ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 14

ปัง！

จางฮุยล้มลงกับพื้นอย่างแรง อิฐหินโดนแรงกระแทกจนแตกหมด อวัยวะภายในสะเทือนไปมาอย่างดุเดือด ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาขาดความรู้สึกไปเลย แต่ความเจ็บปวดจากแรงกระแทกกลืนกินไปทั่วร่างกายของเขา

ในใจจางฮุยรู้สึกตะลึงมาก

แค่ตบหน้าทีหนึ่ง สามารถทำให้เขาเป็นถึงขั้นนี้เลยหรือ！

ต้องมีพลังมหาศาลแค่ไหนกัน?

จางฮุย ฝึกฝนกังฟูหนักหน่วงเพียงนี้ จะพูดว่ามีฟันแทงไม่เข้าก็ไม่ได้ดูเวอร์วังอะไร แต่นี่แค่โดนตบหน้าทีเดียวก็ปางตาย นึกไม่ถึงเลยจริง ๆ

จากนั้น ฉินจุนยกขาข้างหนึ่งขึ้นแล้วเหยียบบนใบหน้าอีกครึ่งของจางฮุย

แม้จะเป็นเพียงแค่ขาข้างเดียว แต่เมื่อเหยียบบนใบหน้าของจางฮุยแล้ว ก็เหมือนถูกภูเขาไท่ซานทับเลยทีเดียว

เขาแทบจะสัมผัสได้ถึงเสียงแตกร้าวของกะโหลก ที่โดนฉินจุนนั้นค่อยๆ เหยียบย้ำ ความสัมผัสที่ละเอียดถึงขั้นที่รู้ว่ากะโหลกตัวเองกำลังจะถูกเหยียบจนระเบิดนั้น มันช่างสยองจริง ๆ

“ท่านปรามาจารย์โปรดไว้ชีวิต！”

หากจางฮุยยังไม่วอนขอความเมตตา เขาคงจะโดนเหยียบตายไปแล้ว

ทุกอย่างเกิดขึ้นไวมาก เพียงแค่พริบตาเดียว การประลองก็ได้จบลง

วินาทีที่แล้ว ยังเอามือไขว้หลังคุยโม้ว่าฉินจุนเป็นแมลงวัน เป็นนู่นนี่

วินาทีต่อมา ก็โดนฉินจุนเหยียบอยู่ใต้เท้า ตะโกนร้องขอความเมตตา

คนตระกูลถังทุกต่างตกใจจนโง่งมไปเลย ฉินจุนทำไมถึงได้เก่งขนาดนี้

จางฮุยงั้นเหรอ? เค้าคือปรามาจารย์ผู้มีชื่อเสียงโด่งดังเลยนะ ตระกูลมากมายที่มีเงินยังเชิญเขาไม่ได้เลย แต่ทำไมเมื่ออยู่ต่อหน้าฉินจุนแล้ว ช่างอ่อนแอขนาดนี้?

ฉินจุนยกขาขึ้น มองจางฮุยที่คลานนอนอยู่บนพื้นดั่งขี้โคลน เขายกนิ้วคีบเข็มเงินขึ้นมา แล้วปักไปยังศีรษะของจางฮุยแบบกะทันหัน

“ฉันไม่ยอมให้มือเปื้อนหรอก ให้เวลาแกสองนาที ให้พวกมันมาคุกเข่าต่อหน้าฉัน”

เดิมทีฉินจุนแค่ตบหน้าทีเดียวก็ทำเอาจางฮุยเกือบตาย นอนหายใจรวยรินอยู่กับพื้น แต่เมื่อเข็มเงินนี้ได้ปักลงบนศีรษะของเขา ก็เหมือนกับว่าเขามีชีวิตชีวาขึ้นมาทันทีเลย

ความกลัวที่มีต่อฉินจุนก็มาถึงขีดสุดแล้ว เมื่อจางฮุยได้ยินเช่นนี้ก็รีบลุกขึ้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาย่นใบหน้า ดูดุร้ายมาก

เขาไม่กล้าขัดขืนคำสั่งของฉินจุนเลยสักนิด แข็งแกร่งมาก แข็งแกร่งมากจริง ๆ

กังฟูที่ไร้ที่ติและวิชาการแพทย์ที่มีหนึ่งเดียวบนโลก

ฉันอยากให้แกรอดแกก็จะรอด ฉันอยากให้แกตายแกก็จะตาย！

จางฮุยพุ่งเข้าไปหยุดอยู่หน้าทุกคนในตระกูลถัง ถีบไปที่หัวเข่าของพวกเขาคนละที พร้อมกับเสียงกระดูกแตกร้าวและเสียงกรีดร้อง คนตระกูลคุกเข่าลงกับพื้นทีละคนๆ

สุดท้ายเหลือแค่ถังเทียนห้าวที่นั่งอยู่บนรถเข็น จางฮุยหิ้วคอเสื้อเขาขึ้นมา อย่างกับหิ้วไก่ตัวน้อยตัวหนึ่ง แล้วโยนไปคุกเข่าอยู่หน้าฉินจุน

หัวเข่ากระแทกพื้น จากเดิมแผลเก่าที่ยังไม่ทันหายดีของถังเทียนห้าว เขาก็ต้องมาเจ็บปวดทรมานกับหัวเข่าอีกครั้ง เหงื่อเย็นท่วมตัว ไม่กล้าแม้แต่จะขยับ

เวลานี้ทุกคนในตระกูลถังต่างก็ตกใจกันแทบตาย แต่ละคนหน้าตาซีดเผือด ยังไงก็นึกไม่ถึงว่าฉินจุนจะเก่งขนาดนี้

“ฉิน ฉินจุน พวกเราถือเป็นญาติกันเลยนะ ตอนเด็กๆ ฉันยังเคยให้เงินรับขวัญแกเลย”

ฉินจุนมองคนที่กำลังพูด พร้อมยิ้มอย่างเย้ยหยัน

“ญาติงั้นเหรอ?”

“เมื่อกี้ตอนพวกแกให้มันมาเอาชีวิตฉัน ทำไมไม่คิดว่าเราเป็นญาติกันล่ะ?”

“คนตระกูลฉินถูกฆ่าล้างในคืนเดียว พวกแกแสร้งทำเป็นไม่รู้ ทำไมไม่คิดบ้างว่าเราเป็นญาติกัน?”

“ตอนที่ขังน้าเฝิงไว้ในกรง ทำไมไม่คิดล่ะว่าเราเป็นญาติกัน?”

“ตอนนี้คุกเข่าอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว รู้จักกระดิกหางประจบเอาใจแล้วเหรอ? พวกแก ตระกูลถัง ยอมเป็นสุนัขให้คนอื่นจริงด้วยแฮะ ”

ถังเทียนห้าวคุกเข่าอยู่บนพื้น ใบหน้าซีดเผือด

“ฉินจุน เรื่องมันมาขนาดนี้แล้ว ฉันไม่มีอะไรจะพูด หวังว่าแกจะเห็นแก่บุญคุณของน้องสาวฉัน ไว้ชีวิตพวกเราด้วยเถอะ”

ฉินจุนยิ้มอย่างเย้ยหยัน “แกยังมีหน้ามาพูดถึงแม่ฉันอีกเหรอ?”

“ช่างเถอะ ฉันไม่อยากเถียงกับเศษสวะอย่างพวกแก ไม่มีประโยชน์อะไร”

“ฉันไว้ชีวิตพวกแกได้”

“แต่ฉันมีข้อตกลงสามข้อ ข้อแรก กราบขอโทษน้าเฝิงซะ”