ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 170

“ข้าอยากจะไปดูที่สถานรับเลี้ยงเด็กหน่อย” สวี่ชีอันเสนอข้อเรียกร้องของเขา

“ได้สิ”

“ไปด้วยกันเถอะ” สวี่ชีอันหันไปเชิญเพื่อนร่วมงานสองคน

“เจ้าไม่ได้เอาเงินมาใช่ไหม” ซ่งถิงเฟิงเหลือบมองเขา

สวี่ชีอันยิ้มแย้มไม่พูดอะไร เดินไปสองก้าว ฝ่าเท้าก็เหยียบลงบนก้อนแข็งๆ เขาหยิบขึ้นมาอย่างเป็นธรรมชาติแล้วแบมือ “ดูสิ เงินมาแล้วนี่ไง”

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยว “???”

คนแรกจ้องมองเงินสีหม่นแล้วเอ่ยอย่างหดหู่ “เมื่อกี้ข้าเดินไม่ดูทาง พลาดเงินก้อนนี้ไป ทำให้เจ้าเก็บไปได้อย่างง่ายดาย”

อันที่จริง เจ้าเคยพลาดไปอย่างน้อยก็หลายตำลึงทีเดียว…สวี่ชีอันมุมปากกระตุก เก็บเงินในอกเสื้อแล้วอธิบายว่า “ไต้ซือเหิงหย่วนอาศัยอยู่ที่สถานรับเลี้ยงเด็กทางตะวันออกของเมืองชั้นนอก ได้ยินว่าที่นั่นเด็กยากจนไร้ที่ไปมีความเป็นอยู่ไม่ค่อยดีนัก”

“คนมากมายบนโลกล้วนมีความเป็นอยู่ไม่ค่อยดี” จูกว่างเสี้ยวพูดด้วยน้ำเสียงหดหู่จบก็ถอนหายใจ

ทั้งสามตามเหิงหย่วนออกจากเมืองชั้นใน แล้วเดินไปทางสถานรับเลี้ยงเด็กที่ตะวันออกของเมือง ระหว่างทาง ซ่งถิงเฟิงพบเรื่องน่าสนใจหนึ่งเรื่อง

“พวกเจ้าดูภิกษุรูปนี้สิ พวกเราเดินเร็วแล้ว เขากลับเดินเร็วยิ่งกว่า ทั้งยังรักษาระยะห่างเท่าๆ กันเอาไว้เสมอ แต่เขาไม่เคยหันกลับมามองพวกเราเลย”

นี่ไม่ได้เป็นเพราะเหิงหย่วนมีตาข้างหลังแต่อย่างใด พวกสวี่ชีอันสามคนทอดถอนใจ ช่างเป็นจิตสัมผัสที่น่ากลัวจริงๆ

พวกเขาจงใจเร่งฝีเท้าขึ้น ไม่นานทั้งสี่ก็มาถึงทางตะวันออกของเมือง ที่นี่เป็นเขตยาจก ทุกที่ล้วนเป็นบ้านหลังเล็กทรุดโทรม และมีชาวบ้านสวมชุดกันหนาวเก่าๆ ขาดๆ

ใบหน้าของพวกเขากรำแดดจนเหลืองโทรม แววตาว่างเปล่า ในดวงตาของเด็กๆ ที่นี่ยังเปล่งประกายมีชีวิตชีวา แต่ร่างกายนั้นผอมแห้ง ใบหน้าซูบซีด รวมถึงดวงตาที่มักจะจดจ้องมายังกระเป๋าเงินบ่อยๆ ทำให้คนรู้สึกรังเกียจเดียดฉันท์พวกเขาขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล

ในใจสวี่ชีอันรู้สึกเกลียดชังอย่างมาก แต่ไม่ใช่เกลียดชังเหล่ายาจกและเด็กๆ พวกนี้ ทว่าเกลียดชังสภาพแวดล้อม

ชาติก่อนเขาเคยเห็นรูปภาพพื้นที่สงครามมาไม่น้อย ความยากจน ความหิวโหย และความวุ่นวายต่างเป็นพื้นฐานหลักของสงครามที่ไม่เคยเปลี่ยนไป ทุกครั้งที่ได้เห็นภาพและฉากแบบนี้ เขาก็จะรู้สึกเกลียดชังอย่างรุนแรงขึ้นมา เพราะผู้ที่มีจิตใจงดงามมาตลอดอย่างเขากลับไม่มีกำลังจะเปลี่ยนแปลงเรื่องเหล่านี้ได้

คงเป็นสิ่งที่เรียกว่า ‘ความโกรธเกรี้ยวของคนไร้ความสามารถ’ นั่นล่ะ

“ดูแลกระเป๋าเงินของพวกเจ้าไว้ดีๆ แม้ว่าพวกเขาจะไม่กล้าและไม่มีความสามารถจะขโมยเงินของพวกเจ้าได้ก็เถอะ” เสียงของเหิงหย่วนดังมาจากด้านหน้า เขาเอ่ยต่อ “อยู่ที่นี่ อย่าได้ให้ทานเลย เพราะมันจะทำให้ตนเองตกอยู่ในสถานการณ์น่าอึดอัดเสียเปล่าๆ”

เขาไม่ได้อธิบายว่า ‘สถานการณ์น่าอึดอัด’ เป็นอย่างไร

เรื่องนี้ข้าเข้าใจ เพียงข้าแสดงความเมตตาออกมา มันก็จะเป็นแกะอ้วนตัวใหญ่สำหรับพวกเขา…ภิกษุเหิงหย่วนกลัวว่าถึงตอนนั้นพวกเราจะบันดาลโทสะเพราะความอับอาย แล้วลงมือทำร้ายยาจกที่นี่สินะ สวี่ชีอันคาดเดาอยู่ในใจ ปากก็พูดว่า

“ข้ามาที่แบบนี้ไม่บ่อยนัก ทำไมพวกเขาไม่ไปหางานทำล่ะ”

“คนที่อาศัยอยู่ในที่แบบนี้ ส่วนใหญ่เป็นผู้ลี้ภัยไร้ที่นา ก่อนหน้านี้พวกเขาอาจจะมีที่ดินอยู่ แต่ก็ไม่อาจแบกรับการใช้แรงงานหนักได้ จึงเลือกทิ้งที่นา แล้วเข้าเมืองมาหาเลี้ยงชีพ แต่ในเมืองไม่มีที่ว่างให้พวกเขาได้อาศัย บางครั้งก็จะมีมือปราบมาเสาะหาแพะรับบาปที่นี่ แต่เพื่อที่จะมีชีวิตอยู่ต่อไป คนหลายคนจึงต้องกลายเป็นอันธพาลกระทำความผิดไปเสีย”

ไต้ซือเหิงหย่วนอธิบายด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

ขณะที่พูดอยู่ คนทั้งสี่ก็มาถึงสถานรับเลี้ยงเด็ก เป็นบ้านที่ดูมีอายุหลังหนึ่ง แผ่นป้ายบนประตูใหญ่สีซีดจางไปตามการชะล้างของลมและน้ำค้างแข็ง

“ก่อนหน้านี้มีคนของทางการมาซ่อมแซมบ้านแล้ว แต่ข้าเปลี่ยนป้ายอักษรจากใหม่กลับไปเป็นของเก่าเพราะมันเปล่งประกายงดงามเกินไป อาจไม่ใช่เรื่องดีสำหรับสถานรับเลี้ยงเด็ก ทั้งสามท่าน เชิญ!”

เมื่อเข้ามาในสถานรับเลี้ยงเด็ก เหิงหย่วนก็เดินนำพวกเขาเข้าไปในข้างในแล้วพูดว่า “ใต้เท้าสวี่ อาตมารู้ว่าท่านมีเรื่องลำบาก ที่ข้าไปขอความช่วยเหลือจากท่านนั้นไม่ได้ไปขอยืมเงิน แต่ได้ยินว่าท่านกับเหล่าโหรของสำนักโหราจารย์มีมิตรภาพแก่กันเป็นพิเศษ จึงอยากขอให้ท่านช่วยหาโหรชุดขาวมาช่วยเหลือเด็กหนึ่งหน่อย”

เมื่อผ่านเรือนด้านหน้ามา พวกเขาก็เข้ามาในเรือนหลังรกๆ แล้วเดินมายังห้องเก็บฟืน

ในห้องเก็บฟืนปูด้วยหญ้าแห้งกับผ้านวมหนาๆ ที่มุมห้องวางกระถางถ่านและชามใบใหญ่เอาไว้ บนผ้านวมมีหมาดำผอมโซตัวหนึ่งนอนขดอยู่

เมื่อได้ยินเสียงการเคลื่อนไหว หมาดำก็ขยับตัว แต่ลุกไม่ขึ้น มันใช้แรงเงยหน้าขึ้น เมื่อว่ามีคนแปลกหน้า ดวงตาสีเทาหม่นก็แสดงท่าทีประจบเอาใจออกมาโดยไม่รู้ตัว มันประจบอย่างน่าสงสาร กล่าวติดๆ ขัดๆ ว่า

“มีโชคลาภ…วาสนา มีโชคดี…มหามงคล”

ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวที่เดิมสีหน้าไร้อารมณ์ใดๆ พลันตัวแข็งทื่อ

สวี่ชีอันเหมือนถูกฟ้าผ่า นึกถึงตอนที่ช่วยเหลือหมายเลขหกเหิงหย่วน แล้วเขาเคยพูดเรื่องบางอย่างไว้

“นี่ นี่คือ…นี่คือเด็กหรือ” สวี่ชีอันพึมพำเบาๆ

“เขาพูดได้แค่ประโยคนี้เท่านั้น” เหิงหย่วนจ้องมองดูหมาดำ สีหน้าขื่นขม “ข้าช่วยเขาไว้ตอนที่ตามหาศิษย์น้องเหิงฮุ่ย เพราะถูกปฏิบัติอย่างน่าสังเวชเช่นนี้ เขาจึงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ช่วงนี้ข้าใช้พลังปราณเลี้ยงดูร่างกายของเขา ฝืนให้เขามีชีวิตอยู่ต่อไป แต่ทำได้ไม่นานหรอก ร่างกายของเขาย่ำแย่อย่างยิ่ง ต้องได้รับการรักษา มิเช่นนั้นมากที่สุดสามวันก็ไม่รอดแล้ว หมอธรรมดาทั่วไปช่วยเขาไม่ได้ มีแต่โหรของสำนักโหราจารย์เท่านั้นที่ทำได้ อาตมาจนปัญญา ถึงได้ไปขอความช่วยเหลือจากใต้เท้า”

ซ่งถิงเฟิงอ้าปากแล้วเอ่ยเสียงขรึม “บางที การตายอาจจะเป็นที่พักพิงที่ดีที่สุดสำหรับเขาก็ได้นะ”

เหิงหย่วนเหลือบมองฆ้องทองแดงผู้นี้แล้วเอ่ยเสียงต่ำ “ทุกๆ วันยามอาทิตย์ขึ้น ดวงตาของเขาก็จะสว่างไสวขึ้นมา ข้าเข้าใจความปรารถนาข้างในนั้นได้ เพราะมันคือความหวังอันบริสุทธิ์ที่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปเท่านั้น ในสายตาของคนบางคน เขาอาจจะไม่สลักสำคัญเหมือนกับวัชพืชในลานเรือน แต่ต่อให้เป็นหญ้าต้นเล็กก็อยากจะมีชีวิตอยู่อย่างทรหดเหมือนกัน”

ซ่งถิงเฟิงเงียบไป

สวี่ชีอันมองดู ‘หมาดำ’ อย่างล้ำลึก “ข้ารู้แล้ว ข้าจะเชิญโหรของสำนักโหราจารย์มาดูอาการ ไต้ซือ…ต่อไปถ้ามีส่วนที่ต้องใช้เงิน มาหาข้าได้เลย”

พูดจบ เขาก็เสริมต่อ “แต่ละวันข้าให้ได้มากที่สุดแค่สามอีแปะเท่านั้น”

‘วันละสามอีแปะ?’ ซ่งถิงเฟิงและจูกว่างเสี้ยวประทับใจ แปดอีแปะเท่ากับหนึ่งตำลึง ส่วนเงินเดือนของสวี่ชีอันนั้น ถ้าไม่นับพวกธัญพืช เฉพาะเงินทองจริงๆ ที่อยู่ในมือก็มีแค่สี่ห้าตำลึงเท่านั้น

แม้ว่าจะอยู่ในเมืองชั้นใน ก็สามารถใช้ชีวิตอย่างร่ำรวยได้แล้ว

สามอีแปะต่อหนึ่งวัน สามวันก็หนึ่งตำลึงแล้ว เขาเอาเงินมาจากไหนมากมายขนาดนี้ อ้อ เขามีทองที่ฝ่าบาทตกรางวัลให้ด้วย เช่นนั้นก็ไม่เป็นไรแล้ว

เหิงหย่วนส่ายหน้า

“วางใจเถิด เงินสุจริตอย่างยิ่ง เหมือนได้เปล่านั่นแหละ” สวี่ชีอันพูดปลอบใจ