ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 320

บทที่ 320 ทำตามคำมั่นสัญญา

“หลิงอินเป็นอัจฉริยะ อัจฉริยะที่หาพบได้ยาก ข้าไม่อยากสูญเสียหยกที่ยังไม่ได้เจียระไนเช่นนี้ไป”

ดวงตาที่เหมือนซ่อนมหาสมุทรสีฟ้าไว้ของลี่น่าจ้องมองสวี่หลิงอินอย่างละเอียดถี่ถ้วนราวกับจ้องมองอัญมณี

‘อัจฉริยะหรือ’

สวี่ผิงจื้อกับหลานชายมองหน้ากัน เขาส่ายหน้า “บุตรสาวคนนี้ของข้าไม่มีพรสวรรค์ ร่างกายก็อ่อนแอ ทว่ามีพละกำลังมาก”

แต่เดิมสวี่ชีอันฝึกวรยุทธ์ สวี่ซินเหนียนเรียนหนังสือทั้งหมดเป็นการตัดสินใจของสวี่ผิงจื้อ เพราะสวี่ซินเหนียนไม่มีพรสวรรค์ด้านการฝึกวรยุทธ์ ทว่าฉลาดปราดเปรื่องเหนือใคร แต่สวี่ชีอันนั้นตรงกันข้าม

หลังจากสวี่หลิงอินเกิด สวี่ผิงจื้อก็คลำหากระดูก บวกกับสังเกตมาหลายปี เขาจึงมั่นใจอย่างมากว่าบุตรสาวคนนี้ของตนไม่เพียงแค่โง่เขลาเท่านั้น แต่ร่างกายยังอ่อนแออีกด้วย

อย่างน้อยด่านระดับหลอมจิตนี้ นางก็รู้สึกเสียใจมาก

สวี่ชีอันก็ส่ายหน้าเช่นกัน สายตาของเขาในตอนนี้ร้ายกาจยิ่งกว่าอารองสวี่ หากสวี่หลิงอินเป็นอัจฉริยะด้านการฝึกวรยุทธ์ สวี่ชีอันคงเริ่มฝึกฝนดอกไม้ตูมของต้าฟ่งแล้ว

ส่วนเรื่องเรียนหนังสือ สวี่ซินเหนียนล้มเลิกไปตอนน้องสาวอายุสี่ขวบ การประเมินของเขาคือ แววตาเหม่อลอย ไม่อาจรวบรวมสมาธิได้ อ่านหนังสืออย่างค้อน

สวี่หลิงอินไม่ได้ทำให้พี่รองผิดหวัง อาจารย์ที่เคยสอนนางทุกคนล้วนโกรธจนสงสัยกับชีวิต

หากจะให้พูดว่าเสี่ยวโต้วติงมีพรสวรรค์ด้านใด น่าจะเป็น…กินหรือ

ลี่น่าโต้กลับคำพูดของอารองสวี่ “แต่นางสามารถกินได้”

‘เจ้ากำลังล้อพวกเราเล่นหรือ…’ ทั้งครอบครัวเหล่ตามองสาวน้อยผิวคล้ำจากซินเจียงตอนใต้

เมื่อเห็นสายตาแปลกๆ ของทุกคน ลี่น่าก็เอ่ยอย่างตกใจ “พวกเจ้าไม่เห็นว่านางเป็นอัจฉริยะหรือ”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สวี่ซินเหนียนกับคนอื่นๆ ก็หันไปมองสวี่หลิงอินที่กำลังปอกเปลือกไข่ นางเคาะปลายไข่กับโต๊ะ จากนั้นก็ใช้ฝ่ามือเล็กๆ จับไข่ไว้และถูอย่างแรงบนโต๊ะ เปลือกไข่หลุดออกทันทีที่สัมผัส

ทั้งกระบวนการลื่นไหลเป็นธรรมชาติ

ด้วยวัยของนางคงเรียกได้ว่าเป็นอัจฉริยะจริงๆ…ทั้งครอบครัวอดปิดหน้าไม่ได้

สวี่ชีอันกระแอมทีหนึ่งและเตือนลี่น่าอย่างสุภาพว่าอย่าได้หยอกล้อพวกเขาเล่น “การกินอาจเป็นพรสวรรค์ แต่ก็ไม่ถึงกับน่าภาคภูมิใจจนต้องรับเป็นศิษย์ เจ้าจะสอนอะไรนางได้ ปอกเปลือกไข่ภายในสามอึดใจอย่างไร ทำให้ตัวเองกินข้าวได้เพิ่มขึ้นหนึ่งชามทุกวันอย่างไรเช่นนั้นหรือ”

ผิวสีข้าวสาลีสุขภาพดีของลี่น่าแดงขึ้นทันที นางโบกมือและอธิบายว่า “ข้าไม่ได้จะสอนให้นางกินข้าว ข้าจะสอนศิลปะกู่ให้นาง”

สีหน้าของสวี่ผิงจื้อเปลี่ยนไปและรอสวี่หลิงอินราวกับระฆังทองแดง “เจ้าเคยจับแมลงกินใช่หรือไม่”

สวี่หลิงอินเผยสีหน้าโหยหาออกมาและลองหยั่งเชิง “แมลงสามารถกินได้หรือ”

“กินไม่ได้ๆ” สวี่ซินเหนียนกับอารองสวี่โบกมืออย่างพร้อมเพรียง

เมื่อได้ยินว่าเจ้าจะสอนศิลปะกู่ให้นาง ปฏิกิริยาแรกของข้าคือ เสี่ยวโต้วติงกินแมลง?!

สวี่ชีอันพร่ำบ่นในใจและถามอย่างครุ่นคิด “ความหมายของเจ้าคือ นางเป็นอัจฉริยะด้านการฝึกศิลปะกู่”

ลี่น่าพยักหน้าและพูดแก้ว่า “พูดให้ถูกคือ เป็นอัจฉริยะด้านการฝึกลี่กู่ กระดูกของหลิงอินแข็งแรงเต็มไปด้วยพลัง ลมเลือดก็ทรงพลัง นางเป็นอัจฉริยะที่ไม่ได้พบมาเป็นเวลาหลายสิบปีในเผ่าลี่กู่ของพวกเรา พวกเจ้าไม่รู้สึกว่ามันแปลกหรือ เด็กตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะมีความอยากอาหารมากเช่นนี้เชียว”

‘ไม่ใช่เพราะว่านางตะกละตะกลามหรือ…’ ทุกคนในบ้านสกุลสวี่คิดในใจ จากนั้นก็เข้าใจขึ้นเล็กน้อย จากวิธีการกินของสวี่หลิงอิน หากเป็นเด็กคนอื่น เขาคงตายไปนานแล้ว แต่นางกลับมีสุขภาพดีและกระฉับกระเฉง

ลี่น่าระงับความปรารถนาที่จะกินและเล่าออกมาตรงๆ “วิธีการฝึกของเผ่าลี่กู่ของพวกเราคือตอนยังเด็ก เลือกลี่กู่มาหนึ่งตัวและกลืนเข้าไป ปล่อยให้มันอาศัยอยู่ภายในร่างกาย สองสามปีแรก ลี่กู่จะดูดซับแก่นโลหิตกับพลังของเจ้าของร่าง หากร่างกายไม่แข็งแรงพอ เด็กจะอ่อนแอลง เพราะลี่กู่ใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าของร่าง มันไม่ได้สูบจนเจ้าของร่างแห้งเหี่ยว แต่จะอ่อนแอไปกับเขา ซึ่งจะทำให้พิการแต่กำเนิด”

ขณะที่พูด นางก็มองสวี่หลิงอินด้วยสายตาลุกวาว “แต่นางไม่ใช่ นางจะเป็นแหล่งเพาะพันธุ์ที่ดีเยี่ยมสำหรับลี่กู่ จึงควรวางรากฐานที่มั่นคงตอนยังเด็ก นอกจากนี้ กระดูกของหลิงอินก็แข็งแรงและเปี่ยมด้วยพลัง แม้ว่าจะไม่ได้ฝึกฝนจิตใจ แต่พลังก็มากกว่าคนในวัยเดียวกัน หากได้รับการฝึกอย่างดี นางจะพุ่งทะยานสู่ท้องฟ้า”

ทั้งครอบครัวมองหน้ากัน

อาสะใภ้ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและลองหยั่งเชิง “เช่นนั้นนางจะกินได้เหมือนกับเจ้าหรือไม่”

ลี่น่าโบกมือ “ไม่ๆ”

อาสะใภ้เพิ่งโล่งอก นางก็ได้ยินสาวน้อยผิวคล้ำพูดอย่างถ่อมตัวว่า “นางจะกินได้มากกว่าข้า”

“…”

อาสะใภ้ไม่แม้แต่จะคิดและปฏิเสธ “ข้าไม่เห็นด้วย ท่านพี่ล่ะ”

สวี่ผิงจื้อมองไปทางลูกชายกับหลานชายและขอความเห็น “เจ้าสองคนคิดอย่างไร”

สวี่ชีอันประเมิน “อย่างไรเสียเรียนหนังสือไปก็ไร้อนาคต ฝึกวรยุทธ์ก็ไม่ใช่เมล็ดพันธุ์นั้น ลองดูเสียหน่อยจะดีกว่า”

อาสะใภ้ตบโต๊ะเสียงดัง ‘ปัง’ นางรู้สึกขุ่นเคืองและโกรธจนตัวสั่น “สวี่หนิงเยี่ยน เจ้าพูดจาเช่นนี้ได้อย่างไร หลิงอินไม่ใช่น้องสาวของเจ้าหรือ”

ดูเหมือนจะไม่จำเป็นต้องวันหน้า วันนี้ก็สามารถระลึกถึงความเกลียดชังเก่าๆ ได้ ความสัมพันธ์แม่ลูกระหว่างอาสะใภ้กับหลานชายสิ้นสุดลง

สวี่หลิงเยวี่ยเอ่ยเสียงเบา “ท่านแม่ ที่พี่ใหญ่พูดก็ไม่ผิด”

อาสะใภ้ที่โกรธจัดถูกลูกสาวแทงข้างหลังโดยไม่ทันตั้งตัว

สวี่ซินเหนียนถามว่า “รับเป็นศิษย์ได้ แต่ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากถามเจ้า การฝึกลี่กู่ เมื่อใดถึงจะฝึกสำเร็จหรือ”

ลี่น่าตอบโดยไม่ต้องคิด “ระยะสั้นก็ห้าปี ระยะยาวก็ยี่สิบปี ขึ้นอยู่กับพรสวรรค์ของแต่ละคน”

สวี่ซินเหนียนพยักหน้า เขามองหลิงอินและถามว่า “เช่นนั้นแม่นางลี่น่าสามารถอยู่ในเมืองหลวงนานห้าปีหรือยี่สิบปีได้หรือไม่”

ปากของลี่น่าขยับเร็วกว่าสมอง “ขอเพียงพวกเจ้าให้อาหารข้า ข้าก็สามารถอยู่ได้ตลอดไป”

“ไม่!”

ทุกคนในบ้านสกุลสวี่พูดเป็นเสียงเดียวกัน

“…” สาวน้อยผิวคล้ำมีใบหน้าเศร้าสร้อย ‘ข้าแค่กินข้าวที่บ้านของพวกเจ้าสองสามคำเอง ขี้เหนียว’

สุดท้าย สวี่ผิงจื้อที่เป็นหัวหน้าครอบครัวก็ตัดสินใจและกล่าวว่า “รบกวนลี่น่าสอนลูกสาวของข้าแล้ว”

สวี่ซินเหนียนกับสวี่ชีอันมองอย่างสงสัย ‘ยังจะให้ลี่น่าอาศัยอยู่ที่เมืองหลวงห้าปี ถึงขั้นยี่สิบปีอีกจริงๆ หรือ ค่าเล่าเรียนก็แพงเกินไปแล้ว’

จากนั้น สวี่ผิงจื้อก็กล่าวด้วยรอยยิ้ม “หลิงอินเป็นเพียงเด็กผู้หญิงคนหนึ่งและไม่ต่อสู้เพื่อเป็นยอดฝีมืออันดับหนึ่งในใต้หล้า หากเรียนรู้ได้วันละเล็กน้อย ต่อให้ฝึกไม่สำเร็จก็ไม่สำคัญ พวกเจ้าสองคนทะเยอทะยานเกินไป ต้องต่อสู้เพื่ออยู่จุดสูงสุดในทุกๆ เรื่อง”

สวี่ซินเหนียนกับสวี่ชีอันไม่มีอะไรจะพูด พวกเขารู้สึกว่าสิ่งที่อารองและท่านพ่อพูดนั้นสมเหตุสมผล

ลี่น่าลูบหัวของสวี่หลิงอิน “หากเจ้ากลับไปที่ซินเจียงตอนใต้กับข้า พ่อของข้าต้องรับเจ้าเป็นศิษย์สายตรงของเขาแน่นอน อย่างมากที่สุดสิบปี เจ้าจะเคลื่อนย้ายภูเขาได้”

ในหัวของสวี่ชีอันปรากฏภาพที่สอดคล้องกันขึ้น หลังจากนั้นสิบปี สวี่หลิงอินที่โตขึ้นแบกภูเขาลูกใหญ่มา ทุกย่างก้าวก่อให้เกิดผลลัพธ์ที่คล้ายกับแผ่นดินไหว นางพูดอย่างมีความสุข

‘พี่ใหญ่ ข้ากลับมาแล้ว ข้าแบกภูเขามาให้เจ้า รับไปสิ!’

บ้านสกุลสวี่จะมีลูกสาวที่เพิ่งเติบโตผู้ทรงพลังยิ่ง…สวี่ชีอันตัวสั่นระริก

…

ช่วงก่อนรุ่งสาง ท้องฟ้าเป็นสีคราม