ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 143
สวี่ชีอันจิบสุราและวางจอกสุราลง มองไปรอบๆ สาวงามทั้งหลาย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆ ตามอารมณ์ “วันนั้นติดตามองค์หญิงฮว๋ายชิ่งไปเข้าร่วมงานเลี้ยง แล้วเกิดแรงบันดาลใจ จึงแต่งกลอนเจ็ดครึ่งบทนี้ขึ้น”
น้ำเสียงของเขาผ่อนคลายตรงไปตรงมา ราวกับเป็นเพียงเรื่องจิ๊บจ๊อย ทว่าคณิกาหลายคนกลับใจเต้นโครมคราม
เป็นเขาจริงๆ ด้วย… อาหย่าที่คาดว่าได้รับการยืนยันแล้ว บัดนี้เกิดความรู้สึกน้ำมาคลองเกิด[1] ราวกับว่าควรจะเป็นเช่นนี้
นานมาแล้วที่ต้าฟ่งไร้อัจฉริยกวี เมื่อก่อนองค์หญิงฮว๋ายชิ่งไม่มีผลงานชั้นยอดแพร่หลาย จู่ๆ ก็ปรากฏผลงานชั้นยอด ก็ผิดปกติเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว
ทว่ายามที่ทราบข่าว ก็ไม่สามารถติดต่อกับสวี่ชีอันได้ เมื่อได้ยินคำพูดเมื่อครู่ของเขา ก็นึกถึงตัวตนของเขาในฐานะหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล รวมถึงพรสวรรค์ด้านกวีอันเลิศล้ำและเหนือชั้นของเขา จึงทำใจกล้าหยั่งเชิงดู นึกไม่ถึงว่าจะเดาถูกจริงด้วย
ตอนนี้บทกลอนนี้มาจากคนผู้ใด ทางหอนางโลมเองก็ไม่มีใครทราบ คนภายนอกอยากรู้อยากเห็นก็มีนับไม่ถ้วน ลำพังเพียงข่าวนี้ ก็ถือเป็นเรื่องมุกตลกเด็ดๆ แล้ว
“สวี่หลาง…” ฝูเซียงจ้องมองด้วยความเสน่หาที่ล้นเปี่ยม สายตาหวานหยาดเยิ้ม สำหรับนางที่ชื่นชอบบทกลอน สิ่งนี้ล้วนน่าดึงดูดกว่าคำหวานใดๆ
คณิกานางอื่นนอกจากจะตื่นตะลึงและประหลาดใจกับพรสวรรค์ด้านกวีของสวี่ชีอัน ยังมีสิ่งหนึ่งที่ทำให้พวกนางใจเต้นโครมครามและมองข้ามตัวบทกวีไป
… ไม่คิดเลยว่าเขาจะเข้าสู่เขตพระราชฐานและเข้าร่วมงานเลี้ยงของเหล่าองค์ชายองค์หญิงได้
นี่หมายถึงสวี่ชีอันเป็นคนสนิทของพระราชโอรสและธิดาสักพระองค์หนึ่ง มิเช่นนั้นคงไม่ถูกพาไปงานเลี้ยง เช่นนี้ตลอดที่ผ่านมา คุณค่าของเขาก็ไม่ได้มีเพียงบทกลอนแล้ว
หน้าตาก็จัดได้ว่ารูปงาม ทั้งยังเป็นหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล กุมอำนาจและอิทธิพลไว้ในมือ… แน่นอนว่าเหล่านางคณิกาย่อมเห็นข้าราชการชั้นสูงที่เรืองอำนาจจนคุ้นชิน อิทธิพลของหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลก็ไม่ได้มากมายสักเท่าไร ทว่าหากหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลผู้นี้มีฝีมือเก่งกาจเกินหน้าเกินตาเหล่าบัณฑิต หากพระราชโอรสและธิดาสักพระองค์เกิดถูกใจหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลผู้นี้ล่ะ
รัศมีที่เจิดจรัสยิ่งขึ้นเช่นนี้ ก็น่าดึงดูดใจมากกว่าเป็นอนุภรรยาให้ตาแก่หงำเหงือกพวกนั้นเสียอีก
“จะยกให้นางไปไม่ได้ ต้องชิงตัวเขามาเป็นของเรา… ตอนนี้ฝูเซียงเป็นถึงคณิกาอันดับหนึ่งของหอนางโลม หากปล่อยให้นางได้รับบทกลอนไปอีกครั้ง เหล่าพี่น้องคงไม่มีวันเงยหน้าอ้าปากอีกเลย…”
เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ รอยยิ้มของเหล่าคณิกาก็ยิ่งดูจริงใจ แต่ละคนคิดอยากจะพูดก็มิกล้าเอื้อนเอ่ย ได้แต่ส่งสายตาเปี่ยมเสน่หาแก่สวี่ชีอัน
บรรยากาศของโถงต้อนรับร้อนระอุขึ้นในพริบตา
หลังจากสิ้นสุดการละเล่นในวงสุรา ภายใต้การกล่อมกลืนจากความกรึ่มสุรา เหล่าคณิกาต่างเล่นทายนิ้วอย่างกล้าได้กล้าเสีย แต่ละคนต่างพับแขนเสื้อ เผยท่อนแขนเล็กอันขาวใสบอบบางและกำปั้นอันจุ๋มจิ๋ม
ที่สำคัญคือสวี่ชีอันไม่ได้ถือสาและมอบความกล้าให้พวกนาง
…
ฟ้าค่อยๆ มืดลง แขกของหอนางโลมก็เพิ่มมากขึ้น จึงสามารถสัมผัสได้ถึงเรื่องอันน่าประหลาด
วันนี้คณิกาหลายนางพากันปิดประตูไม่รับแขก ไม่ตั้งวงน้ำชา
บางคนไปพบแม่เล้าอย่างฉุนเฉียว แม่เล้าพูดในใจว่าแม่นางพวกนี้คิดจะก่อกบฏหรือไง ไม่เปิดร้านแล้วจะหาเงินอย่างไร จึงเรียกให้คนไปถาม เมื่อไต่ถามจึงได้ความว่า คณิกาที่ไม่รับแขกเหล่านั้นล้วนไปที่ลานชิงฉือกันหมดแล้ว รวมทั้งหมดแปดคน กล่าวได้ว่าที่ลานชิงฉือมีคณิกาถึงเก้าคนเต็มๆ
“นี่มันเกิดอะไรขึ้น”
“ลองฟังดูสิ… ดูเหมือนพวกนางจะมีความสุขกันมาก นี่กำลังรับรองคนใหญ่คนโตท่านใดกัน”
“จะเป็นไปได้อย่างไร ในระหว่างการตรวจสอบข้าราชสำนัก คนใหญ่คนโตหน้าไหนจะกล้าออกมาเที่ยวเล่นเช่นนี้ ผู้ใดจะโง่ถึงขั้นเผยจุดอ่อนให้ศัตรูเองกับมือ”
“บางทีพวกนางอาจจะแค่รวมกลุ่มกันเล่นสนุกก็ได้”
“มัวเดาสุ่มอะไร ไปถามดูก็สิ้นเรื่อง”
มีแขกคนหนึ่งมาเคาะประตูของลานชิงฉือ ทันทีที่เด็กเฝ้าประตูชุดดำเปิดประตู ก็สะดุ้งตกใจกับภาพตรงหน้า
มีแขกสิบกว่าคนห้อมล้อมอยู่ที่ปากประตูลานชิงฉือ
“แม่นางทั้งหลายทำอะไรกันอยู่ข้างในนั้นหรือ” ชายหนุ่มในชุดโอ่อ่าผู้หนึ่งจ้องมองเข้ามาภายในสำนัก และเอ่ยถามเสียงขรึม
“กำลังรับรองแขกอยู่ขอรับ” เด็กรับใช้ชุดดำกล่าว
ปากทางเข้าเงียบสงัดในบัดดล จากนั้นไม่นานก็มีคนเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าแปลกประหลาด “เช่นนั้น ท่านผู้สูงศักดิ์ท่านใดอยู่ข้างในหรือ… หากไม่สะดวกจะเปิดเผย ก็ไม่เป็นไร”
เด็กรับใช้ชุดดำครุ่นคิด ผู้ที่เป็นแขกอยู่ในลานคือคุณชายสวี่ มิใช่คนใหญ่คนโตตามที่บรรดาแขกเหรื่อเข้าใจกัน เขาไม่คิดว่ามีอะไรต้องปิดบัง จึงเอ่ยอย่างไม่หวาดหวั่น
“มิใช่อย่างที่คุณชายทั้งหลายคิดหรอกขอรับ ผู้ที่มาเป็นแขกอยู่ด้านในคือคุณชายสวี่”
คุณชายสวี่?
ทุกคนต่างมองหน้ากันไปมา แต่ละคนต่างเค้นหาในสมองอยู่ชั่วครู่ ก็ไม่พบบุคคลที่เข้าเกณฑ์
ในราชสำนักมีขุนนางคุณูปการหรือขุนนางระดับสูงสกุลสวี่ด้วยหรือ?
ชายหนุ่มผู้เคาะประตูขมวดคิ้วถาม “คุณชายสวี่ท่านนั้น”
“สวี่ชีอัน คุณชายสวี่ผู้เขียนกลอนมอบให้ฝูเซียงเป็นของขวัญผู้นั้นขอรับ” เด็กรับใช้ชุดดำกล่าว เขาได้รับเงินสามเหรียญเป็นรางวัลจึงอารมณ์ดี ทั้งหมดล้วนเป็นเพราะคุณชายสวี่ จึงยินดีสร้างชื่อเสียงให้เขา
เป็นเขาเองหรอกหรือ
ณ ตอนนี้นัยน์ตาของเหล่าปัญญาชนเป็นประกายสุกใส
“พวกเรารอกันอยู่ตรงนี้ ไม่แน่ว่าอาจรอจนกว่าจะได้สดับฟังบทกวีโบราณสักบท”
พอเอ่ยคำนี้ออกมา ผู้คนที่แต่เดิมกำลังโกรธแค้นและริษยาตาร้อน ก็ข่มอารมณ์เอาไว้ ในที่แห่งนี้ล้วนแต่เป็นคนมีตำแหน่ง แม้จะเป็นพ่อค้าก็มีใจที่อยากมีหน้ามีตาเผื่อเอาไว้[2]
“มีคณิกาทั้งเก้าคอยปรนนิบัติ ช่างเป็นเก่งกาจเสียนี่กระไร บัณฑิตจอหงวน[3]กี่รายในครั้งอดีตยังไม่เคยได้รับการปรนนิบัติเช่นนี้”
“แถมบัณฑิตจอหงวนยังมิกล้าคุยโวเกินจริงเช่นนี้”
…
‘กริ๊งๆๆ…’
ในเสียงอันใสกังวาน มีลูกศรไร้หัวสองสามดอกตกลงในไหที่อยู่ห่างไป 3 จั้งอย่างแม่นยำไม่มีพลาด
สวี่ชีอันที่ปิดตาหันหลังดึงผ้าออก แล้วหัวเราะเอิ๊กอ๊ากโอบกอดเสียวหย่าและหมิงเยี่ยนสองคณิกา หอมฟัดใบหน้าพวกนางอย่างบ้าคลั่ง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง