ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 83

เซิ่งอันหรานแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง อวี้จิ่งซีเด็กตัวแค่นี้ ควรที่จะอยู่ในประเทศจีนสิ จู่ๆ เขามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอแบบนี้ได้อย่างไร?

พนักงานโรงแรมเข้ามาตรวจสอบสถานการณ์พร้อมกับถามจิ่งซีว่าเกิดอะไรขึ้น เซิ่งอันหราน รีบอุ้มอวี้จิ่งซีขึ้นมาและใช้ภาษาอังกฤษพูดอธิบายให้กับพนักงานฟังได้อย่างคล่องแคล่ว

“นี่คือลูกชายของเพื่อนฉัน เขาน่าจะพักที่โรงแรมแห่งนี้ เดี๋ยวฉันจะพาเขากลับไปส่งที่ห้องเอง คุณไม่ต้องกังวล”

ทันทีที่พนักงานของโรงแรมเดินจากไป เซิ่งอันหรานก็วางอวี้จิ่งซีลง เธอคุกเข่าแล้วถามเขาว่า

“จิ่งซี มาที่นี่ได้ยังไง？ คุณพ่อของเธออยู่ที่ไหน？”

อวี้จิ่งซีจ้องไปที่เซิ่งอันหราน ด้วยท่าทางที่มุ่งมั่น

เมื่อพิจารณาดูแล้วว่าอวี้จิ่งซีดูไม่มีทีท่าว่าจะตอบคำถามของเธอ เธอจึงเปลี่ยนวิธีการถามใหม่ "คุณพ่อมากับเธอหรือเปล่าจ๊ะ"

เมื่อถามอย่างนี้ อวี้จิ่งซีจึงพยักหน้า

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว “เธอและคุณพ่อพักอยู่ที่โรงแรมนี้ถูกไหม？”

เขาพยักหน้าอีกครั้ง

“แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่นี่คนเดียวล่ะ”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ อวี้จิ่งซีก็เม้มปากทันที ใบหน้าของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกไม่พอใจ

น้อยใจอย่างนั้นเหรอ?

เซิ่งอันหรานทำอะไรไม่ถูก และก็ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดที่จะทำอะไรอยู่ เธอหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมา จากนั้นก็โทรหาอวี้หนานเฉิง

“บริการฝากหมายเลขโทรกลับ ...”

อีกด้านหนึ่งของสายโทรศัพท์ ไม่มีการตอบกลับ มีเพียงเสียงตอบรับอัตโนมัติจากโทรศัพท์มือถือ

เซิ่งอันหรานขมวดคิ้ว อวี้หนานเฉิงกำลังทำอะไรอยู่นะ? ทำไมถึงได้ทิ้งลูกไว้ที่นี่คนเดียว แถม โทรศัพท์ก็ยังติดต่อไม่ได้อีก?

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดอยู่นั้น จากนั้นหางตาของเธอก็เหลือบไปเห็น รอยแดงก่ำที่อยู่บนคอของอวี้จิ่งซี

“จิ่งซี คอเป็นอะไรนะ？”

เซิ่งอันหรานรีบเปิดปกคอเสื้อของเขาขึ้น ไม่เพียงแค่ที่คอเท่านั้น ตรงหน้าอกก็มี เห็นได้ชัดว่าถูกแดดเผาจนผิวหนังไหม้ หลังจากถามอยู่เป็นเวลานาน อวี้จิ่งซีจึงใช้โทรศัพท์มือถือของเซิ่งอันหรานพิมพ์ข้อความว่า

“เมื่อวานตอนบ่าย คุณพ่อพาผมไปเล่นที่ชายหาด โดนแดดเผาแสบไปหมดทั้งตัวเลย”

อวี้หนานเฉิงมาถึงตั้งแต่เมื่อบ่ายวานนี้?

เซิ่งอันหรานไม่ได้ให้ความสนใจอะไรกับเรื่องนี้มาก แต่เมื่อเธอเห็นรอยผิวไหม้ที่อยู่บนร่างกายของ อวี้จิ่งซี ทำให้เธอรู้สึกสงสาร "ทำไมคุณพ่อถึงไม่ทาครีมกันแดดให้นะ"

อวี้จิ่งซีเม้มปากแน่น ท่าทางของเขาดูน่าสงสารมาก

แม้แต่เซิ่งอันหรานเองก็อดที่จะเจ็บแทนไม่ได้ ดังนั้นเซิ่งอันหรานจึงต้องพาเขาขึ้นไปชั้นบนเพื่อจัดการเรื่องผิวหนังของเขาก่อน จากนั้นค่อยคิดเรื่องตามหาอวี้หนานเฉิง ไม่อย่างนั้นภายในสองสามวันนี้ผิวจะต้องลอกหมดแน่

ในขณะเซิ่งอันหรานกำลังทายาให้กับอวี้จิ่งซี กริ่งที่หน้าประตูห้องก็ดังขึ้น

“จิ่งซี อย่าขยับนะ เดี๋ยวฉันจะไปเปิดประตูก่อน”

หลังจากที่เห็นตาบูดเบี้ยวของอวี้หนานเฉิงผ่านทางตาแมว เซิ่งอันหราน ก็เปิดประตูพร้อมกับพูดขึ้นว่า "มาแล้วเหรอ？"

“จิ่งซีอยู่ที่นี่ใช่ไหม?” อวี้หนานเฉิงถามอย่างมั่นใจ

“ลูกชายของคุณไม่ได้อยู่ข้างกายคุณหรอกหรือ？”

"เขาไม่ได้อยู่ที่นี่เหรอ?"

อวี้หนานเฉิงถามอีกครั้ง

เซิ่งอันหรานฉุนเฉียวเป็นอย่างมาก “อวี้หนานเฉิง คุณเป็นพ่อคนได้ยังไง？ตอนคุณพาจิ่งซีออกไปเที่ยว คุณช่วยตั้งใจดูแลเขาให้ดีๆหน่อยได้ไหม ?ตามร่างกายของเขาถูกแดดเผาไหม้ คุณรู้เรื่องนี้บ้างหรือเปล่า?”

อวี้หนานเฉิงมีท่าทีที่เปลี่ยนไป "ขอผมดูหน่อย"

"คุณต้องได้เห็นมันอย่างแน่นอน"

เมื่อพูดจบ เซิ่งอันหรานก็เปิดประตูเพื่อให้เขาเข้ามาโดยไม่รู้ตัว เธอไม่ได้ระวังหรือเอะใจตอนที่ชายคนนี้เดินเข้ามาในห้อง แววตาของเขาดูเปล่งประกายขึ้น

อวี้หนานเฉิงจับแขนของอวี้จิ่งซีขึ้นมา เขาค่อยๆสังเกตดูรอยไหม้บนร่างกายของอวี้จิ่งซีอย่างละเอียด อวี้หนานเฉิงขมวดคิ้วและออกคำสั่งขึ้นว่า "วันนี้ ห้ามออกไปข้างนอก"

“อะไรคือไม่ให้ออกไปข้างนอก” เซิ่งอันหรานเหลือบมองเขา พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่สบอารมณ์

“คุณไม่รู้หรือว่าในโลกใบนี้มีของสิ่งหนึ่งที่เรียกว่าครีมกันแดด？ หากว่าคุณไม่รู้จัก คุณก็น่าจะรู้ว่ามันยังมีหมวกและเสื้อกันแดดด้วยจริงไหม ฉันเพิ่งถามจิ่งซีเกี่ยวกับเรื่องนี้ เมื่อวานช่วงบ่ายแดดแรงขนาดนั้น คุณกลับให้ลูกสวมกางเกงว่ายน้ำตัวเดียวและเล่นทรายอยู่บนหาด ทำไมคุณถึงไม่ไปเล่นเองล่ะ？”

อวี้หนานเฉิงเห็นเธออธิบายด้วยท่าทางที่จริงจัง

“ประการแรกผมไม่สนใจเรื่องการเล่นก่อกองทรายบนชายหาด ประการที่สองผมรู้สึกว่าแดดมันร้อนเกินไป”

“เชอะ!” เซิ่งอันหรานพูดไม่ออก “คุณคิดว่ามันร้อนเกินไป แล้วทำไมยังให้จิ่งซีไปเล่นตากแดดแบบนั้นล่ะ ?”

เธอรู้สึกว่าอวี้หนานเฉิงเป็นพ่อที่ดูแลลูกได้แย่ที่สุดในชาตินี้แล้วล่ะ ไม่น่าจะมีพ่อคนไหนแย่กว่านี้แล้ว

เมื่อเห็นว่าเซิ่งอันหรานต่อว่าอวี้หนานเฉิงไม่หยุด อวี้จิ่งซีจึงดึงแขนเสื้อของเซิ่งอันหราน เพื่อให้เธอส่งมือถือให้เขาได้เขียนข้อความ

"หิว"

เซิ่งอันหรานได้สติกลับมา เธอขมวดคิ้วเล็กน้อย

“จิ่งซีหิวแล้ว คนเป็นพ่ออย่างคุณก็ไม่รู้เหรอ？ วันๆเอาแต่ทำงาน งานดีกว่าลูกชายของตัวเองอย่างนั้นเหรอ？”

“สิ่งที่คุณพูด ผมรู้ เมื่อกี้ผมลงไปสั่งอาหารข้างล่าง แต่ ” สายตาเคร่งขรึมของอวี้หนานเฉิงมองไปที่เซิ่งอันหราน "ในพริบตา จิ่งซีก็หายไปแล้ว"

เมื่อได้ยินเช่นนี้ หัวใจของเซิ่งอันหรานก็ราวกับถูกบีบรัด ใบหน้าของเธอแสดงออกถึงความอาย เธอนึกถึงการกระทำของเธอในวันนี้

ถ้าหากว่าอวี้หนานเฉิงอยู่ที่ชั้นล่างตลอดเวลา และถ้าเธอไม่พาตัวของอวี้จิ่งซีออกมา พนักงานของโรงแรมก็จะต้องดูแลเขาและพาเขาไปส่งให้กับอวี้หนานเฉิง แต่เป็นเพราะเธอเองต่างหากที่ออกหน้าจะพาเขาขึ้นมาที่ชั้นบน เพราะอย่างนี้อวี้หนานเฉิงถึงได้หาตัวของอวี้จิ่งซีได้โดยง่าย

เมื่อนึกถึงการแสดงออกทางอารมณ์ของตัวเองเมื่อกี้ เซิ่งอันหรานรู้สึกเขินอายเล็กน้อย เธอแสร้งทำเป็นไอแห้งๆ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยความกังวล “คือ ฉันเห็นว่าตามร่างกายของจิ่งซีโดนแดดเผา ฉันเลยพาเขาขึ้นมาทายา ฉันไม่รู้ว่าคุณอยู่ข้างล่าง ขอโทษด้วยนะคะ”

“ไม่เป็นไร” สีหน้าของอวี้หนานเฉิงยังคงดูเย็นชาเหมือนปกติ เขาไม่ได้ใส่ใจคำพูดของเซิ่งอันหรานเลยแม้แต่น้อย เขาสนใจเพียงแค่รอยไหม้ที่อยู่บนแขนของอวี้จิ่งซี

“พ่อสั่งอาหารไว้แล้ว จิ่งซี ไปทานอาหารกับพ่อที่ชั้นล่างเถอะ”

อวี้จิ่งซีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะคว้าแขนเสื้อของเซิ่งอันหรานไว้ และจ้องไปที่อวี้หนานเฉิง

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองเซิ่งอันหราน จากนั้นก็พูดขึ้นว่า

"จิ่งซีหวังว่าคุณจะไปกับพวกเราด้วย "

ตอนนี้มีเพียงเซิ่งอันหรานอยู่ที่นี่คนเดียวเท่านั้น เส้าซือพาเสี่ยวซิงซิงไปเที่ยวไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร ยังไงก็ต้องทานอาหารคนเดียวอยู่แล้ว และเธอก็เต็มใจที่จะอยู่กับจิ่งซีน้อยมากกว่า ดังนั้นเซิ่งอันหรานจึงไม่ปฏิเสธ

ในขณะที่นั่งรับประทานอาหาร อวี้จิ่งซีได้ถามถึงเซิ่งเสี่ยวซิงว่าหายไปไหน

“เสี่ยวซิงซิงนะเหรอ ไปเที่ยวทะเลกับพี่เส้าซือ นั่งเรือไปยังเกาะร้างแถวๆ นี้แหละจ๊ะ”

หลังจากได้ฟังแล้ว อวี้จิ่งซีก็รู้สึกอิจฉาเสี่ยวซิงซิงเป็นอย่างมาก เขามองไปที่อวี้หนานเฉิง ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความคาดหวัง

อวี้หนานเฉิงจิบชาแล้วพูดขึ้นเบาๆว่า

“ลูกว่ายน้ำไม่เป็น ไปแล้วก็ได้แค่ไปเล่นก่อกองทราย ก่อกองทรายเล่นที่ไหนก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“อะไรนะ ？จิ่งซีก็อยากจะไปด้วยเหรอจ๊ะ？”

เซิ่งอันหรานถามย้ำอีกครั้ง และเมื่อเห็นว่าอวี้จิ่งซีพยักหน้า เธอจึงช่วยพูดกับอวี้หนานเฉิง

“อย่างงั้นก็พาเขาไปเที่ยวเถอะ ฉันได้ยินมาว่ามันอยู่ไม่ไกลจากที่นี่ นั่งเรือออกไปจากท่าเรือเพียงสิบนาทีก็ถึง”

อวี้หนานเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก้มศีรษะลงมองอวี้จิ่งซีที่มีแววตาเต็มไปด้วยความหวัง หลังจากครุ่นคิดครู่หนึ่ง เขาก็พยักหน้า "อืม ทานอาหารเสร็จแล้วไปเที่ยวกัน "

“แบบนี้สิถึงจะถูกต้อง ในเมื่อคุณพาเขามาเที่ยวแล้ว จะให้เขาอยู่แต่ในโรงแรมก็คงไม่ถูก”

เซิ่งอันหรานพอใจกับท่าทีของอวี้หนานเฉิงในครั้งนี้ แม้ว่าเขาจะดูแลลูกไม่ค่อยเป็น แต่เขาก็ยังยอมที่จะรับฟังความคิดเห็นของคนอื่น แบบนี้ยังพอสอนได้

หลังทานอาหารกลางวันเสร็จ เซิ่งอันหรานหยิบครีมกันแดดออกจากกระเป๋าและส่งให้กับ อวี้หนานเฉิง

“เอาครีมกันแดดไปด้วยและทาให้เขาทุกๆหนึ่งชั่วโมง เพื่อหลีกเลี่ยงการถูกแดดเผาอีก”

อวี้หนานเฉิงไม่รับ และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า

“จิ่งซีหมายความว่าคุณจะไปกับเราด้วย”