ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 733

บทที่ 733 วิถีแห่งความรู้แจ้งขั้นสาม

ภายในโรงเผาถ่านเนื้อทอง ณ ศาลาพักม้า สวี่หยวนซวงหยิบหอยสังข์กระแสจิต พร้อมใช้เคล็ดวิชาโหราศาสตร์เปิดใช้อาวุธเวทมนตร์

หอยสังข์กระแสจิตชิ้นนี้ถือเป็นอาวุธเวทมนตร์ที่ล้ำค่ามาก ในฐานะที่ท่านพ่อเป็นโหรขั้นสอง จึงมีอาวุธวิเศษมากมายดั่งขนวัว อาวุธเวทมนตร์ที่สามารถส่งกระแสจิตชนิดนี้มีเพียงคู่เดียวเท่านั้น

สิ่งที่ทำให้มันมีค่า ไม่ใช่ความยากลำบากในการหลอมกลั่น ไม่ใช่ค่ายกลที่ฝังมีระดับสูงเกินไปเช่นกัน

แต่เป็นวัตถุดิบขั้นพื้นฐานที่สุด

หอยสังข์กระแสจิตเป็นสิ่งมีชีวิต ตามตำนานเล่าว่ามันมีสายเลือดเทพมาร แต่เจือจางมาก

พวกมันสามารถส่งกระแสจิตที่มนุษย์ธรรมดาไม่อาจได้ยิน สื่อสารไปยังชาติพันธุ์เดียวกันที่อยู่ห่างไปหลายพันลี้

อย่างไรก็ตาม หอยสังข์กระแสจิตใกล้สูญพันธุ์แล้ว ท่านพ่อจึงเอาหอยสังข์กระแสจิตคู่นี้ออกมาจากสำนักโหราจารย์ในเวลานั้น

กระทั่งยี่สิบปีมานี้ เขาก็ไม่เจอหอยสังข์กระแสจิตที่มีชีวิตอีกเลย

“ศิษย์พี่เก่อ…”

นางร้องเรียกผ่านปากสังข์

ชั่วอึดใจหนึ่ง หอยสังข์กระแสจิตมีเสียงเก่อเหวินเซวียนดังขึ้น

“ถึงเมืองหลวงแล้วรึ? เอาหอยสังข์กระแสจิตให้จีหย่วน”

เมื่อหอยสังข์กระแสจิตถูกหลอมให้กลายเป็นอาวุธวิเศษ มันจะถูกรวมเข้ากับค่ายกลกระแสจิตแบบพิเศษ สามารถส่งเสียงได้เฉพาะกับหอยสังข์ที่เป็นค่ายกลชนิดเดียวกัน

พูดง่ายๆ ก็คือใช้งานแบบเข้ารหัสโดยการส่งเสียง ซึ่งเสียงสามารถส่งผ่านได้เฉพาะสังข์ที่หลอมในเตาเดียวกันเท่านั้น

สวี่หยวนซวงโยนสังข์กระแสจิตให้จีหย่วนที่ยืนอยู่ด้านข้าง ฝ่ายหลังรีบรับมือพันกันพัลวันพร้อมบ่นอุบ

“ทั่วทั้งเมืองอวิ๋นโจวมีสังข์กระแสจิตอยู่สองอัน ถ้ามันแตกจะทำอย่างไรเล่า…”

ขณะพูด ก็ยกสังข์ขึ้นแนบหู ก่อนฉีกยิ้มพลางเอ่ย

“ขบวนแห่มาถึงเมืองหลวงแล้ว แต่ยังไม่เจอสวี่ชีอัน”

“ตามนิสัยเขาแล้ว ถ้าชัยชนะอยู่ในกำมือด้วยความมั่นใจเต็มเปี่ยม เช่นนั้นวันนี้เขาคงทำให้เจ้ายำเกรงแล้ว”

จีหย่วนหัวเราะ

“วันนี้ข้าหยั่งถามข่าวมาได้เรื่องหนึ่ง สวี่ชีอันกับจักรพรรดิน้อยทะเลาะกัน ดูเหมือนจะเป็นเรื่องการเจรจาสันติภาพ”

เก่อเหวินเซวียนประหลาดใจ

“เจ้าถามจากที่ใด?”

เรื่องที่เกิดขึ้นภายในวัง เขาผู้มาเมืองหลวงเป็นครั้งแรก ไม่ใช่คนในพื้นที่ ไม่นึกเลยว่า จะหาข่าวได้รวดเร็วเช่นนี้

เป็นไปได้หรือไม่ว่าราชสำนักต้าฟ่งกำลังเกิดการผันผวน ถึงคราวจุดล่มสลายแล้วหรือ?

จีหย่วนเอ่ย

“ก่อนพลบค่ำ เฉินกุ้ยเฟยส่งคนมาพบข้าเป็นการส่วนตัว บอกว่าตนคือศัตรูของท่านราชครู หวังว่าเขาจะมองถึงความผูกพันครั้งก่อน เพื่อเจรจาอย่างสันติ”

เก่อเหวินเซวียนนิ่งเงียบครู่หนึ่ง พลางถอนหายใจแล้วเอ่ย

“หมากของราชครูกระจัดกระจายอยู่ทั่วทุกหนทุกแห่ง…ต้องทำให้เฉินกุ้ยเฟย แล้วค่อยคิดหาวิธีหาข้อมูลเพิ่มเติมจากนาง

“นอกจากนี้ การเจรจาเพื่อสันติถือเป็นหนึ่งในวัตถุประสงค์และอีกจุดประสงค์หนึ่งคือหาทางแยกสวี่ชีอันและจักรพรรดิ ทำให้พวกเขาปั่นปวนกว่าเดิม” “ในกระบวนการนี้ เจ้าอย่าลืมหาโอกาสทดสอบสวี่ชีอัน ดูว่าเขามีเบี้ยหมากอยู่หรือไม่

“แม้ว่าท่านโหราจารย์จะถูกผนึกแล้ว แต่เขายังเหลือคนรับช่วงต่อที่ไม่ว่าใครก็เดาไม่ถูก”

จีหย่วนส่งเสียงเฮ้อ

“ข้าอดทนรอไม่ไหวแล้วที่จะเผชิญหน้ากับสกุลสวี่ จะได้ชำระแค้นแทนพี่เจ็ดของข้าเสียที”

เก่อเหวินเซวียนเอ่ยราบเรียบ

“ชั่งตวงสมดุลหน่อย เรื่องใหญ่ย่อมสำคัญที่สุด”

มือซ้ายของจีหย่วนกรีดพัดกระดูกสีเงินอันเล็กเบาๆ เอ่ยกลั้วหัวเราะ

“ข้ารู้ ไม่ช้าหรือเร็วสวี่ชีอันก็ต้องกลายเป็นปลาบนเขียง”

…

ประตูเมืองแดนประจิมห่างออกไปสิบห้าลี้

อาซูหลัว…สวี่ชีอันมองตรงทางด้านหน้า ร่างสูงใหญ่ในชุดผ้ากาสายะสีแดงเหลืองแยกส่วนกัน ในหัวผุดความคิดนับพัน รัศมีแห่งสวรรค์ส่องทอประกาย

ยิ่งต้องการเข้าใจหลายสิ่งหลายอย่าง ในขณะเดียวกันก็มีสิ่งที่ไม่เข้าใจอีกหลายอย่าง

“เจ้าคือหมายเลขแปดหรือ!”

เขารักษาระยะห่างกันและกันพอประมาณ จ้องมองอีกฝ่ายตาไม่กะพริบ

อาซูหลัวเล่นกับกระจกหยก เอ่ยเสียงสงบนิ่ง

“หากไม่ใช่ เจ้าคิดว่าวันนั้นจะกำจัดแขนขาเสินซูได้อย่างง่ายดายหรือ?”

เขาหัวเราะ

“ตอนนั้นข้าพยายามอย่างสุดความสามารถ เพื่อจะเด็ดหัวเจ้าให้ตกลงสู่พื้นในห้าสิบกระบวนท่า จากนั้นค่อยผนึกแล้วทรมานเจ้าจนตาย”

เขาอ่อนให้จริงด้วย…สวี่ชีอันพ่นลมออกมาไร้เสียง

หลังจากลั่วอวี้เหิงเตือน เขาจับสังเกตได้ว่าอาซูหลัวอาจอ่อนข้อให้จริง ตอนมาจึงหารือกับนางจิ้งจอกเก้าหาง สรุปได้ว่า ไม่เป็นกุศโลบายเชิญท่านลงหม้อจากสำนักพุทธ ก็อาซูหลัวมีแผนอื่นเตรียมไว้ ยกตัวอย่างเช่น ต้องการใช้ประโยชน์จากการฉวยโอกาส เพื่อเลื่อนระดับ

ดูแล้วตอนนี้ เขาก็มีแผนอื่น แต่ไม่ใช่เพื่อเลื่อนระดับ แต่เพื่ออ่อนข้อให้สหายในกลุ่ม

นักบวชเต๋าจินเหลียนพัฒนาผลิตภัณฑ์ชิ้นนี้ได้อย่างไร มันยอดเยี่ยมมาก ดีกว่าข้าที่เป็นถึงฆ้องเงินสวี่พัฒนาท่านโหราจารย์เสียอีก…ข้าคิดว่าเขาเป็นพวกนักบวชเต๋าจิตไม่ปกติที่ตกหลุมรักแมวเท่านั้น…

สวี่ชีอันสูดลมหายใจเข้าลึก ในใจท่วมท้นด้วยความสงสัยนับหมื่น เอ่ยถาม

“เหตุใดเจ้าต้องทำถึงขนาดนี้”

อาซูหลัวที่กำลังหยอกเย้ากับกระจกหยก เสมองไปทางทิศตะวันตก ใบหน้าไร้การแสดงออก แต่น้ำเสียงพลันกลับตาลปัตร

“สำนักพุทธฆ่าพ่อข้า ฆ่าคนในเผ่าพันธุ์ข้า จับข้าล้างสมองให้เป็นพุทธสาวกที่เลื่อมใสที่สุด”

“ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

เวรเอ๊ย…สวี่ชีอันเอ่ยทวนคำ

“เมื่อข้ามผ่านธรณีประตูสำนักพุทธ สรรพสิ่งล้วนว่างเปล่า เจ้าซ่อนมันจากพวกเขาได้อย่างไร?”

อาซูหลัวเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“ถ้าข้าบอกเจ้าว่า คราวนั้นผู้นำอาณาจักรหมื่นปีศาจจงใจฆ่าข้าล่ะ”

“นางรู้ความเป็นมาเผ่าอสุรา ถึงแม้จะเป็นชาวอสูรเราจะเป็นพุทธสาวกที่เลื่อมใสศรัทธาที่สุดในเวลานั้น แต่เพียงแค่จำกัดอิทธิพลจาก ‘สรรพสิ่งล้วนว่างเปล่า’ ได้ เผ่าอสูรก็จะค้นพบตนเองเจอ

“และความตาย ก็เป็นหนึ่งในหนทางนั้น”

สวี่ชีอันเอ่ยเสียงขรึม

“คราวนั้น พระโพธิสัตว์กว่างเสียนใช้ ‘ร่างธรรมมหาสังสารวัฏ’ ส่งยอดฝีมือประจำสำนักพุทธที่ล้มตายในสงครามกลับมาเกิดใหม่ทีละคน แน่นอนว่าเขาคงไม่ปฏิเสธเจ้าที่เป็นถึงผู้แข็งแกร่งขั้นสองสูงสุดที่ตายต่อหน้าต่อตา

“เป็นแบบนี้แล้ว เจ้าจึงเป็นผู้ถือชิ้นส่วนหนังสือปฐพี ก่อนจะหวนคืนสู่จุดเดิม”

อาซูหลัวพยักหน้าช้าๆ

“นักบวชเต๋าจินเหลียนบอกชะตากรรมของบุคคลได้อย่างลึกซึ้ง เขาบอกว่าข้าเป็นผู้มีบุญญาธิการ จึงมอบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีไว้ให้ข้า

“แต่ข้าคิดว่า เขาคงเดาว่าข้ามีส่วนเกี่ยวข้องกับสำนักพุทธ”

สวี่ชีอันได้ยินดังนั้น จึงพยักหน้าพลางส่ายหน้าฉับพลัน

“ไม่ใช่การคาดเดาหรอก แต่เป็นการตรวจสอบต่างหาก หลังจากที่เขามอบชิ้นส่วนหนังสือปฐพีให้เจ้าแล้ว เกรงว่าเขาจะใช้เจ้าตรวจสอบบรรพบุรุษของเจ้าทั้งสิบแปดรุ่นมากกว่า”

ขณะที่พูดประโยคนี้ เขานึกย้อนขึ้นมาได้ว่าหลังจากที่นักบวชเต๋าจินเหลียนมอบชิ้นส่วนปฐพีให้แก่ตน เขาก็เคยซ่อนตัวอยู่ในเมืองหลวงเพื่อสำรวจและสังเกตตน

ระหว่างนักบวชเต๋าจินเหลียนอยู่ในเมืองหลวง ก็ได้รายละเอียดจากฆ้องทองแดงน้อยของเขาเกือบร้อยละห้าสิบ

ส่วนที่เหลืออีกร้อยละห้าสิบ ถูกโหราจารย์พากลับไปด้วยแล้ว

สวี่ชีอันจำได้ว่านักบวชเต๋าจินเหลียนเคยบอกไว้ว่า ‘เจ้าคือหมากตัวสำคัญของท่านโหราจารย์’

หากไม่มีท่านโหราจารย์ขวางทาง นอกเหนือจากเรื่องที่ข้ามกาลเวลามาแล้ว สีกางเกงในของ ‘สวี่ชีอัน’ คงถูกนักบวชเต๋าจินเหลียนล้วงเอาจนหมดเปลือก

แน่นอนว่า ของวิเศษอย่างหนังสือปฐพีเล่มนี้ จะไม่ถูกส่งต่อให้คนอื่นง่ายๆ นักบวชเต๋าแมวส้มจึงสำรวจ ตรวจสอบผู้ถือครอง ถือว่าเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล

อาซูหลัวกล่าวต่อ

“ต่อมาข้าก็ปลีกตัวบำเพ็ญวิเวกมาโดยตลอด จนกระทั่งเห็นตนเอง เข้าใจเรื่องราววันวาน จึงกลับไปอยู่สำนักพุทธใหม่”

สวี่ชีอันจับสิ่งผิดปกติได้อย่างหนึ่ง จึงเอ่ยถามอย่างใคร่รู้

“ถ้าอย่างนั้น เจ้าปิดบังพระโพธิสัตว์หลายองค์ได้อย่างไร? ตอนอยู่ซินเจียงตอนใต้ เจ้าจงใจปล่อยให้ส่วนที่เหลือของเสินซูถูกข้าเอาไป เป็นไปไม่ได้ที่บรรดาพระโพธิสัตว์จะไม่รู้ไม่เห็น”