ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 900

บทที่ 900 เป้าหมายของเทพกู่

……….

ฮว๋ายชิ่งชายตามองแม่ย่าแห่งเทียนกู่ อารมณ์ผ่อนคลายก่อนหน้านี้กลายเป็นเคร่งขรึมขึ้นมาทันที

นางหยิบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีขึ้นมาแล้วส่งข้อความส่วนตัวไปหาหมายเลขสาม

‘หนิงเยี่ยน รีบกลับเมืองหลวงเร็วเข้า’

ฮว๋ายชิ่งไม่ใช่ฮว๋ายชิ่งคนนั้นที่ไม่รู้อะไรอีกต่อไป ในเมื่อมีเรื่องของสามีภรรยาด้วยกันแล้ว นางก็ไม่จำเป็นต้องหลบซ่อนอะไรอีก การยกย่องฆ้องเงินสวี่จึงไม่ใช่เจตนายั่วโมโหจอมยุทธ์หญิงนกนางแอ่นเหินอย่างแน่นอน

หมายเลขสาม ‘เกิดอะไรขึ้น ข้าจวนจะถึงเหลยโจวแล้ว’

หมายเลขหนึ่ง ‘แม่ย่าแห่งเทียนกู่มองเห็นการณ์ล่วงหน้า ข้าต้องพบเจ้าให้ได้ มองจากสีหน้าของนางแล้ว เกรงว่าไม่ใช่เรื่องดีนัก’

แม้ว่าแม่ย่าแห่งเทียนกู่จะไม่ได้พูดอะไร แต่ฮว๋ายชิ่งก็ยังเดาได้

พระพุทธเจ้าโจมตีที่ราบกลาง ยังจะให้สวี่ชีอันกลับมาให้ได้เพื่อบอกต่อหน้า นั่นหมายความว่าเรื่องราวนั้นจริงจังกว่าสถานการณ์สงครามในเหลยโจว

แต่วิธีการที่แม่ย่าแห่งเทียนกู่ได้รับ ‘ข่าวสาร’ นั้น ไม่พูดก็เป็นที่เข้าใจ

เทียนกู่!

ถึงแม้สวี่ชีอันจะเป็นจอมยุทธ์หยาบคาย แต่สมองของเขากลับไม่ได้หยาบคายเช่นนั้น เขาย่อมเข้าใจสิ่งที่ฮว๋ายชิ่งคิดโดยสัญชาตญาณ

ในเวลานี้ แม่ย่าแห่งเทียนกู่รีบไปที่เมืองหลวงผ่านค่ายกลส่งตัวเมืองเฉพาะกิจ ย่อมไม่ใช่เรื่องปกติแน่นอน

ข้อความตอบโต้กลับมาทันทีว่า ‘รอข้า!’

สวี่ชีอันที่อยู่ห่างจากเหลยโจวไม่ถึงครึ่งชั่วยามหันหลังกลับมุ่งไปตามทางเดิมทันที

เงาดำแวบผ่านไปภายใต้ท้องฟ้ายามค่ำคืน การบินของเขาทำให้เกิดเสียงระเบิดดังกึกก้องจนผู้คนในเมืองและในหมู่บ้านตามทางเข้าใจผิดคิดว่าพายุฝนฟ้าคะนองกำลังจะมา

แต่เมื่อเงยหน้าขึ้นไป กลับพบว่าพระจันทร์เต็มดวงกำลังส่องแสงเจิดจ้า ท้องฟ้ายามค่ำคืนแจ่มใส ไม่มีเมฆฝนแม้แต่ก้อนเดียว

ในพระราชวัง แม่ย่าแห่งเทียนกู่เดินไปมาด้วยความกังวลพร้อมกับไอบ้างเป็นครั้งคราว สีหน้าของนางเต็มไปด้วยความหม่นหมองจนทำให้คนอื่นกังวลว่านางอาจจะล้มป่วยในวินาทีต่อมาได้

เวลาผ่านไปวินาทีต่อวินาที บรรยากาศภายในห้องทรงพระอักษรเต็มไปด้วยความเคร่งขรึม ฉู่ไฉ่เวยเม้มริมฝีปาก ในฐานะที่นางเป็นท่านโหราจารย์ นางจึงไม่กล้าแตะอาหารแม้แต่น้อย

ซ่งชิงปิดเปลือกตาลง ร่างของเขาโคลงเคลงเล็กน้อยราวกับจะผล็อยหลับไปได้ทุกเมื่อ

ในช่วงสามวันที่ผ่านมา เขานอนหลับไปเพียงสองชั่วยามเท่านั้น เมื่อเผชิญหน้ากับวัสดุหลอมอาวุธ เขาก็มักจะระเบิดออกมาจนแม้แต่พระพุทธบุตรยังต้องอิจฉา

แต่เมื่อออกจากห้องฝึกเล่นแร่แปรธาตุ เขาก็อดที่จะรู้สึกง่วงไม่ได้

เหล่าขันทีในห้องทรงพระอักษรต่างก็ก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไรสักคำ แม้ว่าจะเลยเวลาอาหารเย็นไปแล้ว ก็ทำได้เพียงสั่งให้ห้องพระเครื่องต้นอุ่นอาหารให้ร้อนอยู่เสมอครั้งแล้วครั้งเล่าโดยไม่กล้ารบกวนแม้แต่น้อย

จนในที่สุด ก็มีร่างหนึ่งแวบขึ้นมาในห้องโถง สวี่ชีอันรีบกลับมาแล้ว

เมื่อแม่ย่าแห่งเทียนกู่เห็นเขากลับมา แววตาก็เปล่งประกายโดยพลัน ร่างกายของนางผ่อนคลายลงอย่างเห็นได้ชัด ถือไม้เท้าเดินโซเซไปนั่งที่เก้าอี้ตัวใหญ่ด้านข้าง

“แม่ย่า!”

สวี่ชีอันสาวเท้าเดินเข้าไป กุมมือของนางไว้เพื่อส่งพลังปราณพลางถามว่า “เหตุใดถึงเรียกข้ากลับมา”

แม่ย่าแห่งเทียนกู่กวาดสายตามองฉู่ไฉ่เวย ซ่งชิงและฮว๋ายชิ่ง ก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง “หน้าต่างมีหู ประตูมีช่อง แล้วจะพูดความลับของสวรรค์ได้อย่างไร!”

ฮว๋ายชิ่งมองสวี่ชีอัน เห็นเขาพยักหน้า จึงรีบกล่าวว่า “พวกเจ้าตามข้าออกไป”

นางประสานทั้งสองมือไว้บนท้องน้อยแล้วก้าวเดินออกไป เสื้อผ้าปักลายมังกรและปิ่นปักผมสั่นไหวเล็กน้อย นางเดินนำฉู่ไฉ่เวยและคนอื่นๆ ไปจากหอดูดาว

เมื่อในห้องทรงพระอักษรเหลือเพียงสวี่ชีอันและแม่ย่าแห่งเทียนกู่ เขาก็เอื้อมมือออกไปยกแผงกันลมขึ้นมาเพื่อแบ่งแยกภายในและภายนอกอย่างชัดเจน

แม่ย่าแห่งเทียนกู่ถึงจะวางใจขึ้น นางสูดลมหายใจเข้าและกล่าวว่า “ข้าสอดส่องอนาคต เห็นถึงการล่มสลายของเจ้า เห็นระดับสุดยอดแบ่งกันบริโภคโชคชะตาของจิ่วโจว ทุกสรรพสิ่งในจิ่วโจวมลายสิ้น ไม่มีเหลือแม้แต่เศษขี้เถ้า”

…จิตใจของสวี่ชีอันจมดิ่งลงทันที

แม่ย่าแห่งเทียนกู่พยักหน้า

ข้าในอนาคตไม่สามารถเลื่อนขั้นสู่เทพยุทธ์ได้ เช่นนั้นจุดเชื่อมใดเกิดปัญหากันแน่? ข้อสันนิษฐานหนึ่งข้อและเงื่อนไขสองประการ หลังจากข้าบำเพ็ญคู่กับฮว๋ายชิ่ง โชคชะตาก็เจริญรุ่งเรือง เดิมทีคิดว่าคงเพียงพอแล้ว…หรือข้าไม่ได้รับการยอมรับจากใต้หล้างั้นรึ? แต่ดาบสลักเคยบอกว่า ข้าบรรลุความสำเร็จนี้แล้ว…สวี่ชีอันคิดออกแล้ว

เงื่อนไขสุดท้าย ต้องได้รับการยอมรับจากฟ้าดิน!

หากเขาในอนาคตไม่มีทางเลื่อนขั้นสู่เทพยุทธ์ได้จริงๆ เช่นนั้นปัญหาต้องอยู่ที่จุดเชื่อมโยงนี้อย่างแน่นอน

“แม่ย่าเรียกข้ากลับมา คงมิใช่แค่จะแจ้งข่าวร้ายนี้หรอกกระมัง”

สวี่ชีอันถอนความคิดและมองไปยังคนชราที่มีรอยย่นเต็มใบหน้า

แม่ย่าแห่งเทียนกู่พยักหน้า “ความผิดปกติระหว่างเทพกู่และพระพุทธเจ้าทำให้ข้ารู้สึกไม่สบายใจมาก ข้าไม่สามารถเพิกเฉยได้ หลังจากพวกเด็กรุ่นหลังไปเหลยโจวแล้ว ข้าก็เริ่มสอดส่องอนาคต ในที่สุดข้าก็รู้ว่าทำไมเทพกู่ต้องออกทะเล”

สวี่ชีอันกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว

แม่ย่าแห่งเทียนกู่ชะงักครู่หนึ่ง เมื่อนางเริ่มกล่าวอีกครั้ง น้ำเสียงของนางก็ฟังดูแหบแห้งและอิดโรย “เขาจะสังหารโหราจารย์”

สังหารท่านโหราจารย์?!

ไม่นึกเลยว่าเทพกู่จะออกทะเลเพื่อฆ่าท่านโหราจารย์ เรื่องมาถึงตอนนี้ ท่านโหราจารย์เป็นเพียงแค่ปรมาจารย์ลิขิตฟ้าท่านหนึ่ง แต่ตอนนี้เขาเลือกที่จะออกทะเลไปฆ่าท่านโหราจารย์งั้นรึ?

คำตอบนี้ทำให้สวี่ชีอันยากที่จะเชื่อ เป็นเรื่องที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อน

เขากล่าวอย่างพินิจพิเคราะห์ “ต้าฟ่งไม่ดับสูญ ท่านโหราจารย์ก็ไม่ตาย”

ปรมาจารย์ลิขิตฟ้ามีชะตาอายุเท่ากับประเทศ ตราบใดที่ต้าฟ่งและราชวงศ์ไม่ดับสูญ ท่านโหราจารย์ก็จะไม่ตาย พลังของระดับสุดยอดครึ่งก้าวก็ไม่มีทางสังหารเขาได้ ทำได้เพียงปิดผนึกเขาเท่านั้น

แน่นอนว่าสวี่ชีอันก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าระดับสุดยอดจะไม่สามารถฆ่าท่านโหราจารย์ได้

อย่างไรระบบโหรก็ดำเนินมาเป็นเวลาหกร้อยปีเท่านั้น และในหกร้อยปีนี้ ระดับสุดยอดก็ไม่เคยลงมือกับปรมาจารย์ลิขิตฟ้า

แม่ย่าแห่งเทียนกู่ส่ายศีรษะ “การมองเห็นอนาคตของข้ามีขีดจำกัด ข้าไม่สามารถให้คำตอบโดยละเอียดแก่เจ้าได้ แต่โหราจารย์ต้องตายอย่างแท้จริง การตายของเขาจะทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนไปอย่างไม่มีทางหวนกลับ”

สวี่ชีอันตอบรับ ‘อืม’ จากนั้นสีหน้าของเขาก็เต็มไปด้วยความเคร่งขรึม คิ้วดาบทั้งสองข้างขมวดเข้าหากันโดยไม่ได้ตั้งใจ “หากเป็นเช่นนี้ การออกทะเลของเทพกู่และการขัดขวางของพระพุทธเจ้าก็มีคำอธิบายที่สมเหตุสมผลแล้ว”

เพียงแต่ทำไมการสังหารท่านโหราจารย์จึงทำให้สถานการณ์เดินไปสู่เหวนรกที่ไม่อาจย้อนกลับได้?

นอกจากนี้ สวี่ชีอันก็ยังคิดถึงอีกประเด็นหนึ่ง นั่นก็คือระดับสุดยอดไม่สามารถฆ่าท่านโหราจารย์ได้

เหตุผลนั้นง่ายมาก หากฮวงหวนคืนสู่ระดับสุดยอด แน่นอนว่าเขาไม่มีทางปล่อยท่านโหราจารย์ไป เช่นนั้นเทพกู่ก็ไม่มีความจำเป็นที่จะออกทะเล

แต่มีความขัดแย้งเชิงตรรกะในที่นี้ หากฮวงที่หวนคืนสู่ระดับสุดยอดไม่สามารถฆ่าท่านโหราจารย์ได้ แล้วการที่เทพกู่ออกทะเลจะมีความหมายอันใด?

ไม่มีใครสามารถให้คำตอบเขาสำหรับข้อสงสัยเหล่านี้ได้

แม่ย่าแห่งเทียนกู่กุมมือสวี่ชีอันและกล่าวย้ำทีละคำว่า “สิ่งที่เจ้าต้องทำคือออกทะเล ช่วยโหราจารย์กลับมา มิเช่นนั้นทุกอย่างจะจบลง”

สวี่ชีอันพยักหน้าเงียบๆ มองใบหน้าที่ปกคลุมไปด้วยกระเนื้อของแม่ย่าแห่งเทียนกู่อย่างพิจารณาพลางกล่าวเสียงเบาว่า “แม่ย่า ท่านยังมีอะไรที่อยากพูดกับข้าอีกหรือไม่?”

แววตาของแม่ย่าแห่งเทียนกู่อ่อนลงแล้วกล่าวด้วยรอยยิ้มว่า “หลังจากผ่านภัยพิบัตินี้ ตัวข้าเองก็ไม่รู้ว่าจะเหลือผู้นำอยู่รอดสักกี่คน หวังว่าฆ้องเงินสวี่จะปฏิบัติต่อเผ่าพันธุ์กู่และแม่นางหลวนอวี้ด้วยความกรุณา ในอนาคต หากเผ่าพันธุ์กู่ต้องการไปจากต้าฟ่ง เพื่อหวนสู่ซินเจียงตอนใต้ เจ้าจะปล่อยให้พวกเขาเป็นอิสระและไม่สร้างความลำบากให้พวกเขา แต่หากพวกเขายินยอมปรองดองกับต้าฟ่ง จงได้โปรดให้อำนาจอธิปไตยแก่พวกเขา อย่าให้ราชสำนักกดขี่พวกเขา หากภัยพิบัตินี้ยากแค้นแสนเข็ญนัก ก็ปล่อยให้ทุกอย่างเป็นไปตามที่เขาต้องการด้วยเถอะ”

แม่ย่าแห่งเทียนกู่พยุงร่างอันแก่ชราขึ้นมา หลังจากยืนมั่นคงแล้วก็วางไม้เท้าลง แสดงความเคารพต่อสวี่ชีอันอย่างจริงจัง “การเดินทางออกทะเล เต็มไปด้วยอันตรายที่ไม่อาจคาดเดาได้ ข้าต้องขอขอบคุณฆ้องเงินสวี่แทนสิ่งมีชีวิตทั้งมวลแห่งจิ่วโจวก่อน”

สวี่ชีอันมิได้หลบหลีกแต่อย่างใด เขาพยักหน้าอย่างเงียบๆ

หลังจากแม่ย่าแห่งเทียนกู่ทำความเคารพ นางก็กลับไปนั่งบนเก้าอี้ เอนแผ่นหลังไปที่พนักพิงก่อนจะปิดเปลือกตาลงอย่างสงบ

สวี่ชีอันเดินถอยหลังออกไปสามก้าว ก้มโค้งคำนับด้วยความเคารพอย่างสุดซึ้ง “แม่ย่าโปรดจากไปอย่างสงบ!”

…

ประตูห้องทรงพระอักษรค่อยๆ เปิดออกช้าๆ ฮว๋ายชิ่งที่ยืนรออยู่ใต้ชายคาหันกลับไปมอง นางเหลือบสายตามองสวี่ชีอันก่อน จากนั้นสายตาของนางก็มองข้ามไหล่ของเขาไปที่ด้านหลัง เห็นแม่ย่าแห่งเทียนกู่นั่งอยู่บนเก้าอี้ในท่าทางศีรษะพับลงมา