ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 233

บทที่ 233-2 เหิงหย่วน ‘หมายเลขสาม ความจริงข้ารู้ตัวตนที่แท้จริงของเจ้ามานานแล้ว’

เลือดลมสูบฉีดไปถึงหน้าผาก หลินอันเดือดดาลอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน นางชักดาบพกของทหารรักษาพระองค์ออกมาอย่างแรงและขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“เจ้าสุนัขนี่ แม้แต่เจ้าก็กล้าล้อข้าเล่นหรือ องค์รัชทายาทยังไม่ได้ถูกปลดด้วยซ้ำ”

สาเหตุที่แท้จริงที่ทำให้นางเดือดดาลคือทหารรักษาพระองค์นำสวี่ชีอันมาล้อเล่น

ทหารรักษาพระองค์รีบถอยกรูดทันที หากเขาถูกฟันเข้าคงไม่ยุติธรรมอย่างยิ่ง เขาถอยไปพลางอธิบายไปพลาง “เป็นคุณชายสวี่จริงๆ พ่ะย่ะค่ะ คุณชายสวี่อยู่ที่ลานด้านหน้า พระองค์ได้พบก็จะรู้เองพ่ะย่ะค่ะ”

หลินอันไม่ได้โยนดาบในมือทิ้ง แล้วรีบวิ่งไปยังลานข้างหน้าทันที

สวี่ชีอันเห็นยายตัวร้ายในสวมชุดสีแดงราวกับเปลวเพลิงก่อนจากที่ไกลๆ ก่อนเป็นอย่างแรก แต่พอเห็นนางวิ่งเข้ามาพร้อมกับดาบในมือ ท่าทางเกี้ยวกราดราวกับจะไปออกรบ เขาก็สะดุ้งสุดตัว

และคิดในใจว่า ข้ารอดพ้นจากความตายมาอย่างยากลำบาก แม่โฉมยงยังคิดจะส่งข้ากลับไปอีกหรือ

เขาเก็บของเล่นที่จะใช้เอาใจหลินอันทันทีและไปซ่อนตัวด้านหลังก้อนหิน

“สวี่ชีอันอยู่ที่ไหน สวี่ชีอันอยู่ที่ไหน”

หลินอันถือดาบมองไปรอบๆ ลานด้านหน้า แต่ก็ไม่เห็นร่างที่คุ้นเคย ดวงตาอันสดใสของนางค่อยๆ สลดลง

“พระองค์ ใต้เท้าสวี่อยู่ข้างหลังภูเขาจำลองพ่ะย่ะค่ะ” ข้ารับใช้เอ่ยเสียงเบา

ดวงตากลมโตของหลินอันเปล่งประกายทันที นางเดินไปข้างหลังภูเขาจำลองอย่างคาดหวังแล้วก็เห็น…สวี่ชีอันคนนั้นจริงๆ หรือ

นางชะงัก บุคคลตรงหน้ารูปร่างกำยำและหล่อเหลา คิ้วยกสูง นัยน์ตาเฉียบคมเป็นประกาย จมูกโด่ง ริมฝีปากได้รูปราวกับแกะสลัก

จากนั้นหลินอันก็ถูกหุ่นเชิดสองตัวในมือของสวี่ชีอันดึงดูดสายตาไป

เป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง ผู้หญิงแต่งกายเหมือนหญิงสาวจากตระกูลขุนนาง ผู้ชายเป็นขุนพลผู้กล้าหาญที่สวมชุดเกราะ

สวี่ชีอันกระแอมทีหนึ่ง เขาเชิดหุ่นขุนพลผู้กล้าหาญและเอ่ยเสียงเข้ม “องค์หญิง กระหม่อมกลับมาจากการทำศัลยกรรมที่เกาหลีใต้แล้วพ่ะย่ะค่ะ”

จากนั้นเขาก็เปลี่ยนเป็นเสียงที่แหลมคมและเชิดหุ่นหญิงสาว “เกาหลีใต้คือที่ใดหรือ”

ขุนพลผู้กล้าหาญ “อ้อ อวิ๋นโจวพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพูดผิดไป”

หญิงสาว “เจ้าไม่ได้ตายในอวิ๋นโจวไปแล้วหรอกหรือ”

ขุนพลผู้กล้าหาญ “เดิมทีข้าน้อยตายไปแล้ว แต่ข้าน้อยนึกถึงองค์หญิงอยู่ตลอดเวลา จนท่านยมราชซาบซึ้งใจแล้วปล่อยตัวกลับมา”

หญิงสาว “ไอ้หยา เจ้านี่น่ารังเกียจจริงๆ”

หลินอันรู้สึกขบขันและหัวเราะคิกคักออกมา แต่จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าบนใบหน้าเย็นเฉียบ ระหว่างที่ไม่รู้ตัว น้ำตาก็ไหลอาบแก้มของนางอย่างเงียบเชียบ

นางรู้สึกเสียหน้าจึงรีบหันหลังให้และแก้ตัวด้วยความอับอาย “วันนี้ลมแรงไปหน่อย ทรายจึงพัดเข้ามาจนเคืองตา”

เนื่องจากนางเป็นหญิงสาวที่ร่าเริง ขี้เล่น ขี้อ้อน นางจึงชื่นชอบลูกไม้นี้มาก เพราะขาดประสบการณ์ด้านความรัก ทักษะในการจับผิดผู้ชายเจ้าชู้ก็ย่ำแย่ ดังนั้นจึงเผยบรรยากาศเชื้อเชิญให้ผู้ชายเจ้าชู้เข้าหานาง

แน่นอนว่าสวี่ชีอันไม่ใช่ผู้ชายเจ้าชู้

สวี่ชีอันยิ้ม “น่าแปลก เหตุใดทรายจึงเข้าตาองค์หญิงเพียงพระองค์เดียวนะ หรือว่าจะเป็นเพราะความงามขององค์หญิงกันแน่”

หลินอันที่ถูกจับไต๋ได้เอ่ยด้วยความโกรธ “เจ้าสุนัขรับใช้”

“กระหม่อมไม่ใช่สุนัขรับใช้”

“เจ้าเป็นสุนัขรับใช้ สุนัขรับใช้สวี่ชีอัน”

“หลิงอันยายหมาว้อ”

“หมา หมาอะไรนะ” องค์หญิงหลินอันไม่รู้ว่าคำว่า ‘ว้อ’ ก็เป็นคำกริยาคำหนึ่ง

“ไม่มีอะไรพ่ะย่ะค่ะ” สวี่ชีอันรังแกนางเพราะนางไม่เข้าใจภาษาถิ่น

“เมื่อครู่นี้เจ้าด่าข้าหรือ” หลินอันตีหน้าขรึม

“เปล่าพ่ะย่ะค่ะ นั่นเป็นความหวังที่ลึกซึ้งที่สุดของข้าที่มีต่อองค์หญิง” สวี่ชีอันตอบอย่างจริงจัง

…

ตั้งแต่เดินออกมาจากหลังภูเขาจำลองน ยายตัวร้ายคืนดาบให้ทหารรักษาพระองค์และพาสวี่ชีอันเข้าไปในห้องโถง ข้ารับใช้คนนั้นเดินตามอยู่ด้านหลังและมองพินิจองค์หญิงรองด้วยสายตาที่แปลกใจตลอด

นัยน์ตาคู่สวยขององค์หญิงรองแดงก่ำ เห็นได้ชัดว่าเพิ่งร้องไห้มา

เมื่อเข้ามานั่ง นางกำนัลก็นำชาและของหวานมาให้ สวี่ชีอันโบกมือและพูดว่า “ขันทีน้อย เจ้าออกไปก่อน ข้ามีความลับจะปรึกษากับองค์หญิง”

“เอ่อ…” ขันทีน้อยลังเลอยู่นิดๆ

“ไปๆๆ” ยายตัวร้ายเลิกคิ้วและตำหนิ “ข้ามีเรื่องต้องคุยกับใต้เท้าสวี่ ใช่เรื่องที่เจ้าต้องมาสาระแนด้วยหรือ ถ้าไม่ฟังข้าจะลากเจ้าออกไปโบยร้อยครั้ง”

ขันทีน้อยจากไปอย่างไม่มีทางเลือก

“เหตุใดเขาถึงติดตามอยู่ข้างกายเจ้า เจ้ารอดกลับมาได้อย่างไร ฮว๋ายชิ่งบอกว่าเจ้าตายแล้วไม่ใช่หรือ”

ยายตัวร้ายมองแผ่นหลังของขันทีน้อยข้ามธรณีประตูและหายไป นางก็เบนสายตามาทางสวี่ชีอัน ใบหน้าแสนสวยเผยรอยยิ้มออกมา

“เขาเป็นคนที่มาสังเกตการณ์กระหม่อมพ่ะย่ะค่ะ” สวี่ชีอันดื่มชาร้อนและกินขนม เขารอที่ห้องทรงพระอักษรหนึ่งชั่วยามกว่าๆ จึงพลาดอาหารมื้อกลางวันไป

“ส่วนรอดมาได้อย่างไรนั้นเรื่องมันยาว…”