ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 513

บทที่ 513 การต่อสู้ที่ไม่สามารถประนีประนอมได้

ในพริบตาที่เห็นว่าในความมืดนั้นมีคนชุดขาวยืนอยู่ หัวใจของสวี่ชีอันดูเหมือนจะหยุดเต้นไปหลายจังหวะ หนังศีรษะรู้สึกชาขึ้นมาทันที และขนลุกไปทั่วร่างกาย

นี่ไม่ใช่แค่ความผวาที่เกิดขึ้นเพราะถูกคนอื่นมามุงดูขณะกำลังทำธุระส่วนตัวเท่านั้น แต่ยังเป็นเพราะหลังจากถูกสวี่ผิงเฟิงโจมตีอย่างกะทันหัน สวี่ชีอันก็จะรู้สึกได้รับการกระทบกระเทือนอย่างรุนแรงทุกครั้งที่คนชุดขาวปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันและไม่ทันตั้งตัว

เขาใช้ประสิทธิภาพของตู๋กู่ผสมกับน้ำลาย แล้วพ่นเมือกพิษสีดำที่สามารถกัดกร่อนสรรพสิ่งออกจากปาก จากนั้นเขาก็ฟุบลงไปที่ร่างอวบอิ่มและอ่อนนุ่มของมู่หนานจือ หมายจะพานางกระโดดไปในเงามืด

โหรชุดขาวเอียงศีรษะ หลบเมือกพิษที่พ่นออกมา และพูดออกมาว่า “อย่า” ทันที

อ๊ะ? สวี่ชีอันชะงักไปครู่หนึ่ง เสียงนี้คุ้นหูอย่างบอกไม่ถูก แต่ไม่ใช่เสียงของสวี่ผิงเฟิง เขาจึงหยุดกระโดด

“กรี๊ด!”

เสียงกรีดร้องของมู่หนานจือดังก้องไปทั้งห้อง นางยังคงไม่ทันสังเกตเห็นโหรชุดขาว แต่นางคิดว่าสวี่ชีอันกำลังจะใช้กำลังบังคับนาง

พระมเหสีห่มผ้าห่มอยู่ และร่างกายก็ถูกเขากดทับอยู่ ทำให้นางไม่สามารถผลักไสหรือขัดขืนได้ ทำได้เพียงขยับตัวไปมา เหมือนหนอนแมลงวันตัวอวบอิ่มสมบูรณ์

กล่าวกันว่า ไม่ว่านักแม่นธนูที่ฝีมือยอดเยี่ยมขนาดไหน ก็ไม่สามารถยิงวัตถุที่เคลื่อนที่ด้วยความเร็วสูงถูกได้

ในเวลานี้ นางได้ยินเสียงของสวี่ชีอันดังอยู่ในหู “เจ้าคือศิษย์พี่รองซุนเสวียนจี?”

มู่หนานจือสงบลงทันที เงยหน้าขึ้น แล้วมองไปที่หัวเตียง มีเงาของคนชุดขาวยืนอยู่ที่หัวเตียงจริงๆ ใบหน้าในความมืดนั้นเลือนราง

โหรชุดขาวมองมามองชายหญิงบนเตียง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า “กลัว…”

กลัว? กลัวอะไร เขากลัวอะไร…ความสงสัยเช่นเดียวกันผ่านเข้ามาในสมองของสวี่ชีอันและมู่หนานจือ

ช้าก่อน เมื่อครู่เขายังพูดคำคำหนึ่ง ดูเหมือนจะพูดว่า “อย่า” สวี่ชีอันดูเหมือนจะเข้าใจอะไรบางอย่างแล้ว

“เขาเป็นศิษย์คนที่สองของท่านโหราจารย์ ศิษย์พี่ของซุนเสวียนจี”

สวี่ชีอันก้มศีรษะ จ้องมองดวงตางามดำขลับของมู่หนานจือแล้วอธิบายประโยคหนึ่ง

เขารีบลุกขึ้นจากร่างอวบอิ่มอ่อนนุ่มของพระมเหสี สวมเสื้อคลุมยาว เดินไปที่โต๊ะแล้วจุดเทียน แสงเทียนขับไล่ความมืด ทำให้เกิดแสงสลัวๆ

สวี่ชีอันอาศัยแสงเทียน พินิจพิเคราะห์ศิษย์พี่รองที่ไม่เคยเห็นหน้ามาก่อน เขาสูงประมาณหนึ่งเมตรเจ็ดสิบเซนติเมตร ธรรมดามากๆ หน้าตาดี แต่ห่างไกลจากคำว่า ‘หล่อเหลา’ จัดว่าธรรมดามากเช่นกัน

ในบรรดาศิษย์ของท่านโหราจารย์ ศิษย์พี่รองคนนี้ดูธรรมดาที่สุด ถึงแม้จะเป็นหยางเชียนฮ่วนที่ชอบสร้างภาพ…เอ่อ สวี่ชีอันไม่เคยเห็นมาก่อนว่าหน้าตาเขาเป็นอย่างไร แต่ซ่งชิงผู้ที่คลั่งไคล้การเล่นแร่แปรธาตุ ความจริงเป็นคนที่หล่อเหลาคนหนึ่ง ส่วนฉู่ไฉ่เวยและจงหลีนั้น คนแรกเป็นเด็กสาวตาโตน่ารักร่าเริง ในขณะที่คนหลังนั้นแม้จะดูมอมแมม แต่ใบหน้าที่เผยให้เห็น ‘เพียงเล็กน้อย’ เป็นครั้งคราว ก็สามารถสรุปได้ว่าเป็นคนที่มีความงามโดดเด่นคนหนึ่ง

พระมเหสีขดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มนวมหนา โผล่ศีรษะมาเพียงครึ่งหนึ่ง ดวงตาที่สดใสเฉลียวฉลาด จ้องมองคนทั้งสองอย่างเงียบๆ แต่ส่วนใหญ่จะพินิจพิเคราะห์ซุนเสวียนจีมากกว่า

ซุนเสวียนจีพูด “อา…จารย์…ให้…ข้า…มา…หา…เจ้า…”

หลังจากพูดประโยคนี้จบ เวลาก็ผ่านไปหนึ่งเค่อแล้ว พระมเหสีหลับไปอีกครั้ง และกรนออกมาเบาๆ

…สวี่ชีอันมองโหรชุดขาวอย่างตะลึงงันทำอะไรไม่ถูก “ศิษย์พี่ซุน นี่คือ?”

นี่คือความบกพร่องทางการพูดรึ?

ซุนเสวียนจีพยักหน้าอย่างจริงจัง แล้วอธิบายว่า “ข้า…ไม่…”

สวี่ชีอันรีบตัดบท “ไม่เป็นไร ไม่จำเป็นต้องอธิบาย”

กว่าเจ้าจะอธิบายเสร็จ ก็ผ่านไปอีกหนึ่งเค่อแล้ว เขานึกตำหนิในใจ

“ท่านโหราจารย์ให้ท่านมาหาข้า?”

สวี่ชีอันพลิกถ้วยชาที่คว่ำอยู่ รินชาร้อนสองถ้วยแล้วพูดพร้อมกับขมวดคิ้ว “ผู้อาวุโสมีอะไรจะสั่งการ เอ่อ ถ้าเป็นไปได้ ท่านโปรดพูดเร็วนิดหน่อย”

“อาจารย์…”

“บอกว่า…”

“เจ…”

“ดีย์เปิด…”

“…แล้ว”

“เขาหวังว่า…”

“เจ้าจะ…”

“ไปสักครั้ง…”

ซุนเสวียนจีพูดจบ น้ำชาในมือของสวี่ชีอันก็เย็นสนิท

มู่หนานจือพลิกตัว แล้วพูดเบาๆ สองสามประโยค แล้วนอนหลับสนิท

ข้าอยากจะซัดเขาจริงๆ ไม่อย่างนั้นคงอึดอัดใจตาย…ใบหน้าของสวี่ชีอันกระตุกอย่างรุนแรง รู้สึกแต่เพียงว่าภายในใจเกิดความรู้สึกเดือดดาลอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้ อยากจะทุบหน้าอกและคำรามออกมา

การอดทนฟังศิษย์พี่รองพูด เป็นเรื่องที่เจ็บปวดมาก ไม่น้อยไปกว่าการเอาเล็บไปข่วนกระดานดำหรือเอาโฟมสองชิ้นมาถูกัน

หากพี่ชุนอยู่ที่นี่ ถ้าไม่ชักดาบออกมาฟันเขา ก็คงผ่าท้องจนตาย…สวี่ชีอันคิดด้วยความเจ็บปวด

ซุนเสวียนจีหายใจเข้าลึก แล้วพูดต่อว่า “อา…จารย์…”

“รอสักครู่!”

สวี่ชีอันตัดบท เทน้ำฝนหมึกอย่างเร็วที่สุด คลี่กระดาษออก จับพู่กันจุ่มลงบนหินฝนหมึก ยื่นให้เขาด้วยสองมือ แล้วพูดด้วยความจริงใจว่า

“พี่รอง พวกเราสามารถใช้มือได้ อย่าได้พูดพล่ามอยู่เลย ตกลงไหม”

ซุนเสวียนจีขมวดคิ้วเล็กน้อย ดูเหมือนเขาจะชอบการสื่อสารด้วยคำพูดมากกว่า แต่จำต้องฝืนใจรับพู่กันมา นั่งลงเขียนที่โต๊ะ

เฮ้อ…สวี่ชีอันถอนหายใจ จังหวะการเขียนที่คล่องแคล่ว ลีลาการเขียนที่ไม่หยุดนิ่ง เทียนที่ลุกไหม้อย่างเงียบๆ…โลกนี้ช่างงดงามเสียจริงๆ

ลูกศิษย์ของท่านโหราจารย์ ไม่มีใครปกติสักคน เมื่อเทียบกับหยางเชียนฮ่วนที่ชอบสร้างภาพ ซ่งชิงผู้คลั่งไคล้การเล่นแร่แปรธาตุ จงหลีผู้ไม่มีความสุข และฉู่ไฉ่เวยที่ไม่มีพิษมีภัย ซุนเสวียนจีคนนี้นับเป็นคนที่น่ากลัวที่สุด

เป็นรองแค่สวี่ผิงเฟิงคนไม่เข้าท่า

“ศิษย์พี่รอง ท่านจะมา เหตุใดไม่บอกล่วงหน้า” สวี่ชีอันบ่น หากคนน่ารำคาญคนนี้ไม่มา เขาอาจจะทำให้พระมเหสีได้เรียนรู้ด้วยตัวเองว่า “M” และ “一” เขียนอย่างไร

“ข้า บอก แล้ว แต่ เจ้า…”

หลังจากนั้นไม่นาน ซุนเสวียนจีก็เขียนเสร็จ แต่เขายังพูดไม่จบ

มองหน้าสวี่ชีอันแล้วพูดว่า “ไม่ สน ใจ ข้า”

…สวี่ชีอันประสานมือคารวะ แล้วรับกระดาษมาอ่าน เขายิ่งอ่านก็ยิ่งเคร่งเครียด ผสานกับความตื่นเต้น

พุทธเจดีย์สมบัติล้ำค่าที่สุดของสำนักพุทธ ใช้ในการปราบและหลอมปีศาจ เมื่อห้าร้อยปีก่อน สำนักพุทธเผยแผ่ศาสนาในที่ราบภาคกลาง และได้นำแขนสองข้างของเสินซูกลับมา

แขนขวาอยู่ที่ที่ซังผอ แขนซ้ายอยู่ในพุทธเจดีย์ของวัดซานฮัวในเหลยโจว

เมื่อสองร้อยปีก่อนต้าเฟิ่ง ‘ละเลยศีลธรรม’ ใช้นโยบายทำลายล้างพระพุทธศาสนา ผลักดันพระพุทธศาสนากลับสู่แดนประจิมทิศ เหลือเพียงวัดเล็กๆ ที่หายใจรวยรินอยู่ในพื้นที่ราบภาคกลาง

วัดซานฮัวก็เช่นเดียวกับวัดมังกรเขียวในเมืองหลวงที่ไม่ได้ถอนตัวออกไปทั้งหมด แต่ได้ทิ้งลัทธิเต๋าไว้เบื้องหลัง

ภารกิจของวัดมังกรเขียวก็คือการจับตามองสิ่งที่ถูกปิดผนึกไว้ใต้ซังผอ วัดซานฮัวก็เช่นเดียวกัน

สำหรับสาเหตุที่ทำไมไม่อัญเชิญพุทธเจดีย์กลับไปแดนประจิมด้วย คำอธิบายของซุนเสวียนจีก็คือ การปิดผนึกของวัดซานฮัวในเหลยโจวกับการปิดผนึกใต้ซังผอนั้นเหมือนกันราวกับแกะ ต่างมีท่านโหราจารย์เป็นผู้ช่วยจัดวางค่ายกล

ในยามที่สำนักพุทธและต้าฟ่งสองพี่น้องดีต่อกัน ก็จะไม่มีปัญหา แต่ทันทีที่พี่น้องปลอมๆ แตกคอกัน ค่ายกลของท่านโหราจารย์ก็จะกลายเป็นอุปสรรค นอกจากนี้ ตอนแรกที่สำนักพุทธส่งร่างกายไม่สมประกอบของเสินซูไปปิดผนึกที่ต้าฟ่ง ก็เพราะพวกเขาไม่กำลังที่จะปิดผนึกร่างกายไม่สมประกอบอีกต่อไป

แขนที่ถูกปิดผนึกอยู่ในพุทธเจดีย์ จะต้องมีวิญญาณที่ไม่สมประกอบอยู่ วิญญาณที่ไม่สมประกอบสองส่วนผสมผสานกัน ทำให้เสินชูสามารถคิดเรื่องราวได้มากกว่า…

สวี่ชีอันระงับความตื่นเต้นของเขาไว้และถามว่า “เหตุใดท่านไม่รีบบอกเรื่องนี้ให้ข้ารู้ตั้งแต่แรก”

ซุนเสวียนจียกพู่กันขึ้นเขียนว่า “อาจารย์เป็นคนเล่นหมากรุก”

นี่หมายความว่า หมากอย่างข้าไม่มีคุณสมบัติที่จะรู้ข่าวล่วงหน้า? สวี่ชีอันนึกตำหนิในใจ

“ข้าได้ยินมาว่า สำนักพ่อมดก็ส่งคนไปเหลยโจวเช่นกัน”

ซุนเสวียนจีขมวดคิ้ว สีหน้าตื่นตะลึง แล้วยกพู่กันขึ้นเขียนว่า

“พุทธเจดีย์มีวิธีเปิดสองวิธี วิธีแรก สำนักพุทธกับท่านอาจารย์ร่วมกันเปิด วิธีที่สองทุกหกสิบปีจะเปิดเองหนึ่งครั้ง กำหนดเวลาการในการเปิดแบบที่สองใกล้จะมาถึงแล้ว”

สวี่ชีอันเข้าใจทันที

“ตอนนั้นที่เจ้าแห่งวัสสานขั้นสองถูกส่งเข้าไปในพุทธเจดีย์ ก็เป็นฝีมือการร่วมมือกันของท่านโหราจารย์และสำนักพุทธ?”