ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 365

บทที่ 365 พบปะ

หลังจากฟังจ้าวจิ้นอธิบายเรื่องที่เกิดขึ้นจบแล้ว หลี่เมี่ยวเจินก็ควบคุมตัวเองไม่อยู่ จนแทบอยากจะหยิบกระบี่บินไปสังหารอ๋องสยบแดนเหนือและเจ้าอารักขาเชวียหย่งซิวเสียเดี๋ยวนี้

แต่นางไม่ใช่ไก่อ่อนหลี่เมี่ยวเจิน เหมือนตอนที่เพิ่งลงจากเขาอีกต่อไป ประสบการณ์โชกโชนที่ผ่านมาตลอดหนึ่งปีครึ่ง หล่อหลอมให้นางมีสติและรอบคอบขึ้นมาก

“ข้ารู้แล้ว อยากให้ข้าช่วยเจ้าก็ย่อมได้ แต่ข้าต้องรอจนกว่าสหายข้าจะมาถึง กว่าจะถึงตอนนั้น เจ้าจงอาศัยอยู่ในโรงเตี้ยมและทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

หลี่เมี่ยวเจินหันไปมองจ้าวจิ้นที่นั่งอยู่ข้างเตียง และกล่าวอีกว่า “เข้าใจหรือไม่”

จ้าวจิ้นไม่ได้พูดปด แต่สิ่งที่เขาพูดอาจไม่ใช่ความจริงทั้งหมด ซึ่งก็ไม่ได้มีความย้อนแย้งอะไร

นางก้าวสู่ระดับสี่แล้ว แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับการต่อสู้ในระดับที่สูงกว่า หลี่เมี่ยวเจินรู้ดีว่าระดับของตนเองมีข้อจำกัด หากเข้าไปแทรกแซงอาจเกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดคิดขึ้นได้

“ได้!” จ้าวจิ้นพยักหน้าเป็นสัญญาณ ว่าตนเองไม่มีความเห็นใดๆ อีก

ทันทีที่พูดจบ เขาก็เห็นหลี่เมี่ยวเจินที่อยู่ในห้องเมื่อครู่ หายตัวไปอย่างแปลกประหลาด จากนั้นเขาก็ลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะพบว่าตนเองกำลังนอนอยู่บนเตียงและเพิ่งตื่น ที่พื้นข้างเตียงยังมีขี้เถ้าของยันต์ที่ถูกเผา

วิธีการของนิกายสวรรค์ช่างน่าทึ่งจริงๆ…

อีกด้านหนึ่ง หลี่เมี่ยวเจินกลับไปที่ห้อง และหยิบกระจกที่ทำจากหยกขนาดเล็กออกมา ก่อนจะใช้นิ้วเขียนข้อความลงไปแทนพู่กันว่า “นักบวชเต๋าจินเหลียน ข้ามีเรื่องต้องพูดกับเจ้าเป็นการส่วนตัว”

หลังจากนักบวชเต๋าจินเหลียนปิดกั้นการสื่อสารของสมาชิกคนอื่นๆ ในกลุ่ม หลี่เมี่ยวเจินก็ส่งสารไปอีกว่า “ข้ามีเรื่องสำคัญต้องติดต่อสวี่ชีอันด่วน”

‘ไม่ใช่เรื่องดีที่สมาชิกของพรรคฟ้าดินจะมีความสัมพันธ์ใกล้ชิดกันมากเกินไป…’

นักบวชเต๋าจินเหลียนบ่นพึมพำในใจ พลางทำหน้าที่เป็นเครื่องมือที่ซื่อสัตย์ เปิดการสื่อสารส่วนตัวให้กับหลี่เมี่ยวเจินและสวี่ชีอัน

“สวี่ชีอัน เจ้าอยู่ที่ใด รีบมาที่เขตซานโข่ว ข้ามีเบาะแสเรื่องอ๋องสยบแดนเหนือก่อเหตุสังหารหมู่ประชาชน”

อีกด้านหนึ่ง สวี่ชีอันที่กำลังดื่มชา และคุยเล่นกับพระมเหสีอยู่ที่ลานบ้านก็รู้สึกใจสั่นจากการมาถึงของชิ้นส่วนหนังสือปฐพี เขาจึงใช้เหตุผลในการไปเข้าห้องน้ำเป็นข้ออ้าง เพื่อปลีกตัวออกไปชั่วคราว

“เจ้าพบเบาะแสอะไร”

“สวี่ชีอัน วิธีการของเจ้าได้ผลมาก จู่ๆ วันนี้ก็มีบุคคลนามว่าจ้าวจิ้น หนึ่งในบรรดาคนในยุทธภพ และอยู่ภายใต้การควบคุมของข้า มาหาข้าเป็นการส่วนตัวและเปิดเผยข้อมูลภายในเรื่องการสังหารประชาชนของอ๋องสยบแดนเหนือ”

เดี๋ยวนะ เจ้ามีลูกน้องภายใต้การควบคุมของเจ้าตั้งแต่เมื่อใด เจ้าเป็นหัวหน้าพี่ใหญ่โดยธรรมชาติไม่ใช่รึ

สวี่ชีอันตอบกลับว่า “เขาแทรกซึมมาอยู่ข้างเจ้านานเท่าใดแล้ว”

หลี่เมี่ยวเจินส่งสารอธิบายว่า “ก็ไม่กี่วันมานี้ นับๆ ดูแล้วเขาน่าจะมาหาข้า หลังจากที่ข้าสร้างชื่อให้ตัวเองได้ไม่นาน แต่เขาไม่ได้เปิดเผยตัว เพียงแค่บอกว่าเขาชื่นชมชื่อเสียงของจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหินมานานแล้ว ก็เลยอยากติดตามข้าผู้ซึ่งมีวีรกรรมที่กล้าหาญ เจ้ารู้หรือไม่ ไม่ว่าข้าจะไปที่ใดก็มักจะมีพวกยอดฝีมือแย่งกันบากหน้ามาขออาศัยข้า แต่ข้าก็ไม่ได้ถือเป็นเรื่องจริงจังอะไร และยอมรับเขามา”

ไม่ ข้าไม่รู้ เปรียบเทียบกันแล้ว เจ้าโคตรเป็นตัวหลักเลย ร่างอันบอบบางของจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหินท่วมท้นไปด้วยจิตวิญญาณของทรราช ยอดฝีมือทุกคนต่างก็ให้การยกย่องและก้มหัวเคารพ…

สวี่ชีอัน “งั้นก็สมเหตุสมผลแล้ว เขากลัวว่าจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหินจะเป็นตัวปลอม เป็นสายลับของอ๋องสยบแดนเหนือที่กำลังวางเบ็ดล่อเหยื่อ ดังนั้น เขาจึงตัดสินใจจับตามองเจ้าอย่างใกล้ชิด ถ้าข้าเดาไม่ผิด เขาต้องแสดงความเคารพเลื่อมใส และชื่นชมเจ้ามาก อีกทั้งคอยถามคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องของเจ้าไม่หยุดหย่อน”

หลี่เมี่ยวเจินอ้าปากค้าง เขาเดาออกทั้งหมด เพราะความจริงจ้าวจิ้นชื่นชมนางอย่างเปิดเผย และยังแสดงความกระตือรือร้นในการถามข้อมูลของนางกับคนอื่นๆ ในกลุ่มอย่างแข็งขัน

เดิมทีหลี่เมี่ยวเจินคิดว่าจ้าวจิ้นสนใจในตัวนาง หากลองถามผู้ชายในยุทธภพว่ามีคนใดไม่เคารพจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหินบ้าง นางรู้สึกชินจนเห็นเป็นเรื่องปกติมานานแล้ว

แต่เมื่อสวี่ชีอันชี้ให้เห็นในตอนนี้ นางก็เพิ่งจะตระหนักได้ในทันใด

ได้รับบทเรียนอีกแล้ว…

มุมมองการมองปัญหาของข้าแตกต่างกับเขาอย่างมาก สมแล้วที่เป็นสวี่ชีอัน

หลี่เมี่ยวเจินตกตะกอนครู่หนึ่งก่อนจะส่งสารต่อไป “จ้าวจิ้นบอกว่าบุคคลที่อยู่เบื้องหลังเขาคือสมุหเทศาภิบาลเมืองฉู่โจวเจิ้งซิ่งไหว และผู้คนที่อ๋องสยบแดนเหนือเข่นฆ่าก็คือทั้งเมืองฉู่โจว”

‘ปัง’

ชิ้นส่วนหนังสือปฐพีหล่นกระทบเกิดเสียงดังสนั่น

สมองของสวี่ชีอันราวกับถูกกระแทกด้วยค้อนอย่างแรง สติลอยเคว้งอยู่ในความว่างเปล่าจนคิดอะไรไม่ออกและตกตะลึงอยู่กับที่

เมืองฉู่โจว?!

อ๋องสยบแดนเหนือสังหารทั้งเมืองฉู่โจว…

เขากล้าทำได้อย่างไร

เขาบ้าไปแล้วรึ

ฉู่โจวเป็นเมืองหลักของรัฐโจวทั้งหมด เป็นที่รวบรวมบุคคลที่มีความสามารถ และทุกแขนงอาชีพที่ยอดเยี่ยมของรัฐโจว เขาสังหารคนทั้งเมือง งั้นโชคชะตาของฉู่โจวก็ถึงคราวอวสาน

ผ่านไปเป็นเวลานาน สวี่ชีอันสูดหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะโค้งตัวลงไปหยิบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีขึ้นมา และส่งสารว่า “เป็นไปไม่ได้ หากเป็นเมืองฉู่โจวก็เป็นไปไม่ได้เลยที่จะปิดบังจากพวกอนารยชน เหล่าข้าราชการเมืองฉู่โจว ประชาชนทั่วไปในตลาด จอมยุทธ์พเนจรในยุทธภพ เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่มีใครรู้ มันไม่สมเหตุสมผล”

หลี่เมี่ยวเจินไม่ได้ตอบกลับเขา ราวกับนางกำลังครุ่นคิดอยู่เช่นกัน

เวลานี้ นักบวชเต๋าจินเหลียนก็สื่อสารมาว่า “หากเป็นเมืองฉู่โจวก็เพียงพอที่จะทำให้คนอื่นๆ คาดไม่ถึงไม่ใช่รึ เจ้าคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เผ่าอนารยชนคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ทุกคนต่างก็คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ เฮ้อ เมื่อครู่อาตมาก็เหมือนกัน คิดว่าเมี่ยวเจินถูกหลอกแล้ว แต่เมื่อคิดอีกมุมหนึ่ง อะไรที่ยิ่งเป็นไปไม่ได้ ก็ยิ่งมีความเป็นไปได้มากขึ้นเท่านั้น ก่อนหน้านี้เจ้าเคยบอกไม่ใช่รึ ว่าเผ่าอนารยชนมีโหรคอยให้การช่วยเหลืออย่างลับๆ อ๋องสยบแดนเหนือมีกลอุบายเช่นนั้น ถึงสามารถปิดบังสวรรค์ข้ามทะเลได้”

สวี่ชีอันถูใบหน้าเพื่อระงับความโกรธที่พลุ่งพล่าน ก่อนจะส่งสารกลับไปว่า “แต่เขาจะซ่อนตัวจากกองกำลังของทุกฝ่ายได้อย่างไร มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกพวกเจ้า พวกที่เหลือของอาณาจักรหมื่นปีศาจก็เข้าร่วมด้วย เผ่าอนารยชน โหรลึกลับ และเศษซากของอาณาจักรหมื่นปีศาจ ทั้งหมดล้วนเป็นกองกำลังสุดยอดของจิ่วโจว คิดจะปิดบังพวกเขา แค่คิดก็รู้แล้วว่ายากเพียงใด”

หลี่เมี่ยวเจินใช้โอกาสให้เป็นประโยชน์โดยการแสดงความคิดเห็นของตนเอง “หรือคนที่ทำคือโหร เจ้าเคยบอกว่าโหรสามารถปิดบังสวรรค์ และทำให้ผู้คนเพิกเฉยต่อบางเหตุการณ์หรือบางคนได้”

สวี่ชีอันปฏิเสธการคาดเดาของหลี่เมี่ยวเจินโดยไม่คิดแม้แต่น้อย “ประการแรก หากปิดบังสวรรค์ คดีสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ก็จะไม่ปรากฏขึ้น กระทั่งอ๋องสยบแดนเหนือเองก็จะลืมเรื่องที่เกิดขึ้นไปด้วย ประการที่สอง การปิดบังสวรรค์คือการทำให้ผู้คนลืมความทรงจำที่เกี่ยวข้อง หรือเพิกเฉยต่อเหตุการณ์ที่เกี่ยวข้อง ไม่ใช่การลบร่องรอยทั้งหมดไปอย่างสมบูรณ์ ให้ข้าเปรียบเทียบ หากเจ้าหลี่เมี่ยวเจินทุบทำลายตำหนักกระดิ่งทองโดยมีโหรปิดบังสวรรค์ให้เจ้า จักรพรรดิและคนอื่นๆ ในราชสำนักก็จะลืมว่าเจ้าเป็นคนทำลายตำหนักกระดิ่งทอง และรู้สึกสับสนกับความเสียหายที่เกิดขึ้นกับตำหนักกระดิ่งทอง แต่เรื่องที่ตำหนักกระดิ่งทองถูกทำลายไปแล้วย่อมไม่มีวันเปลี่ยน ไม่มีทางที่จะลบร่องรอยได้“

หลี่เมี่ยวเจินเข้าใจแล้วว่าไม่ใช่โหรที่เป็นคนปิดบังเรื่องราว หากโหรเป็นผู้ลงมือจริง จนถึงตอนนี้ราชสำนักก็คงยังไม่รู้เรื่องสังหารเลือดหมู่สามพันลี้

และในความเป็นจริง เมืองฉู่โจวก็กลายเป็นซากปรักหักพัง กลายเป็นเมืองผีไปแล้ว

ตอนนี้ทุกคนต่างก็รู้เรื่องสังหารเลือดหมู่สามพันลี้ แต่กลับไม่มีใครสามารถหาที่ตั้งของมันได้ ซึ่งมีความขัดแย้งกันพอสมควร

ในขณะที่ความคิดโลดแล่นไปอย่างรวดเร็ว นางก็เห็นสวี่ชีอันส่งสารเป็นคำถามมาว่า “สมุหเทศาภิบาลเจิ้งซิ่งไหวหนีออกมาได้อย่างไร”

หลี่เมี่ยวเจินตอบกลับทันทีว่า “ตามที่จ้าวจิ้นบอก คนที่ก่อเหตุสังหารหมู่ในวันนั้นไม่ใช่อ๋องสยบแดนเหนือ แต่เป็นผู้บัญชาการเชวียหย่งซิว วันนั้นอ๋องสยบแดนเหนือนำทัพไปสกัดกั้นเผ่าอนารยชน ไม่ได้อยู่ที่ฉู่โจว”

นี่เป็นการสร้างหลักฐานว่าตนเองไม่ได้อยู่ในที่เกิดเหตุ ขณะเดียวกัน ก็ยังเป็นกระสุนหมอกควันกำบังตนเอง แต่อย่างไรอ๋องสยบแดนเหนือก็เป็นจุดสนใจของทุกฝ่าย เขาออกจากฉู่โจว ก็หมายความว่าเขานำพาสายตาที่จ้องมองเขาส่วนใหญ่ไปด้วยเช่นกัน