ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 7

“หนิงเยี่ยนหรือ” สวี่ผิงจื้อตกตะลึง

น้ำตาของหลี่หรูยังคงไหลอาบบนใบหน้า สีหน้ามีความสุขแข็งค้าง

“สองวันก่อน สวี่ชีอันตะโกนว่าต้องการเจอท่านข้าหลวงอยู่ในห้องขังและกล่าวว่ามีเบาะแสสำคัญจะรายงาน จากนั้นท่านข้าหลวงก็คลี่คลายคดีได้ ตามกฎหมายของต้าฟ่งเมื่อรับบาปและสร้างผลงาน พวกเจ้าก็จะได้รับการปลดปล่อย” เจ้าหน้าที่กล่าว

“เป็น เป็นเช่นนี้เองเหรอ…” สวี่ผิงจื้อพูดตะกุกตะกัก ตอนที่สวี่ชีอันยังตัวเท่าลูกแมวเขาก็อุ้มกลับมาเลี้ยงที่บ้านแล้ว มีหรือที่เขาจะไม่รู้ว่าหลานชายเป็นคนแบบไหน

สวี่ผิงจื้อสงสัยว่าเจ้าหน้าที่กำลังโกหก แต่เขาไม่มีหลักฐาน

‘เป็นเจ้าหลานชายเหลือขอคนนั้น…’ หลี่หรูหน้าถอดสี

‘มิใช่ว่าบุตรชายอาศัยเส้นสายช่วยเหลือครอบครัวเหรอ จะเป็นหลานชายผู้โชคร้ายคนนั้นได้อย่างไร เขาอยู่ในเรือนจำไม่ใช่เหรอ’

ด้วยความสับสนอย่างหนัก สวี่ผิงจื้อนำภรรยากับลูกสาวออกจากประตูหลังของที่ว่าการ เขาเห็นสวี่ชีอันที่กำลังสางผมทรงเล้าไก่รออยู่ที่ประตูอย่างใจจดใจจ่อ

ทันทีที่เห็นหลานชาย ความสงสัยที่อยู่ในใจก็ไร้ความหมาย ใจของชายชาติทหารเต็มเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่น ขอบตาเขาแดงก่ำขณะที่ก้าวไปข้างหน้า เขาอยากจะกอดหลานชาย แต่รู้สึกเขินอายที่ตนเองหน้าซื่อใจคดจึงตบไหล่ของเขาอย่างแรงแทน “หนิงเยี่ยน ทำได้ดีมาก”

เขาเกือบตายก่อนจะได้พบสวี่ชีอัน

“อารอง ท่านอยู่จุดสูงสุดของระดับหลอมปราณ ข้าด้อยกว่าระดับหนึ่ง” สวี่ชีอันกล่าวคำเหล่านี้ออกมาตามธรรมชาติ และตัวเขากลับไม่รู้สึกว่าคุ้นเคยเลย

เขาประหลาดใจกับความกลมกลืนนี้ ในเวลาเดียวกันเขาก็ชำเลืองผ่านไหล่ของอารองสวี่ไปมองหญิงสาวสามคนที่อยู่ข้างหลังเขา

เหอะ อาสะใภ้ก็มีสีหน้าที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเช่นนี้ทุกวัน…ความคิดนี้ผุดขึ้นมาอย่างไม่อาจควบคุมได้

ความรู้สึกยินดีปรีดาในความโชคร้ายของผู้อื่นอยู่ได้ไม่นานก็ถูกความงามของน้องหญิงดึงดูดไป

สาวน้อยสวมชุดนักโทษหลวมๆ ผมเผ้าที่กระเซอะกระเซิงห้อยตกลงมาบนใบหน้ารูปไข่ จมูกสูงโด่ง มองแวบแรกดูมีมิติความงามแบบลูกครึ่งเล็กน้อย

วัยนี้เป็นวัยที่สวยงามและบริสุทธิ์ที่สุด ความผสมผสานนี้ทำให้นางมีเสน่ห์อย่างที่ไม่อาจละสายตาได้

พระเจ้า คาดไม่ถึงว่าข้าจะมีน้องหญิงที่งดงามเช่นนี้ สวี่ชีอันตกใจ

ในความทรงจำของเจ้าของร่างเดิม รูปลักษณ์ของน้องหญิงเลือนรางมาก อาจเป็นเพราะเขาไม่ได้ใส่ใจมากนักและเพราะอาสะใภ้ เขาจึงรู้สึกเกลียดบ้านนิดหน่อย จึงไม่สนิทสนมกับญาติผู้น้องมากนัก

เมื่อสังเกตเห็นสายตาร้อนแรงดั่งไฟของพี่ชาย สวี่หลิงเยวี่ยก็ตะโกนด้วยความเขินอายว่า “พี่ใหญ่” และก้มหน้าลงอย่างเหนียมอาย

“พี่ใหญ่” จู่ๆ เขาก็ได้ยินเสียง “โอ๊ย”

สวี่หลิงอินอายุห้าปี นางตัวเล็กนิดเดียววิ่งมาหยุดตรงหน้าสวี่ชีอันอย่างดีใจและเงยหน้ามองเขาอย่างกระตือรือร้น

สวี่ชีอันโบกมือ “ข้าไม่มีขนมให้เจ้า ข้าเองก็เพิ่งออกมาจากห้องขัง”

กล่าวได้ว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ชอบญาติผู้น้อง แต่กับน้องหญิงคนสุดท้องคนนี้ไม่แย่นัก เพราะหน้าตาของน้องหญิงคนสุดท้องไม่ได้รับการถ่ายทอดทางพันธุกรรมจากแม่ของนางเลย

“ห้องขังคืออะไร”

“ก็คือสถานที่ที่เจ้านอนมาสองสามวันนี้”

“แล้วพี่ชายอีกคนล่ะ เขาเอาขนมมารึเปล่า”

“เขาไม่ได้มา”

“อ้อ” เจ้าตัวเล็กมีสีหน้าผิดหวัง พี่ชายอีกคนที่นางพูดถึงคือสวี่ซินเหนียนที่เกิดจากแม่คนเดียวกัน แต่นางยังไม่รู้ถึงความแตกต่างของญาติผู้พี่กับพี่ชายแท้ๆ

น้องหญิงคนสุดท้องคนนี้ไม่ค่อยฉลาดนัก เป็นเด็กเงอะงะ จุดนี้คงจะสืบทอดมาจากแม่ของนาง…เจ้าของร่างเดิมคิดเช่นนี้

ในท้ายที่สุด เขามองไปทางอาสะใภ้หลี่หรู หญิงสาวที่มักจะคุยโวโอ้อวดต่อหน้าสวี่ชีอันตลอด เกือบทั้งชีวิตนางไม่คิดว่าวันหนึ่งจะต้องกล่าวขอบคุณหลานชายผู้โชคร้ายอย่างนอบน้อม

หญิงงามหน้าแข็งทื่อและพูดอย่างไม่เต็มใจ “มาก ขอบคุณมากหนิงเยี่ยน…”

ความทรงจำอันเลือนรางผุดขึ้นมาในหัวของสวี่ชีอันในเวลาเหมาะเจาะ

ตอนที่ถูกอาสะใภ้ตามมาถึงลานเล็กๆ ที่อยู่ติดกับบ้านสกุลสวี่ สวี่ชีอันโกรธจัดและสาบานว่า ‘ข้าสวี่ชีอันจะต้องโดดเด่นกว่าใครแน่นอนในอนาคต ท่านอย่าเสียใจล่ะ’

คิดแล้วอายแทน นี่ไม่ใช่อย่ารังแกเด็กยากจนเวอร์ชันอาสะใภ้หรอกเหรอ

ตอนนี้สวี่ชีอันกำลังมองดูความสัมพันธ์ของเจ้าของร่างเดิมกับอาสะใภ้จากมุมมองที่เป็นกลางของบุคคลที่สาม อันที่จริงก็ไม่ควรตำหนิหญิงงามผู้นี้ทั้งหมด

สวี่ชีอันฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ แต่ละปีใช้เงินมากกว่าร้อยตำลึงเงิน และนี่เทียบเท่ากับการออมเงินของคนทั่วไปยี่สิบถึงสามสิบปี ต้องเป็นครอบครัวที่ร่ำรวย

ใจของอาสะใภ้จะมีความขุ่นเคืองก็ไม่แปลก ดังนั้นสวี่ชีอันจึงพูดอย่างจริงใจ “อาสะใภ้อย่ารีบร้อนกล่าวขอบคุณ รอกลับบ้านกินข้าวก่อนค่อยพูดกันอีกครั้ง”

หลี่หรูเบิกตาของนางกว้างทันทีและจ้องหลานชายผู้โชคร้ายเขม็ง

สวี่ผิงจื้อรู้สึกชาไปทั้งศีรษะจึงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “กลับบ้านก่อน!”