ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 244

บทที่ 244-2 นักบวชเต๋าจินเหลียน ‘ผลักสวี่ชีอันออกไปรับเคราะห์’

ลั่วอวี้เหิงพยักหน้าแล้วพูดต่อในหัวข้อนี้ “คนผู้นี้ไม่ธรรมดาเลย ได้รับการชื่นชมอย่างล้ำลึกจากเว่ยเยวียนและถูกฝึกฝนบ่มเพาะ ต่อไปต้าฟ่งคงจะมีนักรบตำแหน่งระดับสูงปรากฏขึ้นเป็นแน่ อนาคตไร้ขีดจำกัด”

ภายใต้ผ้าบาง นางเบะปากแล้วกล่าวอย่างไม่ใส่ใจ “ต่อให้สูงแล้วจะสูงไปได้สักแค่ไหนกัน มีอ๋องสยบแดนเหนืออยู่ ทหารจอมยุทธ์ในต้าฟ่งก็ไม่อาจลืมตาอ้าปากได้หรอก เขาเป็นแค่ฆ้องทองแดงเท่านั้น”

ลั่วอวี้เหิงแย้มยิ้ม ฆ้องทองแดงผู้นั้นพรสวรรค์ไม่เลวเลยจริงๆ ทั้งได้รับการชื่นชมจากเว่ยเยวียน ทั้งถูกนิกายปฐพีเลือกให้เป็นผู้ถือครองหนังสือปฐพี แต่ใต้หล้าไม่ขาดผู้กล้า เขาก็แค่หนึ่งในคนที่โดดเด่นเป็นพิเศษเท่านั้น

“ข้าชื่นชมความสามารถในการไขคดีของเขามากนะ คดีใหญ่ตั้งมากมาย พลิกผันไม่อาจคาดเดา กระบวนก็น่าสนใจ” หญิงสาวผู้ปิดบังใบหน้ากล่าว

ลั่วอวี้เหิงกำลังจะพูดอะไร พลันแก้มของนางก็แดงก่ำดั่งคนเมาสุรา นางขมวดคิ้วแล้ววางแก้วชาลงก่อนเอ่ยกระซิบ “หนานจือ เจ้ากลับไปก่อน…”

สตรีผู้ปิดใบหน้าชำเลืองมองนางแล้วพยักหน้าเบาๆ ก่อนลุกขึ้นเดินออกไป ทันใดนั้นก็หันหน้ากลับมากล่าวอย่างจนใจ “ถ้าไม่ไหวจริงๆ ก็ไปหาจักรพรรดิหยวนจิ่งเถอะ หรือไม่ก็หาผู้ชายสักคนก็ได้ เพลิงมารแผดเผาร่างอยู่ทุกเดือน ข้าล่ะกลัวจริงๆ ว่าเจ้าจะกลายเป็นหญิงราคะ”

ลั่วอวี้เหิงไม่สนใจนาง ขมวดคิ้วแน่นขึ้น

สตรีในผ้าคลุมหน้าเปิดประตูห้องอันเงียบสงบแล้วเดินออกไปใต้ชายคา แล้วออกจากเรือนด้านหลังมาโดยใช้ทางเล็กๆ ที่ปูด้วยอิฐเขียว

“เฮ้อ…”

ลั่วอวี้เหิงแผ่กลิ่นอายร้อนระอุออกมา มือกุมถ้วยชาแล้วลุกขึ้น

นางกุลีกุจอออกจากห้องอันเงียบสงบ ใบหน้างามล้ำเต็มไปด้วยสีแดงก่ำ ดวงตาฉ่ำน้ำ มีเสน่ห์หยาดเยิ้ม

‘ตู้ม’…

ลั่วอวี้เหิงกระโดดลงไปในสระเล็กๆ หลังเรือน

สระน้ำเย็นฉ่ำกลืนกินร่างกายในวัยสุกงอมที่อวบอิ่มสมบูรณ์ของนักพรตหญิงผู้เลอโฉม ผ่านไปพักหนึ่ง ผิวน้ำก็เกิดเสียง ‘แครก’ ขึ้นมา แล้วเกิดเป็นชั้นน้ำแข็งหนา

ไอเย็นแผ่ซ่านไปทั่วทั้งภูเขาจำลองและศาลารอบๆ ทำให้พวกมันมีน้ำแข็งใสเกาะอยู่บางๆ รอบนอก

ผ่านไปอีกพักหนึ่ง สระน้ำก็ค่อยๆ หลอมละลาย ไอน้ำพวยพุ่งออกมา จากนั้นฟองอากาศก็ลอยขึ้นเหนือผิวน้ำ แล้วเกิดเสียงแตกดัง ‘โพละ’

‘ปุด ปุด ปุด…’

ฟองอากาศผุดขึ้นมามากขึ้นเรื่อยๆ ไอน้ำก็หนาแน่นยิ่งขึ้น สระทั้งสระล้วนถูกต้มจนเดือด

ทั้งกระบวนการนี้คงอยู่สองเค่อ ระดับน้ำลดลงมากกว่าสิบเซนติเมตร ในที่สุดสระน้ำที่เดือดพล่านก็สงบลงแล้ว แต่ความร้อนชื้นยังคงวนเวียนอยู่ในอากาศ ไม่สลายไปแม้จะผ่านไปนาน

ลั่วอวี้เหิงโผล่ขึ้นจากน้ำ ปิ่นปักผมหลุดร่วง ผมดำเงางามปรกแก้มขาว ดวงตาชุ่มชื้นปริ่มน้ำ งดงามสุดจะพรรณนา

‘เมี้ยว’

เสียงแมวตัวหนึ่งดังขึ้นมา แมวส้มกลิ้งตัวเข้ามาจากผนังด้านนอก มันกระโดดขึ้นไปบนภูเขาจำลองที่ด้านหลังลั่วอวี้เหิงอย่างกระฉับกระเฉง จากนั้นก็นอนลงอย่างว่าง่าย

“ไฟมารเผากายจะทำลายรากฐานของเต๋า ลั่วอวี้เหิง เจ้าอดทนได้มากที่สุดก็สามปีเท่านั้น” แมวส้มเอ่ยภาษาคนออกมา กลายเป็นเสียงอันอ่อนโยนและโชกโชน

“ศิษย์พี่มาได้อย่างไร” ลั่วอวี้เหิงแช่อยู่ในน้ำ ดวงตากึ่งปิดกึ่งเปิด

“มาชี้หนทางให้เจ้า” แมวส้มว่า “ยาคืนชีพของสำนักโหราจารย์สามารถบรรเทาอาการของเจ้าได้ ตอนนี้คือความปรารถนา ต่อไปยังมีความโลภ โกรธ หลง ชัง…มีกี่สิ่งที่เจ้าจะทนได้ เฮ้อ ในสามสำนักเต๋า มีเพียงนิกายสวรรค์เท่านั้นที่ไม่คลุกคลีเศษฝุ่นดินผง หรือว่าแนวคิดของนิกายสวรรค์เป็นสิ่งที่ถูกต้องกันนะ”

ลั่วอวี้เหิงเบิกตาโตแล้วยิ้มเย็น “นิกายสวรรค์ตัดอารมณ์ตัดความรู้สึก หลอมรวมไปกับฟ้าดิน ไร้โศกเศร้ายินดี ไร้รักไร้เกลียด แม้จะมีปีกกลายเป็นเซียน แต่ก็เสียตัวตน ช่างเป็นวิถีทางที่โหดร้ายนัก”

พักหนึ่ง นางก็ขมวดคิ้ว “ใช่ว่าข้าจะไม่รู้ว่ายาคืนชีพสามารถบรรเทาอาการของข้าได้ แต่ท่านโหราจารย์ไม่ชอบนิกายมนุษย์ของเรามาโดยตลอด ไม่มีทางให้ยามาอย่างแน่นอน”

แมวส้มกล่าวอย่างไม่รีบร้อน “สวี่ชีอันเคยใช้ยาคืนชีพ สรรพคุณยังไม่หมดไป หากนำเลือดของเขามาหลอมเป็นยา แม้ยาที่หลอมออกมาแล้วจะไม่เท่ากับยาคืนชีพ แต่ก็สามารถจัดการเรื่องเร่งด่วนนี้ได้

“เขาคงจะไว้หน้าข้าอยู่บ้างกระมัง”

ลั่วอวี้เหิงเงียบงันไปพักหนึ่ง “เจ้าสนใจตัวเองเถอะ ไอปีศาจสายนั้นที่เจ้าแบ่งออกมา ครองพลังส่วนใหญ่ของเจ้าเอาไว้ อาศัยแค่ซากวิญญาณในตอนนี้คิดจะทำลายมารปีศาจ ดูท่าจะเป็นเรื่องเพ้อฝันเสียแล้ว”

แมวส้มหัวเราะฮ่าๆ “เมื่อถึงเวลานั้น ยังต้องให้ศิษย์น้องยื่นมือมาช่วยด้วย แน่นอนว่า เมื่อถึงวันที่ข้ามีความมั่นใจที่จะปราบมาร ชิ้นส่วนหนังสือปฐพีก็มีผู้ถือครองและกว่าครึ่งต่างก็เติบโตกันแล้ว ศิษย์น้องก็เพียงแค่เข้าแถวรออยู่ข้างๆ เท่านั้น”

ลั่วอวี้เหิงขมวดคิ้ว “ศิษย์พี่ก็น่าจะรู้ นอกจากก้าวสู่ขั้นหนึ่งแล้ว ด้วยสภาพของข้า หากถูกเหตุต้นผลกรรมพันรัดตัว คงจะมีแต่หนทางย่อยยับ”

“ดังนั้น ข้าก็เลยจะช่วยศิษย์น้องก้าวสู่ขั้นหนึ่งอย่างไรเล่า”

ลั่วอวี้เหิงพลันหันหน้ามา ดวงตางดงามเปล่งประกายจ้องมองมาที่แมวส้มโดยไม่พูดอะไร

“เหตุใดศิษย์น้องไม่บำเพ็ญคู่กับจักรพรรดิหยวนจิ่งเล่า” แมวส้มยกอุ้งเท้าขึ้นมาราวกับจะเลีย แต่สติปัญญาก็เอาชนะสัญชาตญาณสัตว์ได้ในที่สุด