ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 832

บทที่ 832 แม่พันธุ์ต้นโพธิ์

พระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก!

พระพุทธเจ้าออกโรงแล้ว

ทันทีที่พระอาทิตย์โผล่ขึ้นมาเช่นนี้ สัญญาณเตือนในจิตใจของสวี่ชีอันก็ตื่นตัวขึ้นในฉับพลัน หากลางสังหรณ์ในวิกฤตคือเสียงกริ่งเตือน เช่นนั้นเสียงกริ่งในตอนนี้ก็คงทั้งดังสนั่นทั้งแหลมคมพร้อมกับรสชาติของ ‘ความลนลานและหวาดกลัว’

เร่งเร้าให้เขารีบหนีเอาชีวิตรอดโดยพลัน

นี่เป็นครั้งที่ลางสังหรณ์ในวิกฤต ‘บ้าคลั่ง’ ที่สุดตั้งแต่สวี่ชีอันก้าวเข้าสู่ขั้นเหนือมนุษย์

ทุกเซลล์ในร่างกายของเขาส่งเสียงคำราม กระตุ้นให้เขาวิ่งหนีสุดชีวิต หากเขายังอยู่ที่นี่ก็มีเพียงหนทางแห่งความตายที่รอเขาอยู่

แต่สวี่ชีอันไม่วิ่ง แม้ว่าการพุ่งตัวขึ้นไปบนยอดเขาจะสั้นราวกับแมลงเม่าบินเข้ากองไฟก็ตาม

ระหว่างกระบวนการนี้ เขาตะโกนคำรามจนเสียงแหบแห้ง “หนีไป!”

ร่างธรรมพระมหาไวโรจนะ!

พลังระดับสุดยอด อันดับหนึ่งแห่งร่างธรรมทั้งเก้า

ไม่จำเป็นต้องให้สวี่ชีอันเตือน ในช่วงเวลาที่ร่างธรรมพระมหาไวโรจนะปรากฏขึ้น ผู้แข็งแกร่งระดับเหนือมนุษย์ทุกคนต่างก็รู้สึกถึงหายนะที่กำลังจะมาถึง

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางรีบเก็บหางโดยไม่ลังเล เดิมทีนางอยากจะลากอาซูหลัวท่านพี่ในนามกลับมาด้วย แต่ก็พบว่าเจียหลัวซู่และอาซูหลัวกำลังนั่งขัดสมาธิในเวลาเดียวกัน คนหนึ่งอัญเชิญร่างธรรมพระโพธิสัตว์มัญชุศรีออกมา คนหนึ่งมีวงล้อแสงอันเจิดจ้าปรากฏขึ้นที่หลังศีรษะ แสดงถึงสถานะพร้อมสังหาร เข้าสู่สถานะทำสมาธิ

คนในสำนักพุทธมีวิธีการ ‘หลบหลีก’ พลังอันน่าสะพรึงของร่างธรรมพระมหาไวโรจนะ…ในขณะที่ความคิดของสตรีผมสีเงินกำลังพร่างพราว นางก็กลายร่างเป็นเงาสีขาวและพุ่งไปยังที่ห่างไกล ไปทางซุนเสวียนจีและคนอื่นๆ

จ้าวโส่ว หลี่เมี่ยวเจินและนักบวชเต๋าจินเหลียน ทั้งสามรีบมุ่งไปหาซุนเสวียนจีอย่างรวดเร็ว

ในขณะที่หลี่เมี่ยวเจินกำลังหนีเอาชีวิตรอด นางก็ถือโอกาสโยนเจดีย์พุทธะไปทางอรัญตา

ซุนเสวียนจียกเท้าขึ้นไปเหยียบ จากนั้นค่ายกลส่งตัวก็แผ่กระจายออก ปกคลุมผู้แข็งแกร่งระดับเหนือมนุษย์ทุกคนไว้ด้านใน

มีเพียงเสินซูเท่านั้น หลังจากที่เห็นร่างธรรมพระมหาไวโรจนะ ไม่เพียงแต่ไม่วิ่งไม่หวาดกลัว แต่กลับจมสู่ความบ้าคลั่งราวกับได้รับการกระตุ้นบางอย่าง

สะดือของเขาแยกออกจากกันกลายเป็นช่องขนาดใหญ่ที่โชกเลือดและพร้อมจะกลืนกินทุกสิ่ง เขาหันกลับไปในฉับพลันและส่งเสียงคำรามดังสนั่นไปทางพระอาทิตย์ดวงใหญ่บนยอดเขา

“พระพุทธเจ้า!!”

ต่อมาชั่วครู่ แสงอันเจิดจ้าของร่างธรรมพระมหาไวโรจนะก็เข้าปกคลุมทุกคน ปกคลุมสวี่ชีอัน ปกคลุมเสินซู และปกคลุมพระโพธิสัตว์แห่งสำนักพุทธ

…

ระยะห่างจากอรัญตาสิบลี้ ค่ายกลวงกลมอันเจิดจ้าปรากฏขึ้นบนชั้นบรรยากาศอย่างไม่มีที่มาที่ไป จากนั้น ร่างสีดำจำนวนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นอยู่ใจกลางค่ายกล

ร่างสีดำเหล่านั้นล้มลงบนพื้นราวกับศพที่ไหม้เกรียม ไม่ว่าวิชาส่งตัวจะเดินทางเร็วเพียงใดก็ยังเร็วไม่เท่าแสงอยู่ดี

พวกเขายังคงถูกร่างธรรมพระมหาไวโรจนะสาดส่องในระยะเวลาอันสั้น

มีเพียงสตรีผมสีเงินเท่านั้นที่สามารถประคองสติได้และไม่สลบไสลไป

แต่ตอนนี้นางก็ไม่มีผมสีเงินอีกต่อไป ทั่วทั้งร่างของนางกลายเป็นสีดำไหม้ หางและหูเกลี้ยงเกลาไร้ขนอันฟูนุ่ม ผมสีเงินอันงดงามก็สูญหายไป ทั่วลำตัวมีเพียงรอยไหม้สีแดงที่ปะปนอยู่ในรอยดำ

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางแทบจะไม่สามารถประคองร่างของตนเองได้ ลำคอเรียวของนางอ่อนระทวยพร้อมกับแจกันกระเบื้องเคลือบที่ถูกคายออกมา

อาวุธเวทมนตร์บนร่างของนาง รวมทั้งถุงเก็บของล้วนถูกเผาจนสิ้น มีเพียงแจกันกระเบื้องเคลือบที่เก็บไว้ในท้องเท่านั้นที่ยังคงสภาพสมบูรณ์

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางดึงจุกไม้ก๊อกออก เอียงปากขวดเพื่อกรอกเม็ดยาฟื้นฟูความแข็งแกร่งเข้าไปในปาก

หลังจากที่นางนั่งขัดสมาธินานกว่าสิบวินาที ในที่สุดพลังของนางก็ถูกฟื้นฟูในขั้นต้น

ในเวลานี้ จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางถึงพอที่จะมีพลังในการสำรวจพันธมิตร เพื่อดูว่าใครที่ยังมีชีวิตอยู่และใครที่ตายไปแล้ว

ร่างสีดำเกรียมที่ถือดาบอยู่ในมือคือจ้าวโส่ว มงกุฎขงจื๊อบนศีรษะของเขาถูกเคลือบไปด้วยละอองขี้เถ้าสีดำ ราวกับเพิ่งได้รับการช่วยเหลือออกมาจากกองไฟ กลิ่นอายของจ้าวโส่วเสื่อมถอยลงอย่างมาก พลังชีวิตก็เหลือเพียงน้อยนิด

คนที่มีร่างสูงระดับทั่วไป มองเพียงแวบเดียวก็รู้ว่าเป็นซุนเสวียนจี แม้ว่าเสื้อผ้าสีขาวจะถูกเผาจนเกรียม แต่บุคลิกธรรมดาของศิษย์อันดับสองของท่านโหราจารย์ท่านนี้เหมือนไก่ในฝูงนกกระเรียนที่ไม่ได้โดดเด่นอะไรเช่นนั้น

ดังนั้นจึงสามารถมองออกได้อย่างรวดเร็ว

ส่วนจินเหลียนและหลานเหลียนแห่งนิกายปฐพีสามารถแยกแยะออกได้โดยง่าย เนื่องจากความแตกต่างทางกายภาพระหว่างชายและหญิง

จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเป็นผู้นำในการเดินไปที่เบื้องหน้าซุนเสวียนจี คลำหาบนร่างของเขา หยิบที่จัดเก็บอาวุธเวทมนตร์ที่แตกหักออกมาแล้วฉีกเบาๆ

อาวุธเวทมนตร์และยาอายุวัฒนะร่วงหล่นลงมาเป็นกองท่ามกลางเสียง ‘ซู่ๆ ซ่าๆ’

ขั้นแรกนางกินยารักษาหลายชนิดซึ่งให้ผลลัพธ์แตกต่างกัน จากนั้นก็เดินไปข้างหลี่เมี่ยวเจิน ใช้นิ้วเปิดริมฝีปากของนางออกและป้อนยาเม็ดหนึ่งให้กับนาง

จากนั้นไม่นาน หลี่เมี่ยวเจินก็ตื่นขึ้น นางส่งเสียงร้องคร่ำครวญเบาๆ ด้วยจิตเดิมอันทรงพลังของนาง นางจึงควบคุมสภาพกายเนื้อของตนเองได้อย่างรวดเร็ว ผิวหนังภายนอกส่วนใหญ่ถูกเผาไหม้ อวัยวะภายในได้รับความเสียหาย พลังอันแข็งแกร่งกำลังฆ่าพลังชีวิตอย่างต่อเนื่อง

“เจ้ามีเสื้อผ้าหรือไม่?” จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางถาม

เสื้อผ้าบนร่างของพวกนางถูกเผาจนกลายเป็นผ้าที่ขาดรุ่งริ่ง ซึ่งมันไม่สามารถปกปิดร่างกายได้ แน่นอนว่าด้วยสภาพราวกับซากศพที่ไหม้เกรียมของพวกนางในตอนนี้ จึงไม่หลงเหลืออารมณ์รักของหนุ่มสาวใดๆ อยู่

หลี่เมี่ยวเจินพยักหน้า นางคลำหาในอ้อมแขนครู่หนึ่ง จนพบกับชิ้นส่วนหนังสือปฐพี นางหยิบชุดกระโปรงออกมาสองชุด โยนชุดหนึ่งให้สุนัขจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง และสวมอีกชุดหนึ่งให้กับตัวเอง ไม่นานหลังจากนั้น ภายใต้การช่วยเหลือของพวกนางทั้งสอง ในที่สุดจ้าวโส่วและคนอื่นๆ ก็ฟื้นคืนสติ

นักบวชเต๋าจินเหลียนนั่งขัดสมาธิ ในขณะที่ย่อยพลังของยาก็กล่าวเสียงทุ้มว่า “รีบรักษาบาดแผลเสีย จะได้รีบกลับไปดูสถานการณ์”

จากนั้นเขาก็ถอนหายใจกล่าวว่า “เป็นเช่นนี้ตามที่คาดจริงๆ…”

แผนแรกที่พวกเขากำหนดคือรวบรวมพลังของทุกคนเพื่อสังหารเจียหลัวซู่ ในขณะเดียวกันก็ทดสอบบุคคลนั้นในอรัญตา

อันที่จริงพวกเขาไม่คิดว่าจะสังหารเจียหลัวซู่ได้อย่างราบรื่นด้วยซ้ำไป

แต่ในฉากสุดท้าย พระพุทธเจ้าก็ปรากฏตัวออกมาอย่างที่คาดไว้

หลี่เมี่ยวเจินหวนนึกถึงเหตุการณ์เมื่อครู่ก็รู้สึกหวาดกลัวครั้งแล้วครั้งเล่า

“นี่คือพลังที่แท้จริงของระดับสุดยอด…”

เพียงแค่ได้รับแสงสว่างจากพระมหาไวโรจนะเพียงครู่เดียวเท่านั้น นางก็เกือบจะตายไปอย่างไร้ร่องรอย หากไม่ใช่เพราะเคยมีการปรึกษาระหว่างกัน รู้จักวิธีจัดการกับการปรากฏของตัวของร่างธรรมพระมหาไวโรจนะ เกรงว่านางคงตายภายใต้แสงพุทธะอันเรืองรองเสียแล้ว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น ซุนเสวียนจีและคนอื่นๆ ก็รู้สึกหวาดผวาเช่นกัน

พวกเขารู้ว่าเมื่อใดที่พระพุทธเจ้าปรากฏตัวออกมาก็ย่อมเป็นการโจมตีที่รุนแรงแน่นอน

แต่การรู้ก็เป็นเรื่องหนึ่ง การได้เห็นระดับสุดยอดลงมือเองอย่างแท้จริงก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

วันนี้พวกเขาถึงตระหนักได้ถึงระยะห่างระหว่างระดับสุดยอดกับระดับเหนือมนุษย์ ที่เป็นเหมือนระยะห่างระหว่างมนุษย์กับมด

จ้าวโส่วได้รับบาดเจ็บสาหัสที่สุด เขาถูกวรยุทธ์สะท้อนกลับและได้รับบาดเจ็บจากร่างธรรมพระมหาไวโรจนะในเวลาไล่เลี่ยกัน ตอนนี้เขาไร้ซึ่งกำลังที่จะต่อสู้อีกต่อไป

แต่จ้าวโส่วก็ยังคงเข้าร่วมการสนทนาอย่างกระตือรือร้น “พวกเจ้าสังเกตเห็นหรือไม่ว่า เมื่อครู่พระโพธิสัตว์แห่งสำนักพุทธ รวมทั้งอาซูหลัวไม่ได้หนีแม้แต่น้อย แต่กลับนั่งสมาธิอยู่ที่เดิม”

หลี่เมี่ยวเจินและคนอื่นๆ ก็สังเกตเห็นปรากฏการณ์นี้เช่นกัน แต่ก็ไม่สามารถหาคำตอบได้