ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 429

กลางวันหลังจากตรวจแผนกผู้ป่วยในหมดแล้ว แม้แต่ข้าวเที่ยงก็ไม่ทันได้กินตามเวลา เซิ่งอันหรานก็ถูกเรียกไปสังเกตการณ์ผ่าตัดแผนกกุมารเวช 2 เคส

แม้ว่าผ่าตัดฉุกเฉินพวกนี้ไม่ค่อยเกี่ยวกับจิตวิทยาเด็กที่เธอเรียนเท่าไหร่ แต่ในอนาคตเธอต้องทำงานที่แผนกกุมารเวช อยากทำจิตวิทยาเด็กให้ดี ความสามารถครอบคลุมสำคัญมาก อย่างน้อยเธออยากเข้าใจเคสพวกนี้ เข้าใจมากพอแล้ว ถึงสามารถวิเคราะห์จิตวิทยาเด็กจริงๆ

ตอนเย็นหลังเลิกงานกลับบ้าน เมื่อเข้าประตูในบ้านก็มีกลิ่นคุกกี้

"ทำขนมอีกแล้วเหรอ?"

เซิ่งอันหรานยื่นคอมองไปทางห้องครัว อย่างที่คิดเห็นเด็กสองคนกำลังยุ่งอยู่หน้าเตาอบ

ได้ยินเสียง กู้อันหันกลับมาดู "พี่กลับมาได้แล้วเหรอ ฉันยังนึกว่าพี่จะนอนโรงพยาบาลไม่สนใจพวกเราแล้ว"

"มีใครคุมเธอได้เหรอ?"เซิ่งอันหรานจ้องเธอครู่หนึ่ง "ฉันว่าตอนนี้ลุงกู้ก็คุมเธอไม่ได้แล้ว"

กู้อันนิ่งไป เหมือนรู้อะไร หดหัวไปด้านหลังประตูห้องครัวเงียบๆ

"กล้าทำไม่กล้ารับเหรอ?"เซิ่งอันหรานเปลี่ยนรองเท้าเข้าบ้าน "เธออยากให้ฉันบอกเธอ หรือสารภาพกับฉันเอง?"

ในห้องครัวไม่มีความเคลื่อนไหว เซิ่งเสี่ยวซิงหันกลับไปมองครู่หนึ่ง พูดแทรกว่า "หม่าม้า หนูทำขนมนูกัตแครนเบอร์รี พรุ่งนี้หม่าม้าเอาไปที่โรงพยาบาลแบ่งให้คุณลุงคุณป้าคนอื่นๆ"

"เรื่องพรุ่งนี้ค่อยคุยกันพรุ่งนี้เถอะ หม่าม้าต้องส่งพี่อันอันของลูกไปสนามบินแล้ว"

"สนามบินอะไร?"กู้อันโน้มตัวออกจากห้องครัวเกือบครึ่งตัว ใบหน้าลนลาน "ฉันไม่กลับอเมริกา"

"เธอมาหาฉันที่นี่ เรื่องใหญ่ขนาดนี้ไม่บอกกับกู้เจ๋อ ฉันรับผิดชอบเธอไม่ไหว ถ้าเกิดวันไหนไม่พอใจ แล้วหนีออกไปจากที่นี่

กู้เจ๋อมาขอเธอกับฉัน ฉันจะเอาอะไรไปคืน?"

"เขาไม่มีทางมาขอฉันกับพี่หรอก"

กู้อันขมวดคิ้ว พูดเสียงอู้อี้ "ฉันปิดเทอมฤดูร้อนเกือบครึ่งเดือนแล้ว ก็ไม่เห็นเขาโทรมาหาฉันสักครั้ง หากฉันเกิดอะไรขึ้นจริงๆ เศษกระดูกก็ไม่เหลือแล้ว"

"พูดจาเหลวไหล"เซิ่งอันหรานมองบนใส่เธอด้วยความไม่พอใจ "หากลุงกู้เธอมาได้ยินคำนี้ คงโกรธจนหงายหลังไป หลายปีมานี้เขาดูแลเธอ มีอะไรที่ไม่ใช่ของที่ดีที่สุด?"

เห็นเซิ่งอันหรานโกรธจริงๆ หายากที่กู้อันจะแสดงท่าทีไม่สบายใจออกมาเล็กน้อย เดินออกมาจากในห้องครัวด้วยความลังเล

"พี่อย่าเพิ่งโกรธ ครั้งนี้ฉันไม่ได้ตั้งใจไม่บอกลุงกู้ อันที่จริงฉัน......ที่จริงคือลิเลียนตั้งท้องแล้ว"

ตอนได้ยินคำนี้ เซิ่งอันหรานทำหน้าตกใจ

กู้เจ๋อกับลิเลียนแต่งงานกันมาห้าปีแล้ว ไม่มีลูกมาโดยตลอด ตามที่เธอรู้กู้เจ๋อไม่อยากมีลูก และหลายปีนี้เพราะเรื่องลูกทั้งสองทะเลาะกันไม่น้อย

"เข้ามาคุย"

เซิ่งอันหรานนั่งลงบนโซฟา ความรู้สึกซับซ้อนเล็กน้อย "พูดให้กระจ่างมันเกิดอะไรขึ้น"

กู้อันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เหมือนหงุดหงิดเล็กน้อย ก้มหน้าเงียบอยู่นานเหมือนเพิ่งรวบรวมคำพูดเสร็จ

"ครึ่งเดือนก่อนฉันก็ปิดเทอมฤดูร้อนแล้ว หลังกลับบ้านลุงกู้ไปทำงานที่มาดริด ในบ้านมีลิเลียนกับคนใช้ชาวฟิลิปปินส์ พี่ก็รู้ฉันไม่ถูกกับลิเลียน ฉันก็ฟังพี่ไม่ขัดแย้งกับเขา ที่จริงหลายวันนั้นอยู่แต่ในห้องตัวเอง"

“……”

"ต่อมามีวันหนึ่ง จู่ๆ เธอจัดหากับข้าวมาเต็มโต๊ะ เรียกฉันลงชั้นล่างไปกินข้าว ก็บอกกับฉันเรื่องนี้ เธอบอกเธอท้องแล้ว"