ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 749

บทที่ 749 ไม่ใช่ปัญหาใหญ่

นักบวชเต๋าจินเหลียนจัดให้มีศิษย์คอยสังเกตและสอบถามสถานการณ์ที่แท่นบูชาหลักนิกายปฐพีจากภายนอกอยู่เสมอ

ที่เป็นเช่นนี้เพราะไม่อยากให้เหล่าศิษย์ต้องมาเสี่ยงเพราะประมาทเผอเรอ ตราบใดที่พวกเขาให้ความสนใจกับสภาพความเป็นอยู่ของผู้คนในอาณาเขตรายรอบ พวกเขาย่อมเข้าใจการเคลื่อนไหวของเหล่ามารเต๋าในแท่นบูชาหลักของนิกายปฐพีได้คร่าวๆ

ก่อนอื่นเหล่ามารเต๋านิกายปฐพีก็ต้องกินเช่นกัน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องซื้ออาหารและเสบียงจากผู้คนในพื้นที่โดยรอบอย่างแน่นอน

ประการที่สอง เมื่อนักบวชลัทธิเต๋านิกายปฐพีเสื่อมทรามลงจนกลายเป็นปีศาจ ก็จำต้องใช้ระยะเวลาช่วงหนึ่งระบายความปรารถนาภายใน ซึ่งรวมถึงความปรารถนาทางกายและความกระหายเลือดอื่นๆ ออกมา

ในด้านความกระหายเลือด มารเต๋าแห่งนิกายปฐพีย่อมไม่สังหารผู้คนในอาณาเขตรายรอบ ดุจเดียวกับที่กระต่ายไม่กินหญ้าข้างรังของมัน

แต่ในแง่จิตวิทยา มารเต๋านิกายปฐพีมักลงมาจากภูเขาเพื่อปล้นสะดมและข่มเหงผู้หญิง

พวกมันไม่ไปสถานที่เช่นซ่องโสเภณี เพราะโสเภณีที่ยอมจำนนสถานเดียวย่อมไม่อาจสนองความอาฆาตพยาบาทของพวกมันได้ พวกมันชมชอบดูหมิ่นเหยียดหยามครอบครัวดีๆ

“ข้าแอบซุ่มอยู่ใกล้แท่นบูชาหลักมาสองสามวันแล้ว แต่ไม่พบมารเต๋าตนใดออกมาเพื่อ ‘ล่า’ เลย ดังนั้นข้าจึงแปลกใจเล็กน้อย”

ชิวฉานอีขมวดคิ้วและพูดว่า

“หลังจากสอบถามผู้คนโดยรอบ ก็ได้ข่าวว่ามารเต๋านิกายปฐพีไม่ได้ออกมาสร้างปัญหานานแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ นักบวชเต๋าจินเหลียนก็ขมวดคิ้วหนักหน่วง

“ครั้งสุดท้ายที่มารเต๋าออกมาคือเมื่อไร?” เขาถามพลางครุ่นคิด

ดวงตาชาญฉลาดของชิวฉานอีเหลือกมองขึ้น ครุ่นคิดและพูดว่า “เกือบหนึ่งเดือนแล้ว”

นักบวชเต๋าจินเหลียนครุ่นคิดเรื่องนี้

“หากฐานตบะอ่อนแอ ต้องใช้เวลาประมาณสิบวันเพื่อระบายความอาฆาตพยาบาท ขั้นสี่สามารถทนถูกความคิดชั่วร้ายกัดกร่อนได้เพียงครึ่งเดือน ถ้าหนึ่งเดือนต้องเหลือทนแน่นอน”

ครึ่งเดือนที่ผ่านมาเกิดอะไรขึ้น?

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง นักบวชเต๋าจินเหลียนก็เข้าใจความจริง…เวลาที่ท่านโหราจารย์ถูกผนึกคือเมื่อครึ่งเดือนก่อน

เขาพูดด้วยสีหน้าปกติ

“ข้ารู้แล้วว่าพวกมันซ่อนตัวอยู่ที่ไหน ดังนั้นจงอย่าได้กังวล”

นักบวชเต๋าไป๋เหลียนพยักหน้าเล็กน้อย ชำเลืองมองแมวส้มแล้วพูดว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ไม่รบกวนการบำเพ็ญเพียรของศิษย์พี่จินเหลียนแล้ว”

หลังจากพูดจบ เขาก็จากไปพร้อมกับชิวฉานอีจากนิกายปฐพี

เมื่อสาวงามออกจากกระท่อม นักบวชเต๋าไป๋เหลียนก็หันไปมองใบหน้างดงามด้านข้างของศิษย์ แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉานอี พลังบุญในตัวเจ้าแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ แล้ว”

ใบหน้างดงามของชิวฉานอีเบ่งบานด้วยรอยยิ้มแสนหวาน

“ท่านลุงไป๋เหลียน ข้าออกจากร่างได้แล้ว”

ลัทธิเต๋าขั้นหก ระดับเทพเจ้าหยิน!

ต้องบอกว่าช่วงเวลาที่ยากลำบากย่อมเป็นโอกาสดีในการบำเพ็ญเพียรของนิกายปฐพี เพราะมีโอกาสมากมายในการสั่งสมบุญ แต่ก็เป็นช่วงเวลาที่อันตรายที่สุดเช่นกัน เพราะในยามทุกข์ยากไม่ว่าใครก็ล้วนทำชั่วได้ทั้งสิ้น

ท่านอาจช่วยคนผู้หนึ่งในวันนี้ วันพรุ่งนี้คนผู้นั้นอาจเผา ฆ่า ปล้นและสร้างขวากหนามให้บังเกิด

เวรกรรมบางส่วนย่อมถูกส่งต่อไปยังนักบวชลัทธิเต๋านิกายปฐพี ในเวลานี้ต้องใช้พลังบุญกุศลจำนวนหนึ่งเพื่อกำจัดมัน

แน่นอนว่าย่อมมีเวรกรรมที่ไม่อาจกำจัดได้ เช่น นักบวชเต๋าตกหลุมรักแมวส้ม เสกอาคมใส่พระราชา ก่อความวุ่นวายในราชสำนัก

“ว่าแต่ ทำไมถึงมีแมวอยู่ในบ้านของท่านลุงจินเหลียนล่ะ? ท่านถูกแมวสิงอย่างนั้นหรือ?”

ชิวฉานอีไม่กล้าถามในตอนนั้น

นักบวชเต๋าไป๋เหลียนถอนหายใจ

“ตั้งแต่กลับจากเมืองหลวง นิสัยใจคอศิษย์พี่จินเหลียนก็เปลี่ยนเป็นชื่นชอบอยากครอบครองแมวส้ม ต้องเป็นแมวส้มเท่านั้น ถึงจะแสร้งทำเป็นไม่รู้ แต่ทุกคนล้วนมีนิสัยใจคอ กระทั่งผู้ยิ่งใหญ่ในสายตาเจ้ายังมี วีรบุรุษก็ย่อมมีเช่นกัน”

เขาครุ่นคิดเรื่องนี้และยกตัวอย่างให้ฟัง

“ไม่ต้องพูดอื่นไกล ยกตัวอย่างคนที่เจ้าคุ้นเคย หลี่เมี่ยวเจิน เทพธิดาแห่งนิกายสวรรค์ มีงานอดิเรกเป็นวีรสตรีผู้ผดุงความชอบธรรม ในทางกลับกันเทพบุตรหลี่หลิงซู่ชื่นชอบการหยอกล้อเรือนร่างก่อกวนอารมณ์สตรี จนต้องถูกสั่งจำศีลเป็นเวลาครึ่งปี”

“ยังมีสวี่ชีอันที่เจ้าให้ความเคารพอย่างสูง ก่อนที่เขาจะผงาดฟ้า เขาไปหอคณิกาทุกวันทั้งยังไปที่สำนักสังคีตทุกคืน โดยไม่เสียตังค์สักแดง”

บุคลิกและงานอดิเรกของสมาชิกพรรคฟ้าดินล้วนถูกศิษย์พี่จินเหลียนพูดถึงระหว่างการสนทนา

ถ้านางถามเรื่องราวที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานั้น แสดงว่านางตามหาศิษย์พี่จินเหลียนไม่เจอ จนในที่สุดก็เห็นแมวส้มตัวหนึ่งอยู่ท่ามกลางฝูงแมวในสวนดอกไม้อย่างมีความสุข ขณะกำลังสอนหมัดแปดทิศให้น้องเล็ก

นั่นยังเป็นตอนที่อยู่ในเจี้ยนโจว

หลังจากฟังนักบวชเต๋าไป๋เหลียนพูด นางพลันรู้สึกว่านิสัยชอบครอบครองแมวของท่านลุงจินเหลียนไม่ใช่ปัญหาใหญ่

ชิวฉานอีพูดใส่อารมณ์

“ไอ้เด็กเจ้าชู้ฆ้องเงินสวี่ ช่างน่าชื่นชมจริงๆ!

เครื่องหมายคำถามปรากฏขึ้นในใจนักบวชเต๋าไป๋เหลียนทันที

ในตอนนี้ ชิวฉานอีรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว สาวน้อยร่างกายบอบบาง เอวเล็ก ขาเรียวและบั้นท้ายปูดบวมราวกับกิ่งหลิวแตกยอดอ่อนผู้นั้น

…

ในกระท่อม

ตอนกลางคืน เทพบุตรเก็บเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีอย่างเงียบเชียบ ยัดไว้ใต้หมอนจากนั้นก็ขยับเรียวขาที่กดทับท้องไปทางซ้าย นี่เป็นขาของหลานหลานผู้ชมชอบชุดดำ

จากนั้นเขาก็วางหัวแมงป่องบนไหล่ขวาลงบนหมอนนุ่ม แล้วยกผ้าห่มขึ้น พลิกตัวหลานหลานและอวี๋หานซิ่วและลุกออกจากเตียงได้สำเร็จ

เทพบุตรถลกกระโปรงลงพื้น ผ้าคาดหน้าท้องและกางเกงกระจายเกลื่อนเต็มพื้น เขาค้นหาเสื้อผ้าตัวเองและสวมมันอย่างรวดเร็ว

“แน่นอน หลังจากฝึกศิลปะการต่อสู้ไปพร้อมกัน ร่างกายข้าก็แข็งแกร่งขึ้นกว่าเดิมมาก”

เขาตบไตที่ไม่รู้สึกเจ็บปวดอีกแล้วของตัวเองพลางทอดถอนใจ

หลังจากที่ถูกน้องสาวสองคนทั้งตงฟางหว่านหรงกับตงฟางหว่านชิงบีบจนแห้ง หลี่หลิงซู่ก็เรียนรู้ความเจ็บปวดและเริ่มบำเพ็ญวิทยายุทธ์ จนตัวเขากลายเป็นยอดฝีมือขั้นสี่ ความเร็วในการบำเพ็ญของเขานั้นจัดว่ารวดเร็วมาก

ขั้นแรกห้ามแตะต้องสตรีเป็นเวลาครึ่งเดือน ออกกำลังกายทุกวัน จากนั้นเสริมยาอายุวัฒนะเพื่อหลอมปราณและเข้าสู่สภาวะหลอมปราณขั้นแปดภายในหนึ่งเดือน

ระดับต่อไปคือระดับหลอมวิญญาณ สำหรับลัทธิเต๋าผู้เชี่ยวชาญการบำเพ็ญจิตเดิม ระดับหลอมวิญญาณย่อมไม่ใช่เรื่องยาก แต่ขณะนี้เทพบุตรยังติดอยู่ที่ระดับหลอมปราณ

จากการหลอมปราณขั้นต้นจนกระทั่งหลอมปราณเสร็จสมบูรณ์ แม้จะมีฐานตบะอย่างเขา ก็ยังต้องใช้เวลาถึงครึ่งปี

หลังจากนั้นคือกระดูกเหล็กผิวทองแดงขั้นหก จากระดับนี้ ความยากจะเพิ่มขึ้นเป็นลำดับ ทว่าความแข็งแกร่งขั้นห้านั้นย่อมขึ้นอยู่กับพรสวรรค์โดยแท้

แน่นอน การที่วิทยายุทธ์ของเทพบุตรไปถึงฐานตบะลัทธิเต๋าขั้นสี่ได้ ไม่ใช่เพราะความกล้าหาญและความขยันหมั่นเพียรในการฝึกวิทยายุทธ์ แต่เป็นเพราะความสามารถของจอมยุทธ์ผู้นั้นเอง

ดังนั้นเขาจึงไม่อยากโจมตีจอมยุทธ์ขั้นสี่ มันออกจะยากเกินไป

หลังจากออกจากบ้าน เขาก็มุ่งหน้าไปยังลานเล็กๆ ที่ห่างออกไปไม่กี่ร้อยเมตร ที่นั่นหยางเชียนฮ่วนกับฉู่ไฉ่เวยอาศัยอยู่

ศิษย์พี่ศิษย์น้อง คนหนึ่งอยู่ห้องทางทิศตะวันออก อีกคนอยู่ห้องทางทิศตะวันตก

ทันทีที่หลี่หลิงซู่เข้าไปในสนาม ประตูห้องทางทิศตะวันออกก็เปิดออกทันทีแล้วเสียงของหยางเชียนฮ่วนก็ดังมาจากข้างใน

“พี่หลี่มาเยี่ยมดึกดื่น มีเรื่องอะไรรึ?”

น้ำเสียงของเขามีแววระแวดระวัง

ศิษย์พี่ศิษย์น้องย่อมเป็นพี่น้องกัน ไม่อาจปล่อยให้ใครมารังแกได้

หลี่หลิงซู่ไม่รู้เรื่องราวภายในของหยางเชียนฮ่วน จึงเดินผ่านลานบ้านเข้าไปในห้องทิศตะวันออก

เทียนสว่างขึ้น ปัดเป่าความมืดในพริบตา

หยางเชียนฮ่วนนั่งขัดสมาธิบนเตียงหันหลังให้ประตู

“พี่หยางกำลังบำเพ็ญเพียรอยู่”

หลี่หลิงซู่เห็นเขาแต่งกายรัดกุมและดูเหมือนไม่ได้หลับอยู่

“พยายามโจมตีขั้นสาม”

“ว่าอย่างไรนะ?” หลี่หลิงซู่ตาเป็นประกาย

“เหนือมนุษย์เป็นวิถีให้มนุษย์ขึ้นสู่สวรรค์ หากเจ้าก้าวข้ามมันไป เจ้าจะไม่อยู่ในระดับของมนุษย์อีกต่อไป ตั้งแต่สมัยโบราณจนถึงปัจจุบัน ทุกยุคทุกสมัยล้วนมีขั้นสี่มากมายดุจขนวัว แต่เหนือมนุษย์นั้นมีเพียงไม่กี่คน แม้แต่อัจฉริยะอย่างข้าก็ยังไม่อาจเลื่อนอันดับเป็นขั้นสามได้ในเวลาอันสั้น”

มีอารมณ์ล้นปรี่อยู่ในคำพูดของหยางเชียนฮ่วน

น้ำเสียงนั้นเหมือนจะพูดว่า ถึงเป็นข้า ข้าก็ทำได้แค่เป็นผู้ไร้พ่ายในโลกใบนี้

‘หลังจากที่ท่านโหราจารย์ถูกผนึก หยางเชียนฮ่วนก็บำเพ็ญเพียรหนักขึ้น’…หลี่หลิงซู่คุ้นเคยกับวิธีการพูดของเขามานานแล้ว จึงเอ่ยว่า

“ดึกดื่นค่ำมืดข้ามาเยือนที่นี่เพื่อขอความช่วยเหลือจากพี่หยาง เรื่องนี้ย่อมขึ้นอยู่กับท่านแล้ว”