ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 690
หยางกงยกถ้วยชามาจิบน้ำชาที่ร้อนจัดอึกหนึ่ง ก่อนเอ่ยช้าๆ ว่า
“หากคิดจะจัดการกองทัพอสูรเหินเวหาก็มิใช่เรื่องยาก ให้จางเซิ่นร่วมมือกับยอดฝีมือในกองทัพและไล่ตีแตกไปทีละจุดก็สิ้นเรื่อง”
ทหารสามัญและจอมยุทธ์ระดับล่างไม่มีทางรับมือกับกองทัพอสูรเหินเวหาได้ แต่ไม่ใช่เรื่องยากเลยที่ยอดฝีมือขั้นสี่ซึ่งเหาะเหินเดินอากาศได้จะจัดการกับกองทัพอสูรเหินเวหา
หลี่มู่ไป๋หันไปเหลือบมองสหายรักแล้วเอ่ยเตือนว่า
“กองทัพอสูรเหินเวหาก็มียอดฝีมือ ยิ่งไปกว่านั้น มาตรการตอบโต้ง่ายๆ เช่นนี้ พวกเราคิดได้แล้วทัพกบฏจะคิดไม่ถึงหรือ ไม่แน่ว่าอาจเป็นอุบายเชิญท่านลงอ่างอย่างหนึ่งก็ได้”
การให้ยอดฝีมือขั้นสี่ออกจากกองบัญชาการสูงสุดและต่อสู้กับศัตรูตามลำพังนั้นอันตรายร้ายแรงเกินไป ไม่แน่ว่าอาจจากไปไม่หวนกลับ
“หากพวกเรามีกองทัพอสูรเหินเวหาก็ดีสิ”
นายทหารฝ่ายเสนาธิการเอ่ยด้วยความปลดปลง
“บางที พวกเราอาจขอกำลังเสริมจากคนเถื่อน และขอให้แมงมุมปีกนกของฝ่ายพฤกษาสุวรรณลงใต้ไปช่วยสนับสนุนได้”
ผู้พูดไม่มีเจตนาหากแต่สะกิดใจผู้ฟัง นายทหารฝ่ายเสนาธิการทางด้านซ้ายผู้หนึ่งหัวใจกระตุกวูบ ทว่าความคิดนี้ก็ถูกหักล้างอย่างรวดเร็ว
“ข้อคิดเห็นของท่านแตกต่างจากการร้องขอให้ราชสำนักระดมพลอินทรีหางแดงอย่างไรเล่า อีกทั้งชายแดนทางเหนือก็ห่างจากชิงโจวเป็นแสนลี้ จะมาทันได้อย่างไร”
“ให้ซุนเสวียนจีช่วยดีหรือไม่ เขาเป็นโหรระดับสาม หากเขารับผิดชอบเรื่อง ‘การขนส่ง’ ได้ ก็น่าจะเป็นไปได้นะ”
“หากซุนเสวียนจีไปแล้ว ผู้ใดจะยับยั้งจีเสวียนล่ะ เฮ้อ คิดไม่ถึงว่าจะมีจอมยุทธ์ขั้นสามรุ่นเยาว์ผู้หนึ่งอยู่ในทัพกบฏอวิ๋นโจวด้วย”
“ทว่าแผนการขอกำลังเสริมจากคนเถื่อนนั้น อันที่จริงก็มีความเป็นไปได้ แต่ตามขั้นตอนแล้วต้องส่งจดหมายถึงราชสำนักก่อน จากนั้นราชสำนักจึงจะส่งทูตขึ้นเหนือ แม้คนเถื่อนจะตอบรับด้วยความยินยอมพร้อมใจ แต่กว่ากองทัพอสูรเหินเวหาของฝ่ายพฤกษาสุวรรณจะลงใต้เพื่อเข้าร่วมสงครามก็เป็นเรื่องภายหลังต้นวสันตฤดูแล้ว”
“น้ำที่อยู่ห่างไกลมิอาจดับความกระหายได้นะ”
“ท่านทั้งหลายวิสัยทัศน์สั้นเกินไปแล้ว ตอนนั้นที่ปลดประจำการกองทัพอสูรเหินเวหาเนื่องจากแผ่นดินสงบสุขจึงไม่ต้องใช้กองกำลัง ทว่าหลังการสู้รบที่เมืองจิ้งซาน ทุกท่านก็ควรจะระแวดระวังได้แล้ว”
“หากเว่ยกงยังอยู่ เขาคงรีบฝึกกองทัพอสูรเหินเวหานานแล้วเป็นแน่”
“หากพวกเรามีกองทัพอสูรเหินเวหาก็ดีสิ”
หลี่มู่ไป๋เคาะโต๊ะขัดจังหวะหัวข้อสนทนาเปล่าประโยชน์นี้แล้วเอ่ยเสียงเข้มว่า
“ตงหลิงถูกทำลายแล้ว ทหารอารักขาภายใต้การนำของซุนเสวียนจีได้เปลี่ยนทัพกบฏเป็นจุดยุทธศาสตร์ และคุมเชิงกันอยู่ทางทิศเหนือและใต้ หว่านจวิ้นถูกปิดล้อม ทัพกบฏตัดสินใจจะใช้ความสามารถในการตรวจจับของกองทัพอสูรเหินเวหาดึงกองกำลังส่วนหนึ่งออกมาปิดล้อมฐานที่มั่น แล้วใช้กองกำลังหลักโจมตีฐานที่มั่นของกองกำลังเสริม นี่นับเป็นสงครามที่ค่อยๆ ผลาญกำลังของศัตรู และจะไม่เกิดเรื่องไม่คาดฝันในระยะเวลาอันสั้น
“แต่หากไม่สนใจเป็นเวลานาน ช้าเร็วหว่านจวิ้นจะสิ้นเสบียงและอาวุธ”
เขาชะงักครู่หนึ่ง ก่อนมองเหล่าทหารฝ่ายเสนาธิการด้วยหน้านิ่วคิ้วขมวดแล้วเอ่ยว่า
“หากมิอาจหาทางแก้ไขสถานการณ์ยากลำบากของหว่านจวิ้นได้ เช่นนั้นก็ต้องคิดหาทางรักษาอำเภอซงซานไว้”
นายทหารฝ่ายเสนาธิการรอบข้างตะลึงงัน ก่อนตอบสนองโดยการหันมาทางหยางกง
“หัวหน้า หากข้าจำไม่ผิด จนถึงตอนนี้อำเภอซงซานยังไม่มีข่าวดีส่งมาเลยนะ ยิ่งไม่มีจดหมายขอกำลังเสริมมาด้วย”
หยางกงพยักหน้า
“เทียบกับตงหลิงและหว่านจวิ้นแล้ว อำเภอซงซานมีความสำคัญเป็นรอง ทัพกบฏอวิ๋นโจวต้องโจมตีสองที่แรกก่อนเป็นแน่”
หลี่มู่ไป๋ส่งเสียง ‘อืม’
“อำเภอซงซานครอบครองชัยภูมิและเสบียงอาหารบริบูรณ์ ทั้งยังมีจู๋จวินและเอ้อร์หลางนั่งรักษาการณ์ คิดว่าคงป้องกันไว้ได้ ทว่าดูจากสถานการณ์ปัจจุบันที่ตงหลิงแตกและหว่านจวิ้นถูกปิดล้อมแล้ว
“ก้าวต่อไปของทัพกบฏอวิ๋นโจวก็คืออำเภอซงซานนี่ละ”
ขณะที่เอ่ยอยู่นั้น เจ้าพนักงานคนหนึ่งก็รีบร้อนเข้ามาพร้อมกับสาส์นลับในมือ แล้วเอ่ยเสียงสูงว่า
“ใต้เท้าสมุหเทศาภิบาล มีรายงานด่วนจากอำเภอซงซานขอรับ”
หยางกงรีบเอ่ยว่า “ส่งมา”
เจ้าพนักงานจึงส่งสาส์นลับขึ้นไป
ทันทีที่หยางกงเปิดออกอ่าน สีหน้าก็พลันดำดิ่ง
หลี่มู่ไป๋และคนอื่นๆ เห็นดังนั้นก็เย็นเยือกหัวใจ “ในสาส์นว่าอย่างไร”
หยางกงเอ่ยอย่างชัดถ้อยชัดคำว่า
“กองทัพอสูรเหินเวหาบุกโจมตีอำเภอซงซาน เอ้อร์หลางขอกำลังเสริม”
หลังจากชะงักไปครู่หนึ่ง จู่ๆ สีหน้าของเขาก็ย่ำแย่ขึ้นมา
“นี่เป็นสาส์นเมื่อสามวันก่อน”
จากอำเภอซงซานใช้ม้าเร็วห้อตะบึงมาถึงเมืองชิงโจวต้องใช้เวลาสามวัน
…
อำเภอซงซาน
ดวงตะวันเจิดจ้า แต่กลับไม่นำพาความร้อนมาแม้แต่น้อย สวี่เอ้อร์หลางยืนอยู่ยอดกำแพงเมืองพลางคว้าเศษหินที่ปะปนโลหิตของทหารอารักขาและควันดินปืนขึ้นมา
เขามองไปรอบๆ โดยไม่แสดงสีหน้า ยอดกำแพงเมืองเต็มไปด้วยหลุมระเบิดเป็นรอยแตกกระดำกระด่างจนแทบไม่เหลือสภาพเดิม
ทหารถูกห่อด้วยผ้ากระสอบและผ้าฝ้ายเนื้อละเอียดกระจัดกระจายอยู่ประปราย ไม่เห็นร่างที่สมบูรณ์แม้แต่คนเดียว
และผู้ที่รั้งอยู่ด้านบนสุดของกำแพง คือผู้ที่ได้รับบาดเจ็บน้อยที่สุดในบรรดาทหารอารักขาของอำเภอซงซาน
เดิมอำเภอซงซานมีทหารอารักขาสองพันนาย บัดนี้เหลือเพียงห้าร้อยนาย คนอื่นๆ ได้เสียชีวิตในสงครามด้วยการบุกและตั้งรับอันโหดร้าย
สามวันผ่านไปนับตั้งแต่การบุกโจมตีของกองทัพอสูรเหินเวหา
วิธีการโจมตีของกองทัพอสูรเหินเวหานั้นแสนง่ายดาย คือการขว้างกระสุนปืนใหญ่และกระปุกน้ำมันเชื้อเพลิงมายังยอดกำแพงเมือง เหล่าทหารอารักขากระทำกับทัพศัตรูที่ล้อมเมืองอย่างไร กองทัพอสูรเหินเวหาก็รับมือกับทหารอารักขาเช่นนั้น
แนวทางอันแสนง่ายดายแต่กลับอันตรายถึงชีวิต
ทหารอารักขาสละชีวิตทางตรงไปเกือบพันคนในวันแรก ด้านบนของกำแพงเมืองถูกกระสุนปืนใหญ่ระเบิดเป็นหลุมนับพัน ก้อนอิฐก้อนหินถูกเผาเกรียมถ้วนทั่ว
เมื่อเวลาพลบค่ำ ข้าศึกจึงถอยกลับ
หลังผ่านหนึ่งวันอันสิ้นหวังเช่นนี้ ขวัญกำลังใจของทหารอารักขาก็ทรุดฮวบ และคิดว่าเมืองจะต้องถูกทำลายในวันพรุ่งนี้แน่แล้ว จิตใจจึงล่องลอยไม่เป็นส่ำ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง