ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 167

นี่ไม่ใช่การถามไถ่อาการป่วยในบ้าน ที่นี่คือโรงพยาบาล ต่อหน้าญาติคนไข้จะมาพูดมั่ว ๆ ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาต้องรับผิดชอบ

ถึงแม้ว่าเรื่องวันนี้จะทำให้ความสัมพันธ์ของหลินหลินเยวี่ยเหยากับฉินจุนดีขึ้นมาก แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าหลินเยวี่ยเหยาจะยอมรับในความสามารถด้านการแพทย์ของฉินจุน

เขาก็แค่คนที่เกิดและโตจากชนบท ไม่ได้รับการศึกษาตามระบบ เผชิญหน้ากับเหตุการณ์ฉุกเฉินประเภทนี้ไม่มีทางที่จะสามารถวินิจฉัยได้อย่างถูกต้อง

ถ้าหากว่าทำให้ญาติผู้ป่วยไม่พอใจขึ้นมาจะแย่เอา

เป็นดังคาดพ่อของเด็กถลึงตาใส่ฉินจุน “คุณเป็นใคร？หมอจากแผนกไหน？ทำไมไม่สวมแม้แต่เสื้อกาวน์？”

หลินเยวี่ยเหยารีบเข้าไปไกล่เกลี่ย “พอแล้วค่ะรีบเริ่มกันเถอะ ญาติผู้ป่วยรีบดำเนินเรื่องเถอะค่ะ”

หลังจากเข็นเตียงเข้าห้องฉุกเฉิน ก็เริ่มทำการล้างท้องทันที หลังจากทำการส่องกล้องเข้าไปในกระเพาะ ทันใดนั้นสีหน้าของเด็กสาวก็เริ่มม่วงขึ้น พริบตาเดียวก็หยุดลมหายใจ ใบหน้าของเธอเริ่มออกอาการหายใจไม่ออก ใกล้จะหมดลมหายใจเต็มที

หลินเยวี่ยเหยาตกใจมากช็อกไปหมด เธอไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนเลย

สีหน้าของพ่อเด็กก็เปลี่ยนไปทันที

“ยัยหมอปลอม！ตกลงเธอรักษาลูกฉันได้ไหม เมื่อกี้ลูกฉันแค่ปวดท้อง ตอนนี้ทำไมถึงได้กลายเป็นแบบนี้！”

หลินเยวี่ยเหยาออกอาการตื่นตระหนก รีบเอาท่อส่องกล้องออกเตรียมจะทำการกู้ชีพ

ทันใดนั้นฉินจุนก็เดินเข้ามาดึงมือของหลินเยวี่ยเหยาเอาไว้พร้อมเอง “ฉันจัดการเอง”

หลินเยวี่ยเหยาขมวดคิ้ว “พี่อย่าวุ่นวาย！”

ฉินจุนไม่ได้สนใจเธอ เขาเดินเข้าไปที่ด้านข้างของเด็กสาว จับที่เท้าด้านซ้ายของเด็กน้อย ใช้สองนิ้วกดเข้าไปที่ฝ่าเท้า

ทันใดนั้น ก็เหมือนมีแสงสว่าง สาวน้อยก็เริ่มหอบหายใจออกมา แต่ว่ายังคงหลับตาทั้งสองข้างอยู่ ยังอยู่ในท่าทางสลบ

พ่อของเด็กที่กำลังจะอาละวาด พอเห็นว่าลูกสาวเหมือนจะดีขึ้น ก็หยุดชะงักปล่อยให้ฉินจุนทำการกู้ชีพ

ฉินจุนใช้มือทั้งสองข้างเคาะกดจุดฝังเข็มที่ด้านล่างของเท้าของเด็กน้อย หลังจากกดไปไม่กี่ที เด็กสาวก็กลับมาหายใจได้อย่างปกติ เด็กน้อยลืมตาขึ้นมา มองไปที่ฉินจุนด้วยดวงตาใสแป๋ว

ฉินจุนเดินไปข้างหน้าคลึงจุดฝังเข็มบนหัวของเธอเบา ๆ

สาวน้อยจึงเอ่ยเบา ๆ ว่า “คุณอา หนูเจ็บ……”

ฉินจุนมองเด็กน้อยด้วยแววตาอ่อนโยน “หนูไม่ต้องกลัวนะ อากำลังรักษาให้หนู”

พูดจบฉินจุนก็ใช้มือซ้ายกดจุดฝังเข็มบนกระหม่อมของเด็กน้อย มือขวาก็นวดที่บริเวณกระเพาะของเธอ

ไม่กี่นาทีต่อมา สีหน้าเจ็บปวดของเด็กน้อยก็หายไป แปรเปลี่ยนเป็นการหายใจคงที่ และผล็อยหลับไป

ฉินจุนปล่อยมือพร้อมเอ่ย “กุมารเวชกรรมกับอายุรกรรมยังมีความแตกต่างกันบ้าง เด็กน้อยคนนี้ไม่ได้มีอาการจุกเสียดปวดกระเพาะ แต่มีปัญหาที่ตับอ่อน เด็กน่าจะกินอะไรที่ไม่ควรเข้าไป เดี๋ยวผมจะฝังเข็มให้ก็ไม่น่าจะมีอะไรแล้ว”

ตามหลักเหตุผลแล้ว ฉินจุนเพิ่งช่วยชีวิตเด็ก พ่อแม่คนขอบคุณเขาถึงจะถูก แต่ทว่าพ่อของเด็ก กลับอุ้มเด็กขึ้นมาแล้วเอ่ยอย่างเย็นชา

“ใครจะกล้าให้พวกนายรักษาอีก？เมื่อกี้เกือบทำลูกฉันตาย พวกนายมันหมอปลอมไร้ประสิทธิภาพ ถ้าหากว่าลูกฉันเป็นอะไรไป คอยดูฉันจะมาจัดการพวกนาย！”

พูดจบ พ่อของเด็กก็อุ้มลูกกลับออกไปทันที

หลินเยวี่ยเหยาถอนหายใจออกมายาว ๆ อย่างโล่งอก ฉากเมื่อกี้ทำเอาเธอตกใจช็อกไปเลย ถ้าหากว่าเด็กน้อยหายใจไม่ออกขึ้นมา มันถึงชีวิตเชียวนะ แต่ว่าเธอกลับถลึงตาใส่ฉินจุน

“นี่พี่ พี่ประมาทเกินไปนะ เหตุการณ์ฉุกเฉินแบบเมื่อครู่นี้ ฝีมือบ้าน ๆ แบบนี้กล้ายื่นมือเข้ามาได้ยังไง？ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พี่ต้องเป็นคนรับผิดชอบนะ！”

ญาติคนไข้ทั้งสองเมื่อกี้ดูจากการแต่งตัวก็รู้ว่าไม่ธรรมดา ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา คงไม่ดีแน่ ๆ