนอกสมรสอีก ฉันจะบอกหัวหน้าพยาบาลซ่งว่าคุณขอให้ฉันไปนัดบอดแทนคุณ”

เมื่อได้ยินคำว่า 'หัวหน้าพยาบาลซ่ง' ใบหน้าของฟ่านหลิงชวงก็ซีดเผือด

“หมอเซิ่ง อย่าทำแบบนี้สิ”

“เชือดไก่ให้ลิงดูน่ะ ถ้าคุณขู่ฉัน ฉันต้องใช้มันเพื่อป้องกันตัวเอง” เซิ่งอันหรานเหลือบมองเธอ “นัดบอดครั้งนี้แค่ครั้งเดียวนะ จะไม่มีครั้งต่อไปอีก”

เซิ่งอันหรานหันกลับไปที่ห้องพักอีกครั้ง แต่เมื่อเธอเปิดประตู เขาได้กลิ่นอาหารเช้าอย่างงเต้าหู้และซาลาเปา

หมออู๋เพื่อนร่วมงานกำลังกินซาลาเปา และเมื่อเห็นเธอกลับมา เขาก็โบกมือให้เธออย่างรวดเร็ว "ฉันก็คิดอยู่ว่าเธอหายไปไหน รีบมากินซาลาเปาร้อนๆเร็ว มีเต้าฮวยร้อนๆจากถนนตะวันออกด้วยนะ ต่อคิวนานมาก”

ไม่นานหลังจากที่ฟ่านหลิงชวงกลับมาที่ประเทศจีน เธอไม่รู้ว่าอาหารรอบๆ โรงพยาบาลนั้นอร่อยหรือไม่ เมื่อได้ยินเช่นนี้ เธอก็รู้สึกสงสัยเล็กน้อยจริงรับเต้าฮวยมาชิม และรสชาติก็อร่อยจริงๆ

"ขอบคุณนะ"

“ขอบคุณทำไม?” หมอซูผลักแว่นตาขอบดำที่จมูกแล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันทำงานอยู่ในห้องฉุกเฉินมาหลายปีแล้ว และไม่มีใครเอาอาหารเช้ามาให้นอกจากสามี เมื่อคืนคุณปฏิบัติหน้าที่ทั้งคืน ตอนเช้าก็มีคนอาหารเช้ามาให้อีก”

เซิ่งอันหรานประหลาดใจ “นี่ของฉันเหรอ?”

“ไม่ใช่เหรอ?” หมอซูผลักขนมปังไปข้างหน้าเธอ “ฉันเพิ่งมาจากแผนกฉุกเฉิน มีชายหนุ่มคนหนึ่งถามว่าคุณอยู่ที่ไหน หลังจากที่รู้ว่าคนส่วนใหญ่ไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าไป ฉันรู้สึกทึ่งมาก เขาให้ฉันนำมันมาให้คุณแต่เช้าน่ะ"