ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 363

บทที่ 363 หลี่เมี่ยวเจินขี่ม้าขาว ถือหอกสีเงิน

‘พึ่บพั่บ…’

กองทัพของเผ่าพันธุ์ปีศาจที่อยู่ข้างหน้าค่อยๆ ถอยทัพกลับ ราวกับสติไม่อยู่กับเนื้อกับตัว สัตว์ประหลาดในป่าต่างก็ใช้สัญชาตญาณเช่นกัน บางตัวถอยกลับ กระโดดกลับ และบางตัวปีนขึ้นไปบนต้นไม้โดยไม่รู้ตัว

ร่างกายสีทองนั้นน่ากลัวมาก

พระมเหสีมองไปรอบๆ ด้วยความประหลาดใจ สัตว์ประหลาดที่ทะเยอทะยานอยู่ตรงหัวมุมเมื่อครู่ ในตอนนี้มันเหมือนกับสุนัขที่หลงทาง และดูเหมือนว่าจะหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เมื่อเห็นฉากนี้ ในใจของพระมเหสีก็ค่อยๆ สงบลง ใบหน้าที่ซีดขาวของนางกลับมีสีสันมากขึ้น นางรู้สึกว่าการที่อยู่เคียงข้างสวี่ชีอัน นางจะได้รับความปลอดภัย

นี่ไม่ใช่ภาพหลอน อันที่จริง ตั้งแต่เดินทางไปทางเหนือ ผู้ชายคนนี้ให้ความรู้สึกปลอดภัยกับนางเสมอ และความกลัวก็ค่อยๆ คลายลง

แม้ว่าในเวลาเดียวกันเขาทั้งดูน่าเกลียดชัง ชอบแกล้ง และต่อต้านนาง แต่กลับทำให้รู้สึกสงบโดยไม่รู้ตัว

นอกจากนี้ ตอนนี้ในใจของพระมเหสียังไม่อาจลืมคำสองคำนี้ที่แวบเข้ามาในใจนางได้ ‘บร๊ะเจ้า!’

อย่างที่ทราบกันดีอยู่แล้ว นี่คือน้ำเสียงที่แสดงความตกใจ

“พลังเทพวชิระ เจ้าเป็นสำนักพุทธและอยู่ฝ่ายนั้น ท่านอาจารย์คือใคร?”

งูหลามยักษ์เงยหัวขึ้น พังผืดที่มุมปากถูกดึงออกจากกัน และปากขนาดใหญ่ที่มีแต่เลือดถูกแยกออกหนึ่งร้อยแปดสิบองศา

มันมีพฤติกรรมภายนอกที่ดุร้ายมาก แต่ความจริงแล้ว มีแค่ภายนอกเท่านั้นที่ดูดุร้าย ในใจของมันตอนนี้มีความกลัวและขี้ขลาด เพราะว่าสายตาที่พร้อมจะกินในตอนแรก กลับกลายเป็นแสดงความเกลียดชัง

พวกสัตว์ประหลาดมีพฤติกรรมในลักษณะเดียวกัน หลังจากที่ความเครียดก่อตัวขึ้นจากความกลัว พวกมันโกรธจัด รีบวิ่งไปข้างหน้าที่ห่างอยู่ประมาณหนึ่งและจ้องไปที่สวี่ชีอันพร้อมกับแยกเขี้ยว

ดวงตาที่ดุร้ายแสดงความรุนแรงและความเกลียดชังออกมา ราวกับว่าสวี่ชีอันฆ่าพวกพ้องของพวกมันและจับเพื่อนของพวกมันไป

เหอะ เผ่าพันธุ์ปีศาจทางเหนือกลัวสำนักพุทธขนาดนั้นเลยหรือ? สวี่ชีอันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ดวงตาของเขากวาดสายตาไปที่สัตว์ประหลาดที่อยู่รอบๆ อย่างรวดเร็ว เหมือนกับเนตรพิโรธระดับเพชร และเขาก็กรีดร้องอยู่ในใจ

“ไต้ซือเสินซู รีบออกมา ออกมาทานอาหารเย็นกัน”

“ไต้ซือ อาจารย์เสินซู?”

…เวรแล้ว ไต้ซือเสินซูถูกตัดขาดจากการเชื่อมต่ออีกแล้วหรือ? ไม่น่าใช่ ข้าเพิ่งจ่ายเงินค่าบัตร vip ต่อปีไปถึงสี่ใบเลยนะ ในหัวของสวี่ชีอันเต็มไปด้วยความคิดขณะเขาไม่พบวิญญาณของอีกฝ่าย

เขากังวลเล็กน้อย แต่ด้วยความแค้นที่จุกอกยังไงก็ต้องแก้แค้นให้ได้

แค่วงล้อมของพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้ เขาไม่นึกกลัวเลยสักนิด แน่นอนว่าคงสู้ไม่ไหว แต่ยังไงก็ไม่ล้มเลิกความตั้งใจที่จะฝ่าวงล้อมออกไป

แต่พระมเหสีล่ะ?

ปกป้องสตรีผู้เปราะบางไม่ให้ได้รับผลกระทบและถูกทำร้ายท่ามกลางกองทัพ…นักรบหยาบคายที่จ้องแต่จะทำลาย ทว่าปราศจากความคิดเหล่านี้

หากต้องการกำจัดเผ่าพันธุ์ปีศาจกลุ่มนี้ อาจใช้ม้วนคัมภีร์ลัทธิขงจื๊อได้ แต่สิ่งที่สวี่ชีอันต้องการไม่ใช่เพื่อหนี แต่เพื่อจับหัวหน้าของสัตว์ประหลาดและทรมานพวกมันเพื่อให้ได้ข้อมูล

ไต้ซือเสินซูถูกตัดการเชื่อมต่อในเวลานี้

‘ฟ่อ…’

ในเวลานี้งูหลามยักษ์คำรามและพูดว่า “กินมัน!”

ทันใดนั้น สัตว์สีขาวต่างพากันคำรามและกลุ่มหนูก็ส่งเสียง ‘จิ๊ดจิ๊ด’ ออกไป ส่งเสียงคำรามและกัดฟันอย่างน่ากลัว จิ้งจอกแสยะยิ้มและเขี้ยวของพวกมันก็แหลมคม

ม้าสีดำก้มศีรษะลง พ่นลมหายใจ และย่ำกีบให้เข้าที่

ในป่า กลุ่มของสัตว์ประหลาดเคลื่อนไหวพร้อมกัน ลิงกระโดดไปมาระหว่างยอดไม้ แกะสีน้ำเงินพุ่งเข้าหา สัตว์ประหลาดขนาดกลางและใหญ่ เช่น แมลงยักษ์ เสือ และแมวป่า พวกมันเร่งความเร็ว สะบัดเอว และรีบวิ่งพุ่งเข้ามา

พระมเหสีหลับตาลงด้วยความกลัว และจับสวี่ชีอันไว้แน่น

ในเวลาเดียวกัน เสียงของไต้ซือเสินซูก้องอยู่ในใจของสวี่ชีอัน “เมื่อครู่ข้ากำลังคิดอะไรบางอย่าง”

แค่คิดอะไรบางอย่าง จำเป็นต้องตัดการเชื่อมต่อเชียวรึ? สวี่ชีอันถอนหายใจด้วยความโล่งอก ปล่อยการควบคุมของร่างกายและพูดในใจ

“อย่าเพิ่งฆ่าพวกมัน ข้าต้องการทรมานมันเพื่อให้ได้ข้อมูล เผ่าพันธุ์ปีศาจกลุ่มนี้น่าจะเป็นเผ่าพันธุ์ปีศาจทางเหนือ ข้าอยากรู้เป้าหมายของพวกมัน”

วินาทีต่อมา เขาสูญเสียอำนาจเหนือแขนขาของเขา

“ไม่มีการฆ่าหรือล่าสัตว์”

เสียงถอนหายใจแผ่วเบาในหุบเขา และเสียงสัตว์ประหลาดที่ดุร้ายดังก้องเหมือนเสียงฟ้าร้องในหู ในเวลาเดียวกัน พวกมันสูญเสียการควบคุมร่างกายและล้มลงทีละตัว

เนื่องจากความเฉื่อยของการวิ่ง พวกมันจึงพุ่งไปข้างหน้า กลิ้งลงมาตามเนินเขา ตกลงมาจากยอดไม้ เหตุการณ์ทั้งหมดนั้นวุ่นวายในทันที

“เหมือนฝูงกาที่บินกระจัดกระจาย” สวี่ชีอันกล่าว

ไต้ซือเสินซู “…”

‘ฟ่อ…’

งูหลามว่ายน้ำที่กำลังเลื้อยถูกกดลงกับพื้นด้วยแรงที่มองไม่เห็น ขยับไม่ได้ จนกระทั่งความกลัวเข้าครอบงำจิตใจและความคิดที่จะฆ่าของมันก็สลายไป และจากนั้นมันก็ควบคุมร่างกายกลับคืนมาได้

เร็วกว่ามันก็คือสัตว์ประหลาดที่อ่อนแอเหล่านั้น พวกมันขี้ขลาดกว่ามาก ขจัดความคิดที่จะฆ่าไปก่อนหน้านี้แล้ว และทำให้ร่างกายกลับคืนมาได้

งูหลามยักษ์ซึ่งควบคุมร่างของมันกลับคืนมาได้กำลังจะส่งสัญญาณหนี ร่างสีทองที่สะท้อนในรูม่านตาในแนวตั้งของมันหายไปอย่างน่าประหลาด เมื่อถูกจับได้อีกครั้ง ผู้ยิ่งใหญ่คนนั้น ยอดฝีมือแห่งสำนักพุทธได้เข้ามาใกล้ตัวแล้ว

ความกลัวอันยิ่งใหญ่ระเบิดขึ้นในใจของงูหลาม ไม่มีความคิดที่ว่าจะดีจะร้ายก็จะตายไปด้วยกันผุดขึ้นมา เมื่ออีกฝ่ายมีพลังของเทพและมาร มันจึงเป็นเพียงมด การพยายามทำให้ดีที่สุดกลับกลายเป็นความหวังที่ฟุ่มเฟือย

ยอดฝีมือสำนักพุทธท่านนี้ไม่เพียงแต่เป็นจอมยุทธ์ภิกษุเท่านั้น แต่ยังฝึกด้านจิตใจอีกด้วย ทั้งสองวิถีทางสำนักพุทธ เขาก็ได้ฝึกฝนมาทั้งหมด…

สวี่ชีอันพูดช้าๆ “ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า ตอบตามความจริง”

ภายใต้แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัว งูหลามยักษ์ได้เปิดเผย พูดอย่างสั่นเทา “นายท่าน โปรดถามมาเถอะ”

สวี่ชีอันได้เข้ามาแทนที่ไต้ซือเสินซูแล้วในเวลานี้ ควบคุมร่างกายตนเองได้อีกครั้งและถามว่า “พวกเจ้า เผ่าพันธุ์ปีศาจทางเหนือบุกดินแดนต้าฟ่งในวงกว้าง ตั้งใจจะทำไปเพื่ออะไร?”

ที่จริงแล้วเขาเดาคำตอบได้

“เรา พวกเราไม่ใช่เผ่าพันธุ์ปีศาจทางเหนือ” งูหลามตอบด้วยเสียงต่ำ

เครื่องหมายคำถามแวบเข้ามาในใจขอสวี่ชีอัน จากนั้นเขาก็ได้ยินงูหลามอธิบาย “พวกเราเป็นพลเมืองของอาณาจักรหมื่นปีศาจ”

เศษซากของอาณาจักรหมื่นปีศาจ ราชาแห่งอาณาจักรหมื่นปีศาจคือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง? สวี่ชีอันเกือบจะโพล่งออกมา

ข้อมูลเกี่ยวกับอาณาจักรหมื่นปีศาจแวบขึ้นในใจเขา

อาณาจักรหมื่นปีศาจเคยเป็นอาณาจักรที่ครอบครองพื้นที่ภูเขาหนึ่งแสนลูกทางซินเจียงตอนใต้ นั่นก็คือพื้นที่บนจิ่วโจว เผ่าพันธุ์ปีศาจเหนือและใต้คือเผ่าพันธุ์ปีศาจทางใต้

พระราชาคือจิ้งจอกเก้าหาง

ข้อมูลนี้มาจากลี่น่า เทพยุทธ์ สมาชิกของพรรคฟ้าดินหมายเลขห้าที่สงสัยว่าเป็นเทพยุทธ์ครึ่งก้าว นางเคยกล่าวไว้ว่าอาณาจักรหมื่นปีศาจ เทพยุทธ์ครึ่งก้าวของอาณาจักรหมื่นปีศาจ ต้องให้พระพุทธเจ้าเป็นคนลงมือฆ่า ถึงจะตาย

จากนั้นอาณาจักรหมื่นปีศาจก็สลายตัว เด็กกำพร้าของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง เจ้าหญิงเก้าหางพาหนีไปกับพวกที่เหลือและเริ่มต้นการต่อสู้ห้าร้อยปี

“ไม่ใช่เรื่องบังเอิญอย่างแน่นอนที่เศษซากของอาณาจักรหมื่นปีศาจปรากฏขึ้นที่นี่ นี่หมายความว่าเจ้าหญิงแห่งเผ่าพันธุ์ปีศาจตั้งใจที่จะเข้าไปพัวพันกับหล่มของฉู่โจวด้วยหรือไม่…การเลื่อนขั้นของทหารขั้นสามขึ้นสู่ขั้นสอง ดูเหมือนว่าคนจำนวนมากเข้ามาเกี่ยวข้อง เอ่อ ดูเหมือนจะสมเหตุสมผลอยู่นะ…” สวี่ชีอันกล่าวอย่างเย็นชา

“เจ้ายังไม่ได้ตอบคำถามของข้า”

“แอบเข้าไปในฉู่โจว รอเจ้าหญิงพบสถานที่ที่อ๋องสยบแดนเหนือทำการสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ พวกเขาโจมตีเป็นกลุ่ม” งูหลามตอบอย่างรวดเร็ว ก้มศีรษะด้วยความสั่น

นางต้องการที่จะแย่งชิงแก่นโลหิต? หากเพิ่มผู้นำของเผ่าอนารยชน กลุ่มชิงเหยียน น้ำในฉู่โจวจะเป็นเหมือนโคลน

ในช่วงเวลาที่ดี ข้าสามารถตกปลาในแหล่งน้ำโคลนได้ และข้าจะไม่เป็นเหมือนกองทัพที่โดดเดี่ยวที่ต้องต่อสู้เพียงลำพังอีกต่อไป

ข้อเสียก็เห็นได้ชัดเจนคือ คนพวกนี้ไม่ใช่คนดี ไม่ว่าพวกเขาจะได้แก่นโลหิตจากใครก็ตาม มันต้องไม่ใช่เรื่องดีแน่

อืม ต้องการทราบข้อมูลการติดต่อของเจ้าหญิงแห่งอาณาจักรปีศาจและถามนางว่ามีเบาะแสอะไรบ้าง…สวี่ชีอันหนอ สวี่ชีอัน เจ้ากำลังต่อรองกับคนชั่ว โดยที่ให้พวกเขาเลิกสนใจถึงผลประโยชน์ของตัวเอง นั่นเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้เลย เจ้าไม่รู้ด้วยซ้ำว่าต้องตายอย่างไร

ความคิดของสวี่ชีอันสั่นคลอน ขมวดคิ้วและพูดว่า “เจ้ายังไม่พบสถานที่ที่อ๋องสยบแดนเหนือใช้ในการสังหารเลือดหมู่สามพันลี้หรือ?”

งูหลามส่ายหัว

สวี่ชีอันสื่อสารกับไต้ซือเสินซูในใจ และส่งมอบความคิดให้กับเขา ไต้ซือเสินซูกล่าวเบาๆ “งูไม่ได้โกหก”

สวี่ชีอันถามอีกครั้งและได้คำตอบเหมือนเดิม

ที่นี่ อาณาจักรหมื่นปีศาจกำลังมองหาสถานที่ที่ใช้ในการสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ และเผ่าอนารยชนทางเหนือก็กำลังมองหาสถานที่ใช้ในการสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ด้วยเช่นกัน…สวี่ชีอันตกตะลึง อ๋องสยบแดนเหนือแท้จริงแล้วสังหารมวลชนที่ใดกันแน่?

ฉู่โจวมีความยาวแปดพันลี้ และธรรมชาตินั้นมีพื้นที่กว้างใหญ่ แต่เป็นไปไม่ได้ที่จะซ่อนมันไว้ได้นานขนาดนั้น

“นายท่าน ข้าถามในสิ่งที่ข้าอยากถามหมดแล้ว ท่านลงมือเถอะ” สวี่ชีอันสื่อสารกับไต้ซือเสินซูในใจของเขา