ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 144
บรรยากาศชื่นมื่นถูกทำลายในชั่วพริบตา เหล่าคณิกาแต่ละนางหุบยิ้ม ก่อนหน้านี้ยังเป็นพี่น้องที่ญาติดีอยู่ แต่วินาทีต่อมากลับกลายเป็นทหารหญิงที่พร้อมเข้าสู่สมรภูมิ แม้ว่าใบหน้าของพวกนางจะแดงก่ำ แต่ก็สวยหยาดเยิ้มน่าเอ็นดู
“ท่านพี่ทั้งหลาย ในเมื่อวันนี้สวี่หลางมาเยี่ยมเยือนสำนักชิงฉือของข้า ข้าก็จะยอมหน้าทนขอให้เขาค้างคืน หวังว่าพวกท่านพี่จะยินยอม”
มีหรือเหล่าคณิกาจะยินยอม แน่นอนว่าไม่!
ความสัมพันธ์ฉันพี่น้องในหอนางโลมมีจริงเสียที่ไหน เปลือกปลอมกันทั้งสิ้น กว่าหญิงสาวธรรมดาจะเลื่อนขั้นเป็นคณิกาได้ นางต้องทุ่มเทหยาดเหงื่อแรงกายโดยไม่มีใครรู้ไปตั้งเท่าไหร่ รวมถึงสติปัญญาอันปราดเปรื่องที่จะจัดการเรื่องต่างๆ ทัศนคติกล้าสู้กล้าชน ล้วนไม่ทำให้พวกนางไม่อาจยอมรับความพ่ายแพ้ไปง่ายๆ
สำหรับสวี่ชีอันนี่เป็นโอกาสที่จะแยกตัวออกจากเหล่าคณิกา มันอันตรายเกินไปหากพวกนางยังอยู่ที่นี่ต่อ หากมีการลงไม้ลงมือกันขึ้นมา ทุกคนต้องตายด้วยแรงปะทะของพลังปราณอย่างไม่ต้องสงสัย
ทหารก็เป็นพวกดีแต่ใช้กำลังป่าเถื่อนเพียงอย่างเดียว ไม่มีวิชาอาคมที่เว่อร์วังอลังการมากเช่นนั้น
บอกตามตรง ข้ายังสนุกกับความเพลิดเพลินของคัมภีร์เก้าจันทรานี้อยู่เลย… คิดๆ ดูแล้วเหล่าเทพธิดาที่ตกเป็นนางสำรองในภพก่อนก็คงรู้สึกแบบนี้เช่นกัน… สวี่ชีอันกระแอมหนึ่งทีและกวาดตามองหญิงสาวที่รายล้อม
“ความเมตตาของแม่นางหมิงเยี่ยนยากจะปฏิเสธได้ เช่นนั้น คืนนี้ข้าจะพักอยู่ที่นี่ แม่นางทั้งหลายกลับไปก่อนเถอะ แล้วข้าจะไปเยี่ยมเยียนทีละคนในวันหลัง ข้าพูดจริงทำจริง”
คำพูดของชายหนุ่มบนโต๊ะสุราไม่ต่างอะไรกับคำพูดบนเตียง เชื่อถือไม่ได้
ทว่านาย[1]ออกคำสั่ง แล้วพวกนางจะทำอย่างไรได้ เรื่องแบบนี้ฝืนไปก็เปล่าประโยชน์
มีเพียงฝูเซียงคนเดียวที่จ้องมองสวี่ชีอันด้วยใบหน้าเศร้าระทม จวนจะร่ำไห้น้ำตานอง “สวี่หลาง…”
สวี่ชีอันหัวแข็ง ทว่าใจอ่อน เดิมคิดจะก้มหน้าดื่มสุราไม่สนใจไยดี ทว่าเมื่อเห็นท่าทางน้อยใจของนาง ก็เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “เจ้ากลับไปก่อน พรุ่งนี้ข้าจะไปหาเจ้าใหม่”
ฝูเซียงจ้องลึกเข้าไปในตาของเขา ก่อนจะปิดหน้าร้องไห้โฮ แล้ววิ่งจากไป
คณิกาทั้งหลายต่างทยอยขอตัวลากลับ
นางคณิกาหมิงเยี่ยนสีหน้าลิงโลด ลุกขึ้นอย่างนุ่มนวล แล้วเอ่ยอย่างเหนียมอาย “ดึกมากแล้ว คุณชายสวี่โปรดตามข้ามา”
…
เมื่อเข้ามาในห้องของแม่นางหมิงเยี่ยน ภายในห้องจุดถ่านทองดำไร้ควัน ไม้จันทน์หอมสะบัดพลิ้ว เมื่อเทียบกับความงามวิจิตรของห้องฝูเซียง ที่นี่งดงามโอ่อ่ายิ่งกว่า
ปีศาจสาวตนนั้นแสดงคารวะต่อสวี่ชีอัน แล้วเอ่ยอย่างว่าง่าย “บ่าวจะปรนนิบัติอาบน้ำให้คุณชายเองเจ้าค่ะ”
เจ้าไปพักเถอะ ข้าไม่กล้าให้เจ้ามาคอยปรนนิบัติข้า… สวี่ชีอันส่ายหน้า แล้วมองคณิกาหมิงเยี่ยน “ยามอยู่ที่หออิ่งเหมย ฝูเซียงเป็นผู้ที่คอยปรนนิบัติข้า”
อาบน้ำด้วยกัน? ในฐานะคณิกาหมิงเยี่ยนไม่เคยมีประสบการณ์เช่นนี้ จึงทั้งขวยเขินและกระดากอายอยู่ชั่วขณะหนึ่ง
ฟันขาวขบกัด แล้วเอ่ยเสียงเบา “เหอเอ๋อร์ ข้าจะปรนนิบัติคุณชายสวี่เอง”
การร่วมอ่างสุดหวานซึ้งสิ้นสุดลง สวี่ชีอันคลุมชุดคลุมยาว สวมกางเกงผ้าแพรสีขาว ในใจก่นด่า ‘ซ่งถิงเฟิงไอ้ชาติหมา ป่านนี้แล้วยังไม่มาอีก’
“คุณชายสวี่ ท่านรออะไรอยู่หรือเจ้าคะ” หมิงเยี่ยนที่ขดตัวอยู่ใต้ผ้านวมในใจร้อนรนอยู่เล็กน้อย
นางเป็นสตรี บางสิ่งก็ยากจะเอื้อนเอ่ย มิฉะนั้นนางคงดูเป็นหญิงร่านกระหายความใคร่ไม่รู้จักพอ ทว่าไม่มีทางอื่น นางไม่เคยเห็นบุรุษผู้ใดเข้ามาในห้องของนาง แล้วยังนั่งลับมีดครึ่งชั่วโมง ดื่มชาอีกครึ่งชั่วโมงเลยจริงๆ
ผ้านวมก็อุ่นได้ที่แล้ว หากยังไม่มาอีกนางก็จะหลับแล้ว
“ราตรีช่างยาวนาน ไม่เห็นต้องรีบร้อน ข้ากำลังครุ่นคิดบางอย่าง” สวี่ชีอันแสร้งทำเป็นกล่าวคำพูดไร้ประโยชน์อย่างล้ำลึก
เขาเหลือบมองปีศาจสาว ศัตรูไม่เคลื่อนไหวข้าก็ไม่เคลื่อนไหว ศัตรูกล้าขยับข้าก็จะแทงนางเสีย
ขณะที่กำลังคิดเช่นนี้ จู่ๆ สวี่ชีอันก็รู้สึกเวียนศีรษะอยู่พักหนึ่ง จิตใจอ่อนเพลียราวกับไม่ได้นอนมาสามวัน เปลือกตาหนักอึ้งราวกับหนักหลายกิโล
ถูกพิษเสียแล้ว… เขาตกตะลึง หันไปมองคณิกาหมิงเยี่ยนในทันที พบว่านางหลับใหลไปแล้ว ไร้ความเคลื่อนไหว
“คุณชายสวี่กำลังรออะไรอยู่หรือเจ้าคะ” เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น สาวใช้ที่ก่อนหน้านี้ยังก้มหน้าก้มตา ตอนนี้เปลี่ยนเป็นราวกับคนละคน
สายตาเย้ายวนซุกซน จับจ้องตรงมาที่เขาอย่างรุนแรงพอสมควร
“เจ้าเป็นใคร เหตุใดจึงวางยาพิษ ข้าไม่มีความแค้นกับเจ้า วางยาพิษหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล มีโทษมหันต์ต้องถูกค้นบ้านและยึดทรัพย์” สวี่ชีอันแสร้งทำเป็นตื่นตะลึง พูดจาหยั่งเชิง
“แน่นอนว่าข้ากำลังรอใต้เท้าสวี่อยู่เลย” สาวใช้หัวเราะคิกคักอย่างน่าเอ็นดู ใบหน้าที่จัดว่างดงามอยู่แล้วก็ยิ่งทวีความงามเย้ายวนขึ้นไปโดยปริยาย
“ข้าหรือ” สวี่ชีอันถามอย่างฉงน
เขาแอบปรับลมหายใจ ทว่าพลังปราณภายในจุดตันเถียน[2]เหนียวข้นราวกับน้ำผึ้ง มิอาจโยกย้าย มือเท้าทั้งสี่อ่อนยวบยาบไร้เรี่ยวแรง
ให้ตายสิ เจ้าซ่งถิงเฟิงเล่นข้าแล้ว!
ด้วยความไว้วางใจที่มีต่อหน่วยลาดตระเวนยามวิกาล เขาเลือกที่จะอยู่ต่อ ไม่ปล่อยโอกาสที่จะจับกุมปีศาจสาวตนนี้หลุดมือไป ดูท่าว่าตอนนี้ซ่งถิงเฟิงคงจะประสบปัญหาบางอย่าง มิเช่นนั้นคงไม่นานขนาดนี้ หอนางโลมกับที่ทำการไปกลับได้หลายรอบ
ไม่มีเหตุผลที่จะต้องถ่วงเวลามาจนถึงตอนนี้
“ราตรีช่างยาวนาน คุณหนูหลับใหลไปแล้ว ให้บ่าวดูแลคุณชายสวี่แทนนางเถอะเจ้าค่ะ” สาวใช้ย่างกรายเข้ามาช้าๆ ทุกก้าวที่เดินก็เปลื้องผ้าออกทีละชิ้น
สวี่ชีอันเกิดประหลาดใจ
แบบนี้ไม่ดีแน่ เข้าร่วมหน่วยลาดตระเวนยามวิกาลมานานเช่นนี้ ประสบการณ์และความรู้ของเขาสั่งสมอย่างรวดเร็ว รู้ดีว่าปีศาจสาวมากมายล้วนเชี่ยวชาญเรื่องการดูดพลัง จะดูดพลังบุรุษจนกลายเป็นกากยา
จุดจบของกากยาโดยทั่วไปคือต้องตายโหง
นางวางยาที่ใดกัน ไม้จันทน์หอม? สุรา? ข้าไม่ค่อยรู้จักพิษมากนัก นี่ไม่ใช่ประเด็นสำคัญของปัญหา… จุดสำคัญที่แท้จริงคือ นางจัดเตรียมวิธีจัดการข้าไว้ตั้งนานแล้ว… ที่ข้ามาหอนางโลมในวันนี้เป็นความคิดชั่ววูบล้วนๆ นางล่วงรู้ได้อย่างไร… สวี่ชีอันไม่เข้าใจ
ยามที่ปีศาจสาวเข้าใกล้สวี่ชีอันในระยะ 3 ฟุต จู่ๆ แสงรัศมีอันแหลมคมก็พุ่งออกมาจากนัยน์ตาเขา สยบอารมณ์ทั้งหมดลง
ชิ้ง!
มีดยาวสีดำทองออกมาจากฝัก ประกายแสงจากดาบ สว่างขึ้นเป็นเส้นบางๆ อยู่ภายในห้อง ก่อนจะหายไป
สวี่ชีอันไม่ดูผลลัพธ์ ปะทุพลังที่ยังเหลืออยู่ แล้ววิ่งเข้าไปกระแทกหน้าต่างอย่างบ้าระห่ำ
เขาต้องส่งเสียงอึกทึก เพื่อให้คนข้างนอกสังเกตเห็นและให้ปีศาจสาวหยิกเล็บเจ็บเนื้อ
ตู้ม… สวี่ชีอันตกกระแทกลงบนพื้นอย่างแรง เท้าถูกบางสิ่งพันธนาการไว้
มันคือหางสีเทายาวหนา ขนปุกปุย คล้ายกับหางจิ้งจอก
สวี่ชีอันหันกลับไปมอง ร่างเงาของสาวใช้หายไปแล้ว กลายเป็นเป็นหุ่นกระดาษที่ตัดเป็นสองท่อน
“แผล็บ…” ลิ้นที่เปียกชุ่มเลียอยู่บนใบหน้า สวี่ชีอันหันกลับไปทีละนิด แล้วก็พบสาวใช้ที่ปรากฏตัวอยู่ข้างหลังตั้งแต่เมื่อใดก็ไม่รู้
นัยน์ตาดำของนางแปรเปลี่ยนเป็นสีอำพัน จ้องมองเขาราวกับเหยื่อ และแลบลิ้นเลียหน้าของเขาอย่างฉับไว
“ช่างเป็นเลือดลมที่เปี่ยมล้นไปด้วยพลังจริงๆ แค่ได้กลิ่นของเจ้า ข้าก็มิอาจหักห้ามใจได้”
นางพูดความจริง เพราะสวี่ชีอันมองเห็นปฏิกิริยาทางกายของนาง
เป็นครั้งแรกที่ข้าสะอิดสะเอียนหญิงสาว… สวี่ชีอันแข็งทื่อไปทั้งร่าง ความรู้สึกวิกฤตทำให้เขาตกอยู่ในความกังวลอย่างมาก
พลังที่ปะทุออกไปเมื่อครู่ ครึ่งหนึ่งเป็นการกระตุ้นจากกำลังแฝง อีกครึ่งหนึ่งเป็นการเคี้ยวยาเม็ดทรงพลังที่อยู่ใต้ลิ้น
เขาคิดจะใช้มีดแทงปีศาจยามเผลอ ใช้กลยุทธ์โดยอีกฝ่ายไม่ทันตั้งตัว ทว่าสวี่ชีอันประเมินพลังของคู่ต่อสู้ต่ำเกินไป
ตอนนี้ควรทำอย่างไรดี หากตะโกนร้องเสียงดัง จะต้องถูกฆ่าทันทีแน่ๆ
หรือจะออกแรงกลิ้งตัวหนีดี แต่ทวยเทพไม่ค่อยกลิ้งตัวนี่สิ… หรือจะถ่ายปุ๋ยจินเข่อลา[3]อันหอมกรุ่นให้นางสะอิดสะเอียนดี…
ปีศาจสาวยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แล้วเหยียดนิ้วกรีดกางเกงผ้าแพรของสวี่ชีอัน… ทันใดนั้น สีหน้าของนางเปลี่ยนไป มองไปอีกด้านหนึ่งและร้องตะโกน “ใคร!”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง