ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 849

บทที่ 849 เจินจู

……….

เหตุผลที่อาจื่อไม่แน่ใจว่าเป็นผู้ชายเผ่าพันธุ์มนุษย์หรือไม่เพราะในชีวิตนี้นางไม่เคยพบเจอเผ่าพันธุ์มนุษย์มาก่อน เคยแต่ได้ยินผู้อาวุโสในเผ่าบรรยายรูปร่างหน้าตาเผ่าพันธุ์มนุษย์ให้ฟังจากปากต่อปากเท่านั้น

ลูกหลานเทพมารมักอาศัยอยู่แถบโพ้นทะเลและไม่เคยติดต่อกับจิ่วโจว แม้จะมีบ้างบางครั้งที่เผ่าพันธุ์มนุษย์เงือกขึ้นฝั่งมาสอบถามเหตุการณ์และทำความเข้าใจกับประวัติศาสตร์ของจิ่วโจว

จึงมักมีตำนานเกี่ยวกับมนุษย์เงือกแถวชายฝั่งแต่ก็ไม่แพร่หลายนัก

ยิ่งใกล้บ้าน ลูกหลานเทพมารก็ยิ่งทรงพลังมากขึ้น ถึงพวกมันจะแปลงร่างเป็นมนุษย์ แต่พวกมันยังคงลักษณะร่างกายรูปร่างหน้าตาดั้งเดิมบางอย่างไว้ เว้นแต่พวกมันจะปกปิดด้วยภาพลวงตา ซึ่งก็ยากที่จะควบคุม

อย่างเช่น เมื่อราชินีแปลงร่างเป็นมนุษย์ สีตาและสีผมของนางกลับไม่เปลี่ยนแปลงและในร่างกายของนางยังมีบางส่วนเป็นเกล็ด

อาจื่อไม่เห็นว่าชายผู้นั้นมีลักษณะอะไรแปลกไป ดังนั้นนางจึงเดาอย่างกล้าหาญว่าเขาเป็นผู้ชายเผ่าพันธุ์มนุษย์

‘ใช่แล้วและยังมีจิ้งจอกเก้าหางอยู่ด้วย’…อาจื่อพูดเสริมว่า

“ผู้หญิงอีกคนเป็นลูกหลานเทพมาร นาง…”

อาจื่อบรรยายลักษณะของจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางอย่างละเอียด เน้นยกย่องความงามไร้ผู้เปรียบและเสน่ห์อันเร้าใจของอีกฝ่าย แต่ไม่ได้ใส่ใจเรื่องความแข็งแกร่ง

เพราะนางไม่เห็นจิ้งจอกเก้าหางลงมือ

ราชินีเงือกขมวดคิ้วงดงามของนาง จากนั้นแสดงท่าทางประหลาดใจและรำพึงเบาๆ

“ข้ารู้แล้ว เป็นนางนั่นเอง”

นางมองอาจื่อ รอยยิ้มของนางอ่อนโยนและนุ่มนวลราวกับสายน้ำไหลริน นางพูดเสียงแผ่วเบา

“เจ้าผิดแล้ว ควรเป็นมังกรชั่วร้ายยอมจำนนต่อจิ้งจอกเก้าหาง ไม่ใช่ผู้ชายเผ่าพันธุ์มนุษย์”

อาจื่อประหลาดใจและคิดว่ามีบางอย่างผิดปกติ เห็นได้ชัดว่าผู้ชายเผ่าพันธุ์มนุษย์แข็งแกร่งมาก นางเห็นด้วยตาตัวเองว่ามังกรชั่วร้ายเคารพนบนอบเขา แล้วใครคือจิ้งจอกเก้าหางล่ะ?

หัวหน้าองครักษ์ที่อยู่ข้างๆ ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดอย่างไม่แน่ใจ

ราชินีเงือกพยักหน้าเล็กน้อย

“ทางชายแดนตอนใต้ของแผ่นดินใหญ่จิ่วโจว มีดินแดนหนึ่งชื่อว่าอาณาจักรหมื่นปีศาจ เจ้าอาณาจักรเป็นจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง นางเป็นลูกหลานสุนัขจิ้งจอกชิงชิวเทพมารสมัยโบราณ เมื่อสามร้อยปีที่แล้ว จิ้งจอกเก้าหางเคยมาที่เกาะมนุษย์เงือก ขณะนั้น อาจื่อยังไม่เกิดด้วยซ้ำ”

“จิ้งจอกสวรรค์เก้าหางทรงพลังมาก เป็นผู้แข็งแกร่งชั้นแนวหน้าในแผ่นดินใหญ่จิ่วโจวและแถบโพ้นทะเล”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ นางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“ไม่นานมานี้ ข้าสัมผัสกลิ่นอายของนางได้ พูดตามหลักการแล้ว นางไม่มีเหตุผลอะไรให้ต้องไปทะเล หรือเป็นไปได้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับแผ่นดินใหญ่จิ่วโจว…”

ไม่กี่เดือนที่ผ่านมา นางสัมผัสกลิ่นอายของเจ้าอาณาจักรได้บนเกาะมนุษย์เงือก อีกฝ่ายเพิ่งผ่านไปแท้ๆ แต่กลิ่นอายของนางกลับหายวับไปแล้ว นางไม่ได้หยุดอยู่ที่เกาะมนุษย์เงือก

สิ่งที่ราชินีพูดนั้นสมเหตุสมผล อาจื่อพลันตระหนักว่านางพลาดไปแล้ว กลายเป็นว่าแท้จริงแล้วคนสำคัญก็คือจิ้งจอก ไม่สิ จิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง

นางเป็นผู้กำราบมังกรชั่วร้าย

หัวหน้าองครักษ์ยิ้ม

“ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม การที่นางกำราบมังกรชั่วร้ายให้ก็เป็นเมตตาอันใหญ่หลวงต่อพวกเรา เผ่าพันธุ์มนุษย์เงือกแล้ว”

แก้ไขปัญหาเฉพาะหน้าให้เผ่าพันธุ์มนุษย์เงือก

อาจื่อใช้ประโยชน์จากสถานการณ์นี้จึงรีบพูดว่า

“ข้าเจอนางอยู่ข้างนอก นางมาขอพบท่าน”

ราชินีเงือกไม่ได้ตกลงทันที หลังจากครุ่นคิดอยู่นาน นางก็พยักหน้าช้าๆ

“พวกนางอยู่ที่ไหน? ข้าจะพาคนในเผ่าออกไปทักทายพวกนางเป็นการส่วนตัว”

นางคิดทำข้อตกลงกับจิ้งจอกสวรรค์เก้าหาง ถึงแม้จิ้งจอกจะมีเสน่ห์และดื้อรั้น แต่ท่าทีที่นางมีต่อมนุษย์เงือกกลับอ่อนโยน อย่างน้อยพวกนางก็มิใช่ศัตรู

ยิ่งไปกว่านั้น ด้วยระดับตบะของอีกฝ่าย การจะใช้กำลังบุกเข้าไปในเกาะมนุษย์เงือกย่อมเป็นเรื่องง่าย แต่อาจื่อไม่จำเป็นต้องแจ้งเรื่องนี้ให้รู้

ขณะที่พูดนางก็ลุกขึ้นจากเตียงหินโมราและถลาลงไปในน้ำเบาๆ ดูเหมือนน้ำจะกลับฟื้นคืนชีวิตและพวยพุ่งขึ้นราวน้ำพุ เข้ารองรับร่างบอบบางของราชินีเงือกไว้

‘คลื่น’ พานางออกจากวัง โดยมีหัวหน้าองครักษ์กับอาจื่อตามหลังราชินีมาติดๆ

ทั้งสามคนออกจากวัง ในเวลานี้ เผ่าพันธุ์มนุษย์เงือกรวมตัวกันอยู่นอกวังค่อนข้างหนาแน่น บ้างก็ยืนอยู่ในน้ำบ้างก็นั่งที่โต๊ะ พูดคุยกันเสียงดัง

ข่าวที่อาจื่อนำมาทำให้เกิดการถกเถียงมากมาย แต่ไม่มีใครกล้าไปตรวจสอบ

ในเวลานี้ประตูพระราชวังเปิดออก ราชินียืนอยู่บนน้ำพุ โน้มตัวเข้าหาคนในเผ่า

เผ่าพันธุ์มนุษย์เงือกหยุดพูดคุยกันทันที พวกเขาตระหนักว่าราชินีจะให้คำตอบที่ถูกต้องแก่พวกเขา

“พี่น้องร่วมเผ่า!”

ราชินีเงือกมองไปรอบๆ ด้วยดวงตาสีทองของนาง เสียงของนางช่างนุ่มนวลอ่อนหวานเสียจริง

“มังกรชั่วร้ายถูกสหายจากแดนไกลกำราบแล้ว วิกฤตของพวกเราสิ้นสุดลงแล้ว”

มนุษย์เงือกมองหน้ากัน หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง ก็ส่งเสียงโห่ร้องให้กำลังใจดังก้องถ้ำและดังก้องอยู่เป็นเวลานาน

อาจื่อไม่ได้โกหก

ผู้แข็งแกร่งที่กำราบมังกรชั่วร้ายคือใครกัน?

…

“ท่านราชครู การแผดเผาร่างกายด้วยไฟแห่งกรรมไม่ใช่การละเล่นของเด็กๆ ผิดพลาดเพียงครั้งอาจนำไปสู่ผลลัพธ์ที่ไม่อาจแก้ไข”

ฉู่หยวนเจิ่นขมวดคิ้ววิตกกังวลแล้วพูดว่า

“นอกจากนี้ เมื่อบุคคลหนึ่งได้ปลูกฝังพลังภายในของลัทธิเต๋าจนถึงระดับเหนือมนุษย์แล้ว เมื่อนั้นก็จำต้องทนทุกข์ทรมานจากการถูกไฟแห่งกรรมแผดเผา ข้าควรทำเช่นไร…”

พูดจบ เขาก็เห็นไม้ปัดฝุ่นในมือลั่วอวี้เหิงกระทบตัวเขาเบาๆ สัญชาตญาณของฉู่หยวนเจิ่นบอกให้หนี แต่เขายังควบคุมตัวเองได้

ไม้ปัดฝุ่นปัดโดนแขนเขาไม่แรงนัก แต่สิ่งที่ตามมาคือความสุข ความเศร้า ความโกรธ ความกลัว ความรัก ความชั่วร้ายและความปรารถนา…อารมณ์เหล่านี้รุนแรงมากเหมือนน้ำท่วมทลายเขื่อน ท่วมทับเหตุผลของฉู่หยวนเจิ่นทันที

บางครั้งก็โกรธจนอยากทำลายโลกทั้งใบ โลกมนุษย์ที่แสนขุ่นมัว บางครั้งก็เศร้า คิดว่าตัวเองเป็นคนขี้แพ้ มีชีวิตอยู่ต่อไปก็ไร้ความหมาย บางครั้งก็มีความสุข จนอยากลุกขึ้นมาร้องเพลงและเต้นรำ…

ในเวลานี้ เสียงดึงดูดใจของลั่วอวี้เหิงก็แจ่มชัด เยือกเย็นดังน้ำแข็งกระทบกันพลันก้องอยู่ในหู

“กอดหยวนกลับหนึ่ง หมั่นใช้วิธีลับขัดเกลาจิตวิญญาณเลี้ยงจิตไว้เพื่อควบคุมอารมณ์ทั้งเจ็ด”

คำพูดของนางมีพลังบางอย่างที่ช่วยบรรเทาวิญญาณอันวุ่นวายของฉู่หยวนเจิ่นได้อย่างมีประสิทธิภาพ เขาคว้าด้ายแห่งความชัดเจนนี้เพื่อรักษาจิตเดิมของเขาให้มั่นคง จากนั้นก็เริ่มใช้พลังภายใน ‘เลี้ยงจิต’ ซึ่งก็คือการพยายามเปลี่ยนอารมณ์ทั้งเจ็ดให้เป็นกระบี่

สิ่งที่เรียกว่าการเลี้ยงจิตคือการสะสมและบีบอารมณ์ลงไปในกระบี่ วันแล้ววันเล่า จากเล็กๆ น้อยๆ ก็เพิ่มมากขึ้นและในที่สุดก็ระเบิดออกมาพร้อมกัน

โดยแก่นแท้แล้ว จำต้องใช้อารมณ์และความตั้งใจอันแข็งกล้า

ไฟแห่งกรรมที่เผาผลาญกายอยู่ก็เป็นเช่นเดียวกัน

ลั่วอวี้เหิงกวาดตาไปทั่วใบหน้าฉู่หยวนเจิ่นและมองไปที่กระบี่ยาวด้านหลังเขา กระบี่อยู่ในฝัก แต่แสดงความคมออกมาแล้ว

หลังถอดออกจากฝัก พลังของมันจะเป็นเช่นไร?

นางพยักหน้าด้วยความพึงพอใจและใช้ไม้ปัดฝุ่นปัดไหล่ฉู่หยวนเจิ่นอีกครั้ง เพื่อดึงอารมณ์ที่ฝังอยู่ในร่างกายเขากลับคืนมา

ในระดับเซียนครองพิภพ ไฟแห่งกรรมมิใช่ภัยคุกคามอีกต่อไปและยังสามารถจัดการเพื่อใช้ต่อสู้กับศัตรูได้อีกด้วย

หลังจากนำไฟแห่งกรรมกลับมา อาการของฉู่หยวนเจิ่นก็ดีขึ้นทันที เขาลืมตาขึ้น รู้สึกทั้งมีความสุขและหวาดกลัวไปพร้อมกัน เขาจ้องมองใบหน้าไร้ที่ติของท่านราชครูลั่วอวี้เหิง แล้วถอนหายใจ

“ปรากฏว่านี่คือไฟแห่งกรรมเผาผลาญร่างกาย ปรากฏว่าท่านราชครูต้องอดทนกับความเจ็บปวดเช่นนี้”

แน่นอนว่าทุกคนที่สามารถบรรลุความสำเร็จในขั้นแรกได้คือบุคคลผู้มีความอุตสาหะ มีความสามารถยอดเยี่ยมและมีโอกาสอันยิ่งใหญ่

หากไม่มีอะไรอื่น หากไฟแห่งกรรมของลัทธิเต๋าเผาผลาญร่างกายทว่าจิตตานุภาพไม่แข็งแกร่งพอ ผู้คนจะถูกลดสถานะลงกลายเป็นทาสของอารมณ์ทั้งเจ็ดเป็นเวลานาน จนจิตอาจสลายแล้วตายจากไป

แต่ลั่วอวี้เหิงอดทนกับมันมายี่สิบปี

“ท่านราชครู ข้าจะรวบรวมอารมณ์ทั้งเจ็ดด้วยตัวเองเช่นไร?” ฉู่หยวนเจิ่นขอคำแนะนำอย่างอ่อนน้อมถ่อมตัว

เขาไม่ได้ปลูกฝังพลังภายในลัทธิเต๋า แม้ว่าวิธีการของลั่วอวี้เหิงจะถูกต้อง แต่ก็ไม่มีความหมายหากไม่สามารถผลิต ‘พลังงาน’ ได้ด้วยตัวเอง

ลั่วอวี้เหิงพูดเบาๆ

“สำรวจดูด้วยตัวเอง!”

…

ฉู่หยวนเจิ่นอ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออกสักคำ

นิสัยของท่านราชครูนั้นไม่น่าคบจริงๆ