ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 81

สี่สาวก่อนหน้านี้ได้รับรางวัลจากการจับฉลาก กลุ่มคนในสถานที่นี้ต่างก็พากันรู้สึกอิจฉา

เมื่อถึงคิวของเส้าซือ เซิ่งอันหรานก็จดจ่อและมองไปบนเวที

วันนี้ฐานแฟนคลับของเส้าซือก็มาร่วมชมการแสดงด้วย ถึงตอนที่จับรางวัลกลุ่มเด็กสาวกลุ่มใหญ่เบียดเสียดกันไปทางด้านหน้า

"หมายเลขบัตรที่ฉันจับได้คือหมายเลข 28"

เสียงเยาวชนกลุ่มใหญ่ดังกึกก้องในสถานที่แห่งนั้น เหล่าแฟนคลับที่อยู่ทางด้านล่างต่างก็พากันก้มหน้าตรวจดูหมายเลขบัตรของตัวเอง มีกลุ่มคนจำนวนไม่น้อยถอนหายใจด้วยความผิดหวัง

ทันใดนั้นก็มีเสียงตะโกนดังขึ้นท่ามกลางฝูงชน

“ฉันหมายเลข 28! พี่เส้าซือ! ฉันเอง!”

เด็กน้อยหน้าตาน่ารักดึงดูดความสนใจของทุกคนที่อยู่ในสถานที่แห่งนั้น ฝูงชนค่อยๆหลีกทางให้เธอโดยอัตโนมัติ เด็กน้อยน่ารักสวมเสื้อยืดสีเหลืองอ่อนและชุดเอี๊ยมสีน้ำเงินกระโดดไปมาด้วยความตื่นเต้น พอเธอเห็นฝูงชนหลีกทางให้ เธอก็รีบวิ่งไปทางด้านหน้าและปีนขึ้นไปบนเวที และเมื่อไปถึงบนเวทีเธอก็รีบเข้าไปสวมกอดเส้าซือในทันที

“หนูจะได้ไปเที่ยวกับพี่เส้าซือแล้ว!”

“สาวน้อย”

“ว้าว สาวน้อยคนนี้น่ารักจัง”

"แถมยังโชคดีอีกต่างหาก"

"น่ารักจริงๆ"

ทุกคนล้วนแต่ตกหลุมรักในความน่ารักของเด็กน้อยคนนี้ แต่เซิ่งอันหรานกลับดูไม่เป็นอย่างนั้น เซิ่งอันหรานจับชายกระโปรงและวิ่งขึ้นไปบนเวที "เสี่ยวซิงซิง ลูกกำลังเล่นอะไรอยู่ ลงมาเดี๋ยวนี้"

เซิ่งเสี่ยวซิงซึ่งอยู่ในอ้อมแขนของเส้าซือ

“ไม่เอาหรอก หนูเป็นผู้โชคดีได้รับรางวัลแล้ว หนูจะไปเที่ยวกับพี่เส้าซือ”

ทางด้านล่างเวทีมีเสียงหัวเราะของฝูงชนดังสนั่น

“พูดเรื่องไร้สาระอะไร?”

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้วและยื่นมือออกไปดึงไมโครโฟน

“ขออภัยทุกท่านด้วยนะคะ นี่คือลูกสาวของฉัน พวกเรามีกฎว่าพนักงานโรงแรมไม่สามารถเข้าร่วมการจับรางวัลครั้งนี้ได้ ดังนั้นการจับรางวัลครั้งนี้จึงเป็นโมฆะ เดี๋ยวเราจะให้คุณเส้าซือจับฉลากรางวัลอีกครั้งนะคะ”

“ไม่เอา!”เสี่ยวซิงซิงทำหน้าไม่พอใจ “หนูไม่ใช่พนักงานซะหน่อย! หม่าม้าทำเกินไปแล้ว!”

เกิดความโกลาหลของหมู่ผู้ชมทางด้านล่าง ทุกคนต่างออกความเห็นกันไปต่างๆนานา

จู่ๆก็มีคนพูดขึ้นว่า "สาวน้อยพูดถูก เธอไม่ใช่พนักงานโรงแรม ปล่อยให้เธอไปเถอะ เป็นเรื่องที่น่ายินดี"

"ใช่"

มีเสียงสนับสนุนจากกลุ่มผู้ชมทางด้านล่าง

ต่อหน้าเด็กน้อยที่น่ารัก แฟนคลับได้ต่อสู้เพื่อไอดอลของพวกเขาอย่างถ่อมตน และพวกเขาต่างก็ตกลงกันเป็นเอกฉันท์ให้เซิ่งเสี่ยวซิงได้รับรางวัล

เซิ่งอันหรานพูดขอบคุณด้วยความเขินอาย “ขอบคุณสำหรับความเมตตาของพวกคุณ แต่แบบนี้มันดูไม่ดีจริงๆ ฉันไม่สามารถปล่อยให้เธอออกไปกับเส้าซือได้ตามลำพัง ดังนั้นเรื่องนี้ถือว่าเป็นโมฆะเถอะค่ะ”

“มีอะไรที่ยากลำบากอย่างนั้นเหรอ คุณก็แค่ตามเธอไปสิ”

เด็กหญิงตัวอ้วนโบกมือใหญ่และยิ้มอย่างจริงใจ “แม่พาเด็กน้อยออกไปเที่ยวกับพี่เส้าซือ แบบนี้มันทำให้พวกเราสบายใจขึ้น!”

ในสายตาของเหล่าแฟนคลับสาวๆต่างมองว่าเซิ่งอันหรานเป็นผู้หญิงที่ปลอดภัย แทนที่จะปล่อยให้แฟนคลับสาวคนใดคนหนึ่งได้ไปเที่ยวตามลำพังกับเส้าซือ พวกเธอยอมให้เซิ่งอันหรานไปแทนดีกว่า อีกทั้งผู้หญิงคนนี้ก็มีลูกอยู่แล้ว นี่สิถึงจะเป็นวิธีลดความเสี่ยงที่ดี เพราะกลัวว่าไอดอลจะออกเดตหลังจากการไปเที่ยวหรอกเหรอ？

เซิ่งอันหรานถึงกับทำตัวไม่ถูก ใครมันจะไปคิดว่าจะเกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นในช่วงสุดท้ายของงานกิจกรรมการเฉลิมฉลอง?

ในเลานจ์ของโรงแรม เซิ่งเสี่ยวซิงเดินกลับมาด้วยท่าทางที่มีความสุข พร้อมกับถือขนมถุงใหญ่จากแฟนคลับของเส้าซือ

“พี่จิ่งซี ดูฉันสิ มีพี่สาวมากมายมอบของอร่อยให้ฉันเยอะแยะเลย”

อวี้จิ่งซีที่กำลังอยู่นั่งบนโซฟา มองเธอด้วยความโกรธ

เหมือนกับว่าเซิ่งเสี่ยวซิงจะตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่างอย่างรวดเร็ว เธอนั่งลงตรงด้านข้างของอวี้จิ่งซี "พี่จิ่งซีฉันไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนั้นนะ เดิมทีฉันแค่ต้องการจะออกไปเล่นกับพี่เส้าซือเฉยๆ แต่ใครจะรู้ว่าหม่าม้าจะตามขึ้นไปด้วย นี่มันเป็นเรื่องเข้าใจผิด อย่าโกรธเลยนะ”

หลังจากได้ฟังคำอธิบายของเซิ่งเสี่ยวซิง อวี้จิ่งซียิ่งรู้สึกอารมณ์เสียเข้าไปใหญ่ เขาเขียนคำบรรทัดหนึ่งลงบนกระดานวาดภาพที่เพิ่งซื้อมาใหม่ จากนั้นก็เลือกปรับโหมดเสียง ทันใดนั้นก็มีเสียงดังออกมาว่า

"เขามีอะไรที่ทำให้เธอชื่นชอบ ？คุณพ่อของฉันหล่อกว่าเขามาก แถมยังรวยมากด้วย !"

“ใช่ มันก็ต้องเป็นอย่างนั้นอยู่แล้ว !คุณลุงหล่อมาก แต่ความหล่อของเขาเหมาะกับคนอย่างหม่าม้า ส่วนความหล่อของพี่เส้าซือ ฉันคิดว่าดูเหมาะกับฉันมากกว่า ฮ่าฮ่าฮ่า”

อวี้จิ่งซีพูดไม่ออกกับความงี่เง่าของเซิ่งเสี่ยวซิง และหันกลับไปและไม่สนใจเธอ

“พี่จิ่งซี พี่กำลังทำอะไร”

เซิ่งเสี่ยวซิงโน้มตัวไปข้างหน้า แต่ถูกเขาใช้ร่างกายขวางไว้ อวี้จิ่งซีพิมพ์ข้อความบนโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างรวดเร็วแล้วกดส่งออก

อีกทางด้านหนึ่ง ตอนนี้อวี้หนานเฉิงอยู่บนเครื่องบินแล้ว และก่อนที่เขาจะปิดเครื่อง เขาก็ได้รับข้อความจากอวี้จิ่งซี

ในตอนที่อวี้จิ่งซีอยู่กับเซิ่งอันหราน เขามักจะไม่ให้ความสนใจอวี้หนานเฉิง หรือว่าวันนี้ดวงอาทิตย์จะขึ้นทางทิศตะวันตกกันนะ

“ถ้าคุณพ่อไม่กลับมา ป้าเซิ่งและเสี่ยวซิงซิงจะหนีไปกับคนอื่นแล้วนะ ”

เมื่อเห็นข้อความฉบับนี้ อวี้หนานเฉิงรู้สึกสับสนเล็กน้อย ไม่นานหลังจากนั้นก็ดูเหมือนว่าเขาจะนึกถึงเรื่องบางอย่างออก อวี้หนานเฉิงหันกลับไปถามโจวฟังที่อยู่ทางด้านข้างว่า “วันนี้หลังจากที่เราออกมา กิจกรรมงานฉลองที่โรงแรมมีเรื่องอะไรหรือเปล่า ?”

“งานฉลองที่โรงแรม?” โจวฟังชะงักอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็พลิกโทรศัพท์มือถือของเขาและเข้าไปอ่านข้อความกลุ่มทำงานของบริษัทใน WeChat ทันใดนั้นดวงตาของเขาก็เป็นประกายขึ้นมาในทันที

“โอ้พระเจ้า การจับรางวัลของคุณเส้าซือ คนที่ได้รับรางวัลก็คือลูกสาวของผู้จัดการเซิ่ง และมีความเห็นเป็นเอกฉันท์ว่า ให้ผู้จัดการเซิ่งเป็นตัวแทนพาลูกสาวไปเที่ยวที่มัลดีฟส์กับคุณเส้าซือเป็นเวลาห้าวันนี่คือ นี่มันจะบังเอิญเกินไปหรือเปล่า"

โจวฟังรู้สึกประหลาดใจ ทันใดนั้นเขาก็รับรู้ถึงความกดดันจากอะไรบางอย่างที่อยู่รอบๆตัวเขา โจวฟังเงยหน้าขึ้นมามอง

ใบหน้าของอวี้หนานเฉิงดูเคร่งขรึมขึ้นอย่างอธิบายไม่ถูก มันทำให้โจวฟังรู้สึกกลัวมาก ประโยคคำพูดที่กำลังจะเปล่งออกมาหยุดชะงักกะทันหันในลำคอของเขา

——

หลังจากการเฉลิมฉลอง จากรายงานผลการปฏิบัติงาน เซิ่งอันหรานได้ทำข้อตกลงการเดิมพันกับอวี้หนานเฉิงสำเร็จเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ฝ่ายบุคคลได้กรอกไฟล์อีกครั้งและตอนนี้เธอก็ได้กลายเป็นพนักงานประจำของเซิ่งถังกรุปแล้ว เมื่อเธอได้บัตรพนักงานใหม่ เธอตั้งใจทำงานอยู่หลายเดือนกว่าที่จะมาถึงจุดนี้

หลังจากเสร็จงาน เซิ่งอันหรานก็กลับบ้านเพื่อทำการเก็บสัมภาระของเธอ

เซิ่งอันหรานได้รับวันหยุดงานหนึ่งสัปดาห์จากบริษัท และเธอยังได้รับการพิจารณาร่วมถ่ายทำในคอลัมน์ระยะสั้น "Travel with Idol"

ก่อนออกเดินทาง เซิ่งอันหรานเดินเข้ามาลูบศีรษะของอวี้จิ่งซี และถามขึ้นด้วยความเป็นห่วงว่า

“จิ่งซี เธอแน่ใจหรือว่าเธออยู่บ้านคนเดียวได้？ ฉันคิดว่าฉันจะรอให้คุณพ่อของเธอกลับมา แล้วฉันค่อยเดินทาง”

อวี้จิ่งซีส่ายหัวไปมาอย่างจริงจัง พร้อมกับยกกระดานวาดภาพขึ้น "ป่าป๊าเพิ่งบอกว่าเขามาถึงสนามบินแล้ว คุณและเสี่ยวซิงซิงไม่ต้องรอหรอก เที่ยวให้สนุกนะครับ"

ครั้งนี้อวี้จิ่งซีไม่ติดใจและไม่รั้งเธอไว้ ทำให้เซิ่งอันหรานรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย แต่ในเมื่อเขาพูดมาอย่างนี้แล้ว อีกทั้งที่บ้านก็ยังมีพี่เลี้ยงคอยดูแลเขาอยู่ เซิ่งอันหรานจึงไม่อยากพูดอะไรมาก เธอเรียกแท็กซี่จากนั้นก็พาเสี่ยวซิงซิงไปที่สนามบิน

ทันทีที่เซิ่งอันหรานและเสี่ยวซิงซิงลงจากรถแท็กซี่ ทั้งสองก็เดินตามพี่คนถ่ายภาพเข้าไปในสนามบิน จนกระทั่งถึงจุดตรวจความปลอดภัยของสนามบิน

เส้าซือมาถึงสนามบินสักพักแล้ว และตอนนี้เขาก็กำลังแจกลายเซ็นให้กับกลุ่มแฟนคลับ

เมื่อเส้าซือเห็นเซิ่งอันหรานมาถึง เขาก็รีบแจกลายเซ็นใบสุดท้ายให้แฟนคลับ และยิ้มทักทายเซิ่งอันหราน

เซิ่งเสี่ยวซิงดูท่าทางตื่นเต้นมาก เธอตะโกนขึ้นเสียงดังขึ้นว่า "พี่เส้าซือ" และพุ่งตรงเข้าไปในอ้อมแขนของเขา กลุ่มแฟนคลับสาวๆยืนดูและหลงใหลในความน่ารักของเธอ พวกเขาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาถ่ายรูปไม่หยุด

“นี่เริ่มถ่ายทำแล้วเหรอคะ？” เซิ่งอันหรานรู้สึกประหม่าเล็กน้อย ทันทีที่เธอเดินผ่านเข้ามายังจุดตรวจรักษาความปลอดภัย เธอก็เหลือบไปเห็นกล้องเริ่มทำการถ่ายทำ ดังนั้นเธอจึงถามขึ้น

“ไม่ต้องกังวล ทำตัวเป็นปกติก็พอ ทำเหมือนว่าพี่ๆตากล้องเปรียบเสมือนอากาศก็ได้”

พูดนะมันง่าย แต่พอเห็นกล้องเริ่มถ่าย เซิ่งอันหรานก็แทบจะเดินก้าวเท้าไม่ออก

งานนี้ยังต้องถ่ายทำถึง 5 วันเต็มๆ!