ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 97

"คุณกำลังจะทำอะไร?"

เดิมทีเซิ่งอันหรานคิดว่าเขาจะปล่อยเธอไปแล้ว แต่ไม่คิดว่าในขณะที่เขากำลังคลายมือออก และก่อนที่เธอจะยืนทรงตัวได้นิ่งสนิท เธอก็ถูกเขาบีบให้ถอยเข้าไปในห้องประชุมอีกครั้ง จากนั้นก็ถูกผลักลงบนโต๊ะประชุมขนาดใหญ่

'ปัง' เสียงกระแทกปิดประตูดังสนั่นในห้อง

เซิ่งอันหรานเงยหน้าขึ้น ใบหน้าของเธอดูซีดเซียว เธอทั้งรู้สึกเขินอายและรู้สึกโกรธ "คุณจะทำอะไร？"

“ให้ความเคารพคุณอย่างนั้นเหรอ？ ” อวี้หนานเฉิงดึงเนคไทออก และใช้มือทั้งสองข้างวางคร่อมร่างกายของเซิ่งอันหรานไว้กับโต๊ะประชุม สีหน้าของเขาดูเคร่งขรึม และคำพูดที่ดูถูกเหยียดหยามก็ดังออกมาจากปากของเขา

"ผมอยากจะถามคุณว่า หลังจากที่ไปนอนกับผู้ชายแล้ว คุณจะพูดกับพวกเขาว่า "กรุณาให้ความเคารพคุณอยู่ไหม? "

เวลาผ่านไปนานแค่ไหนแล้ว ฉากเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในคืนนั้น หรือว่าเขารู้สึกเองคนเดียว?

เซิ่งอันหราน เอียงศีรษะ แก้มของเธอกดลงกับโต๊ะในห้องประชุม เธอหลบสายตาของเขา ตอนนี้ในใจของเธอเหลือเพียงความรู้สึกโกรธเท่านั้น

“หากว่าเรื่องในคืนนั้น มันทำให้คุณรู้สึกลำบากใจ ฉันก็ต้องขอโทษด้วยที่ฉันทำให้คุณเข้าใจผิด ฉันไม่เคยคิดเรื่องอะไรที่เกินเลยกับประธานอวี้เลยแม้แต่น้อย เรื่องที่บอกว่าฉันมาเย้ายวนและสุดท้ายกลับไม่ได้คิดอะไรยิ่งไม่จำเป็นต้องมาพูดถึง ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ”

“ได้” มือของอวี้หนานเฉิงค่อยๆเลื่อนลงไปที่เอวของเซิ่งอันหราน เขาโกรธจนแทบจะสติหลุด “ทำดีมาก”

ตอนที่มือของเขาเคลื่อนที่ลงมาจับที่เอวของเธอ เซิ่งอันหรานรู้สึกกลัวเป็นอย่างมาก "คุณจะทำอะไร？ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ？"

“คุณบอกว่าไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นไม่ใช่เหรอ ？อย่างนั้นมากกว่ามันก็คงจะไม่ได้สำคัญอะไรกับคุณจริงไหม?”

เมื่อได้ยินคำพูดประโยคนี้ สมองของเซิ่งอันหรานก็แทบระเบิดออก เธอเริ่มต่อสู้อย่างสุดแรง แต่ก็ไม่สามารถที่จะต่อสู้กับความแข็งแกร่งของอวี้หนานเฉิงที่อยู่ตรงหน้าได้

ความโกรธของเขาถูกจุดไฟอีกครั้ง ศักดิ์ศรีความเป็นชายถูกเหยียบย่ำโดยหญิงสาว และเป็นหญิงสาวที่เขารู้สึกให้ความสนใจเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่สิ่งที่เขาได้รับกลับมาจากเธอนั้นคือคำพูดประโยคที่ว่า “เขาเข้าใจผิดไปเอง” สำหรับอวี้หนานเฉิงแล้วนี่คือ ความอัปยศโดยแท้

สายลมเย็นพัดผ่านใต้ระหว่างเขา ดวงตาของเซิ่งอันหรานจ้องเขม็งมาที่เขา และแขนที่เหยียดตรงไม่รู้ว่าโผล่ออกมาตอนไหน

“ เพี๊ยะ ”เสียงตบดังก้องขึ้นในห้องประชุม

การกระทำของอวี้หนานเฉิงหยุดลงอย่างกะทันหัน

ไม่ช้า รอยนิ้วมือเล็กๆก็ค่อยๆปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา มันเห็นได้ชัดเจนมาก

“สารเลว!” เซิ่งอันหรานผลักอวี้หนานเฉิงออกไปอย่างรวดเร็ว และรีบวิ่งออกไปจากห้อง

หลังจากที่เธอออกไปสักพักใหญ่ๆ อวี้หนานเฉิงก็เริ่มยกมือขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของเขา เขายื่นมือออกไปดึงเก้าอี้ที่อยู่ทางด้านข้าง และค่อยๆนั่งลงอย่างช้าๆ

นี่ตัวเองกำลังทำอะไรอยู่? บ้าไปแล้วหรือยังไง?

——

หลังจากออกจากบริษัทเซิ่งถังแล้ว เซิ่งอันหรานก็กลับไปที่โรงแรมเพื่อขอลางานครึ่งวัน เธอขังตัวเองอยู่ในห้องมืดๆ แม้ว่าเธออยากจะนอนหลับ แต่ในหัวเธอกลับเต็มไปด้วยภาพการกระทำที่บ้าคลั่งของอวี้หนานเฉิงที่เกิดขึ้นในวันนี้

นอกจากอารมณ์โกรธของเธอแล้ว เธอยังพบว่าตัวเองยังมีความรู้สึกแปลกๆอยู่อีก

ถ้าหากว่าหกปีที่แล้วเธอไม่ได้ขู่ไว้ล่ะก็ บางทีเธออาจไม่กล้าคิดถึงเรื่องนี้ เซิ่งอันหรานตบไปที่แก้มทั้งสองข้างของตัวเองเพื่อบังคับตัวเองให้ลืม จากนั้นเธอก็ค่อยๆผล็อยหลับไป และตื่นขึ้นในช่วงหัวค่ำเพื่อไปรับเซิ่งเสี่ยวซิง

ถานซูจิ้งกำลังนั่งมาส์กหน้าอยู่บนโซฟา "ไปทำงานที่เมืองกูซีอย่างนั้นเหรอ ใครเป็นคนสั่งให้เธอไปทำงานนี้ล่ะ? อวี้หนานเฉิงไม่ใช่กำลังจีบเธออยู่เหรอ？แล้วนี่ เขากำลังคิดจะทำอะไรอยู่？"

เซิ่งอันหรานหลบสายตาของซูจิ้ง ก้มหน้าลงเพื่อเก็บของ

“บริษัทเป็นคนจัดการเรื่องนี้ เธออย่าพูดเหลวไหลเลย ฉันไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับอวี้หนานเฉิงสักหน่อย”

เซิ่งเสี่ยวซิงนั่งยอง ๆ ลงที่ข้างกระเป๋าเดินทางและทานลูกอมยิ้มอย่างเงียบ ๆ

“ช่วงนี้จะต้องให้แม่บุญธรรมเป็นคนดูแลหนูแล้ว หนูจะต้องเชื่อฟัง หากว่าแม่บุญธรรมไปรับหนูไม่ทัน ก็ให้รออยู่ในโรงเรียนอนุบาลเข้าใจไหม？”

“ได้ค่ะ” เซิ่งเสี่ยวซิงพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง “แต่ว่า หม่าม้าค่ะ หนูขอถามอะไรสักอย่างได้ไหม？ ”

"ถามมาเถอะ"

“หม่าม้าเลิกกับคุณลุงจริงๆ แล้วใช่ไหม!”

เมื่อเซิ่งอันหรานได้ยินคำพูดประโยคนี้ สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป "เลิกอะไรกัน ？พวกเราไปคบกันตั้งแต่เมื่อไหร่?

“แต่หม่าม้ากับคุณลุงอยู่ด้วยกันแล้ว! ก็นับว่าคบกันไม่ใช่เหรอ!”