ผูกรักท่านประธานพันล้าน นิยาย บท 99

“ตอนนี้คุณปู่อยากจะรู้เรื่องของบริษัทด้วยหรือ？”

อวี้หนานเฉิงดูเฉยเมย

“ทำไม？ฉันยกบริษัทให้แกไปแล้ว ฉันจะถามไม่ได้หรือยังไง？” สีหน้าของชายชราเคร่งขรึมขึ้นเล็กน้อย “อันหรานก็ทำงานที่โรงแรมดีๆ ทำไมแกถึงได้ส่งเธอไปทำงานไกลขนาดนั้น แกเองก็มีลูก ทำไมถึงไม่เห็นใจเธอบ้างล่ะ？”

อวี้จิ่งซีที่นั่งอยู่ทางด้านข้างของชายชรา พยักหน้าอย่างเมามัน

อวี้หนานเฉิงเหลือบมองไปที่ชายชราด้วยสีหน้าที่ยังสงบ

“ที่ส่งเซิ่งอันหรานไปลงพื้นที่สำรวจสถานการณ์การตลาด ไม่ใช่การตัดสินใจของผมแค่คนเดียว แต่ในที่ประชุมก็เห็นชอบอย่างเป็นเอกฉันท์ และที่ผมสงสัยก็คือ คุณปู่ไปสนิทกับเธอตั้งแต่เมื่อไหร่ ？”

เมื่อมาคิดดูดีๆแล้ว เซิ่งอันหรานก็ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ตอนแรกก็ทำให้จิ่งซีเชื่อฟังและขาดเธอไม่ได้ ต่อมาก็ทำให้คุณปู่เริ่มพูดและออกหน้าแทนเธอ จู่ ๆ ก็ถามถึงสถานการณ์ของเธอขึ้นมาซะดื้อๆ เธอยังจะมาแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา และบอกว่าการที่เธอเข้ามาอยู่ใกล้ๆเขานั้นเธอไม่ได้มีจุดมุ่งหมายอะไร

ชายชราทำเป็นไม่สนใจ “อันหรานเป็นคนดี จิ่งซีก็ชอบเธอ ฉันคิดว่าหากแกคิดที่จะแต่งงานแล้วล่ะก็ แต่งกับอันหรานน่าจะเหมาะสมที่สุด หลานสะใภ้ในอนาคตของฉัน ฉันอยากจะรู้เรื่องของเธอบ้างแกมีปัญหาอะไรหรือเปล่า ?"

"ผมยังไม่ได้ตกลงสักหน่อย"

หลังจากคำพูดที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวของอวี้หนานเฉิงจบลง บรรยากาศอันอบอุ่นของช่วงการรับประทานอาหารค่ำของครอบครัวก็ดูจะเย็นยะเยือกขึ้น

“ถ้าจิ่งซีต้องการมีแม่ ยังมีคนอื่นให้เลือกอีกมากมาย ไม่จำเป็นที่จะต้องเป็นเซิ่งอันหราน แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ผมไม่เคยสนใจในตัวของเซิ่งอันหรานเลย และก็ไม่เคยคิดอยากได้แม่หม้ายลูกติดแต่งเข้ามาในตระกูลของเรา ”

ทันทีที่พูดคำเหล่านี้ออกมาจากปากผู้เป็นพ่อ สีหน้าของอวี้จิ่งซีก็เปลี่ยนไปในทันที

ชายชราก็รู้สึกไม่สบอารมณ์เช่นกัน

“แกกำลังพูดอะไรอยู่？ อันหรานมีลูกอยู่แล้วก็จริง แต่ฉันก็เคยเห็นเด็กคนนั้นแล้ว เธอเป็นเด็กดีมาก ที่แกบอกว่าอันหรานไม่มีคุณสมบัติ แล้วดาราคนที่มีข่าวกับแกอยู่ทุกวีทุกวันคนนั้นมีคุณสมบัติครบถ้วนอย่างนั้นเหรอ ? ฉันจะบอกอะไรแกให้นะ ถ้าหากว่าแกอยากจะแต่งงานกับแม่เกาหย่าเหวินอะไรนั่น แกก็ไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก "

อวี้หนานเฉิงวางตะเกียบลง และค่อยๆเช็ดปากอย่างช้าๆ จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า “ผมอิ่มแล้ว ดูท่าแล้ววันนี้จิ่งซีคงจะไม่อยากจะกลับบ้านไปพร้อมกับผม อย่างนั้นก็ให้เขาอยู่ที่นี่แล้วกัน”

"แก……"

เมื่อเห็นแผ่นหลังของอวี้หนานเฉิงค่อยๆเดินห่างออกไป ชายชราก็ถึงกับพูดอะไรไม่ออก

อวี้จิ่งซีดึงแขนเสื้อของชายชราอยู่ตลอดเวลา ดังนั้นชายชราจึงทำได้เพียงแค่ต้องอุ้มเด็กน้อยขึ้นมานั่งบนตัก และถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้

“จิ่งซีอ่า ไม่ใช่ว่าคุณทวดไม่ช่วย แต่ว่าพ่อของเหลนมันดื้อเกินไป และเขาเป็นแบบนี้มาตั้งแต่เด็กๆแล้ว ถ้าเรื่องที่เขาได้ตัดสินใจไปแล้ว ยิ่งมีคนไปบังคับเขามากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งต่อต้านมากเท่านั้น "

อวี้จิ่งซีหน้ามุ้ย ใบหน้าของเขาดูเจ็บปวดและโศกเศร้า เหมือนว่าเขากำลังจะร้องไห้

“นี่ อย่าร้องไห้สิ คุณทวดก็กำลังคิดหาวิธีแก้ปัญหาอยู่นี่ไง”

ชายชราเกลี้ยกล่อมเด็กน้อย พลางตะโกนขึ้นลั่นบ้าน “เหล่าโจว เรื่องที่ฉันให้ไปตรวจสอบได้เรื่องบ้างหรือยัง ? ”

"ตรวจสอบได้เรื่องแล้วครับ"

พ่อบ้านประจำตระกูลรีบเดินเข้ามาในห้องอาหาร เขายืนตัวตรงและกล่าวขึ้นอย่างสุภาพว่า "คุณเซิ่งถูกส่งไปยังเมืองกูซี และสถานที่ที่เธอไปพักอยู่ในตอนนี้ก็คือเฟิงถังโฮสเทล "

“เมืองกูซี?” ชายชราขมวดคิ้ว “ที่นี่...ทำไมถึงได้ฟังดูคุ้นหูนัก ?”

เหล่าโจวลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนที่จะพูดต่อ “นายหญิง...”

ชายชราชะงักไปชั่วขณะ เขาขมวดคิ้วลึกขึ้น

“มันดูไม่น่าจะบังเอิญขนาดนั้น ” น้ำเสียงของเหล่าโจวดูระวังเป็นอย่างมาก ราวกับว่าสถานที่แห่งนี้เป็นสิ่งที่เขาแตะต้องไม่ได้

“หนานเฉิง รู้จักที่นั่นไหม？”

“ดูจากสถานการณ์ตอนนี้แล้ว นายคุณชายไม่น่าจะรู้เรื่อง ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่มีแผนการพัฒนา Youth Hostelที่นี่นั่น”

ชายชราพยักหน้าเล็กน้อย การแสดงออกของเขาดูซับซ้อนขึ้นมาในทันที

——

ในตอนกลางคืน เซิ่งอันหรานนอนอยู่บนเตียงเหม่อมองดูเพดานในห้อง