ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 751

บทที่ 751 ประชุมสมาชิกพรรคฟ้าดิน (2)

พระจันทร์เสี้ยวลอยเด่นอยู่บนท้องฟ้า ท่ามกลางม่านราตรีสีดำสนิท มีดวงดาวหนาวเหน็บประดับอยู่เพียงไม่กี่ดวง

เงาดำเงาหนึ่งพาดร้องผ่านท้องฟ้าสูงและลอยผ่านเมืองยงโจวอันยิ่งใหญ่ไปทางเทือกเขาสามสิบลี้ทางใต้

เมื่อเข้าใกล้เทือกเขา เงาดำก็เริ่มลดความเร็วลงแล้วค่อยๆ ลอยมาหยุดอยู่ที่ไหล่เขา ซึ่งเป็นทางเข้าถ้ำ

“ดูเหมือนข้าจะมาถึงเป็นคนแรก”

ฉู่หยวนเจิ่นมองไปรอบๆ ก็ไม่เห็นสมาชิกพรรคฟ้าดินคนอื่น ดังนั้นจึงค่อยๆ ลอยลงบนพื้นแล้วนั่งกอดดาบอยู่บนหินยักษ์ก้อนหนึ่ง จากนั้นจึงรอคอยเงียบๆ

ผ่านไปครึ่งชั่วยาม ฉู่หยวนเจิ่นก็หูกระดิก พลางได้ยินเสียงแผ่นดินสั่นไหวเล็กน้อย

เขามองไปทางด้านซ้ายและเห็นเงาร่างหนึ่งพุ่งขึ้นฟ้าและกระโจนอยู่กลางอากาศ แล้วกระแทกลงมาอย่างหนักหน่วง ก่อนจะลงมาสู่พื้นพร้อมเสียงดังโครมคราม

นั่นคือภิกษุเหิงหย่วนผู้มีร่างกายกำยำในชุดนักบวชสีคราม

เนื่องจากจอมยุทธ์ภิกษุนั้นหยาบกระด้างเหมือนกับจอมยุทธ์ จึงไม่อาจขี่เมฆหมอกและขี่กระบี่บินได้ การบินกลางอากาศในระยะสั้นๆ ไม่อาจรองรับการเดินทางระยะยาวได้ ดังนั้นเขาจึงต้องห้อตะบึงมาตลอดทาง

การห้อตะบึงมาตลอดคืนนั้นแสดงให้เห็นถึงความทรหดอดทนของจอมยุทธ์ภิกษุได้อย่างดีเยี่ยม

“ไต้ซือเหิงหย่วน ดูท่าเจ้าจะไม่ได้อยู่ไกลจากยงโจวกระมัง” ฉู่หยวนเจิ่นเอ่ยด้วยรอยยิ้ม

“อามิตตาพุทธ!” เหิงหย่วนประนมมือ

“ประสกฉู่มีปราณหนาแน่น การฝึกตนก็ยาวนาน มีโอกาสไปแตะประตูของขั้นสามหรือไม่?”

ฉู่หยวนเจิ่นนิ่งไป จากนั้นเอ่ยอย่างใจเย็น

“ถ้าแค่เทียบพลังต่อสู้กับศัตรูขั้นสาม เช่นนั้นภายในสามเดือนข้าก็สามารถกลายเป็นผู้อยู่เหนือสามัญได้แล้ว แต่หนทางของข้ามีผลสืบเนื่องมากมาย แค่มีพลังต่อสู้เหนือสามัญ แต่กลับไม่มีอายุขัยดั่งยอดฝีมือเหนือสามัญ ด้วยเหตุนี้ข้าจึงพยายามตกตะกอนอีกครั้ง โดยไม่เลื่อนระดับ แต่แสวงหาเส้นทางที่สมบูรณ์แบบยิ่งกว่าแทน”

‘น่ากลัวนัก…’ เหิงหย่วนประเมินหนึ่งคำอยู่ในใจเงียบๆ

เขารู้ว่าฉู่หยวนเจิ่นมีพื้นฐานด้านวิทยายุทธและฝึกฝนวิชากระบี่ของนิกายมนุษย์ สิ่งนี้ทำให้เส้นทางของเขาแปลกประหลาดมาก ทั้งไม่ใช่จอมยุทธ์และไม่ใช่เต๋า

หากต้องจัดประเภทตามความแข็งแกร่ง ฉู่หยวนเจิ่นก็คือมือกระบี่ผู้หนึ่ง!

“ลองเลื่อนขั้นดูก่อนสิ หลังจากก้าวสู่ขั้นเหนือสามัญแล้วก็ค่อยลองเสริมวิชาการฝึกตนให้สมบูรณ์ ประสกฉู่อาจจะสร้างระบบการฝึกตนแบบใหม่ขึ้นมาได้ก็ได้” เหิงหย่วนกล่าว

หลังจากมายืนในที่สูงระดับหนึ่งแล้ว การย้อนกลับระบบการฝึกตนนั้นง่ายกว่าการพยายามคลำหาและสร้างสรรค์ระบบฝึกตนใหม่ขึ้นมาในขณะที่ยังอ่อนแออยู่มาก

ฉู่หยวนเจิ่นลูบคางแล้วกล่าวว่า

“ในเมื่อเอ่ยถึงเรื่องนี้ ก็มีเรื่องหนึ่งที่ข้ารู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก

ในบรรดาการฝึกตนปัจจุบันต่างๆ ปรมาจารย์เต๋าคือผู้ประสบความสำเร็จที่ยิ่งใหญ่ของระบบฝึกตนเต๋า แม้ว่าเทพพ่อมดจะสร้างระบบพ่อมดขึ้นมา แต่วิชาของระบบพ่อมดก็มีเงาของเต๋าแฝงอยู่มาก

จากตรงนี้ก็สามารถคาดเดาได้ว่า ในปีนั้นเทพพ่อมดก็เคยเป็นผู้ฝึกบำเพ็ญเต๋ามาก่อน หลังจากก้าวสู่ระดับสูงแล้วจึงได้เปิดหนทางใหม่ขึ้น แล้วสร้างระบบฝึกตนพ่อมดขึ้นมา”

เหิงหย่วนพยักหน้าจากนั้นก็เอ่ยพูดตามบทสนทนา

“วิทยายุทธ์มีมาตั้งแต่โบราณกาล วิชากู่มาจากเทพเจ้ากู่ โหรออกจากพ่อมด มีเพียงลัทธิขงจื๊อกับสำนักพุทธเท่านั้นที่ถูกสร้างขึ้นมาจากศูนย์”

วิชาของลัทธิขงจื๊อและสำนักพุทธแตกต่างจากสายอื่นๆ อย่างยิ่ง ไม่มีความคล้ายคลึงใดๆ เลย

ฉู่หยวนเจิ่นพาดดาบไว้กับเข่าแล้วลูบสันดาบก่อนจะเอ่ยอย่างจริงจัง

“ไต้ซือเหิงหย่วน ที่ข้าอยากจะพูดก็คือ ตอนนี้ในแต่ละสายการฝึกตน มีเพียงผู้ก่อตั้งโหรอย่าง…ท่านโหราจารย์รุ่นแรกเท่านั้นที่สามารถยืนยันได้ว่าเป็นผู้ที่สร้างสายการฝึกตนโหรขึ้นมาทีละขั้นๆ ในช่วงที่ยังมีพลังเล็กน้อยอยู่ เขาคือผู้ที่ดูไม่สมเหตุสมผลที่สุดในบรรดาผู้ก่อตั้งระบบการฝึกตนทั้งหมดแล้ว”

แม้ว่ารุ่นแรกจะออกมาจากระบบพ่อมด แต่ในตอนที่เขาได้ทำสงครามกับจักรพรรดิเกาจู่ก็ยังอยู่ในช่วงวัยเยาว์ ไม่มีคุณสมบัติในการเป็นผู้สร้างระดับสูงเลย

“ข้าก็พยายามสร้างเส้นทางการฝึกตนแบบใหม่ขึ้นมาเหมือนกัน เพราะเหตุนี้จึงเข้าใจถึงพรสวรรค์อันน่าทึ่งของท่านโหราจารย์รุ่นแรก รวมไปถึงความไม่สมเหตุสมผลด้วย ข้าอยากรู้จริงๆ ว่าในตอนนั้นเขาสร้างสายการฝึกตนโหรขึ้นมาได้อย่างไร”

ฉู่หยวนเจิ่นเอ่ยอย่างทอดถอนใจ

ขณะพูดคุยกันอยู่ ทั้งคู่ก็หันหน้ามองไปทางทิศเหนือพร้อมกัน

ท่ามกลางม่านราตรีล้ำลึก เงาดำร่างหนึ่งขี่กระบี่บินกรีดผ่านอากาศราวกับสายลมเข้ามายังไหล่เขา

ผู้ที่ยืนอยู่บนสันกระบี่สวมชุดเกราะเบาและเสื้อคลุมกันลมสีแดงก่ำ ในมือถือทวนยาวสีเงินและรวบผมเป็นหางม้าสูง ท่วงท่าสง่างามอาจหาญ

หลี่เมี่ยวเจินกลับมาสวมชุดเมื่อครั้งที่ปราบกลุ่มโจรในอวิ๋นโจวครานั้น นางกลายเป็นแม่ทัพหญิงผู้ห้าวหาญแล้ว

แม่ทัพหญิงชุดคลุมแดง

…

สำนักโหราจารย์ ห้องนอน

สวี่ชีอันลืมตาขึ้น มือขวายื่นออกมาจากผ้าห่มแล้วดีดนิ้วหนึ่งที

‘ฟู่!’

แสงเทียนสว่างไสวขึ้นและแผ่แสงสลัวรางออกมา

เขาเก็บมือกลับแล้วบีบบั้นท้ายที่นุ่มหยุ่นดุจลูกท้อของมู่หนานจือ เทพดอกไม้ที่หลับใหลอยู่กลับไม่รู้สึกตัวสักนิด

สวี่ชีอันดึงชิ้นส่วนหนังสือปฐพีออกมาแล้วเรียกหาเจดีย์พุทธ จากนั้นปล่อยตัวไป๋จีออกมา

“เจ้าอยู่เป็นเพื่อนนางที่นี่ ข้าจะออกไปทำธุระ”

สวี่ชีอันตบหัวทุยๆ ของจิ้งจอกเบาๆ แล้วเอ่ยกำชับ

ไป๋จียืนอยู่ที่ขอบเตียง ดวงตาสีดำขลับมองดูเงาร่างของมู่หนานจือที่นอนหันข้างอยู่ จากนั้นก็แค่นเสียงเอ่ยอย่างเย้ยหยัน

“ไม่มีศักดิ์ศรี!”

‘บอกอยู่หยกๆ ว่าจะไม่สนใจเขา แต่พอฆ้องเงินสวี่ดันตื๊อเข้าหน่อย ทั้งจูบทั้งกอด นางก็กึ่งต่อต้านกึ่งยินยอมไปเสียแล้ว แถมยังแกล้งขึ้นไปนอนบนเตียง บอกว่าตนเองจะพักผ่อน อย่าได้รบกวน แบบนี้มันกำลังบอกชัดๆ ไม่ใช่หรือว่าอยากขึ้นเตียงด้วยกันกับเขา’

“ท่านน้า เจ้านี่ไม่มีศักดิ์ศรีเลย…” ไป๋จีทิ้งตัวหมอบอยู่ข้างกายมู่หนานจือ จากนั้นโบกอุ้งเท้าเล็กๆ แล้วตบเข้าไปชุดหนึ่ง

เมื่อสวี่ชีอันสวมเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้วก็เอ่ยขึ้น

“ข้าจะไปยงโจว วันนี้มีศึกหนักที่ต้องทำ เจ้าอยู่ในสำนักโหราจารย์ทำตัวให้ดี ถ้าว่างนักก็ออกไปเดินเล่นในเมืองก็ไม่ก็ไปนั่งเล่นที่จวนสกุลสวี่”

แต่อย่าได้เปิดเผยความสัมพันธ์ระหว่างพวกเราเชียว ไม่อย่างนั้นเจ้าจะโดนหลิงเยวี่ยกับอาสะใภ้ร่วมมือกันต่อยเอา…สวี่ชีอันกลายเป็นเงาแล้วหายตัวไป

พอเขาไปแล้ว มู่หนานจือก็ตื่นขึ้นมาแล้วเคาะหัวไป๋จีทันที จากนั้นดุว่า

“เจ้าจะไปรู้อะไร ข้ากำลังลงโทษเขาอยู่ต่างหาก ให้เขาปรนนิบัติข้าเพื่อชดเชยความผิดอย่างไรล่ะ”

ไป๋จีมองดูเทพดอกไม้ที่ไม่ได้สวมสร้อยข้อมืออย่างโง่งม

…

หลี่เมี่ยวเจินลงจากกระบี่แล้วมองซ้ายมองขวา จึงเห็นว่าเหิงหย่วนและฉู่หยวนเจิ่นล้วนอยู่ที่นี่แล้ว

“พี่ฉู่ ไต้ซือเหิงหย่วน!”

นางไม่ได้คำนับเป็นพิธีการ แต่เพียงกอบมัดมอบให้

หลังจากทั้งสามทักทายกันแล้วก็รอคอยอย่างอดทน ไม่ถึงครึ่งเค่อ ในจุดที่อยู่ห่างจากตรงนี้ไม่ไกลนักก็มีปราณแสงสีใสสว่างวาบขึ้น หลี่หลิงซู่และหยางเชียนฮ่วนมาแล้ว

“เอ๋ พวกเขาอยู่ตรงนั้น!”

หลี่หลิงซู่เปิดสัมผัสชั่วขณะและหาจุดที่พวกฉู่หยวนเจิ่นทั้งสามคนอยู่ได้อย่างง่ายดาย

จุดที่เขาจับได้คือสถานที่ที่เขาลงไปในสุสานกับ ‘สวีเชียน’ ในวันนั้น อีกทั้งวันนั้นข้างกายยังมีเหมียวโหย่วฟางและราชครูอยู่ด้วย

ตรงนี้อยู่ห่างจากทางเข้าถ้ำโจรของฉู่หยวนเจิ่นและเหิงหย่วนประมาณหนึ่ง

หยางเชียนฮ่วนสวมหมวกผ้าโปร่งคลุมหน้าแล้วยกเท้าก้าวขึ้น จากนั้นทั้งสองก็หายวับไป ก่อนจะมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าพวกหลี่เมี่ยวเจินทั้งสามคน

“ข้าพากำลังเสริมมาให้กับพรรคฟ้าดินด้วย เมื่อมีค่ายกลอันน่าทึ่งของพี่หยาง พวกเราก็ไม่ต้องห่วงอะไรแล้ว”

หลี่หลิงซู่เอ่ยด้วยรอยยิ้มพลางหันไปมองรอบๆ

“เอ๋ สวี่ชีอันกับนักบวชเต๋าจินเหลียนยังไม่มาหรือ? นักบวชเต๋าจินเหลียนอาจจะเป็นเพราะระยะทางห่างไกล ส่วนสวี่หนิงเยี่ยนนั้น ไม่แน่ก็อาจจะกำลังมีความสุขอยู่บนเตียงกับผู้หญิงสักคน”

เขานั่งขัดสมาธิอย่างสบายๆ แล้วหยิบเอาไหสุราออกมาจากในชิ้นส่วนหนังสือปฐพี พลางเอ่ยยิ้มๆ ว่า

“ยังห่างจากยามเหม่าอีกมาก ยากนักที่ทุกคนจะมารวมตัวกันได้ เช่นนั้นจะขาดสุราไปได้อย่างไร”

ฉู่หยวนเจิ่นเป็นผู้รักสุรา เขาจึงรับมาพร้อมรอยยิ้ม ไต้ซือเหิงหย่วนเป็นภิกษุ ไม่อาจดื่มสุราเมรัยได้

พวกเขาจุดกองไฟและนั่งดื่มสุราอยู่รอบๆ

มีเพียงหยางเชียนฮ่วนเท่านั้นที่ยืนนิ่งไม่ขยับอยู่ไม่ไกล ดื้อดึงที่จะแสดงท่าทางอันสูงส่งคาดเดาได้ยากให้กับทุกคน

หลี่หลิงซู่ดื่มสุราไปอึกหนึ่งก็เอ่ยพูดถึงเรื่องที่ทุกคนล้วนแต่สนใจ

“มีใครรู้ตัวตนของหมายเลขแปดบ้าง เป็นชายหรือหญิงกัน?”

“อีกเดี๋ยวก็รู้แล้ว!” หลี่เมี่ยวเจินชำเลืองมองหนุ่มหล่อแล้วหัวเราะคิกคัก

“กระต่ายยังไม่แม้แต่จะกินหญ้าข้างรัง หากเป็นสตรี ท่านก็อย่าไปล่อลวงนางจะดีที่สุด”

‘ทำไมเจ้าถึงได้มีสัมพันธ์คลุมเครือกับสวี่ชีอัน แต่กับข้าดันบอกว่ากระต่ายไม่กินหญ้าข้างรังเนี่ยนะ’…หลี่หลิงซู่โต้แย้งอยู่ในใจ เขาสงสัยจริงๆ ว่าหมายเลขแปดมีตัวตนเช่นไร

“ล้อเล่นแล้ว ข้างกายพี่หลี่มีคนงามอยู่ถึงสามคนให้บรรเลงบทเพลงร่วมกันยามค่ำคืน ใช่คนที่ไม่เคยเห็นสตรีมาก่อนที่ไหนกัน”

หยางเชียนฮ่วนที่อยู่ไม่ไกลเอ่ยเพื่อผดุงความยุติธรรม