ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 143

สรุปบท บทที่ 143 ปีศาจสาว: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง

สรุปตอน บทที่ 143 ปีศาจสาว – จากเรื่อง ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง โดย Internet

ตอน บทที่ 143 ปีศาจสาว ของนิยายกำลังภายในเรื่องดัง ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง โดยนักเขียน Internet เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง

บทที่ 143 ปีศาจสาว
สวี่ชีอันจิบสุราและวางจอกสุราลง มองไปรอบๆ สาวงามทั้งหลาย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ ตามอารมณ์ “วันนั้นติดตามองค์หญิงฮว๋ายชิ่งไปเข้าร่วมงานเลี้ยง แล้วเกิดแรงบันดาลใจ จึงแต่งกลอนเจ็ดครึ่งบทนี้ขึ้น”

น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายตรงไปตรงมา ราวกับเป็นเพียงเรื่องจิ๊บจ๊อย ทว่าคณิกาหลายคนกลับใจเต้นโครมคราม

เป็นเขาจริงๆ ด้วย… อาหย่าที่คาดว่าได้รับการยืนยันแล้ว บัดนี้เกิดความรู้สึกน้ำมาคลองเกิด[1] ราวกับว่าควรจะเป็นเช่นนี้

นานมาแล้วที่ต้าฟ่งไร้อัจฉริยกวี เมื่อก่อนองค์หญิงฮว๋ายชิ่งไม่มีผลงานชั้นยอดแพร่หลาย จู่ๆ ก็ปรากฏผลงานชั้นยอด ก็ผิดปกติเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

ทว่ายามที่ทราบข่าว ก็ไม่สามารถติดต่อกับสวี่ชีอันได้ เมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเขา ก็นึกถึงตัวตนของเขาในฐานะหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล รวมถึงพรสวรรค์ด้านกวีอันเลิศล้ำและเหนือชั้นของเขา จึงทำใจกล้าหยั่งเชิงดู นึกไม่ถึงว่าจะเดาถูกจริงด้วย

ตอนนี้บทกลอนนี้มาจากคนผู้ใด ทางหอนางโลมเองก็ไม่มีใครทราบ คนภายนอกอยากรู้อยากเห็นก็มีนับไม่ถ้วน ลำพังเพียงข่าวนี้ ก็ถือเป็นเรื่องมุกตลกเด็ดๆ แล้ว

“สวี่หลาง…” ฝูเซียงจ้องมองด้วยความเสน่หาที่ล้นเปี่ยม สายตาหวานหยาดเยิ้ม สำหรับนางที่ชื่นชอบบทกลอน สิ่งนี้ล้วนน่าดึงดูดกว่าคำหวานใดๆ

คณิกานางอื่นนอกจากจะตื่นตะลึงและประหลาดใจกับพรสวรรค์ด้านกวีของสวี่ชีอัน ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้พวกนางใจเต้นโครมครามและมองข้ามตัวบทกวีไป

… ไม่คิดเลยว่าเขาจะเข้าสู่เขตพระราชฐานและเข้าร่วมงานเลี้ยงของเหล่าองค์ชายองค์หญิงได้

นี่หมายถึงสวี่ชีอันเป็นคนสนิทของพระราชโอรสและธิดาสักพระองค์หนึ่ง มิเช่นนั้นคงไม่ถูกพาไปงานเลี้ยง เช่นนี้ตลอดที่ผ่านมา คุณค่าของเขาก็ไม่ได้มีเพียงบทกลอนแล้ว

หน้าตาก็จัดได้ว่ารูปงาม ทั้งยังเป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล กุมอำนาจและอิทธิพลไว้ในมือ… แน่นอนว่าเหล่านางคณิกาย่อมเห็นข้าราชการชั้นสูงที่เรืองอำนาจจนคุ้นชิน อิทธิพลของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลก็ไม่ได้มากมายสักเท่าไร ทว่าหากหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลผู้นี้มีฝีมือเก่งกาจเกินหน้าเกินตาเหล่าบัณฑิต หากพระราชโอรสและธิดาสักพระองค์เกิดถูกใจหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลผู้นี้ล่ะ

รัศมีที่เจิดจรัสยิ่งขึ้นเช่นนี้ ก็น่าดึงดูดใจมากกว่าเป็นอนุภรรยาให้ตาแก่หงำเหงือกพวกนั้นเสียอีก

“จะยกให้นางไปไม่ได้ ต้องชิงตัวเขามาเป็นของเรา… ตอนนี้ฝูเซียงเป็นถึงคณิกาอันดับหนึ่งของหอนางโลม หากปล่อยให้นางได้รับบทกลอนไปอีกครั้ง เหล่าพี่น้องคงไม่มีวันเงยหน้าอ้าปากอีกเลย…”

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มของเหล่าคณิกาก็ยิ่งดูจริงใจ แต่ละคนคิดอยากจะพูดก็มิกล้าเอื้อนเอ่ย ได้แต่ส่งสายตาเปี่ยมเสน่หาแก่สวี่ชีอัน

บรรยากาศของโถงต้อนรับร้อนระอุขึ้นในพริบตา

หลังจากสิ้นสุดการละเล่นในวงสุรา ภายใต้การกล่อมกลืนจากความกรึ่มสุรา เหล่าคณิกาต่างเล่นทายนิ้วอย่างกล้าได้กล้าเสีย แต่ละคนต่างพับแขนเสื้อ เผยท่อนแขนเล็กอันขาวใสบอบบางและกำปั้นอันจุ๋มจิ๋ม

ที่สำคัญคือสวี่ชีอันไม่ได้ถือสาและมอบความกล้าให้พวกนาง

…

ฟ้าค่อยๆ มืดลง แขกของหอนางโลมก็เพิ่มมากขึ้น จึงสามารถสัมผัสได้ถึงเรื่องอันน่าประหลาด

วันนี้คณิกาหลายนางพากันปิดประตูไม่รับแขก ไม่ตั้งวงน้ำชา

บางคนไปพบแม่เล้าอย่างฉุนเฉียว แม่เล้าพูดในใจว่าแม่นางพวกนี้คิดจะก่อกบฏหรือไง ไม่เปิดร้านแล้วจะหาเงินอย่างไร จึงเรียกให้คนไปถาม เมื่อไต่ถามจึงได้ความว่า คณิกาที่ไม่รับแขกเหล่านั้นล้วนไปที่ลานชิงฉือกันหมดแล้ว รวมทั้งหมดแปดคน กล่าวได้ว่าที่ลานชิงฉือมีคณิกาถึงเก้าคนเต็มๆ

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”

“ลองฟังดูสิ… ดูเหมือนพวกนางจะมีความสุขกันมาก นี่กำลังรับรองคนใหญ่คนโตท่านใดกัน”

“จะเป็นไปได้อย่างไร ในระหว่างการตรวจสอบข้าราชสำนัก คนใหญ่คนโตหน้าไหนจะกล้าออกมาเที่ยวเล่นเช่นนี้ ผู้ใดจะโง่ถึงขั้นเผยจุดอ่อนให้ศัตรูเองกับมือ”

“บางทีพวกนางอาจจะแค่รวมกลุ่มกันเล่นสนุกก็ได้”

“มัวเดาสุ่มอะไร ไปถามดูก็สิ้นเรื่อง”

มีแขกคนหนึ่งมาเคาะประตูของลานชิงฉือ ทันทีที่เด็กเฝ้าประตูชุดดำเปิดประตู ก็สะดุ้งตกใจกับภาพตรงหน้า

มีแขกสิบกว่าคนห้อมล้อมอยู่ที่ปากประตูลานชิงฉือ

“แม่นางทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ข้างในนั้นหรือ” ชายหนุ่มในชุดโอ่อ่าผู้หนึ่งจ้องมองเข้ามาภายในสำนัก และเอ่ยถามเสียงขรึม

“กำลังรับรองแขกอยู่ขอรับ” เด็กรับใช้ชุดดำกล่าว

ปากทางเข้าเงียบสงัดในบัดดล จากนั้นไม่นานก็มีคนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแปลกประหลาด “เช่นนั้น ท่านผู้สูงศักดิ์ท่านใดอยู่ข้างในหรือ… หากไม่สะดวกจะเปิดเผย ก็ไม่เป็นไร”

เด็กรับใช้ชุดดำครุ่นคิด ผู้ที่เป็นแขกอยู่ในลานคือคุณชายสวี่ มิใช่คนใหญ่คนโตตามที่บรรดาแขกเหรื่อเข้าใจกัน เขาไม่คิดว่ามีอะไรต้องปิดบัง จึงเอ่ยอย่างไม่หวาดหวั่น

“มิใช่อย่างที่คุณชายทั้งหลายคิดหรอกขอรับ ผู้ที่มาเป็นแขกอยู่ด้านในคือคุณชายสวี่”

คุณชายสวี่?

ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา แต่ละคนต่างเค้นหาในสมองอยู่ชั่วครู่ ก็ไม่พบบุคคลที่เข้าเกณฑ์

ในราชสำนักมีขุนนางคุณูปการหรือขุนนางระดับสูงสกุลสวี่ด้วยหรือ?

ชายหนุ่มผู้เคาะประตูขมวดคิ้วถาม “คุณชายสวี่ท่านนั้น”

“สวี่ชีอัน คุณชายสวี่ผู้เขียนกลอนมอบให้ฝูเซียงเป็นของขวัญผู้นั้นขอรับ” เด็กรับใช้ชุดดำกล่าว เขาได้รับเงินสามเหรียญเป็นรางวัลจึงอารมณ์ดี ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะคุณชายสวี่ จึงยินดีสร้างชื่อเสียงให้เขา

เป็นเขาเองหรอกหรือ

ณ ตอนนี้นัยน์ตาของเหล่าปัญญาชนเป็นประกายสุกใส

“พวกเรารอกันอยู่ตรงนี้ ไม่แน่ว่าอาจรอจนกว่าจะได้สดับฟังบทกวีโบราณสักบท”

พอเอ่ยคำนี้ออกมา ผู้คนที่แต่เดิมกำลังโกรธแค้นและริษยาตาร้อน ก็ข่มอารมณ์เอาไว้ ในที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นคนมีตำแหน่ง แม้จะเป็นพ่อค้าก็มีใจที่อยากมีหน้ามีตาเผื่อเอาไว้[2]

“มีคณิกาทั้งเก้าคอยปรนนิบัติ ช่างเป็นเก่งกาจเสียนี่กระไร บัณฑิตจอหงวน[3]กี่รายในครั้งอดีตยังไม่เคยได้รับการปรนนิบัติเช่นนี้”

“แถมบัณฑิตจอหงวนยังมิกล้าคุยโวเกินจริงเช่นนี้”

…

‘กริ๊งๆๆ…’

ในเสียงอันใสกังวาน มีลูกศรไร้หัวสองสามดอกตกลงในไหที่อยู่ห่างไป 3 จั้งอย่างแม่นยำไม่มีพลาด

สวี่ชีอันที่ปิดตาหันหลังดึงผ้าออก แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากโอบกอดเสียวหย่าและหมิงเยี่ยนสองคณิกา หอมฟัดใบหน้าพวกนางอย่างบ้าคลั่ง

สวี่ชีอันตัดสินใจในทันที เขาปีนกำแพงออกจากลานชิงฉืออีกครั้ง แล้วรีบวิ่งตรงไปยังสำนักเล็กๆ ที่ซ่งถิงเฟิงอยู่

ยามที่แสดงวิชามองปราณเพ่งดูเมื่อครู่ เขาก็จดจำตำแหน่งของซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวเอาไว้แล้ว

เสียงภายในห้องหยุดลงอย่างกะทันหัน ตามมาด้วยเสียงระแวดระวังของซ่งถิงเฟิง “ใคร”

“ข้าเอง” สวี่ชีอันตบประตู “ออกมา มีเรื่องด่วน”

ซ่งถิงเฟิงด่าสาดเสียเทเสีย ตามมาด้วยเสียงใส่เสื้อ ‘สวบสาบๆ’ ชั่วประเดี๋ยวก็เปิดประตูออกมาพร้อมเสื้อผ้าที่ดูหลุดลุ่ย

“อาซ่ง ตอนนี้ต้องกลับหน่วยงานทันที แจ้งฆ้องทองคำที่เข้าประจำอารักขา ให้เขามายังหอนางโลมด้วยตนเอง บอกเขาว่าลานชิงฉือมีเผ่าพันธุ์ปีศาจ”

สวี่ชีอันกล่าวอย่างรวบรัด “จำไว้ว่า เจ้าจะต้องทำให้ฆ้องทองคำมาที่นี่ให้ได้ ข้าไม่ค่อยรู้วิชามองปราณนัก จับจุดพลังของฝ่ายตรงข้ามไม่ถูก ในลานชิงฉือมีคณิกาเก้านาง พวกนางทุกคนล้วนเป็นแกะเลี้ยง ไร้ความสามารถในการป้องกันตัว จริงด้วยสิ หากผู้ที่เข้าประจำอารักขาคือสกุลจู เจ้าจงเปลี่ยนเส้นทางไปสำนักโหราจารย์เข้าพบซ่งชิง”

ไม่ต้องพูดจามากความ เขาเชื่อว่าตราบใดที่ซ่งถิงเฟิงอธิบายสถานการณ์ตามความจริง ด้วยประสบการณ์ที่ท่วมท้นของฆ้องทองคำ ต้องรู้ว่าควรจะทำอย่างไร

สีหน้าของซ่งถิงเฟิงเคร่งขรึมยิ่งขึ้น ความไม่พอใจและโทสะเมื่อครู่มลายหายสิ้น เขากลับเข้าไปในห้อง หยิบมีดพก ฆ้องทองแดง มัดอาวุธเวทมนตร์และพุ่งออกจากสำนักทันที

สวี่ชีอันกลับไปยังลานชิงฉือด้วยความรวดเร็ว รอยยิ้มเหลาะแหละปรากฏขึ้นที่มุมปาก ผลักประตูด้วยสีหน้าทะเล้น

“สาวๆ จ๋า ข้ากลับมาแล้ว”

เขาเพียงหลุบตาลอบมองปีศาจสาวที่รินสุราให้คุณหนูของตนเอง แล้วก็ละสายตาทันที

หากจับจุดพลังไม่ถูกสวี่ชีอันก็ไม่กล้าลงมือโดยพลการ สู้ให้อีกฝ่ายหนีไปเสียยังดีกว่า เขาไม่อยากเห็นคณิกาที่บริสุทธิ์ต้องได้รับบาดเจ็บ

ต่อจากนี้ควรกินก็กิน ควรดื่มก็ดื่ม ควรลูบก็ต้องลูบ

สวี่ชีอันเล่นสุราทายนิ้ว เล่นพนันดื่มสุรา โยนเต๋า ดูสุขสำราญอย่างยิ่ง

ผู้ใดแก้มก้นกลมกลึงกว่า ผู้ใดเอวเล็กบางที่สุด เขาเห็นชัดทุกสิ่ง

ทว่าสวี่ชีอันกลับไม่มีความสุข ซ้ำยังร้อนใจไม่น้อย รอแล้วรอเล่า หนึ่งชั่วโมงผ่านไป ซ่งถิงเฟิงก็ยังไม่กลับมา

บัดนี้ ปีศาจสาวตนนั้นเงยหน้ามองสวี่ชีอัน แล้วเอ่ยเสียงหวาน “ดึกมากแล้ว แม่นางทั้งหลายกลับไปก่อนเถอะ คุณชายสวี่คืนนี้จะพักที่บ้านท่านหญิงของข้าที่นี่หรือไม่เจ้าคะ”

………………………………………

[1] 水到渠成 น้ำมาคลองเกิด อุปมาว่าเมื่อเงื่อนไขพร้อมเรื่องต่างๆ ก็จะบรรลุผล

[2] 附庸风雅 หมายถึง มีหน้ามีตาส่วนเกิน ณ บริบทนี้หมายถึงในสมัยเก่าบรรดาขุนนาง เจ้าของที่ดิน พ่อค้าต่างอยากมีหน้ามีตาจึงคบค้าสมาคมกับบรรดานักปราชญ์หรือราชบัณฑิตที่มีชื่อเสียงทำกิจกรรมทางวัฒนธรรม

[3] 状元 หมายถึง บัณฑิตจอหงวน ซึ่งเป็นชื่อตำแหน่งของคนที่ได้อันดับหนึ่งในการสอบคัดเลือกขุนนาง (หรือที่เรียกว่าเคอจวี่)

[4] 冷汗 หมายถึง เหงื่อเย็น ซึ่งเกิดจากความหวาดผวาหรือตื่นตระหนกจนเหงื่อไหลมือเท้าเย็น จึงเรียกว่าเหงื่อเย็น