ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 781

บทที่ 781 ศึกหนีเคราะห์กรรม

สายตาของขุนนาง ผู้สูงศักดิ์ และสมาชิกราชวงศ์ทั้งท้องพระโรงล้วนไล่ตามสีเขียวนั้น

เว่ยเยวียน…เขากลับมาแล้ว

สีเขียวที่คุ้นเคย หน้าตาที่คุ้นเคย ท่าทางที่คุ้นเคย…จอนผมสีดอกเลาที่คุ้นเคย

ครู่หนึ่งนี้ ในและนอกท้องพระโรงเงียบเชียบอย่างน่าประหลาด

ความเงียบดังที่สุด หลังจากผ่านพ้นการตกตะลึงก็คือความเงียบ

“เว่ยเยวียน ถวายบังคมฝ่าบาท!”

เว่ยเยวียนเดินไปหน้าที่ประทับ ประสานมือคำนับ

ฮว๋ายชิ่งกวาดตามองขุนนาง มุมปากกระตุก

“ขุนนางทั้งหลายเหตุใดไม่พูด”

จนกระทั่งยามนี้ ในท้องพระโรงยังคงเงียบสงัด ไม่มีคนตอบรับคำพูดของจักรพรรดินี พวกเขาจ้องเว่ยเยวียนเขม็ง บางคนเบิกตากว้าง คิดจะหาหลักฐานว่านนี่คือตัวปลอม บางคนเบ้าตาแดงเรื่อ น้ำตาคลอร้อนผ่าว บางคนดีใจเป็นล้นพ้น ตื่นเต้นจนตัวสั่น

“เว่ย เว่ยกง?”

หลิวหงผู้นำพรรคเว่ยคนปัจจุบัน สองตาแดงก่ำ เดินตัวสั่นเทาขึ้นมา เพ่งพินิจสะอึกสะอื้นพูดว่า

“ท่าน ตายในสนามรบที่เมืองจิ้งซานไม่ใช่หรือ”

เขาถามข้อสงสัยของขุนนางในท้องพระโรงออกมา สำหรับคนชุดสีเขียวที่ปรากฏตรงหน้า ขุนนางเกิดความสงสัยในใจ

เว่ยเยวียนตายที่เมืองจิ้งซานระยะหนึ่งแล้ว คนนอกรู้เพียงเว่ยเยวียนพลีชีพเพื่อชาติ แต่พวกเขารู้รายละเอียดมากกว่านั้น เมื่อเขาตายไป ไม่ได้นำกายเนื้อกลับมาด้วย

ไม่มีร่างกายแล้ว นี่ยังคืนชีพได้อย่างไร

เว่ยเยวียนยิ้มพูดอย่างอ่อนโยน

“ตายแล้วคืนชีพเท่านั้น ไม่มีอะไรน่าแปลกใจ”

ตายแล้วคืนชีพ เท่านั้น?

จักรพรรดินีพูดเสริม

“หลังจากที่เว่ยกงพลีชีพ สวี่ชีอันหาทางคืนชีพเว่ยกงมาโดยตลอด สร้างกายเนื้อใหม่ให้เขา กลั่นอาวุธเวทมนตร์เรียกวิญญาณ เมื่อเทศกาลไหว้วสันต์ เราเรียกวิญญาณเว่ยเยวียนกลับมาด้วยตนเอง”

นี่ขุนนางถึงเข้าใจว่าเหตุใดวันเทศกาลไหว้วสันต์นั้น จักรพรรดินีไม่ได้มาเข้าร่วม

เดิมทีนึกว่านางอารมณ์ไม่ดี ไม่มีกะจิตกะใจไหว้วสันต์ ไม่นึกว่าจะแอบคืนชีพเว่ยเยวียน?

สวี่ชีอันสร้างกายเนื้อใหม่ให้เขา เรียกวิญญาณกลับมา…ขุนนางพลเรือนและทหารเข้าใจขึ้นมาทันที ความหวาดระแวงในใจหายไปไม่น้อย

ไม่ใช่พวกเขาไม่เชื่อจักรพรรดินี เอาเถอะ ก็ไม่เชื่อจริงๆ

แม้จักรพรรดินีมีความสามารถโดดเด่น แต่ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็นคนธรรมดา นางบอกว่าตนเองคืนชีพเว่ยเยวียน ขุนนางไม่เชื่อจากใจจริง

แต่ถ้าเป็นสวี่ชีอัน ขุนนางก็ยอมเชื่อ เพราะสวี่ชีอันเป็นขั้นสอง บุคคลสุดยอดแห่งยุค

“ที่แท้ ฆ้องเงินสวี่มีแผนรับมือตั้งแต่แรก”

“เขาแอบพยายามคืนชีพเว่ยเยวียนมาโดยตลอด วางแผนมานานแล้ว”

“รู้แต่แรก พวกข้าก็ไม่ต้องกังวลทุกวัน”

ขุนนางวิพากษ์วิจารณ์ด้วยความรู้สึกซับซ้อน ในใจแน่วแน่

ที่แท้โดยไม่รู้ตัว สวี่ชีอันทำเรื่องเยอะขนาดนี้แล้ว บางครั้งเจ้าหนุ่มผู้นั้นทำให้รู้สึกเกลียดเข้าไส้ แต่ยังเป็นประโยคนั้น เมื่ออยู่ฝ่ายเดียวกับเขา กลับโล่งใจอย่างน่าประหลาด

เห็นขุนนางเริ่มวิพากษ์วิจารณ์อีกครั้ง กลุ่มแกนนำพรรคเว่ยมีสีหน้าตื่นเต้น พูดสะเปะสะปะ จักรพรรดินีมองขันทีกุมตราลัญจกรแวบหนึ่ง

‘เพียะ!’

ขันทีวัยกลางคนสะบัดข้อมือ แส้ฟาดบนพื้นที่ซึ่งแสงส่องถึง

ขุนนางเงียบลง

จักรพรรดินีพูดเสียงเย็นชาน่าเกรงขาม

“เรื่องในอดีต ไว้เลิกประชุมขุนนางค่อยพูด

“ถอยมาป้องกันเมืองหลวงเป็นความคิดของเว่ยกง ท่านทั้งหลายเห็นว่าอย่างไร”

คำถามเดียวกัน ถามออกมาเป็นครั้งที่สอง ขุนนางกลับไม่พูดแล้ว

พวกเขามองหน้ากันและกัน จากนั้นมองจักรพรรดินีแวบหนึ่ง มองเว่ยเยวียนแวบหนึ่ง ผ่านไปสักพัก หลิวหง จางสิงอิง และสมาชิกพรรคเว่ยคนอื่นๆ ร้องเสียงดัง

“ทุกอย่างตามฝ่าบาทตัดสินพระทัย”

จากนั้นเฉียนชิงซูและสมาชิกพรรคหวางคนอื่นๆ ทยอยแสดงออกว่าตามจักรพรรดินีตัดสินใจ ถอยมาป้องกันเมืองหลวง ตัดสินแพ้ชนะกับทัพอวิ๋นโจว

พวกเขาไม่ใช่ยอมทำตามแนวโน้มของสถานการณ์อย่างฝืนใจ แต่คิดจากใจจริงว่ามีความหวัง แม้เมื่อก่อนพรรคหวางเป็นศัตรูทางการเมืองกับเว่ยเยวียน ชั่วครู่นั้นที่เห็นเว่ยเยวียนปรากฏตัว ราวกับแสงอรุโณทัยส่องกระทบท้องฟ้ามืดสลัว

ตั้งแต่สงครามชายแดนเหนือครั้งแรกเริ่ม ถึงยุทธการด่านซานไห่ที่สะเทือนทั้งยุค ตลอดจนเมื่อเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วง กองทัพหนึ่งแสนนายสยบเมืองจิ้งซานแท่นบูชาหลักสำนักพ่อมด เทพสงครามต้าฟ่งก็ไม่เคยพ่ายแพ้

…ฮว๋ายชิ่งเม้มปาก พูดด้วยอารมณ์ซับซ้อนอยู่บ้าง

“รบกวนท่านทั้งหลายร่วมมือกับเว่ยกง ปกป้องเมืองหลวง

“เลิกประชุม!”

…

“ย่ะ!”

รถม้าหรูหราแล่นฉิวบนถนนควนเฉิงในเขตพระราชฐาน ล้อรถหมุนวน คนบังคับรถยังสะบัดแส้ไม่หยุด ไม่ใช่ว่าเขาร้อนใจ แต่ใต้เท้าสมุหราชเลขาธิการในตู้โดยสารเร่งเร้าไม่หยุด

ในใจคนรถเกิดลางสังหรณ์ไม่ดี สงสัยว่าหวางเจินเหวินสมุหราชเลขาธิการเฒ่าเหลือเวลาอีกไม่มาก สมุหราชเลขาธิการเฉียนรีบไปเจอหน้าเขาเป็นครั้งสุดท้าย

ไม่นาน รถม้าจอดนอกจวนอ๋อง เฉียนชิงซูไม่ให้โอกาสผู้ติดตามประคอง กระโจนลงจากรถม้าอย่างมั่นคง สาวเท้าก้าวเข้าจวนอ๋อง

ก้าวผ่านลานนอกและทางเดินคดเคี้ยว มาถึงนอกห้องนอนหวางเจินเหวิน พ่อบ้านจวนอ๋องติดตามตลอดทาง พูดว่า

เฉียนชิงซูไม่สนใจ มุ่งหน้ามาถึงนอกห้องนอน นี่ถึงเห็นพ่อบ้าน บอกใบ้ให้เขาไปเคาะประตู

พ่อบ้านทำตามด้วยสีหน้าวิตกกังวล พูดเสียงเบา

“นายท่าน สมุหราชเลขาธิการเฉียนมาแล้ว”

เขาไม่กล้าเรียกเสียงดังเกินไป กลัวรบกวนหวางเจินเหวินพักผ่อน

ผ่านไปไม่นาน สาวใช้น้อยนางหนึ่งเปิดประตูห้องนอน พูดเสียงเบา