ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 169

ในสายตาของหลินเยวี่ยเหยา ฉินจุนจะต้องพูดหลอกลวงอะไรคนพวกนั้นแน่ ๆ ถึงทำให้คนพวกนั้นเลื่อมใสศรัทธา ไม่อย่างนั้นกับอิแค่ทักษะทางการแพทย์อันน้อยนิดของเขา จะทำให้คนมากมายขนาดนี้ฟังเขาโม้ได้ยังไง？

แต่ว่าในสถานการณ์แบบนี้ หลินเยวี่ยเหยาจะไม่เข้าไปฉีกหน้าเขาแน่นอน เธอเพียงยืนฝั่งเงียบ ๆ อยู่ด้านข้าง

ฉินจุนพูดไปประมาณหนึ่ง คุณหมอที่อยู่ด้านข้างก็เอ่ยถาม

“ท่านหมอเทพ คุณอายุเพียงเท่านี้ ทำไมถึงได้มีความเชี่ยวชาญด้านการแพทย์ขนาดนี้ครับ？”

ฉินจุนครุ่นคิด ก่อนจะชี้ไปที่หลินเยวี่ยเหยาที่อยู่ด้านข้าง

“นี่คือลูกพี่ลูกน้องของผม เธอเป็นรองผู้อำนวยการที่โรงพยาบาลเพื่อประชาชนที่อยู่ด้านข้าง ผมมักจะพูดคุยแลกเปลี่ยนความรู้กับเธอบ่อย ๆ ”

“ว้าว！”

การแนะนำตัวนี้ ก็ทำเอาทุกคนส่งสายตาชื่นชมมาที่เธอทันที พร้อมกับเดินเข้ามาทักทายทำความรู้จัก

เดิมทีทั้งสองโรงพยาบาลก็เรียนรู้ซึ่งกันและกันอยู่แล้ว พอได้ยินว่าหลินเยวี่ยเหยามีความเชี่ยวชาญระดับสูงขนาดนี้ ทุกคนก็ต่างไม่ยอมพลาดโอกาสที่จะเข้ามาทำความรู้จักขอช่องทางติดต่อ บอกว่าจะได้ติดต่อกันมากขึ้นในอนาคต

หลินเยวี่ยเหยารู้สึกปลาบปลื้มเล็กน้อย แต่ก็รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ แต่ก็แค่เพียงเพิ่มเพื่อนทีละคน จากนั้นก็ทักทายกันนิดหน่อยพอเป็นพิธีแล้วก็บอกลา

พอออกมาจากโรงพยาบาล หลินเยวี่ยเหยาก็ขมวดคิ้วเอ่ยถาม

“พี่กล้ามากเลยนะ ทำไมไม่ว่าโรคอะไรพี่ก็กล้ารักษา พี่รู้ไหมว่าคุณปู่อู๋นั่นเป็นใคร？”

“เขาชื่อว่าอู๋อิงจัว เขาเป็นเจ้าของธุรกิจขายโบราณที่ใหญ่ที่สุดในตงไห่ มีอำนาจมีอิทธิพล มีแบ็กอัพเยอะมาก ถ้าหากเกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พี่จะรับผิดชอบไหวไหม！”

ทำธุรกิจขายของโบราณต้องมีแบ็กอัพอยู่แล้ว อู๋อิงจัวจะต้องเป็นคนใหญ่คนโตแน่นอน

ฉินจุนยิ้มพร้อมกับเอ่ย “ฉันก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่”

หลินเยวี่ยเหยากลอกตามองบน “นี่พี่ก็แค่ฟลุ๊คเท่านั้นแหละ พูดมาเลย พี่หลอกอะไรพวกเขาไป？เด็กผู้หญิงคนนั้นพี่รักษาได้จริง ๆ เหรอ？”

ฉินจุนพยักหน้า

หลินเยวี่ยเหยาไม่เชื่อ “ทักษะการแพทย์ของพี่เก่งขนาดนั้นเลยเหรอ？”

พอเห็นสายตาไม่เชื่อของหลินเยวี่ยเหยานั้น ฉินจุนเองก็จนปัญญาที่จะพูด จึงส่ายหน้าแล้วเอ่ย “ฉันเคยอ่านตำราสมุนไพรพื้นบ้านในหนังสือโบราณแล้วมันตรงกับอาการนี้พอดี”

ตอนนั้นหลินเยวี่ยเหยาถึงพยักหน้า คำอธิบายนี้พอดูสมเหตุสมผลหน่อย ต้องเป็นเพราะโชคช่วย และโรคที่รักษาไม่หายได้พบวิธีการรักษาอย่างพื้นบ้าน ไม่อย่างนั้นขนาดว่าเธอที่เป็นถึงรองผู้อำนวยการยังรักษาไม่ได้แล้วฉินจุนจะรักษาได้ยังไง?

“กลับไปเอาหนังสือเล่มนั้นมาให้ฉันยืมอ่านด้วยนะ”

“อืม ก็ได้” ความจริงแล้วมันไม่มีหนังสือเล่มนั้นอยู่จริง ทักษะการแพทย์ของฉินจุนนั้นได้มาจากท่านอาจารย์ซวนหยวนที่ถ่ายทอดวิชามาให้เขาจดจำมันไว้ในสมอง แต่ว่าในเมื่อหลินเยวี่ยเหยาอยากจะเรียนรู้ เขาจะเขียนให้เป็นหนังสือสักเล่มแก่เธอแล้วกัน

พอเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น นอกจากหลินเยวี่ยเหยาจะไม่โดนลงโทษอะไร ในทางกลับกันหลินเยวี่ยเหยายังได้รับการยอมรับจากหมอผู้เชี่ยวชาญทุกคนจากโรงพยาบาลเป็นข้าง ๆ หลังเกิดเรื่องตระกูลอู่จะมอบธงเกียรติยศให้เธออีกด้วย ทำให้หลินเยวี่ยเหยาโด่งดังในวงการแพทย์ทันที

เรื่องทางนี้ของฉินจุนก็จบไป

“พี่เสี่ยวจุน พี่อยู่ที่ไหนคะ มาที่เมืองโบราณฮว๋าเหลียนหน่อยได้ไหม！”

ฉินจุนชะงักไปครู่หนึ่ง “ได้ เดี๋ยวพี่ไปตอนนี้เลย เกิดอะไรขึ้น？”

“มันพูดลำบาก พี่รีบมาที่นี่ก่อนเถอะค่ะ!”

ฟังจากน้ำเสียงของจู้หลินหลินดูเหมือนจะร้อนใจมาก ฉินจุนเองก็ไม่มัวเสียเวลา รีบเรียกรถไปทันที

เมืองโบราณฮว๋าเหลียนแห่งนี้ เป็นเมืองโบราณที่ใหญ่ที่สุดในมณฑล มีพื้นที่กว้างใหญ่มาก ๆ เทียบเท่ากับห้างใหญ่ ๆ หลาย ๆ ห้างมารวมกัน

ดังนั้นหวังหยุนเห็นว่าแจกันใบนี้คุ้มค่า เธอไม่ได้คิดอะไรมาก ควักเงินจ่ายทันที

ถึงแม้ว่าเงินหนึ่งล้านจะไม่น้อย แต่หวังหยุนก็ค่อนข้างมั่นใจ เธอรู้เรื่องโบราณวัตถุอยู่บ้าง บังเอิญว่าแจกันราชวงศ์หมิงใบนี้เธอเคยได้ยินผู้เชี่ยวชาญพูดถึง เพราะฉะนั้นเธอถึงได้กล้ามั่นใจขนาดนี้

สุดท้าย พอจ่ายเงินรูดบัตรเสร็จ แจกันที่ได้รับมา กลับไม่ใช่ใบก่อนหน้านี้ แต่ดันเป็นของปลอม！

หวังหยุนถึงได้ไม่ยอมจบ ยืนเอะอะโวยวายอยู่ที่นี่ แต่ว่าที่นี่เป็นถิ่นของคนอื่นเขา ผ่านไปไม่เท่าไหร่ก็มีผู้ชายหลายคนมาล้อมรอบพวกเธอไว้

จู้หลินหลินรู้สึกกลัวจึงโทรศัพท์ไปขอความช่วยเหลือจากฉินจุน

พอเห็นว่าฉินจุนมาแล้ว หวังหยุนก็ยิ่งผยองหนักกว่าเดิม

“นายอย่ามาพูดมั่ว ๆ กับฉัน แจกันที่ฉันถูกใจก่อนหน้านี้ไม่ใช่ใบนี้ นายแอบเปลี่ยนของมาย้อมแมวขายฉันใช่ไหม？ถ้านายไม่เอาของเปลี่ยนกลับไปให้ฉัน เชื่อไหมว่าฉันสามารถทำลายแผงขายของนายได้”

เจ้าของร้านคนนั้นส่งเสียงอย่างไม่พอใจ “ทำลายแผงขายของผม？ผมกล้างั้นเหรอ ผมจะบอกอะไรคุณให้ ที่ตลาดเมืองโบราณฮว๋าเหลียนของเราไม่มีกล้องวงจรปิด ที่คุณพูดมามันไม่มีหลักฐานเลยด้วยซ้ำ คนอื่น ๆ ก็เห็นกันหมดว่า เราสองคนซื้อขายกันปกติ คุณให้เงินผมให้ของ ใคร ๆ ก็เป็นแบบนี้กันทั้งนั้น ถ้าคุณกล้าทำตัวอันธพาลที่นี่ ผมก็จะแจ้งตำรวจ！”

พอเห็นเจ้าของร้านกล้าโมโหโวยวายแบบนี้ ดูท่าว่าเขาจะได้เปรียบเพราะรู้ว่าที่นี่ไม่มีกล้องวงจรปิด ฉะนั้นเขาถึงได้แอบย้อมแมวขายสลับของเพราะไม่มีใครจับได้อยู่แล้ว

ฉินจุนนั่งยองลงไป มองดูเครื่องลายครามเล็ก ๆ ที่อยู่รอบ ๆ แล้วเอ่ยถาม

“เถ้าแก่ เราซื้อแจกันปลอมจากเถ้าแก่ตั้งหนึ่งล้าน เถ้าแก่แถมของแถมให้เราหน่อยก็คงไม่เป็นไรมั้ง？”

เจ้าของร้านยิ้ม “ได้สิ แถบนี้คุณเลือกเอาเลยตามใจชอบ ผมแถมให้”

เจ้าของร้านยิ้มแต่หวังหยุนกลับไม่พอใจมาก

“ฉินจุน！นายบ้าไปแล้วหรือไง！แจกันดอกไม้นี่มันเป็นของปลอม นายรีบช่วยฉันเอาเงินคืนมา！”