ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 66

"นายพักในห้องนี้ก็แล้วกัน"

เซิ่งอันหรานเปิดประตูห้องนอน "ฉันบอกกับซูจิ้งไว้แล้ว เธอไม่มีปัญหาอะไรหากว่านายจะพักในห้องนี้"

“พี่จิ้งเป็นผู้หญิงที่จิตใจดี แน่นอนว่าเธอไม่ใช่คนใจแคบที่เห็นคนลำบากแล้วจะไม่ช่วย” เส้าซือเอียงศีรษะพิงประตูห้องพร้อมกับมองไปรอบๆ บรรยากาศในห้องดูไม่เลว เขาพยักหน้าด้วยความพอใจ

"ที่พักถูกๆมีตั้งมากมาย หากว่านายหาที่อยู่ใหม่ได้แล้วก็รีบย้ายออกไปซะ เพราะที่นี่ไม่ใช่บ้านของฉัน แล้วนายจะมาอยู่ที่นี่ตลอดไปคงไม่เหมาะสม"

“รู้แล้วน่า!”

เส้าซือยื่นมือออกไปโอบไหล่ของเซิ่งอันหราน “พี่สาว คืนนี้กินอะไรดี!”

"ผัดซีอิ๊ว"

“ฉันชอบผัดซีอิ๊วที่พี่ทำมากที่สุดเลย”

เซิ่งเสี่ยวซิงกำลังพอใจกับช็อกโกแลตที่เส้าซือนำกลับมาให้เธอจากต่างประเทศ ทันทีที่เปิดประตูห้องนอนเข้าไป ก็จะพบกับเธอที่นั่งอยู่บนพรมและกำลังฟังเสียงการเคลื่อนไหวจากด้านนอกของห้อง เมื่อเซิ่งเสี่ยวซิงนึกย้อนถึงปฏิกิริยาของอวี้หนานเฉิงตรงทางเข้าโรงเรียนอนุบาลในวันนี้ ดวงตากลมโตของเธอก็เป็นประกายขึ้นมา

หม่าม้ากับคุณลุงอยู่ใกล้ชิดกันมานานสักพักแล้ว แต่ทำไมถึงยังไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย ดูเหมือนว่าจะต้องเติมไฟเข้าไปเพิ่มซะแล้วล่ะ!

วันรุ่งขึ้น เซิ่งอันหรานออกไปซื้อของตั้งแต่ช่วงเช้า

ในเมื่อเส้าซือมาอยู่ที่นี่ด้วยแล้ว เซิ่งอันหรานจึงจำเป็นต้องให้การต้อนรับเขาราวกับแขกคนหนึ่ง

ทันทีที่เซิ่งอันหรานก้าวเท้าออกจากบ้านไปได้ไม่นาน เสียงกริ่งของประตูก็ดังขึ้น เส้าซือเดินไปเปิดประตูพร้อมกับเอ่ยปากถามขึ้นว่า “ลืมของอะไรงั้นเหรอ”

เมื่อเปิดประตูออกมา กลับพบว่าที่ด้านนอกของประตูไม่ใช่เซิ่งอันหราน

"นี่คุณ?"

อวี้หนานเฉิงจูงมืออวี้จิ่งซีและกำลังยืนรออยู่ที่ประตูหน้าบ้าน อวี้จิ่งซีเอะอะโวยวายไม่หยุดตั้งแต่เช้า เขาต้องการให้อวี้หนานเฉิงพาเขาไปทานอาหารที่บ้านของเซิ่งอันหราน ดังนั้นอวี้หนานเฉิงจึงมาที่นี่ แต่กลับคาดไม่ถึงเลยว่า เส้าซือจะอยู่ที่นี่ด้วย สีหน้าของอวี้หนานเฉิงเปลี่ยนไปในทันที

หลังจากที่ใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง เส้าซือก็ดูเหมือนจะนึกอะไรขึ้นมาได้ เขาปรบมือและพูดขึ้นว่า

“คุณคือคนเมื่อวานที่เจอกันอยู่หน้าประตูโรงเรียน คุณพ่อเพื่อนของซิงซิงใช่มั้ย？ คุณก็อาศัยอยู่ในอาคารนี้ด้วยอย่างนั้นเหรอ?”

“อวี้หนานเฉิง!”

เสียงของเซิ่งเสี่ยวซิงดังออกมาจากในบ้าน"พี่จิ่งซี พวกพี่มากันแล้วเหรอคะ!"

เสี่ยวซิ่งๆรีบวิ่งออกมาจากห้องนอน “พี่เส้าซือ คุณลุงอวี้หนานเฉิง เป็นเจ้านายและเป็นเพื่อนที่ดีของหม่าม้า ส่วนพี่ชายจิ่งซีก็เป็นเพื่อนร่วมชั้นของหนู พวกเขามักจะมาทานข้าวที่นี่บ่อยๆ”

“อ้อ อย่างนี้นี่เอง” เส้าซือยิ้มด้วยความตื่นเต้น จากนั้นก็ขยับเอียงตัวหลบไปทางด้านข้าง “อย่างงั้นก็เข้ามาเร็วๆเถอะ อย่ายืนอยู่ที่หน้าประตูอย่างนี้เลย ”

ท่าทางเช่นนี้ของเขา ช่างดูสุภาพราวกับเป็นชายชาตรี

อวี้จิ่งซีขมวดคิ้วและจ้องไปที่เส้าซือด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตร

เส้าซือไม่ได้ให้ความสนใจกับเด็กชายตัวน้อยเลย เขายิ้มและมองไปที่อวี้หนานเฉิง"อันหรานเพิ่งจะกลับมาจากต่างประเทศได้ไม่นาน เธอมีเพื่อนไม่มาก เรื่องที่เธอได้เข้าไปทำงานในเซิ่งถังกรุป เธอก็ได้เล่าให้ผมฟังแล้วล่ะ คุณดูแลเธอเป็นอย่างดีเลยใช่มั้ย”

“ความสามารถของเธอไม่เลว”

อวี้หนานเฉิงตอบอย่างไม่ค่อยเต็มใจ จากนั้นก็ถามกลับไปว่า "คุณกับเธอมีความสัมพันธ์อะไรกัน？ ผมได้ยินจิ่งซีบอกว่าเมื่อวานนี้ เสี่ยวซิงซิงเรียกคุณว่าคุณอา?"

ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลยว่าครอบครัวตระกูลเซิ่งจะมีลูกชายด้วย

“ก็ใช่” เส้าซือเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ผมคือคนที่โดนอันหรานเก็บมา จะว่าไปแล้วก็เป็นเหมือนน้องชายของเธอ ไม่ใช่น้องชายแท้ๆ ถ้าจะพูดให้ถูกจริงๆก็คือ ผมคือแฟนในอนาคตของเธอ ก็คงคล้ายๆกับเด็กเลี้ยง คุณรู้ใช่มั้ย"

เด็กเลี้ยง...

อวี้หนานเฉิงอยู่มาจนกระทั่งอายุสามสิบปี เขาไม่เคยเห็นใครหลงตัวเองขนาดนี้มาก่อน แถมยัง ใช้น้ำเสียงที่ดูภาคภูมิใจเช่นนี้

“น่าขำสิ้นดี” เขาพูดออกมาด้วยท่าทางฝืนๆ

“น่าขำ?” เส้าซือมองไปที่อวี้หนานเฉิง “คุณคิดว่าผมพูดเล่นอย่างนั้นเหรอ？ ผมพูดจริงๆ เพราะในอนาคตอันหรานก็จะต้องมาเป็นแฟนสาวของผม ถ้าคุณไม่เชื่อ ลองถามเสี่ยวซิงซิงดูสิ”

ทันใดนั้นสายตาของทั้งสามคนต่างก็จ้องไปที่เซิ่งเสี่ยวซิง

เซิ่งเสี่ยวซิงชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็กะพริบตาและพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม “ใช่ค่ะ หม่าม้ากับพี่เส้ามีความสัมพันธ์อันดีต่อกันมากๆ ! หากว่าได้พี่เส้าซือมาเป็นคุณพ่อของหนู คงจะเท่น่าดู”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หัวใจของอวี้หนานเฉิงก็ชินชาไปหมด เขารู้สึกเจ็บแน่นที่หน้าอกพร้อมกับมีอาการหายใจไม่ออกขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“หม่าม้าของหนูคงจะใจกว้างมากน่าดูเลยสินะ มีลูกสาวอยู่แล้วทั้งคน ยังจะเล่นมาคบเด็กอีก? ก่อนหน้านี้ดูไม่ออกเลยจริงๆ”

"ก็สังคมมันกำลังก้าวหน้า และผมกับอันหรานอายุต่างกันเพียงแค่สองปีเอง"

เส้าซือยิ้ม เขามองไปที่อวี้หนานเฉิงด้วยความระมัดระวัง

“นั่งลงก่อนสิ เดี๋ยวผมจะไปรินน้ำชามาให้”