ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 231

บทที่ 231-1 ฟื้นคืนชีพ

ก่อนหน้านี้ คนในตระกูลสวี่ยังเสียดายกับการจากไปก่อนวัยอันควรของต้าหลางอยู่เลย เสียดายที่ความฝันของสกุลสวี่ต้องพังทลายลง ในใจจึงรู้สึกเศร้าหมอง

แต่เมื่อพวกเขาเห็นสวี่ต้าหลางลุกขึ้นนั่งในโลงศพจริงๆ ขาทั้งสองข้างก็ขยับเร็วกว่าสมอง ‘พรึบ’….ทุกคนต่างวิ่งกรูไปไกล จ้องดูตัวสั่นงันงก

“ศพเคลื่อนไหวแล้ว ศพใต้เท้าสวี่เคลื่อนไหวจริงๆ ด้วย รีบรายงานเจ้าหน้าที่ด่วน รีบรายงานด่วน…”

“รายงานเจ้าหน้าที่ทำไม เจ้าหน้าที่ทุกคนที่นี่ล้วนมีตำแหน่งสูงกว่ากว่านายอำเภอทั้งนั้น”

เสียงจ้อกแจ้กจอแจดังไม่หยุด คนในตระกูลสวี่ทั้งตกใจและหวาดกลัว แต่เนื่องจากองค์หญิงและใต้เท้าผู้สูงส่งทั้งหลายยังอยู่ในลานบ้าน ทุกคนจึงต้องกลั้นใจ ไม่วิ่งหนีไปก่อน

บางคนตกใจกลัวจนล่าถอย และบางคนก็เดินเข้ามาโดยไม่รู้ตัว แต่บางคนก็ทั้งกลัว งุนงง และไม่เข้าใจในสถานการณ์ อย่างเช่นสวี่เอ้อร์หลาง สวี่หลิงเยวี่ย ฉู่ไฉ่เวย และฮว๋ายชิ่งเป็นต้น

คันจังเลย….. สวี่ชีอันรู้สึกคันหนังศีรษะ เหมือนมีเหาไต่อยู่

เขาเอื้อมมือไปคว้าสองสามครั้ง กลับคว้าได้หนังศีรษะชิ้นใหญ่ที่มีผมติดมาด้วย

“ว้าย!!!”

อาสะใภ้ขี้กลัวกรีดร้องด้วยความตกใจ แล้วผลักสวี่หลิงเยวี่ยที่อยู่ข้างๆ ออกมาเป็นโล่กำบัง

สวี่หลิงเยวี่ยก็ตกใจแทบตาย แม้ว่าจะรักพี่ชายคนโตมากที่สุด แต่จู่ๆ ก็เปิดโลงแล้วสะดุ้งพรวดขึ้นมา หลิงเยวี่ยก็รู้สึกกลัวอยู่เหมือนกัน อยากจะกรีดร้องและอยากจะวิ่งหนีตามสัญชาตญาณ

แต่นางไม่ได้ทำเช่นนั้น นางร้องไห้น้ำตานองหน้า น้ำเสียงสั่นเทา พูดเสียงสะอื้นว่า “พี่ใหญ่ พี่ใหญ่ พี่มีอะไรที่ยังไม่ได้สั่งเสีย หรือไม่สบายใจอะไรหรือไม่…”

น้องสาวรู้สึกเศร้าสลด เอาแต่ร้องไห้

หลังจากตื่นตะลึงและงุนงงในช่วงเวลาสั้นๆ หลายคนที่อยู่ในที่เกิดเหตุก็เริ่มรู้สึกตัว และตระหนักถึงสภาพที่แท้จริงของสวี่ชีอัน

พวกเขาคือองค์หญิงฮว๋ายชิ่งที่อยู่ในระดับหลอมปราณ ฉู่ไฉ่เวยแห่งสำนักโหราจารย์ นายทหารยอดฝีมือหนานกงเชี่ยนโหรวและจางไคไท่ รวมถึงอารองสวี่ผิงจื้อ

ฉู่ไฉ่เวยมีวิชามองปราณ สามารถแยกแยะระหว่างคนเป็นและคนตายได้ เมื่อนึกถึงคำพูดของท่านอาจารย์โหราจารย์ แม้หญิงสาวคนนี้จะไม่ค่อยฉลาด แต่เวลานี้ก็พอจะเข้าใจอะไรบ้างแล้ว

…นี่เป็นผลของยาคืนชีพหรือ มิน่าเล่าอาจารย์จึงพูดว่า ข้าได้มอบยาคืนชีพให้แก่สวี่ชีอันแล้ว แต่อาจารย์รู้ได้อย่างไรว่า สวี่ชีอันจะฟื้นคืนชีพ… แล้วสวี่ชีอันกินยาคืนชีพได้อย่างไร…ฉู่ไฉ่เวยไม่ค่อยเข้าใจ

ส่วนสวี่ผิงจื้อและคนอื่น ๆ ได้ยินเสียงหัวใจของสวี่ชีอันเต้นและเห็นหน้าอกกระเพื่อมขึ้นลงเบาๆเมื่อเขาหายใจ จากโสตประสาทที่เฉียบไวและดวงตาที่เฉียบคมของทหารเท่านั้น

พวกเขาแสดงสีหน้าต่างกันออกไป แต่ส่วนที่เหมือนกันก็คือทั้งตกใจและประหลาดใจ

สวี่ผิงจื้อค่อยๆ เบิกตากว้าง ใบหน้าที่เรียบเฉยนั้นแปรเปลี่ยนเป็นความดีใจและเศร้าโศก ชายชราคนหนึ่ง ร้องไห้น้ำตาเป็นสายฝนต่อหน้าทุกคน

จางไคไท่ทั้งตื่นเต้นและดีใจ ความรู้สึกทั้งหมดถูกเขียนบนใบหน้า ‘สวี่หนิงเยี่ยนฟื้นคืนชีพแล้ว? เขาคืนชีพแล้ว?’

นับตั้งแต่ก้าวเข้ามาในจวนสกุลสวี่ ฮว๋ายชิ่งผู้ซึ่งสงวนท่าทีสำรวม พระพักตร์ขาวผ่องดูอ่อนโยนขึ้นในทันที ความดีใจซ่อนอยู่ในสีพระพักตร์ ถ้าคนที่คุ้นเคยกับพระองค์ได้เห็น พวกเขาจะต้องตกใจอย่างแน่นอน

สีหน้าของหนานกงเชี่ยนโหรวมีแววสงสัย

คำสั่งเสียหรือ…หัวใจของสวี่ชีอันสั่นไหว นึกถึงเมื่อคืนอาสะใภ้ร้องไห้และพูดว่าเขาหน้าตาน่าเกลียดที่สุด ดังนั้นเขาจึงพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย และสั่นเครือว่า

“อาสะใภ้ปฏิบัติไม่ดีต่อข้า ข้าอยากให้นางขอโทษข้า…”

อาสะใภ้ร้องไห้ ‘โฮ’ ออกมา

“ขงจื๊อไม่พูดเรื่องพิลึกพิลั่น การใช้อำนาจ และผีสางเทวดา!”

สวี่เอ้อร์หลางผู้ซึ่งไม่มีโสตประสาทที่เฉียบไวเหมือนทหาร และไม่มีวิชามองปราณเช่นโหร มีเพียงการบำเพ็ญระดับแปดของลัทธิขงจื๊อคิดว่าพี่ใหญ่เป็นศพคืนชีพจริงๆ จึงก้าวออกไป ปากก็พึมพำอะไรบางอย่าง

เขาจะใช้ ‘การสะกดวิญญาณ’ ซึ่งเป็นความสามารถพื้นฐานของลัทธิขงจื๊อ ทำให้พี่ใหญ่นอนลงไปอีกครั้ง

“ไป!”

แต่จู่ๆ ท่านพ่อที่อยู่ข้างๆ ก็ตบเขาคว่ำทันที สวี่ผิงจื้อโผตัวไปที่ข้างโลงศพด้วยความดีใจและเศร้าโศก ราวกับเป็นการต้อนรับสมบัติล้ำค่าของโลก

“ช้าก่อน”

หนานกงเชี่ยนโหรวสกัดสวี่ผิงจื้อไว้ หรี่ตา และสำรวจสวี่ชีอันที่เกาหูเกาแก้ม ดึงเนื้อหนังออกมาชิ้นแล้วชิ้นเล่าอย่างละเอียด

“ร่างกายคืนชีพแล้ว แต่คนยังเป็นคนเดิมอยู่หรือไม่ เรื่องนี้พูดยาก” หนานกงเชี่ยนโหรวยิ้มอย่างเยือกเย็น

ทุกคนต่างรู้สึกสยดสยอง เมื่อนึกถึงแมวสีส้มประหลาดตัวนั้น ต่างก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติขึ้นมาทันที

แมวสีส้มกระโดดข้ามศพของเขา แล้วสวี่ต้าหลางก็ฟื้นคืนชีพขึ้นมาจริงๆ เรื่องนี้ทำให้ผู้คนอดคิดไม่ได้ว่า…คนที่ฟื้นคืนชีพไม่ใช่สวี่ต้าหลาง แต่เป็นคนอื่น

หนานกงเชี่ยนโหรว องค์หญิงฮว๋ายชิ่งและอีกหลายคน ต่างเป็นคนที่มีความรู้กว้างขวาง การแย่งชิงและสละจิตเดิมเช่นนี้ ล้วนไม่เคยเห็นและไม่เคยได้ยินมาก่อน

“ไม่จริง เขาจะต้องเป็นต้าหลางแน่นอน” น้ำเสียงของสวี่ผิงจื้อหนักแน่น

ไม่มีเหตุผล เขายอมรับแค่เพียงข้อเท็จจริงที่ว่าต้าหลางฟื้นจากความตาย ส่วนเหตุผลอื่นๆ เขาไม่สามารถเผชิญ แล้วก็ไม่สามารถยอมรับได้

มีดเคยปักกลางใจเขามาหนหนึ่งแล้ว

“อารอง นี่ข้าเอง ข้ายังไม่ตาย” สวี่ชีอันพูด

‘หืม… ทำไมเสียงจึงเปลี่ยนไป?’ สีหน้าของสวี่ผิงจื้อเปลี่ยนไปเล็กน้อย