ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 23

สวี่ชีอันเพิ่งก้าวเข้าไปในที่ว่าการอำเภอก็ได้ยินเสียงสะอื้นไห้ “พี่ใหญ่…”

นั่นคือสวี่หลิงเยวี่ยในชุดผ้าไหมสีเขียวอ่อน สะโอดสะองเลอโฉม ใบหน้างดงามขาวผ่องเปื้อนคราบน้ำตา ขอบตาบวมแดงราวกับดอกไม้ดอกน้อยน่ารักน่าเอ็นดู

ข้างกายไม่มีสวี่หลิงอิน น่าจะอยู่ห้องด้านข้าง ไม่ได้ให้นางเข้ามา

สวี่ชีอันพยักหน้าเบาๆ ส่งสายตาสงบนิ่งให้นาง

นายอำเภอจูที่ได้ข่าวมาก่อนแล้วกำลังนั่งตำแหน่งสูงที่โต๊ะพิพากษา เมื่อเจ้าหน้าที่จับคนกลุ่มหนึ่งเข้ามาเขาก็เห็นคุณชายชุดผ้าทอที่มีไฟโทสะอยู่เต็มใบหน้าคนนั้นชัดเจน

เหล่าจูตกใจจนสะดุ้ง เขาผุดลุกขึ้นเข้าไปรับอย่างรีบร้อน

“ไอหยา นี่ไม่ใช่คุณชายโจวหรอกหรือ รองเจ้ากรมโจวสบายดีหรือไม่”

คุณชายชุดผ้าทอโบกแขนเสื้ออย่างแรง ผลักนายอำเภอจูออกแล้วชี้ไปที่สวี่ชีอันก่อนเอ่ยอย่างดุดัน “คนผู้นี้ก่อเหตุบนถนน คิดร้ายจะสังหารข้า รีบจัดการเขาเสีย”

“กล่าวเกินไปแล้ว กล่าวเกินไปแล้ว…” นายอำเภอจูหันหน้ามาพร้อมรอยยิ้มแล้วตะโกนด้วยความโกรธเต็มใบหน้า “มือปราบสวี่ชีอัน ยังไม่รีบมานี่อีก”

สวี่ชีอันกัดฟันเดินเข้าไป

“เจ้าคนสารเลว แม้แต่คุณชายของใต้เท้าโจวรองเจ้ากรมการคลังยังกล้าทำร้ายได้ เจ้านี่มันสมองน้อยนัก” นายอำเภอจูยกขาเตะไปที่สวี่ชีอัน หันกลับมาอีกทีก็มีรอยยิ้มประจบประแจงอยู่เต็มใบหน้า

“คุณชายโจว นี่มันน้ำเชี่ยวปะทะวังพญามังกร[1]นะขอรับ ล้วนเป็นคนกันเอง ผู้สูงส่งไม่เอาความผู้ต่ำต้อย โปรดอย่าคิดหยุมหยิมกับตัวต้อยต่ำอย่างเขาเลยขอรับ”

ด้านนอกฝูงชน สวี่หลิงเยวี่ยมองลูกพี่ลูกน้องที่ถูกตำหนิเพราะตนเองพร้อมน้ำตาไหลพราก จมูกนวลเนียนโด่งรั้นประณีตยิ่งกว่าหญิงสาวทั่วไปแดงก่ำจากการร้องไห้

คุณชายของรองเจ้ากรมการคลัง…จิตใจของสวี่ชีอันหนักอึ้ง

ในแวดวงขุนนางราชวงศ์ต้าฟ่ง ความสามารถของขุนนางคนหนึ่งมีมากแค่ไหนไม่ได้ดูกันที่ระดับขั้น แต่ดูกันที่ภูมิหลังและอำนาจ

ขุนนางระดับหนึ่งระดับสองมีมากมาย แต่ความจริงแล้วผู้ที่มีอำนาจระดับสูงอย่างแท้จริงนั้นมีอยู่ไม่กี่คน

เจ้ากรมและรองเจ้ากรมของทั้งหกกรมก็อยู่ในจำนวนนั้น

ทำร้ายลูกชายของรองเจ้ากรมการคลัง นี่เป็นเรื่องใหญ่แล้ว

“ประจบข้าให้น้อยหน่อย เจ้าจะไม่จับคนใช่หรือไม่ เช่นนั้นข้าทำเอง” คุณชายโจวโบกมือยกใหญ่แล้วออกคำสั่งกับคนรับใช้ของเขา “จับเจ้าคนต่ำช้านี่มาให้ข้า”

เขาไม่เชื่อว่าเจ้าคนต่ำช้าผู้นี้จะกล้าก่อเหตุตอบโต้ในที่ว่าการอำเภอได้

นายอำเภอจูตะโกน “ผู้ใดกล้ากระทำรุนแรงในที่ว่าการอำเภอจะประหารไม่มียกเว้น”

เจ้าหน้าที่ระดับสามพุ่งไปชักอาวุธออกมาทาบเข้าที่คอของคนรับใช้ที่กำลังจะลงมือ

เจ้าหน้าที่พลเรือนคอยถือไม้เท้าเฝ้าระวัง

“คนแซ่จู เจ้ากล้าแตะต้องคนของข้าหรือ” คุณชายโจวชี้ไปที่จมูกของนายอำเภอจู อ้าปากตะโกนด่า

“คุณชายโจวอย่าได้เข้าใจผิด ข้าเป็นขุนนางของราชสำนัก แค่ทำตามกฎระเบียบเท่านั้นขอรับ” นายอำเภอจูยังคงมีรอยยิ้มประจบ ยกมือลูบน้ำลายออกจากใบหน้า

“ข้ามีคำร้องฉบับหนึ่งที่กล่าวว่าคุณชายขี่ม้าก่อความวุ่นวาย รังแกหญิงสาวตระกูลผู้ดี ผู้กล่าวหาคือสวี่หลิงเยวี่ย”

นี่เป็นวิธีการที่นายอำเภอจูตระเตรียมเอาไว้นานแล้ว หากอีกฝ่ายเป็นเพียงขุนนางธรรมดาๆ นายอำเภอจูจะหาวิธีทำให้เรื่องใหญ่เป็นเรื่องเล็ก แล้วทำเรื่องเล็กให้หายไป

เพียงแต่อย่างไรก็คิดไม่ถึงว่าเจ้าของเรื่องจะเป็นคุณชายของรองเจ้ากรมการคลัง

คุณชายโจวส่งเสียง ‘เฮอะ’ ออกมา “ขี่ม้าก่อความวุ่นวายแล้วผู้ใดบาดเจ็บหรือ รังแกหญิงสาวตระกูลผู้ดีหรือ คนแซ่จูเจ้าไปถามที่ถนนเลยว่าข้าได้แตะต้องผู้หญิงคนนี้สักปลายนิ้วหรือไม่”

“บางทีหญิงผู้นี้อาจจะจำผิดคน” นายอำเภอจูเก็บคำร้องกลับไปในแขนเสื้อพลางหัวเราะเฮอะๆ

ซวยล่ะ นายอำเภอจูเอาไม่อยู่ ข้าต้องหาวิธีช่วยตัวเอง ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ต้องเผ่นแล้ว…แต่ต้องทำให้บ้านอารองติดร่างแหไปด้วยแน่ สวี่ชีอันร้อนรนเล็กน้อย ในยุคสมัยแบบนี้มีเพียงทายาทขุนนางเท่านั้นที่จะต่อกรกับทายาทขุนนางกันเองได้ ฐานะทางสังคมของเขากับคนอื่นต่างกันมากเกินไป

อย่าว่าแต่เขาเลย ต่อให้เป็นอารองผู้เป็นนายกองแห่งกองดาบคนหนึ่ง เมื่อเผชิญหน้ากับรองเจ้ากรมการคลังยังจะนับเป็นอะไรได้

ไม่ใช่อะไรทั้งนั้นนั่นแหละ

ส่วนที่ว่าเสียใจภายหลังหรือไม่ ไม่เลย ดาบพาดอยู่บนคอ แล้วจะรอให้ผู้อื่นมาเข่นฆ่าหรือ

ขณะที่ความคิดหมุนเร็วรี่ เขาก็มองเห็นเด็กรับใช้คนหนึ่งของคุณชายโจวหนีออกจากที่ว่าการอำเภอ ส่วนนายอำเภอจูก็ไม่ได้ขัดขวาง

สวี่ชีอันใจเย็นวาบขึ้นมาหลายเท่า เขาเดินไปอยู่ข้างกายหัวหน้ามือปราบหวังแล้วเอ่ยเสียงเบา “หัวหน้า วันนี้น้องชายตกอยู่ในหายนะยากจะหลบหนีแล้ว จึงมีเรื่องหนึ่งอยากจะขอร้องท่าน”

หัวหน้ามือปราบหวังเงียบไปครู่หนึ่งก่อนเอ่ยเสียงเบา “เจ้าว่ามา”

ช่วงหนึ่งเดือนนี้ ความสัมพันธ์ของเขากับสวี่ชีอันรุดหน้าอย่างรวดเร็ว พวกเขาไปเที่ยวหอคณิกาดื่มสุราเคล้าบุปผาด้วยกันทุกวัน ผูกพันเป็นมิตรภาพล้ำลึกไปแล้ว

“ให้ข้ายืมเงินหนึ่งตำลึง”

หัวหน้ามือปราบหวังควานหาในอกเสื้อ หยิบเศษเงินก้อนหนึ่งออกมาได้ มีไม่ถึงหนึ่งตำลึง

สวี่ชีอันรับเศษเงินเข้ากระเป๋าจากนั้นจึงเอ่ย “หัวหน้า ท่านรีบขี่ม้าไปที่บ้านข้าแล้วหยิบหนังสือเล่มหนึ่งในตู้ข้างเตียงมาให้ข้าหน่อย หนังสือปกสีฟ้า จำไว้ว่าห้ามหยิบผิดล่ะ”

บันทึกประจำวันของเขาเป็นปกสีเหลืองอ่อน

“หลังจากท่านหยิบหนังสือแล้วให้รีบไปที่สำนักโหราจารย์หาแม่นางที่ชื่อไฉ่เวย ฝากบอกนางว่าสวี่ชีอันกำลังลำบากให้รีบมาช่วย”

“สำนักโหราจารย์หรือ!” หัวหน้ามือปราบหวังมีสีหน้าลังเล “สถานที่เช่นนั้นใช่ที่ที่คนอย่างข้าจะเข้าไปได้หรือ”