ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 875

บทที่ 875 ปากอีกา

……….

เทพบุตรพลันสีหน้าเข้ม ก่อนใช้พู่กันจรดเขียนข้อความ

หมายเลขเจ็ด ‘เกิดเรื่องอะไรขึ้น พวกเจ้าไม่ได้ออกจากแดนประจิมแล้วหรือ’

ฝีแปรงพู่กันของเขาโบกสะบัด ความเร็วเทียบเท่ากับปีศาจ

แต่ทางด้านนั้นกลับไม่มีคนตอบกลับเป็นเวลานาน เวลาผ่านไปครึ่งถ้วยชา ในที่สุดก็มีคนตอบกลับมา ทว่าไม่ใช่หลี่เมี่ยวเจิน แต่เป็นฉู่หยวนเจิ่น

หมายเลขสี่ ‘พระ พระพุทธเจ้ามาแล้ว…’

…หลี่หลิงซู่หนาวสะท้านไปทั้งร่าง ราวกับมีงูน้ำแข็งเลื้อยอยู่บนแผ่นหลัง จากกระดูกสันหลังวิ่งตรงขึ้นกระหม่อม หนังศีรษะชาหนึบในพริบตา

หมายเลขเจ็ด ‘เกิดอะไรขึ้น’

หมายเลขเจ็ด ‘เมื่อครู่ไม่ได้บอกว่าพระพุทธเจ้าสูญเสียโชคชะตา มิอาจขยายอำนาจได้อีกแล้วไม่ใช่หรือ’

หมายเลขเจ็ด ‘พวกเจ้าพูดสิ…’

เขาส่งสามข้อความติดต่อกัน แต่กลับปลิวหายไปกับสายลม ไร้การตอบสนอง

หลี่หลิงซู่ดีดตัว ‘เด้ง’ ขึ้นจากเก้าอี้ ในมือถือเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีไว้แน่น ก่อนหันมามองเหล่าจีทั้งสี่ แล้วเอ่ยด้วยเสียงเจือความเฉียบขาดอยู่บ้างว่า

“พระพุทธเจ้ามาแล้ว”

จีทั้งสี่มองมาทันที ใบหน้างดงามเปลี่ยนไปเล็กน้อย เย่จีถามต่อว่า

“หมายความว่าอย่างไร พระพุทธเจ้ามาแล้ว”

สาวน้อยหลิงจีมองซ้ายมองขวาด้วยความหวาดกลัว แล้วเขยิบไปใกล้ๆ โยวจีอย่างเงียบๆ

เดิมหลี่หลิงซู่คิดจะเอาหนังสือปฐพีให้พวกนางอ่าน แต่เมื่อคิดได้ว่าเนื้อความในหนังสืออันตรธานไปแล้ว จึงอธิบายอย่างรวดเร็วว่า

“สหายของข้าส่งจดหมายถึงข้า ให้ข้ารีบเชิญไต้ซือเสินซูไปเหลยโจวเพื่อให้การช่วยเหลือ”

“เหตุใดจึงเป็นเหลยโจวเล่า”

เย่จีถามพลางลุกขึ้นเดินไปด้านนอก

‘ข้าจะรู้รึ’…หลี่หลิงซู่ส่ายหัว และเดินตามรอยเท้าของเย่จีออกจากวิหารใหญ่พร้อมกับจีทั้งสาม หลังจากเดินขึ้นเดินลงในวัดหนานหวาซึ่งเต็มไปด้วยศาลาอยู่หลายรอบ ก็มาถึงด้านนอกของหอคอยที่ปิดผนึก

ประตูหอคอยปิดอย่างแน่นหนา แสงเล็กๆ ลอดผ่านรอยแตกของประตู

โยวจีก้าวไปข้างหน้าอย่างสง่างามราวกับสตรีผู้สูงศักดิ์แล้วยกมือขึ้น แขนเสื้อผ้าไหมนุ่มลื่นเลื่อนลงมา ข้อมือขาวราวหิมะยกขึ้นเคาะประตูหอคอย ก่อนกระซิบว่า

“ไต้ซือเสินซู การบำเพ็ญเพียรของท่านสำเร็จหรือยังเจ้าคะ”

ตอนที่เย่จีมาถึงนั้นตรงกับที่เสินซูบำเพ็ญพอดี ด้านหลี่หลิงซู่ก็ได้ผลลัพธ์ของการสำรวจแดนประจิมจากกลุ่มสนทนาในหนังสือปฐพี เมื่อรู้ว่าหลี่เมี่ยวเจินและคนอื่นๆ อยู่ในสถานการณ์ปลอดภัย จึงไม่รบกวนเสินซูอีก

กระทั่งคิดจะได้พบและผูกสัมพันธ์กับคนงามเผ่าจิ้งจอกซึ่งมีรูปลักษณ์แตกต่างกันไปด้วย

แน่นอน หลังจากรู้ว่าสตรีเผ่าจิ้งจอกเหล่านี้เป็นอนุของสวี่ชีอันแล้ว เทพบุตรก็ไม่อยากสนใจพวกนางอีก

“มีเรื่องอะไร!”

เสียงทุ้มลึกของเสินซูดังมาจากในหอคอย

โยวจีบอกเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เสินซูฟังด้วยถ้อยคำกระชับ

ประตูหอคอยเปิดออกเอง แสงเทียนเล็ดลอดออกมาราวกับสายน้ำ เสินซูผู้มีร่างสูงใหญ่เดินออกมาช้าๆ

รูปร่างหน้าตาของเขาเปลี่ยนไปอย่างมาก ร่างสูงเจ็ดฉื่อ ไม่ต่างจากบุรุษที่โตเต็มวัย เครื่องหน้าหล่อเหลา ผิวขาวหมดจด เป็นภิกษุหนุ่มผู้มีผิวพรรณดียิ่ง

นี่นับเป็นการปรากฏตัวครั้งแรกของเขา พูดให้ถูกก็คือ นี่เป็นการปรากฏตัวครั้งแรกของเสินซู มิใช่ราชันอสูร

รูปลักษณ์ภายนอกของเผ่าพันธุ์อสูรนั้นชัดแจ้งเกินไป หากเสินซูแสดงรูปลักษณ์เป็นราชันอสูร จิ้งจอกเก้าหางไม่มีทางไม่รู้เช่นกันว่าตนเป็นราชันอสูร

เสินซูยิ่งไม่มีทางที่จะปิดบังเหล่าภิกษุเมื่อครั้งบำเพ็ญอยู่อรัญตาได้เลย

“ข้ารู้แล้ว”

เสินซูพยักหน้าเล็กน้อย ครู่ต่อมา ร่างของเขาก็อันตรธานไปต่อหน้าทุกคน

…

ห้องทรงพระอักษร

ฮว๋ายชิ่งลุกขึ้นพรวดขณะที่ถือเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีไว้ในมือ พลางจ้องมองตรงไปนอกตำหนัก ด้วยดวงตาใสกระจ่างราวสระน้ำ

เว่ยเยวียน จ้าวโส่ว และหวางเจินเหวิน ผู้กุมอำนาจทั้งสามคนไม่ได้จากไปไหน ยังคงอยู่ในห้องทรงพระอักษรตลอด

เมื่อเห็นฮว๋ายชิ่งมีปฏิกิริยารุนแรงขนาดนี้ ทั้งสามจึงทอดสายตาไปยังจักรพรรดินีผู้สูงสง่าอย่างพร้อมเพรียง

“หนังสือปฐพีส่งข้อความมาว่า พระพุทธเจ้ามาแล้ว”

ฮว๋ายชิ่งสูดหายใจลึกแล้วเอ่ยว่า

“ยามนี้พวกเขาอยู่ที่เหลยโจว…”

เว่ยเยวียน จ้าวโส่ว และหวางเจินเหวินลุกขึ้นจากที่นั่งด้วยความตกใจ บ้างสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย บ้างก็สีหน้าเคร่งขรึม

จ้าวโส่วใคร่ครวญแล้วเอ่ยว่า

“พระพุทธเจ้ารับแดนประจิมทั้งหมดแล้วรึ พระองค์เอาโชคชะตามาจากไหน”

หวางเจินเหวินแค่นเสียงเย็นว่า

“หากไม่มีไพ่ไม้ตายที่ช่วยให้พระองค์สำเร็จก้าวสุดท้ายได้ ก็ต้องมีเพื่อนเก่าบางคนมอบให้”

สำนักพ่อมด…คนทั้งสี่ที่นั่งอยู่นี้ล้วนฉลาดเป็นกรด ปัญหาพวกนี้ทำอะไรพวกเขาไม่ได้หรอก

“ช่างเสี่ยงเหลือเกิน” เว่ยเยวียนทอดถอนใจ

เขาเอ่ยปลอบใจ

“มีเสินซูอยู่ น่าจะต้านทานพระพุทธเจ้าไหว”

จ้าวโส่วเหลือบมองเขา สีหน้าเต็มไปด้วยความไม่เห็นด้วย แต่ไม่ได้โต้แย้ง

ฮว๋ายชิ่งนั่งลงบนเก้าอี้ตัวใหญ่ที่ทำด้วยไม้จันทน์แดงอีกครั้ง นิ้วเรียวยาวดุจแท่งหยกเขียนบนเศษชิ้นส่วนหนังสือปฐพีด้วยความรวดเร็ว

…

อีเอ๋อร์ปู้เหาะขึ้นสูงด้วยแสงสีดำ ผืนดินอันกว้างใหญ่แฉลบผ่านไปใต้ร่างของเขา

ทันทีที่เขามาถึงชายแดนอวี่โจว ก็พลันเห็นไฟสีดำสองดวงกะพริบอยู่ตรงหน้า แล้วทั้งสองฝ่ายก็ได้พบกัน

“พ่อมดผู้ยิ่งใหญ่รึ”

อีเอ๋อร์ปู้ทั้งตกใจ ดีใจ และฉงน

“ท่านมาที่ราบลุ่มภาคกลางได้อย่างไร”

ผู้นำก็คือซ่าหลุนอากู่ ซึ่งสวมเสื้อคลุมยาวของพ่อมด ผมสีขาวถักเป็นเปียเล็กๆ และมีหนวดเคราขาวปกคลุมอยู่ครึ่งใบหน้า

อูต๋าเป๋าถ่าเป็นผู้ติดตาม

ซ่าหลุนอากู่ไม่ตอบ แล้วเอ่ยถามว่า

“เอาของให้พระพุทธเจ้าหรือยัง”

อีเอ๋อร์ปู้พยักหน้า จากนั้นจึงเอ่ยอย่างทอดถอนใจว่า

“เกรงว่าต่อไปเหยียนกั๋วจะต้องเผชิญภัยธรรมชาติครั้งแล้วครั้งเล่า”

เช่นเดียวกับตอนแรกเริ่มที่ต้าฟ่งสูญเสียชะตาบ้านเมืองไปครึ่งหนึ่ง

อูต๋าเป๋าถ่าเอ่ยเรียบๆ ว่า

“ไม่สำคัญอีกต่อไปแล้ว”

ก็จริง รอจนเทพพ่อมดหลุดพ้นจากผนึก ก็จะมากลืนกลายกับตะวันออกเฉียงเหนือเช่นเดียวกับพระพุทธเจ้า และแย่งชิงโชคชะตาของจิ่วโจว เหยียนกั๋วก็จะสิ้นสุดลงในไม่ช้า…อีเอ๋อร์ปู้เอ่ยเสียงเรียบว่า