ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 498

[ภาคที่ 4 คืนนี้พักแรมริมฝั่งแม่น้ำฉู่อย่างเดียวดาย สายลมพัดพาโคมไฟมืดสลัว…] บทที่ 498 เมืองเฉียนหลง

ภาคที่ 4 คืนนี้พักแรมริมฝั่งแม่น้ำฉู่อย่างเดียวดาย สายลมพัดพาโคมไฟมืดสลัว ชายหนุ่มพักอาศัยด้วยความโศกเศร้าลำเค็ญยากจะพรรณนา

บทที่ 498 เมืองเฉียนหลง

แท่นแปดทิศ หอดูดาว

ซ่งชิงปีนขึ้นแท่นแปดทิศ โค้งคารวะไปทางโหราจารย์ที่หันหลังให้

“อาจารย์ ร่างของเว่ยเยวียนได้รับการปั้นขึ้นใหม่แล้ว แต่มีเพียงวิญญาณมนุษย์ วิญญาณแฝดของฟ้าและดินที่ไม่บริบูรณ์ หากไม่สามารถเอาวิญญาณแฝดกลับคืนมา เขาจะไม่มีวันฟื้นขึ้นมาอีกเลย”

ท่านโหราจารย์เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา แล้วพูดว่า “เจ้านำวัสดุสำหรับหลอมระฆังเรียกวิญญาณไปให้เขาแล้วไม่ใช่หรือ”

ซ่งชิงแสดงสีหน้าละอายใจเล็กน้อย ก่อนหน้านี้อาจารย์เคยบอกไว้ว่าห้ามบอกเรื่องที่เว่ยเยวียนยังมีชีวิตอยู่ให้สวี่ชีอันรู้ เขาก็อดทนรอจนถึงตอนนี้ รอให้สถานการณ์สงบก่อนแล้วจึงค่อยบอกข่าวที่เว่ยเยวียนยังมีปราณชีวิตอยู่ให้คุณชายสวี่ผู้วิเศษด้านการเล่นแร่แปรธาตุรู้ เพื่อให้เขาไปรวบรวมวัสดุสำหรับหลอมระฆังเรียกวิญญาณ ซ่งชิงที่ฝ่าฝืนคำสั่งของอาจารย์กลับแค่รู้สึกละอายใจเพียงเล็กน้อย ราวกับว่านี่เป็นเรื่องปกติ จึงพูดด้วยท่าทางเสียใจว่า

“แค่การบำเพ็ญนี้เท่านั้น…”

ท่านโหราจารย์พูดช้าๆ ว่า “ด้วยคุณสมบัติของเขา เดินสายทหารช่างน่าเสียดายจริงๆ ทหารที่ หยาบคายไม่เหมาะกับเขา” จากนั้นก็เงียบไป ไม่ได้พูดอะไรอีก

ซ่งชิงพูดต่อว่า “น่าเสียดายที่คุณชายสวี่ออกจากเมืองหลวงไปแล้ว และศิษย์น้องจงหลีจำต้องเข้าไปอยู่ใต้หอที่ถูกปิดสนิทอีกครั้ง และไม่รู้ว่านางจะผ่านพ้นโชคร้ายอย่างบริบูรณ์ได้เเมื่อไหร่”

“อีกไม่นานแล้ว”

สายตาของท่านโหราจารย์เหม่อมองไปที่ขอบฟ้าไกล

“เจ้าอยู่ในขอบเขตการเล่นแร่แปรธาตุนานเกินไปแล้ว เมื่อไหร่จะเลื่อนขึ้นสู่ขั้นห้า”

ท่านโหราจารย์ถอนสายตา มองไปทางซ่งชิง

ซ่งชิงแสดงสีหน้าฉงนและถามกลับว่า “เหตุใดจึงต้องเลื่อนขั้น”

ท่านโหราจารย์เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็เหม่อมองไปทางขอบฟ้าไกลอีกครั้ง ไม่ได้สนใจศิษย์คนที่สี่อีก

…

ชั้นล่างหอดูดาว

ตะเกียงน้ำมันสาดแสงทั่วพื้นที่ ส่องแสงสลัวๆ

จงหลีสวมชุดคลุมยาวผ้าป่าน ภายใต้ผมยาวยุ่งเหยิง ดวงตาสะท้อนแสงเทียน เดินอย่างช้าๆ อยู่ที่ระเบียงทางเดินที่เงียบสงัด ขณะที่เดินผ่านห้องห้องหนึ่ง ก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งดังลอดออกมาจากข้างใน

“ใช่ศิษย์น้องจงหลีหรือไม่”

จงหลีหยุดชะงักอยู่ที่หน้าประตูบานนั้น แล้วตอบด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “อืม!”

“ทำไมเจ้ากลับมาอีกเล่า เจ้าหมอนั่นรับปากแล้วว่าจะรับเคราะห์ร้ายไว้แทนเจ้า แต่ไม่ทันไรก็ส่งเจ้ากลับมาแล้ว” หยางเชียนฮ่วนทำเสียง ‘ฮึฮึ’

ชั้นใต้ดินของหอดูดาวมีสามชั้น ใช้สำหรับกักขังนักโทษฉกรรจ์สิบประเภทที่ไม่สามารถนิรโทษกรรมได้ แต่มีการบำเพ็ญขั้นสูง โดยแท้จริงแล้วห้องขังธรรมดา ขังนักโทษขั้นห้าหรือขั้นสี่ไม่ได้ แต่ว่าทหารที่จะถูกคุมขังไว้ใต้หอดูดาวนั้นมีไม่มาก และคนเหล่านี้ปกติก็มักจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ดังนั้นในห้องขังใต้หอดูดาวจึงเงียบสงบเป็นอย่างยิ่ง แต่หยางเชียนฮ่วน และจงหลีกลับเป็นแขกประจำของที่นี่ ที่น่าสนใจก็คือ ทั้งสองคนนี้ต่างมี ‘ห้องส่วนตัว’ อยู่ที่ชั้นหนึ่ง และห้องของจงหลีท่านโหราจารย์เป็นคนจัดให้ด้วยตัวเอง เพื่อช่วยยับยั้งโชคร้ายให้นาง ห้องของหยางเชียนฮ่วนท่านโหราจารย์ก็เป็นคนจัดให้ด้วยตัวเองเช่นกัน จุดประสงค์ก็เพื่อป้องกันเขาหลบหนี

“เขา เขาออกจากเมืองหลวงไปแล้ว…”

จงหลีพูดด้วยความเสียใจ

“ออกไปจากเมืองหลวงก็ดี เว่ยเยวียนตายไปแล้ว เขาไม่มีที่พึ่งอีกแล้ว ไม่ออกจากเมืองหลวงในเวลานี้ จะรอให้จักรพรรดิเฒ่ามาชำระแค้นเขารึ”

หยางเชียนฮ่วนหัวเราะเยาะเย้ย ทั้งดีใจและผิดหวัง ที่ดีใจเพราะสวี่ชีอันจากไปแล้ว ตัวเขาหยางเชียนฮ่วนก็จะโดดเด่นที่สุดในเมืองหลวง และที่ผิดหวังก็เพราะ สวี่ชีอันเพื่อนรู้ใจในชีวิตผู้กล้าหาญได้จากไปแล้ว เหลือเพียงเขาที่ต้องรู้สึกเดียวดายทนต่อความหนาวเหน็บอยู่บนยอดเขาเพียงคนเดียว

“จักรพรรดิทรงสิ้นพระชนม์แล้ว ไม่มาชำระแค้นเขาแล้ว” จงหลีพูดเสียงเบา

‘จักรพรรดิทรงสิ้นพระชนม์แล้ว?’ หยางเชียนฮ่วนตกใจ พูดอย่างฉงนว่า “หยวนจิ่งประสบความสำเร็จในการบำเพ็ญธรรม อายุขัยของพระองค์ไม่น่าจะสั้นขนาดนี้”

จงหลีพูดอย่างสั้นๆ ได้ใจความว่า “สวี่ชีอันเป็นคนปลงพระชนม์”

ภายในห้องเงียบไปทันที ผ่านไปครู่หนึ่ง เสียงสั่นเครือของหยางเชียนฮ่วนก็เล็ดลอดออกมา

“ในช่วงที่ข้าถูกอาจารย์ขังไว้ที่นี่ ในเมืองหลวงเกิดเหตุการณ์สำคัญขึ้นอีกแล้วใช่หรือไม่”

จงหลีส่งเสียง ‘อืม’ “สวี่ชีอันเขา…”

“อย่า อย่าบอกข้า ขอร้องเจ้าอย่าบอกข้า!”

หยางเชียนฮ่วนรีบตัดบททันที แสดงให้เห็นว่าตัวเองไม่ต้องการฟัง ไม่อยากได้ยินอะไรทั้งนั้น

จงหลีส่งเสียง ‘อ้อ’ แล้วก้าวเท้าเตรียมจากไป หลังจากเดินไปได้ไม่กี่ก้าว เสียงค่อนข้างแหลมของหยางเชียนฮ่วนก็ดังมาจากด้านหลัง

“ไม่ ศิษย์น้องอย่าเพิ่งไป ข้ายังคง…”

เขาชะงักไป แล้วพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กน้อย

“ข้ายังคงต้านทานการดึงดูดจากชายคนนั้นไม่ได้”

จงหลีกลับไปที่ประตู

“เขาปลงพระชนม์จักรพรรดิทำไม จักรพรรดิเฒ่าเป็นกษัตริย์ของประเทศ และคนที่ปลงพระชนม์กษัตริย์โลกนี้จะไม่มีการให้อภัย ชื่อเสียงที่เขาสั่งสมมาอย่างยากเย็น จะถูกทำลายจนพินาศอย่างรวดเร็ว ช้าก่อน เขาสามารถปลงพระชนม์กษัตริย์ได้ด้วยหรือ!”

ทันทีที่เขาพูดจบ หยางเชียนฮ่วนก็ได้ยินเสียงแผ่วเบาของ จงหลีพูดว่า

“เขาบรรลุขั้นสามแล้ว จักรพรรดิสมควรตาย และประชาชนต่างชื่นชมเขา”

นางเล่าเรื่องไม่เป็น แต่ด้วยประโยคสั้นๆ เช่นนี้ ก็ทำให้เกิดเสียงหายใจแรงดังออกมาจากในห้องได้

“นี่ นี่…”

มีเสียงดัง ‘เอื๊อก’คล้ายเสียงกลืนน้ำลาย “ช่วยเล่าให้ข้าฟังได้หรือไม่”

จงหลีได้เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในระยะนี้ให้หยางเชียนฮ่วนฟังแบบสั้นๆ บรรยายแบบเรียบๆ ประโยคสั้นๆ เพียงเพื่อเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น โดยไม่ได้พรรณนาอะไรมาก

แต่เสียงหายใจกลับแรงยิ่งขึ้นกว่าเดิม

“ชั่วช้า ชั่วช้าจริงๆ…”

เสียงทุบกำแพงดังขึ้น พร้อมกับเสียงริษยาอย่างยิ่งของหยางเชียนฮ่วน

‘ทำไมถึงปล่อยให้เขาทำเรื่องที่เป็นที่เชิดหน้าชูตาอยู่เพียงคนเดียว กษัตริย์ผู้เหี้ยมโหดไร้คุณธรรม คุณชายสวี่จึงได้ปลงพระชนม์เขา? ทำไมจึงไม่ใช่ข้า ทำให้ข้ารู้สึกอิจฉายิ่งนัก…’

‘หลังจากปลงพระชนม์จักรพรรดิแล้ว ผู้คนในเมืองหลวงทุกคนต่างก็ปรบมือชื่นชม ผู้คนที่จงรักภักดีและซื่อตรงต่างพากันสรรเสริญอย่างยิ่ง ชื่อเสียงเลื่องลือ กลายเป็นศูนย์กลางของการกล่าวขวัญของผู้คนนับไม่ถ้วน ออกไปซื้อกับข้าวก็ไม่ต้องจ่ายเงิน…’

หยางเชียนฮ่วนจินตนาการถึงภาพที่ผู้คนในเมืองหลวงต่างไชโยโห่ร้องกันอย่างคึกคัก พร้อมตะโกนว่า ‘โลกนี้ไม่มีหยางเชียนฮ่วน ต้าฟ่งเหมือนตกอยู่ในรัตติกาลชั่วกัปชั่วกัลป์’ ตะโกนว่า ‘คุณชายหยางเป็นผู้มีเมตตาธรรมของต้าฟ่ง’ หลังจากนั้น เขาก็ยืนอยู่บนที่สูง หันหลังให้ผู้คน แล้วพูดอย่างท่าทางสบายๆ ว่า ‘สองมือเชื้อเชิญเดือนดารา โลกนี้ยากจะหาใครเทียมเรา’ คิดไปคิดมา คุณชายหยางก็ตัวสั่นเทาอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้

สามารถคาดการณ์ได้ว่า สวี่ชีอันจะต้องได้รับการบันทึกชื่อลงในหนังสือประวัติศาสตร์ จะต้องได้รับการพรรณนาไว้ในประวัติศาสตร์ของต้าฟ่งอย่างมากมาย

‘คนชั่วช้าสารเลวคนนี้ แค่โดดเด่นในสายตาผู้คนก็ยังพอทำเนา แต่เขายังโดดเด่นสำหรับคนรุ่นหลังอีก…แต่ว่า พฤติกรรมเช่นนี้ ข้าเลียนแบบไม่ได้จริงๆ ไม่อยากยอมแพ้จริงๆ เลย’

จงหลีพูดปลอบโยนว่า “หากศิษย์พี่หยางอยู่ด้วย ก็ต้องได้รับการบันทึกชื่อลงในหนังสือประวัติศาสตร์เช่นกัน เสียดายที่ศิษย์พี่ถูกขังอยู่ใต้หอ”

“หมาย หมายความว่าอย่างไร”

เสียงของหยางเชียนฮ่วนสั่นเล็กน้อย

“ฉู่หยวนเจิ่นและหลี่เมี่ยวเจินพร้อมกับคนอื่นๆ สกัดกั้นร่างอวตารขององค์จักรพรรดิอยู่ที่นอกเมือง สร้างคุณูปการที่ยิ่งใหญ่ ในประกาศของเช้าวันนี้ได้มีการเสนอชื่อของพวกเขาด้วย นอกจากนี้ ในตอนนั้นสวี่ชีอันบอกข้าว่า ถ้าศิษย์พี่หยางไม่ถูกขังไว้ก็คงจะดี ค่ายกลลำเลียงของท่านมีประโยชน์มาก แต่น่าเสียดายที่ท่านถูกอาจารย์ขังไว้ที่นี่”

หลังจากจงหลีพูดจบ ก็ไม่ได้ยินหยางเชียนฮ่วนโต้ตอบอยู่ครู่หนึ่ง ดูเหมือนนางจะรู้ตัวว่าตัวเองพูดอะไรผิดไป จึงหดคอ และซอยเท้าถี่เดินจากไป

ไม่กี่วินาทีต่อมา ก็ได้ยินเสียงร้องไห้ด้วยโฮความเศร้าโศกเสียใจเป็นอย่างยิ่งของหยางเชียนฮ่วนดังมาจากข้างหลัง

“สำนักโหราจารย์นี้ ไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร!”

…

อวิ๋นโจว

เป็นที่ซึ่งภูเขาซับซ้อนกันหลายชั้น เมืองที่ใหญ่โตโอ่อ่าถูกสร้างขึ้นบนแนวเขา บ้านและหอสูงซ่อนตัวอยู่ในป่า ผู้คนขวักไขว่ คึกคักเป็นอย่างยิ่ง

เมืองนี้ชื่อ…เฉียนหลง!

ประชากรของเมืองนี้มีมากกว่าสองแสนคน ประกอบไปด้วยชาวเมืองอวิ๋นโจว ชาวยุทธ์พเนจร ผู้ลี้ภัย และกองกำลังทหาร ที่เลี้ยงชีพด้วยการทำนาและล่าสัตว์

ผู้มีอำนาจสูงสุดของเมืองคือเจ้าเมือง ภายใต้การปกครองของเขา ทำให้เมืองเฉียนหลงเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แต่ผู้ที่ลี้ภัยที่มาพึ่งพาอาศัย ก็ต้องลดนิสัยโหดร้ายทารุณลงอย่างว่าง่าย

ส่วนชาวยุทธ์พเนจรที่ไม่พอใจราชสำนักต้าฟ่ง ต่างเรียกเมืองเฉียนหลงว่าเป็นเมืองสะอาด และเรียกเจ้าเมืองว่าเจ้าเมืองที่มีคุณธรรม

สำหรับชาวบ้านที่จับตัวมาจากเมืองต่างๆ ในอวิ๋นโจว เพื่อเพิ่มจำนวนประชากร เนื่องจากการใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ค่อนข้างมั่งคั่ง จึงได้ตั้งรกรากอยู่ที่นี่ สำหรับชนชั้นล่างนั้น ขอเพียงกินอิ่มกายอุ่น ลงหลักปักฐานที่ไหนก็เหมือนกัน

นอกเมืองเฉียนหลง เป็นค่ายที่ใช้กักตุนทหาร พวกเขารับหน้าที่ออกจากค่ายไปปล้น เป็นยามรักษาการณ์ และฝึกทหารใหม่ที่นอกเมือง ทหารชุดเกราะกลุ่มหนึ่งนำกองกำลังทหารบ้านกว่าสามร้อยนาย ไปตัดต้นไม้ ขยายถนน เพื่อสร้างรากฐานให้มั่นคง และสร้างบ้านใหม่ เพื่อรองรับผู้ลี้ภัยที่เพิ่งรับเข้ามา

ผู้นำก็คือชายหนุ่มหน้าตาดี เปลือยท่อนบน ในมือถือขวาน ฟันต้นไม้อย่างหนักหน่วงกล้ามเนื้อปูดขึ้นตามการเคลื่อนไหวของเขา เต็มไปด้วยความงามแบบชายชาตรีที่แข็งแกร่ง

ชายชราที่สวมเสื้อคลุมนักบวชเต๋า ยืนอยู่ข้างๆ มองดูนายน้อยผู้มีการบำเพ็ญขั้นสูงเพียงนี้ แต่กลับพยายามตัดต้นไม้เช่นเดียวกับผู้ชายธรรมดาทั่วไป

นักพรตเฒ่าถอนทอดถอนใจด้วยความหนักใจแล้วพูดว่า “นายน้อย พื้นที่บริเวณนี้ฮวงจุ้ยดีมาก ให้ผู้ลี้ภัยอยู่ น่าเสียดายจริงๆ”

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร เมื่อมาถึงเมืองเฉียนหลงแล้ว ก็เป็นคนกันเองทั้งนั้น”

ชายหนุ่มที่มีสุขภาพแข็งแรง ปาดเหงื่อแล้วตัดต้นไม้ต่อไป

นักพรตเฒ่าที่มีนามฉายาว่าเจียวเยี่ยยิ้มสบายอกสบายใจ เดิมทีเขาเป็นนักพรตพเนจร มีความรู้หลากหลาย ฝึกเพลงดาบของนิกายมนุษย์มาเล็กน้อย มีความรู้เรื่องบุญกุศลของนิกายปฐพีนิดหน่อย และมีความรู้เกี่ยวกับศาสตร์ทั้งห้าลัทธิเต๋าอย่างละเล็กอย่างละน้อย

หลายปีก่อน เนื่องจากไม่พอใจที่ขุนนางชั่วกดขี่ข่มเหงสุจริตชน เขาโกรธจนลงมือฆ่าคน จึงถูกทางการท้องถิ่นประกาศจับ สุดท้ายจึงร่อนเร่มาถึงอวิ๋นโจว ด้วยความบังเอิญ จึงได้เข้ามายังเมืองเฉียนหลง

หลังจากอยู่ที่นี่มาหลายปี ก็ได้รับความชื่นชมจากจีเสวียนลูกชายคนที่เจ็ดของเจ้าเมือง ซึ่งก็คือชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ และรับเขาเป็นเค่อชิง

เดิมทีนักพรตเฒ่ามีความกังวลเล็กน้อย เพราะรักอิสระจนเคยชินแล้ว และไม่มีความรู้เรื่องขนบธรรมเนียมประเพณี แล้วก็ไม่คิดจะรู้ด้วย จึงทำงานเป็นขุนนางรับใช้ใครไม่ได้

แต่ไม่คาดคิดว่านายน้อยคนนี้จะรักอิสระยิ่งกว่าเขา วันๆ เอาแต่เดินเล่นในเมือง ดื่มเหล้าและเล่นการพนันกับเหล่าผู้ลี้ภัย พูดคุยเกี่ยวกับสัตว์ที่ล่ามาได้และการเก็บเกี่ยวกับผู้คนในตลาด

เขายังเป็นคนทำงานเก่ง และลงมือทำงานด้วยตัวเอง ทำงานร่วมกับทหารชุดเกราะและชาวบ้านที่ถูกเกณฑ์ไปใช้แรงงาน