ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 893

บทที่ 893 ไดอารี่ครั้งสุดท้าย

……….

ทันทีที่ถามออกไปเช่นนี้ สวี่ชีอันก็นึกได้ถึงกฎ ‘ผู้สอดส่องความลับสวรรค์จักถูกความลับสวรรค์ผูกมัดไว้’ จึงหุบปากเงียบทันที

“แม่ย่า ท่านเห็นอะไร?”

ลี่น่าถามตามสัญชาตญาณ แต่ก็นึกถึงกฎของเผ่าเทียนกู่ได้ทันที ‘ดูได้แต่ไม่พูด!’

ศาสดาพยากรณ์แห่งเผ่าเทียนกู่ ปฏิบัติตามกฎนี้มาโดยตลอด

ถึงอย่างไรลี่น่าก็ย่อมรู้ผลที่เกิดขึ้นจากการเปิดเผยความลับสวรรค์อยู่ดี…

เมื่อทั้งเผ่าไปทานอาหารเย็นที่บ้านศาสดาพยากรณ์ ทุกคนเพ่งความสนใจไปที่แม่ย่าแห่งเทียนกู่ เพ่งความสนใจไปที่ใบหน้าของนางและเริ่มตีความกันเอง

‘แม่ย่าแห่งเทียนกู่มองไปทางทิศใต้ อนาคตที่นางคาดการณ์นั้นย่อมเกี่ยวข้องกับชายแดนตอนใต้และเทพกู่’…

‘สีหน้าเคร่งขรึมของนางมีแต่ความสับสนวุ่นวาย แสดงให้เห็นว่านางไม่ได้ตีความถึงอนาคตอันใกล้นี้’…

‘ดูๆ ไป หน้าตาของแม่ย่าแห่งเทียนกู่ไม่นับว่าย่ำแย่ อย่างน้อยก็มิได้เลวร้ายนัก เอ๊ ถ้ามองดูดีๆ ใบหน้าของนางก็สะสวย นางย่อมต้องเป็นสาวงามระดับแนวหน้าแน่ๆ’…

ในขณะที่ทุกคนครุ่นคิดตีความกันไปต่างๆ นานา แม่ย่าแห่งเทียนกู่ก็ค่อยๆ หมุนตัวกลับมา นางยืนอิงไม้เท้าพลางพูดจาสุ้มเสียงใจดีมีเมตตา

“ข้าเพิ่งเห็นอนาคตที่น่ากังขา ข้าไม่อาจลงรายละเอียดได้ ในตอนนี้ข้าบอกไม่ได้ว่าจะดีหรือร้าย แต่อย่ากังวลเลย มันจะไม่ใช่ภัยพิบัติฉับพลันน่าหวาดกลัว”

เมื่อได้ยินเรื่องนี้ ผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์ที่อยู่ในห้องโถงต่างพากันพยักหน้า นี่ก็เกือบเหมือนที่พวกเขาคาดการณ์ไว้

ผลลัพธ์สองประการจากการประชุมครั้งนี้คือ…การเลื่อนขั้นเป็นเทพยุทธ์อาจต้องใช้โชคชะตาและดาบสลักรู้วิธีเลื่อนขั้นเป็นเทพยุทธ์!

เป้าหมายต่อไปชัดเจนมาก เมื่อจ้าวโส่วได้เลื่อนเป็นขั้นสอง เขาย่อมปลดผนึกดาบสลักได้

ฮว๋ายชิ่งสรุปว่า

“ไม่สามารถชะลอการอพยพไปทางเหนือของเผ่าพันธุ์กู่ได้ หลังจากที่ผู้นำหลายคนกลับมาจากชายแดนตอนใต้แล้ว พวกเขาจะรวบรวมคนร่วมเผ่าของตนเดินทางขึ้นเหนือทันที ไม่ค่อยแน่ใจว่าเมืองยงโจวจะรองรับเผ่าพันธุ์กู่ทั้งเจ็ดชนเผ่าได้ ดังนั้นพวกท่านต้องขยับขยายกันเอง หลังสิ้นฤดูเก็บเกี่ยวช่วงใบไม้ร่วงแล้ว ก็จะถึงฤดูหนาว ราชสำนักจะจัดเตรียมวัสดุต่างๆ ทั้งอาหาร เมล็ดพืช หญ้า เสื้อผ้าบุฝ้าย และอื่นๆ ให้”

หลงถูกำลังอยากรวบรวมอาหารและหาที่พำนักอยู่แล้วจึงพึงพอใจมาก

นางมองไปทางผู้แข็งแกร่งเหนือมนุษย์คนอื่นๆ แล้วพูดน้ำเสียงหนักแน่น

“ทุกคนต้องฝึกฝนบำเพ็ญเพื่อเตรียมรับมือกับมหาเคราะห์”

หลังการประชุม ลี่น่าพาหลงถูบิดาของนางไปพบโม่ซางพี่ชายของนาง ตอนนี้โม่ซางเป็นนายกองคนหนึ่งในกองทัพต้องห้าม มีหน้าที่รับผิดชอบดูแลความปลอดภัยประตูพระราชวังทางทิศใต้

เช่นเดียวกับเหมียวโหย่วฟาง พวกเขาล้วนเป็นคนสนิทของจักรพรรดินี

เมื่อเข้าใกล้ประตูทิศใต้ หลงถูก็เห็นลูกชายที่พลัดพรากกันกว่าครึ่งปี สวมใส่ชุดเกราะลาดตระเวนไปมาอยู่บนกำแพงเมือง

“โม่ซาง!”

หลงถูตะโกนเรียกลูกชายเสียงดังลั่น

เสียงดังปานประหนึ่งฟ้าร้อง

ทหารรักษาวังที่อยู่บนกำแพงเมืองต่างตกใจ พวกเขาจับด้ามดาบโดยไม่รู้ตัว หันมองไปซ้ายทีขวาทีเพื่อค้นหาที่มาของเสียง

โม่ซางกระโดดลงจากกำแพงเมืองแล้ววิ่งไปอย่างกล้าหาญ ก่อนตัวจะไปถึง เสียงก็ดังล่วงหน้ามาก่อนแล้ว

“ท่านพ่อ ที่นี่คือพระราชวัง จะตะโกนไม่ได้ จะตะโกนไม่ได้…”

ลี่น่าพยักหน้าอย่างรุนแรง

“ท่านพ่อ พี่ชายคิดว่าท่านทำตัวน่าขายหน้า”

หลงถูเบิกตากว้าง เขาใช้มือขนาดใหญ่เท่าพัดธูปฤๅษีตบโม่ซางลงกับพื้น ทำให้อิฐเขียวแตกเป็นเสี่ยงๆ

“อย่าทะเลาะกัน อย่าทะเลาะกัน…” โม่ซางร้องขอความเมตตาซ้ำแล้วซ้ำเล่าพลางพูดจาน้ำเสียงหงุดหงิด

“ท่านพ่อ ตอนนี้ข้าเป็นนายกองทหารรักษาวังแล้ว มีผู้ใต้บังคับบัญชามากมายเฝ้าดูอยู่ ช่วยรักษาหน้าข้าด้วย”

“ทำไมต้องรักษาหน้า!” หลงถูจ้องมองพลางพูดจากระแทกเสียง

“ข้าจะทุบตีเจ้าเหมือนที่เคยทำมาต่อหน้าเผ่าของเจ้าเอง มีปัญหาอะไรหรือไม่?”

“ไม่มีปัญหา ไม่มีปัญหา…” โม่ซางยินยอมตามอย่างที่เคยทำมาและบ่นอยู่ในใจ ‘ท่านพ่อนิสัยหยาบคายจริงๆ’

หลงถูเหลือบมองไกลออกไปเห็นเหล่าทหารรักษาวังให้ความสนใจกับการเคลื่อนไหวเป็นกันเองครั้งนี้ บ้างก็ยิ้มบ้างก็ชี้ชม เขาหน้าเจื่อนลงเล็กน้อยและถามว่า

“นายกองใหญ่แค่ไหน?”

จู่ๆ โม่ซางก็ฮึกเหิมมีพลังกล้าแสดงออก

“นายกองใหญ่เป็นอันดับหก สั่งการทหารหนึ่งร้อยยี่สิบนาย เป็นกรรมพันธุ์ด้วย ท่านพ่อรู้หรือไม่ว่ากรรมพันธุ์คืออะไร หมายความว่า ถ้าข้าตายท่านจะได้มรดก…โอ้ ไม่ ไม่ใช่ ถ้าข้าตาย ใช่แล้ว ลูกข้าจะได้มรดก”

“ถ้าตอนนี้ข้าออกไปข้างนอก คนธรรมดาๆ ถ้าเห็นข้าจะต้องเรียกข้าว่า ‘จวิน’ หรือ ‘ใต้เท้า’ ”

“เมื่อเห็นข้าเจ้าหน้าที่อาวุโสในราชสำนักจะต้องให้ความเคารพ ข้าเป็นคนทำให้ต้าฟ่งหลั่งเลือด ข้าเป็นสายตรงของฝ่าบาท ไม่มีใครกล้าทำให้ข้าขุ่นเคือง”

เขายืดอกและเงยหน้าขึ้น มีแต่ความภาคภูมิใจเต็มใบหน้า

ท่าทางการแสดงออกราวกับลูกชายที่อวดศักยภาพให้พ่อเห็นโดยหวังว่าจะได้รับการยกย่อง

แต่หลงถูกลับเอื้อนออกมาเป็นเพลงว่า

“เมื่อไหร่ก็ตามที่เจ้าเอาตัวไม่รอด ก็อย่าลืมกลับบ้านทำไร่ทำนาล่าสัตว์อีกครั้ง”

หลังจากพูดอย่างนั้น เขาก็หันหลังจากไปพร้อมกับลี่น่า ลูกสาวคนโปรดของเขา

โม่ซางเม้มปาก หันกลับมาตะโกนใส่ทหารในกองทัพ

“เจ้าพวกนี้ มองอะไรกันอยู่”

หลังจากเดินไปได้ระยะหนึ่ง หลงถูก็หยุดและมองย้อนกลับไปยังโครงร่างเลือนๆ ทางประตูทิศใต้อยู่เงียบๆ

ลี่น่าเหลือบมองพ่อของนางอย่างระมัดระวัง เห็นความอ่อนโยนและความโล่งใจที่หาได้ยากยิ่งในดวงตาของชายผู้หยาบกระด้างและบ้าบิ่นผู้นี้

…

ในตอนบ่ายแสงแดดจัดจ้าน อารมณ์ประมาณช่วงฤดูใบไม้ร่วงที่แห้งแล้ง

ณ อาคารแห่งหนึ่งในเมืองชั้นใน ซ่งถิงเฟิงซึ่งสวมชุดฆ้องเงิน ถือขวดสุราอยู่ในมือและตบราวบันไดด้วยมืออีกข้าง ตามจังหวะเสียงเพลงจากเวทีชั้นหนึ่งโดยไม่รู้ตัว

จูกว่างเสี้ยวยังเป็นคนน่าเบื่อเช่นเคย ดื่มอยู่คนเดียวและกินแต่ผัก บางครั้งบางคราก็คลำหาสาวงามที่รับใช้อยู่รอบตัว

ตรงข้ามเขาคือสวี่หยวนไหว ซึ่งมีท่าทางเย็นชาเหมือนก้อนน้ำแข็ง บางทีอารมณ์ของเขาอาจเย็นเกินไปจึงทำให้หญิงที่คอยรับใช้อยู่ข้างๆ ค่อนข้างสงบเสงี่ยมระมัดระวัง

“คนสวย อย่าได้ตั้งแง่นักเลย!” ซ่งถิงเฟิงกลับมาได้สติอีกครั้ง กอด ‘บริกร’ ของเขาพลางพูดไปยิ้มไป

“อีกหน่อยถ้าเขาพาเจ้าเข้าห้องขึ้นเตียง เจ้าจะรู้เองว่าเขาบ้าขนาดไหน”

สวี่หยวนไหวคุ้นเคยกับอารมณ์ของซ่งถิงเฟิงมานานแล้ว จึงยังดื่มต่อไปโดยไม่แสดงท่าที

ซ่งถิงเฟิงส่ายหัวและถอนหายใจ

“น่าเบื่อ!”

“หอยกาบสองตัวชัดๆ! ถ้าหนิงเยี่ยนอยู่นี่คงดีกว่านี้ ข้าไม่ได้ประชันกับเขามานานแล้ว หยวนไหว เจ้าไม่เหมือนเขาเลยสักนิด”

สวี่หยวนไหวยังคงไม่สนใจเขาต่อไป

ซ่งถิงเฟิงพูดซ้ำอีกครั้ง

“เจ้าถึงวัยที่ควรจะวิวาห์หาฮูหยินได้แล้ว ครอบครัวเจ้าหาแม่สื่อให้เจ้าหรือยัง?”

สวี่หยวนไหวส่ายหัว

“ที่บ้านวุ่นวายพอแล้ว แม่ห่วงนู่นห่วงนี้ทะเลาะกับพี่สะใภ้ทุกวัน ข้าไม่อยากวิวาห์หาสะใภ้อีกคนมาสร้างปัญหาเพิ่ม อีกปีสองปีค่อยมาพูดเรื่องนี้กันใหม่”

และตอนนี้ทุกอย่างก็ค่อนข้างดี

สวี่หยวนไหววางแก้วสุราลง อุ้มสตรีที่อยู่ข้างๆ เขาเข้าไปในห้องด้านหลัง

ซ่งถิงเฟิงหรี่ตา มึนเมาเล็กน้อยและฟังเพลงต่อไป

ช่วงเวลาที่สงบสุขและเจริญรุ่งเรืองย่อมเป็นเรื่องที่ดี

…

“ในรัชศกฮว๋ายชิ่งปีที่หนึ่ง วันที่สามเดือนเก้า มีน้ำค้างและน้ำค้างแข็งไปทั่ว

อดไม่ได้ต้องเขียนไดอารี่อีกครั้ง สำหรับข้า เพื่อนๆ และผู้คนที่อยู่ในที่ราบลุ่มภาคกลาง นี่อาจเป็นความสงบครั้งสุดท้ายก่อนเกิดพายุ

เมื่อถึงคราวมหาเคราะห์ สิ่งมีชีวิตทั้งปวงจักถูกทำลายล้าง สิ่งมีชีวิตทั้งหมดในจิ่วโจวล้วนถูกสังเวยและจะกลายเป็นเครื่องสังเวยระดับสุดยอดเพื่อทดแทนวิถีแห่งฟ้า

แต่ก่อนหน้านั้น ข้ายังสามารถใช้พู่กันบันทึกทุกอย่างเกี่ยวกับพวกเขาได้ อืม ข้าสร้างดินสอถ่านไว้ใช้เองเพื่อที่ข้าจะได้เขียนเร็วขึ้น แต่น่าเสียดายที่ถึงแม้จะใช้ดินสอถ่านแล้ว ลายมือข้าก็ยังน่าเกลียดอยู่ดี

เผ่าพันธุ์กู่อพยพเสร็จสิ้นแล้ว พวกเขาอาศัยอยู่ในเมืองเฉพาะกิจเมืองกวนเป็นการชั่วคราว พวกเขามีเสบียงและวัสดุที่ราชสำนักจัดเตรียมไว้ให้ รวมทั้งอาหารและที่พัก พวกเขาอยู่กันอย่างเงียบเชียบ ข้อเสียเพียงอย่างเดียวคือคนชนเผ่าลี่กู่กินเก่งจริงๆ

อืม ระหว่างการตรวจสอบเผ่าพันธุ์กู่นี้ ข้ามีการแลกเปลี่ยนเชิงลึกกับหลวนอวี้หลายครั้ง นางเสนอตัวเป็นอนุภรรยาของข้าและจะตามข้ากลับไปเมืองหลวง

ช่างเป็นสตรีที่โง่เขลาจริงๆ อยู่ที่นี่เป็นลูกพี่เผ่าฉิงกู่น่าจะดีกว่า ในเมืองหลวงมีทั้งจิ้งจอก มีลั่วอวี้เหิง มีจักรพรรดินีและมีจอมยุทธหญิงนกนางแอ่นเหิน น้ำย่อมลึกเกินกว่าที่นางจะหยั่งถึง

“ในรัชศกฮว๋ายชิ่งปีที่หนึ่ง วันที่แปดเดือนสิบ

วันนี้ข้าไปที่ชายแดนตอนใต้ ภายในรัศมีร้อยลี้จากเมืองจิ้งซานไม่มีสิ่งมีชีวิตใดๆ อยู่ พลังของเทพพ่อมดยังคงแพร่กระจายต่อไปและมนุษย์ไม่สามารถอยู่รอดได้ภายใต้พลังคุกคามของเขา

ชนพื้นเมืองและสัตว์ส่วนใหญ่ในชายแดนตอนใต้กลายเป็นพิษจนหมดสิ้น โชคดีที่ในช่วงเวลานี้ หัวหน้าเผ่าพันธุ์กู่เดินทางไปยังชายแดนตอนใต้เพื่อกำจัดอสูรกู่ ดังนั้นจึงไม่มีอสูรกู่เหนือมนุษย์เกิดขึ้นอีก

เหลือเวลาไม่มากแล้วสำหรับจิ่วโจว”

“ในรัชศกฮว๋ายชิ่งปีที่หนึ่ง วันที่สิบเอ็ดเดือนสิบ

นี่เป็นไดอารี่ครั้งสุดท้ายของข้า ข้าอยากเขียนอะไรบางอย่างเพื่อตัวเองเท่านั้น

ข้าจำได้ว่าตอนที่ข้ามายังโลกนี้ครั้งแรก ข้าค่อนข้างลังเลและกลัวจิ่วโจวซึ่งเต็มไปด้วยพลังเหนือมนุษย์ ดังนั้นข้าแค่อยากมีชีวิตที่น่าเบื่อกับภรรยาสามคนและอนุภรรยาสี่คน ไม่อยากจะไปแสวงหาอำนาจและพลังอะไรทั้งนั้น

น่าเสียดายที่ตั้งแต่วันที่ข้าตื่นขึ้นมา โชคชะตาในอนาคตของข้าก็ถูกกำหนดไว้แล้ว

ตอนแรกโชคชะตาและวิกฤตต่างหากที่ผลักดันข้าให้ก้าวไปข้างหน้า ทำให้ข้าต้องปรับปรุงตัวเองอย่างบ้าคลั่งเพื่อเอาชีวิตรอด

เจิ้นเต๋อ สำนักพ่อมด สำนักพุทธ ท่านโหราจารย์ สวี่ผิงเฟิง คนเหล่านี้ กองกำลังเหล่านี้ พวกเขาไล่ตามข้าและผลักดันข้าอยู่เสมอ…

ต่อมาข้าไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไหร่ที่ข้าพยายามริเริ่มทำอะไรบางอย่างเพื่อชาวเมืองคนที่อยู่รอบข้างและคนในที่ราบลุ่มภาคกลาง ด้วยเหตุนี้ข้าถึงได้โกรธและยอมเสี่ยงชีวิต

บางทีมันอาจเริ่มต้นเมื่อข้าฟันดาบใส่หัวหน้าเพื่อเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ บางทีมันอาจเริ่มต้นเมื่อข้าตะโกนว่า “ข้าไม่ใช่ข้าราชการ” เพื่อใต้เท้าเจิ้งและชาวเมืองฉู่โจว

แต่ไม่ว่าจะยังไง ตอนนี้ข้าก็รู้แล้วว่าข้าต้องการอะไร

ในช่วงเวลานี้ข้ามักจะนึกถึงประสบการณ์ต่างๆ ในชาติที่แล้ว ข้ายังจดจำเสียงและรอยยิ้มของพ่อแม่ บ้านเมืองที่จอแจและผู้คนที่เร่งรีบได้ชัดเจน

ทันใดนั้นข้าก็ตระหนักได้ว่าแม้ชีวิตในชาติก่อนจะเหนื่อย แต่อย่างน้อยคนส่วนใหญ่ก็ยังปลอดภัยและมีความสุข

แต่ผู้คนและสิ่งมีชีวิตในจิ่วโจวอาศัยอยู่ในโลกที่อำนาจสูงสุดเป็นของจักรพรรดิและพลังอำนาจเป็นสิ่งสำคัญสูงสุด ผู้อ่อนแอย่อมเกิดมาเพื่อถูกเอารัดเอาเปรียบ

แต่สิ่งเหล่านี้ไม่ใช่เรื่องที่โหดร้ายที่สุด การฟื้นตัวของระดับสุดยอดต่างหากถึงเป็นหายนะที่แท้จริงของโลกใบนี้

สิ่งที่ข้ากำลังทำอยู่ตอนนี้สามารถอธิบายได้ด้วยสี่ประโยค…เพื่อสถาปนาหัวใจให้ฟ้าดิน เพื่อสถาปนาชะตากรรมให้กับผู้คน เพื่อสืบสานความรู้อันเป็นเอกลักษณ์จากนักปราชญ์เมื่อครั้งอดีต และเพื่อสร้างสันติสุขให้กับคนทุกยุคทุกสมัย

สี่ประโยคที่ข้าเขียนต่อหน้าเอ้อร์หลางเพื่อโอ้อวด ดำเนินไปตลอดชีวิตจริงๆ ของข้า แค่สามปีในชีวิตของข้า

ช่างเป็นโชคชะตาที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

สุดท้ายนี้ ในบรรดาสตรีที่ข้ามีความรู้สึกลึกซึ้งด้วย คนโปรดของข้าคือมู่หนานจือ อาจเป็นเพราะความงามของนาง อาจเป็นเพราะบุคลิกของนาง ข้าบอกไม่ได้ เพราะความรักไม่สามารถอธิบายได้ชัดเจน

คนที่น่าสงสารที่สุดคือจงหลี นางโชคร้ายเสมอและชอบมองคนอื่นด้วยดวงตาอ่อนแอเหมือนกวางเวลาที่นางเจ็บปวด ผู้ชายคนไหนเล่าจะไม่สงสารนาง

คนที่ข้าเคารพมากที่สุดคือหลี่เมี่ยวเจิน เพียงเพราะประโยคเดียว ‘จดจำแต่ความดี อย่าถามถึงอนาคต’

เมื่อก่อนข้าทำไม่ได้แต่ตอนนี้ทำได้แล้ว แต่นางทำเช่นนั้นอยู่ตลอดเวลา

คนที่ข้ารักมากที่สุดคือหลินอัน นางเป็นดอกบัวที่งอกเงยขึ้นจากโคลนตม นางเกิดมาในราชวงศ์ แต่นางยังคงความไร้เดียงสาไว้ นางดีกับข้าเสมอมาอย่างสุดหัวใจและสุดวิญญาณ

คนที่ข้าเห็นคุณค่ามากที่สุดคือฮว๋ายชิ่ง นางควรค่ากับการได้ชื่อว่าเป็นสตรีผู้เข้มแข็ง นางมีความทะเยอทะยาน มีความรับผิดชอบและมีทักษะ แต่ไม่โหดเหี้ยม นางเป็นคนมีเลือดเนื้อ เรื่องนี้ต้องขอบคุณเว่ยเยวียนกับฆราวาสจื่อหยาง

คำสอนของพวกเขามีบทบาทสำคัญในการชี้นำฮว๋ายชิ่ง

คนที่ข้ารู้สึกขอบคุณมากที่สุดคือลั่วอวี้เหิง นอกจากเว่ยกงแล้ว นางยังใจดีกับข้ามากที่สุดอีกด้วย ตั้งแต่การสังหารเจิ้นเต๋อ ไปจนถึงการเดินทางรอบโลก จากนั้นก็ไปสู่กบฏอวิ๋นโจว นางภักดีต่อข้ามาโดยตลอดและยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อข้า

สำหรับสตรี สมบัติล้ำค่านั้นเป็นของหาง่าย แต่คู่รักนั้นหายาก สำหรับบุรุษ หากมีสตรีที่พร้อมจะยืนหยัดเคียงข้างไม่ว่าจะลำบากขนาดไหนอยู่ด้วย เหตุไฉนบุรุษจะไม่รักนาง

ส่วนเย่จี นางเป็นสตรีเพียงคนเดียวที่ทำให้ข้ารู้สึกว่านางเป็น ‘นายใหญ่’ แห่งยุคศักดินา พูดแบบนี้ย่อมทำให้ข้าซึ่งเป็นเทพยุทธ์ครึ่งก้าวเศร้าสร้อย แต่มันเป็นเรื่องจริง นอกจากเย่จีแล้ว ปลาตัวอื่นใดก็ไม่ใช่โคมไฟประหยัดน้ำมัน ไม่สิ ถ้าพูดให้ถูกนางคือคบไฟ

หากข้าไม่ระวังข้าอาจถูกไฟเผาไหม้และตกลงสู่ท้องทุ่งอสุรา

ตอนนี้สตรีที่ข้าอยากนอนด้วยมากที่สุดคือนางจิ้งจอกเก้าหาง

นางฟ้าผู้มีความงามอันหาที่เปรียบมิได้

แน่นอนว่าข้าไม่ได้วางแผนจะนำแนวคิดนี้ไปใช้จริงในตอนนี้ เพราะนางอยู่ไกลถึงโพ้นทะเล นางอยู่ไกลเกินเอื้อม”

สวี่ชีอัน!

…

วันที่สิบสามเดือนสิบ

ที่สำนักอวิ๋นลู่ จ้าวโส่วสวมชุดอย่างเป็นทางการสีแดงเข้ม ปีนบันไดขึ้นไปยังวิหารรองปราชญ์เอกอย่างพิถีพิถัน

……………………………………….

……….