ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 141

สรุปบท บทที่ 141 คำถามและคำตอบ: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง

ตอน บทที่ 141 คำถามและคำตอบ จาก ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง

บทที่ 141 คำถามและคำตอบ คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายกำลังภายใน ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง ที่เขียนโดย Internet เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย

บทที่ 141 คำถามและคำตอบ
“ไอ้เด็กเหลือขอนี่นับวันชักจะยิ่งจองหองขึ้นเรื่อยๆ” เจียงลวี่จงถอนหายใจและกล่าว ‘อย่างขุ่นเคือง’

“หากไม่จองหองจริง จะกล้าฟันผู้บังคับบัญชาหรือ” ฆ้องทองคำผู้ใช้กระบี่กล่าวด้วยรอยยิ้ม

“น่าเสียดายที่เจ้านั่นเป็นลูกน้องหยางเยี่ยน เจ้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าเด็กเหลือขอนั่นเก่งขนาดไหน…”

เว่ยเยวียนเหลือบมองเจียงลวี่จงพร้อมกับพูดขัดจังหวะ “ปากมากไปแล้วนะ”

เจียงลวี่จงจึงหุบปากในทันใด

ฆ้องทองคำผู้ใช้กระบี่เลิกคิ้วและถาม “แล้วเก่งแค่ไหนล่ะ คุณสมบัติระดับใด ระดับเจี่ยหรือ”

เจียงลวี่จงยิ้มอย่างจงใจและทำสีหน้าที่บอกว่า ‘เจ้าไร้เดียงสาเสียไม่มี’ เพื่อล่อเหยื่อให้ติดกับ

‘ไม่ใช่ระดับเจี่ย ไม่ใช่ระดับเจี่ยงั้นหรือ?’ ฆ้องทองคำผู้ใช้กระบี่จ้องเว่ยเยวียนตาเขม็ง “เว่ยกง”

เว่ยเยวียนดื่มชาเงียบๆ

ท่าทางดังกล่าวทำให้ฆ้องทองคำผู้นี้อยากรู้อยากเห็นมากขึ้น และเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวเข้าด้วยกัน

‘หากเป็นคุณสมบัติระดับเจี่ยจริงๆ ไม่จำเป็นต้องปิดบังข้าก็ได้…หรือว่าจะอยู่ระดับเหนือเจี่ย เป็นไปไม่ได้ คุณสมบัติระดับเหนือเจี่ยไม่ปรากฏมาหลายทศวรรษแล้วนี่…แต่ดูจากสีหน้าของพวกเขาก็เหมือนจะยืนยันเรื่องนี้ได้เลย…หากเป็นเช่นนี้ ก็ไม่มีเหตุผลใดที่ข้าจะไม่ชิงตัวฆ้องสวี่ชีอันมา’

‘แสดงว่าเว่ยกงต้องการปิดบังไว้ เพื่อหลีกเลี่ยงความขัดแย้งในหมู่ฆ้องทองคำ เพราะแย่งตัวเด็กนั่น อืม เช่นนั้นข้าเองก็หาวิธีซื้อใจตัวเด็กนั่นมาได้เหมือนกัน คนหนุ่มๆ สนใจแต่เงินทองหรือไม่ก็ผู้หญิงไม่ใช่หรือไง’

หยางเยี่ยนผู้มีใบหน้าแข็งกระด้างเริ่มพูดและเบี่ยงหัวข้อสนทนา “พ่อบุญธรรม ท่าทีของฝ่าบาทเป็นอย่างไรบ้าง”

เว่ยเยวียนขมวดคิ้วและถอนหายใจ “ทรงรับสั่งให้ค้นหาที่อยู่ของเหิงฮุ่ยให้เร็วที่สุด ในช่วงตรวจสอบข้าราชสำนักเช่นนี้ แม้แต่ข้าเองก็ไม่อาจต้านทานต่อการร้องเรียนครั้งใหญ่ได้”

ฆ้องทองคำทั้งสี่สีหน้าเคร่งเครียด การที่เว่ยกงจำต้องพูดเช่นนี้ออกมา แสดงว่าสถานการณ์นั้นรุนแรงมาก

ดูเหมือนจะเป็นเรื่องปกติ ยังไม่คิดไปถึงเรื่องที่เว่ยเยวียน ขันทีผู้รับผิดชอบหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล มีความขัดแย้งกับขุนนางและทหารแห่งราชสำนัก ลำพังแค่ฆาตกรคนเดียวออกมาอาละวาดสังหารผู้คนในเมืองชั้นใน และหลบหนีไปอย่างสบายใจเฉิบ ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ขุนนางหลายร้อยคนตื่นตูมได้แล้ว

“พวกเราต้องทำให้ดีที่สุด”

เว่ยเยวียนพยักหน้า “อย่าดีแต่พูดล่ะ ไม่นานมานี้คนที่ศาลลือกันไปทั่วว่าฆ้องทองคำไร้ความสามารถกันทั้งหน่วย ไม่ว่าจะการสืบสวน หรือจัดการคดีอะไรก็ยกให้ฆ้องทองแดงจัดการหมดเพียงคนเดียว”

พ่อบุญธรรมให้ความสำคัญกับสวี่ชีอันมากขึ้นเรื่อยๆ…หยางเยี่ยนกับหนานกงเชี่ยนโหรวมองหน้ากัน ต่างฝ่ายต่างรู้ความคิดของกันและกัน

ต้องจัดการเรื่องนี้ให้สำเร็จ และจะต้องตามหาเหิงฮุ่ยให้เจอโดยเร็ว โชคดีที่สวี่ชีอันไม่สามารถทำงานนี้ได้ จึงไม่ต้องกังวลว่าฆ้องผู้น้อยจะโผล่มาฉกผลงานไปอีก

…

สวี่ชีอันนำทีมสืบคดีซังผอไปถึงยังสำนักงานราชเลขาธิการของกรมทหาร แสดงตราประทับทองคำและผ่านเข้าไป จากนั้นจึงพาฉู่ไฉ่เวย หลี่อวี้ชุนพร้อมทั้งฆ้องเงินอีกสามนาย และหัวหน้ามือปราบหลี่ว์ชิงผู้เป็นหน่วยสืบราชการลับเข้าไปยังสำนักงานราชเลขาธิการ

ประตูของสำนักงานราชเลขาธิการและกำแพงรอบๆ ถูกทำลายจนหมดสิ้น ราวกับว่ากำลังทำการรื้อถอน ชวนให้ตกตะลึงไม่น้อย

“สำนักงานราชเลขาธิการช่างงดงามเสียนี่กระไร” เมื่อเข้าไปยังด้านในของสำนัก หลี่ว์ชิงถอนใจเบาๆ

“ดูยังไงหลังนี้ก็ราคาถึงหมื่นสองร้อยตำลึงแน่ๆ…” หลี่อวี้ชุนเดา

คนรับใช้ผู้นำทางได้ยินเช่นนั้นก็หัวเราะเยาะออกมา ‘หมื่นสองร้อยตำลึงงั้นหรือ คนบ้านนอกคอกนาที่ไม่เคยเห็นโลกกว้าง มีเงินแค่หมื่นสองร้อยตำลึง บังอาจคิดจะซื้อสำนักงานราชเลขาธิการของเรา’

‘พวกทหารต่ำช้า’

สวี่ชีอันเตะก้นเขาและก่นด่า “นำทางไปดีๆ ไอ้หมารับใช้”

คนรับใช้ก้มหน้างุดและเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น

เมื่อพูดถึงคำว่า ‘หมารับใช้’ คำนี้ สวี่ชีอันก็นึกถึงยายตัวร้ายราชินีตัวน้อยประจำไนต์คลับ ไม่รู้ว่าวันนี้นางยั่วโมโหองค์หญิงฮว๋ายชิ่ง และถูกเฆี่ยนตีหรือไม่

สวี่ชีอันได้พบกับราชเลขาจางเฟิ่งแห่งกรมทหารในห้องรับรอง เขาเป็นผู้ชายที่สุขุมจริงจัง ศีรษะขาวโพลนไว้เคราแพะ นั่งนิ่งเงียบงัน แผ่รังสีอันน่าเกรงขาม ตามฉบับผู้ดำรงตำแหน่งอันสูงส่งมาอย่างช้านาน

“ยินดีที่ได้พบท่านราชเลขา” สวี่ชีอันกุมมือคารวะ

จางเฟิ่งพยักหน้าเบาๆ “ได้ยินขันทีในวังพูดว่าท่านสวี่จัดการคดีได้อย่างรวดเร็ว เป็นผู้มีความสามารถเหลือล้น คดีซังผอคืบหน้าไปได้อย่างรวดเร็ว ไม่พอยังสืบพบร่องรอยฆาตกรตัวจริงจากคดีฆาตกรรมผิงหย่วนป๋อด้วย”

“ท่านราชเลขากล่าวชมเกินไปแล้วขอรับ” สวี่ชีอันรู้สึกว่าคำพูดของอีกฝ่ายแฝงนัยบางอย่าง

“เจ้าอยากรู้ว่าข้าเกี่ยวข้องอะไรกับฆาตกร จึงถูกอีกฝ่ายแก้แค้นกลางดึกใช่หรือไม่” ราชเลขาจางกล่าว

“ใช่ขอรับ” สวี่ชีอันไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะให้ความร่วมมือแต่อย่างไร

ราชเลขาจางมองสวี่ชีอันอย่างไร้อารมณ์ ทันใดนั้นเขาก็พูดเสียงแข็ง ตบโต๊ะและตะโกนลั่นด้วยความโกรธ “ข้าเองก็อยากรู้เช่นกัน และที่อยากรู้มากกว่าคือคดีฆาตกรรมของผิงหย่วนป๋อผ่านมาตั้งนานมาแล้ว เหตุใดหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลถึงยังจับฆาตกรไม่ได้เสียที”

“ข้าล่ะอยากรู้เหลือเกิน เหตุใดหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลถึงได้ปล่อยให้พวกคนโฉดชั่วก่อกรรมทำเข็ญซ้ำแล้วซ้ำเล่า”

เพิ่งจะมาถึงก็วางก้ามข่มกันเลยนะ…สวี่ชีอันกุมมือคารวะอีกครั้งพร้อมกล่าว “ท่านราชเลขาโปรดสงบสติอารมณ์ก่อนขอรับ”

ราชเลขาจางควบคุมอารมณ์และถอนหายใจ “แม้ว่าวันนี้ข้าไม่ได้ไปศาล แต่ก็พอรู้สถานการณ์เมื่อคืนบ้าง ไม่คิดว่าจอมยุทธ์ระดับสูงห้านายร่วมมือกันต่อสู้ทั้งที ก็ยังจับฆาตกรไม่ได้อยู่ดี มิหนำซ้ำฆ้องทองคำสี่นายยังได้รับบาดเจ็บอีก”

“หน่วยลาดตระเวนยามวิกาลจงรักภักดีต่อราชสำนัก ข้ารู้ดีแก่ใจ น่าเสียดายที่ท่านโหราจารย์ป่วยหนักไม่สามารถลงมือจัดการได้ ทำให้พวกข้าหวั่นวิตก และทำให้พวกเจ้าเองเหนื่อยกายเหนื่อยใจไปด้วย”

การแสดงออกของเขามีความเคร่งขรึมตามฉบับผู้บังคับบัญชา ทว่าน้ำเสียงของเขาอ่อนโยน ท่าทีเห็นอกเห็นใจผู้อยู่ใต้บังคับบัญชา ทำให้ผู้อื่นเกิดความรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูก

สวี่ชีอันรู้สึกชื่นชมราชเลขาแห่งกรมทหารอยู่เล็กน้อย ทว่าในไม่ช้าเขาก็ค่อยๆ เข้าใจทุกอย่าง…เริ่มจากการวางอำนาจบาตรใหญ่ จากนั้นก็ลูบหลังด้วยท่าทีเห็นอกเห็นใจ ทำให้ผู้อื่นรู้สึกซาบซึ้งบุญคุณอย่างไม่รู้เนื้อรู้ตัว

ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย ที่คนคนหนึ่งจะเล่นการเมืองจนไต่เต้าไปถึงระดับสองได้

ที่น่าสนใจคือในคืนนั้นเหิงฮุ่ยได้ฆ่าลูกชายคนโตของผิงหย่วนป๋อพร้อมกับพูดว่า ‘ข้ามาเพื่อล้างแค้น’

คดีนี้เริ่มซับซ้อนและน่าสนใจมากขึ้นเรื่อยๆ ข้ารู้สึกว่ากำลังเข้าใกล้ความจริงแล้ว…อืม ความจริงในคดีหลบหนีของเหิงฮุ่ยกับท่านหญิงผิงหยาง ไขคดีของสองคนนั้นได้เมื่อไหร่ คดีซังผอถึงจะเดินหน้าต่อไปได้ สวี่ชีอันตื่นเต้นขึ้นมาในทันใด

…

หลังจากที่เหน็ดเหนื่อยมาทั้งวัน สวี่ชีอันก็ล่ำลาฉู่ไฉ่เวยกับหลี่ว์ชิง เมื่อทั้งสองจากไป ซ่งถิงเฟิงกับจูกว่างเสี้ยวจึงเดินออกจากห้องโถงด้านข้าง ทั้งสามควบม้ามุ่งตรงไปยังสำนักสังคีตอย่างรู้ใจกัน

หลังจากการสืบสวนอย่างหนักเป็นเวลาหลายวัน สวี่ชีอันรู้สึกว่าเขาต้องการผ่อนคลายและบรรเทาความเครียดทางจิตใจบ้าง

ที่จริงก็หมายถึงการหลับนอนนั่นแหละ ไม่ว่าจะนอนกับสาวใช้ที่บ้านหรือหลับนอนกับฝูเซียงก็ไม่ต่างกันมากนัก อีกอย่าง ฝูเซียงยังฝากจดหมายไปหาเขาอยู่หลายครั้ง บอกว่านางคิดถึงเขามากและอยากเชิญเขาไปดื่มชาที่หออิ่งเหมย

ในเมื่อขอมาขนาดนี้ ก็ไปเสียหน่อยแล้วกัน สวี่ชีอันคิด

ขณะนี้ฟ้ายังคงสว่าง และยังอยู่ในชั่วโมงทำงานของที่ทำการปกครอง ตรงข้ามกับสำนักสังคีตที่ยังมีแขกไม่มากนัก ในตรอกผู้คนบางตา

“ข้าจะไปนอนกับโสเภณี” ซ่งถิงเฟิงกล่าว

“นอนกับโสเภณีไม่คุ้มหรอก ค่าตัว…สูงใช่ย่อยเลย” สวี่ชีอันเสนอความคิดเห็นอย่างจริงใจ

โสเภณีในต้าฟ่ง แท้จริงแล้วคือการขายศิลปะหาใช่เรือนร่าง และโสเภณียังเป็นเหมือนกระแสอย่างหนึ่ง ในสำนักสังคีตไม่ได้มีเพียงหญิงสาวที่บรรลุนิติภาวะเท่านั้น แต่ยังมีเด็กสาวจำนวนมากอีกด้วย เด็กสาวเหล่านี้จะได้รับการสอนให้เล่นขิม หมากรุก เขียนพู่กัน และวาดภาพตั้งแต่ยังเด็ก พร้อมทั้งถูกปลูกฝังให้มีความสามารถรอบด้าน

ค่อยๆ บ่มเพาะจนเติบใหญ่ หากมีรูปลักษณ์และทักษะที่ธรรมดา ก็จะได้เป็นนางระบำชั้นต่ำ หากรูปลักษณ์งดงามและมากด้วยความสามารถถึงจะได้เป็นโสเภณี

เมื่อโสเภณีสั่งสมชื่อเสียงไปได้ระดับหนึ่ง ก็จะมีการเปิดประมูลที่ชวนใจเต้นให้กับเหล่าท่านชายทั้งหลาย

“ไม่คุ้มหรอก” สวี่ชีอันโน้มน้าว

“ข้าเคยบอกไปแล้วว่าผู้ชายอย่างข้าไม่เหมาะที่จะแต่งงานมีลูก ต่อให้เก็บเงินไว้ก็เปล่าประโยชน์” ซ่งถิงเฟิงไม่สะทกสะท้าน

สวี่ชีอันสงสัยว่าชายผู้นี้น่าจะกลัวการแต่งงาน

“ข้าอยากแต่งเมีย” จูกว่างเสี้ยวพูดสั้นๆ แต่ได้ใจความ

ทว่าการประชุมชาในสำนักของฝูเซียงนั้นแพงหูฉี่ อีกทั้งคณิกาเองยังเป็นพันธมิตรที่ดีของสวี่ชีอันอีกด้วย ดังนั้นถ้าไปที่หออิ่งเหมย เขาก็ได้หลับนอนกับสาวใช้เท่านั้น

กว่างเสี้ยวที่ตอนนี้เป็นเศรษฐีแล้ว อยากหลับนอนกับหญิงสาวที่สวยกว่า

ทั้งสามแยกทางกัน และสวี่ชีอันก็เข้าสู่หออิ่งเหมย

…………………………………