ผู้พิทักษ์รัตติกาลแห่งต้าฟ่ง นิยาย บท 896

บทที่ 896 เทพเจ้ากู่กับพฤติกรรมที่น่าฉงน

……….

บนอากาศที่อยู่สูงจากเหวลึกจี๋เยวียนหลายสิบลี้ ปรมาจารย์ซินกู่ฉุนเยียนถือกล้องส่องทางไกลกระบอกเดี่ยวในมือ และมองไปทางเหวลึกจี๋เยวียน

ข้างๆ นางมีผู้นำเผ่าพันธุ์กู่อยู่หลายคน พวกเขาก็ถือกล้องส่องทางไกลกระบอกเดี่ยวและทำท่ามองออกไปไกลๆ เหมือนนาง

กล้องส่องทางไกลกระบอกเดี่ยวคืออาวุธยุทธภัณฑ์ที่ยึดมาจากทหารกบฏอวิ๋นโจว หลังจากสำนักโหราจารย์เข้าใจหลักการผลิตแล้ว ก็ผลิตขึ้นมาจำนวนมาก และนำไปติดตั้งไว้ในยุทธศาสตร์การทหารที่สำคัญ

มันสามารถเพิ่มระยะการสังเกตได้อย่างมาก ทั้งยังรักษาระยะอำพรางกับฝ่ายตรงข้าม ทั้งยังรับประกันความปลอดภัยด้วย

พวกผู้นำแบกรับแรงกดดันมหาศาล มองผ่านกระบอกเดี่ยวเล็กๆ แคบๆ ไม่นานก็จับตำแหน่งของเหวลึกจี๋เยวียนได้ และจับตำแหน่งป่าบุพกาลที่เขียวชอุ่มผืนนั้นได้

ฉุนเยียนเม้มริมฝีปาก นางสังเกตดูป่าบุพกาลอย่างใจจดใจจ่อ ในระยะการมองเห็นของนาง ป่าบุพกาลที่ทอดยาวเกือบสิบลี้โค้งตัวขึ้นมา

นี่ไม่ใช่ภาพลวงตา ป่าบุพกาลผืนนี้โป่งขึ้นสูงราวกับจะมีบางสิ่งบางอย่างปีนขึ้นจากพื้นดิน…

นางกลั้นหายใจโดยจิตใต้สำนึก เม็ดเหงื่อเล็กๆ ผุดขึ้นบนหน้าปาก หัวใจเต้นเร็วโดยไม่รู้ตัว

ไม่ใช่เพราะว่าตื่นเต้น แต่เป็นเพราะความรู้สึกของการกดขี่จากระบบที่แข็งแกร่งขึ้น

หลังจากป่าบุพกาลโค้งงอจนถึงความสูงระดับหนึ่ง แผ่นดินก็แยกออกและเลื่อนออกไปทั้งสองด้าน สันหลังเลือดสีแดงเข้มปรากฏอยู่ใน ‘ทัศนวิสัย’ ของบรรดาผู้นำ

สันหลังนี้เป็นสีแดงเข้ม ราวกับเลือดเนื้อที่เลาะหนังออก เผยให้เห็นเส้นเอ็นที่ปูดโปน กล้ามเนื้อแต่ละส่วนขยายตัว

ทั้งสองข้างของสันหลังมีรูระบายอากาศเป็นแถวๆ และมีควันสีเขียวแก่ระบายออกมาจากรู

มันเป็นเหมือนตัวอ่อนแมลง หลังจากเติบโตจนถึงระดับหนึ่งแล้วก็คลานออกจากพื้นดิน และกลายร่างเป็นผีเสื้อ

ขณะที่มันคลานขึ้นจากเหวลึกจี๋เยวียน ชั้นผิวดินก็ถูกดันขึ้น หินผานับล้านตันถูกพลิกขึ้นมา แม้ไม่ได้ยินการเคลื่อนไหว แต่ปรากฏการณ์เช่นนี้โจมตีจักษุสัมผัสของบรรดาผู้นำเป็นอย่างมาก

“นี่คือเทพเจ้ากู่…”

ฉุนเยียนพูดพึมพำ

นางมองเห็นรูปร่างหน้าตาที่แท้จริงทั้งหมดของเทพเจ้ากู่อย่างชัดเจนแล้ว มันคล้ายกับภูเขาที่ก่อตัวมาจากเลือดเนื้อ มีขนาดมหึมาและน่าหวาดผวา รูระบายอากาศตรงสันหลังพ่นควันสีเขียวเข้มเป็นสายๆ หมุนวนอยู่กลางอากาศ และก่อตัวเป็นชั้นเมฆสีเขียวเข้ม

ส่วนล่างของภูเขาเนื้อมีเงามืดเหนียวไหลออกมา

แต่สิ่งที่แตกต่างจากรูปลักษณ์ภายนอกที่น่าสะพรึงก็คือ เทพเจ้ากู่มีดวงตาที่เต็มไปด้วยสติปัญญา ราวกับสามารถมองทะลุสุริยันจันทราและเทือกเขาธาราได้ สามารถมองทะลุวันเวลาตั้งแต่โบราณกาลได้

ขณะนี้เทพเจ้ากู่ทั้งหมดที่อยู่บริเวณเหวลึกจี๋เยวียนล้วนเกิดการกลายพันธุ์อย่างน่าตกใจ บ้างก็แข็งทื่อในฉับพลัน ดูไม่มีชีวิต เป็นศพเดินได้ที่ไม่มีความรู้สึก

บ้างก็ดวงตาทั้งคู่แดงก่ำ ถูกครอบงำด้วยความปรารถนาที่จะผสมพันธุ์ และกระโจนใส่อสูรกู่ที่อยู่ข้างๆ อย่างบ้าคลั่ง โดยไม่คำนึงถึงสายพันธุ์และเพศ

ขณะนี้ฉุนเยียนมองเห็นเส้นเอ็นสีเขียวแต่ละเส้นปูดโปนและบิดเบี้ยวอยู่บนใบหน้าของป๋าจี้ที่เป็นผู้นำเผ่าตู๋กู่ ดวงตาทั้งคู่กลายเป็นดวงตาสีเขียวเข้มที่วางตัวในแนวตั้ง มีเขางอกบนหน้าผาก เขี้ยวยื่นออกมานอกริมฝีปาก…

การกลายพันธุ์แปลกประหลาดก็เกิดขึ้นบนตัวผู้นำคนอื่นๆ เช่นเดียวกัน พวกเขากำลังผสานกับกู่เจ้าชะตาในร่าง

“ไป!”

ฉุนเยียนโพล่งออกมาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ใครจะไปรู้ล่ะว่า เสียงที่พุ่งออกจากลำคอจะไม่ไพเราะเสนาะหูอีกต่อไป ทั้งยังแหบแห้งราวกับกล่องสูบลมเก่าๆ

‘ข้าก็แปลงกู่แล้ว…’ ความหวาดกลัวพุ่งขึ้นในใจของนางอย่างรุนแรง บรรดาผู้นำก็รีบไปทางเหนือโดยไม่รั้งอยู่อีกต่อไป

ตอนท้ายฉุนเยียนหันกลับไปเห็นกายเนื้อน่ากลัวขนาดมหึมานั้นคลานไปทางใต้

…

เมืองกวน เมืองเฉพาะกิจ!

เงาร่างสองเงาปรากฏตัวกลางอากาศเหนือเมืองเฉพาะกิจ คือสวี่ชีอันกับหลวนอวี้ที่ไปแจ้งข่าวเขา

สวี่ชีอันกวาดสายตามองดู ก็พบว่าเมืองเฉพาะกิจเต็มไปด้วยผู้คน คนเผ่าพันธุ์กู่ทั้งเจ็ดเผ่าเก็บถุงเดินทางอย่างเป็นระเบียบ วางแผนที่จะหลบหนีไปทางเหนือ

‘ใจเย็นเช่นนี้เลยหรือ’ เขาขมวดคิ้ว แม้เผ่าพันธุ์กู่จะชอบสงคราม ไม่กลัวตาย แต่นั่นคือตอนที่ขาดสติ เวลาปกติชาวเผ่าหนานหมานยังคงรักชีวิตมาก

การเคลื่อนไหวตรงหน้า ไม่สอดคล้องกับสภาพปัจจุบันที่หลบหนีอย่างลุกลี้ลุกลนเมื่อภัยพิบัติมาถึงเลย

“ข้าไม่รู้สึกถึงกลิ่นอายของเทพเจ้ากู่ และก็ไม่มีกลิ่นอายของบรรดาผู้นำด้วย”

เขาหันมามองหลวนอวี้ที่มีใบหน้ารูปไข่ด้วยสายตาที่เค้นถาม

ต่อให้เขาจะมาเร็วแค่ไหนก็เร็วไม่เท่าเทพเจ้ากู่

ว่าตามหลักการแล้ว สถานที่แห่งนี้กลายเป็นโลกของกู่แล้ว

ขณะนี้ คนหลังได้เก็บเสน่ห์อันน่าหลงใหลไปหมดแล้ว และขมวดคิ้วมุ่น

ระหว่างที่พูด ทั้งสองมองไปยังสถานที่บางแห่งพร้อมกัน นี่คือเรือนเล็กๆ ธรรมดาแห่งหนึ่ง ในเรือนมีหญิงชราผมขาวยืนถือไม้เท้าและกำลังแหงนหน้ามองดูพวกเขาอย่างเงียบๆ

สวี่ชีอันกดไหล่หลวนอวี้ไว้แน่น และส่งเขาไปตรงหน้าแม่ย่าแห่งเทียนกู่

“เทพเจ้ากู่ถือกำเนิดแล้ว!”

แม่ย่าแห่งเทียนกู่เป็นฝ่ายเอ่ยปากขึ้นมาก่อน

“ทว่าพระองค์ไม่ได้ขึ้นเหนือไปโจมตีต้าฟ่ง แต่กลับมุ่งหน้าไปทางใต้แล้ว”

‘ไปทางใต้…’ หลวนอวี้กล่าวอย่างเร่าร้อน

“คนอื่นๆ ล่ะ”

แม่ย่าแห่งเทียนกู่หันไปมองห้องโถงด้านข้างที่ประตูหน้าต่างปิดสนิทก่อนกล่าวออกมา

“พวกเขาได้รับผลกระทบจากเทพเจ้ากู่ ผสานร่างกับกู่เจ้าชะตาอย่างไม่อาจควบคุมได้ และร่างกายได้แปลงกู่แล้ว เพื่อไม่ให้ส่งผลกระทบต่อมนุษย์ธรรมดา ข้าปิดบังกลิ่นอายพวกเขาไว้ และต้องขอให้ฆ้องเงินสวี่ช่วยเหลือด้วย”

‘แปลงกู่…’ หลวนอวี้ใบหน้าถอดสี

วิธีการบำเพ็ญของเผ่าพันธุ์กู่คืออาศัยกู่เจ้าชะตาที่ฝังเข้าไปในร่างดูดซับพลังของเทพเจ้ากู่ พลังแห่งเทพเจ้ากู่มีอันตรายอยู่ พอสิ่งมีชีวิตทั่วไปสัมผัสกับพลังแห่งเทพเจ้ากู่ ก็จะถูกแปดเปื้อนกลายเป็นอสูรกู่ที่ไม่มีสติสัมปชัญญะ

การดำรงอยู่ของกู่เจ้าชะตาก็เพื่อช่วยหมอผีลด ‘ความเป็นพิษ’ ทำให้สามารถรักษาสติสัมปชัญญะไว้ได้ หลีกเลี่ยงการถูกแปดเปื้อน

แต่กู่เจ้าชะตาก็เป็นกู่ หาก ‘ความเป็นพิษ’ ของกู่เจ้าชะตาถูกเพิ่มความแข็งแกร่ง เช่นนั้นบรรดาหมอผีที่มีร่างเดียวกับกู่เจ้าชะตาก็จะแปลงกู่

สิ่งที่อันตรายถึงชีวิตก็คือ เมื่อแปลงกู่ถึงระดับหนึ่งแล้วก็ไม่อาจหวนกลับมาได้อีก

สวี่ชีอันไม่รอช้าอีกต่อไป เขาเดินตรงไปยังห้องโถงใหญ่และเปิดประตูเข้าไป

สิ่งแรกที่เขามองเห็นก็คือสิ่งมีชีวิตที่มีลักษณะคล้ายวานรยักษ์หลังดำตัวหนึ่ง แขนล่ำสันทั้งสองยันอยู่บนพื้น ดวงตาข้างหนึ่งแดงราวกับเลือด อีกข้างแหลมคมแต่ใสแจ๋ว

กล้ามเนื้อทั่วร่างกายแข็งแกร่งกว่าเหล็กกล้า อัดแน่นไปด้วยพลังที่น่าหวาดกลัว

ด้านซ้ายของ ‘วานรยักษ์’ คือมนุษย์กิ้งก่าที่มีผิวสีม่วง มีเขาเดี่ยวบนหน้าผาก มีเขี้ยวยื่นออกจากปาก มีเกล็ดสีม่วงบนแก้ม มีเงามืดที่เคลื่อนไหวอย่างบิดเบี้ยว มีมนุษย์วิหคที่เท้ากลายเป็นกรงเล็บ มีขนสีเขียวเต็มตัว แขนกลายเป็นปีก และศพเดินได้ที่มีดวงตาเป็นสีขาว ใบหน้าเป็นสีเขียว

สวี่ชีอันสามารถแยกแยะจากกลิ่นอายได้อย่างรวดเร็ว วานรยักษ์คือหลงถู มนุษย์กิ้งก่าคือป๋าจี้ เงามืดคือเงา มนุษย์วิหคคือฉุนเยียน ศพเดินได้คือโหยวซือ

ทำให้พวกเขาแปลงกู่แล้วจริงๆ นั่นก็คืออสูรกู่ระดับเหนือมนุษย์ห้าตัว สวี่ชีอันรู้ว่าจะช่วยบรรดาผู้นำอย่างไร เจ็ดยอดกู่ตรงกระดูกสันหลังต้นคอของเขาโป่งขึ้นมา โครงร่างปรากฏอย่างชัดเจนภายใต้ผิวหนัง

ลูกตาของเขา ‘ละลาย’ ครอบคลุมเบ้าตาทั้งหมด และเขาก็อ้าปากดูดเบาๆ

ในฉับพลันนั้น พลังแห่งเทพเจ้ากู่ที่มีสีสันต่างๆ ก็ล้นออกจากร่างของบรรดาผู้นำทั้งห้า และพวยพุ่งเข้าไปในปากสวี่ชีอันราวกับหมอกควัน

ขณะที่พลังแห่งเทพเจ้ากู่ที่มากเกินพิกัดเหล่านี้ออกจากร่าง ลักษณะที่กลายพันธุ์บนร่างของผู้นำทั้งห้าก็หลุดออกไป บ้างก็หดเข้าไปในร่าง ไม่นานก็กลับคืนสู่ร่างมนุษย์อย่างรวดเร็ว

นอกจากฉุนเยียนที่ยังคงมีขนสีเขียวปกคลุมร่างกายแล้ว คนอื่นๆ ล้วนเปลือยทั้งตัว

หลวนอวี้แสร้งทำเป็นเขินอายต่อหน้าสวี่ชีอันโดยเอามือปิดหน้าแล้วกล่าวอย่างเขินอาย

“น่าเกลียด!”

แต่ทุกคนต่างไม่สนใจนาง