ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 202

ทุกคนต่างพากันหันไปมองตามเสียง เห็นชายสูงอายุท่าทางภูมิฐานยืนอยู่ที่หน้าประตู มีชายวัยกลางคนคนหนึ่งยืนอยู่ที่ด้านหลัง อายุน่าน่าจะรุ่นราวคราวเดียวกันกับเฝิงชู่เฉียง หน้าตาก็คล้ายกัน

“พี่ใหญ่？” เฝิงชู่เฉียงตะโกนเรียก

นี่คือพี่ชายของเขาเองชื่อว่าเฝิงชูเหวิน พอได้ยินว่าบิดาผู้บังเกิดเกล้าล้มป่วย เขาก็รีบกลับมาทันที

เมื่อเฝิงชูเหวินเห็นสภาพของผู้เฒ่าเฝิง สีหน้าของเขาก็เคร่งขรึมขึ้นมาทันที

“ตารอง！นายดูแลคุณพ่อประสาอะไร ทำไมคุณพ่อถึงได้ป่วยหนักขนาดนี้！”

เฝิงชู่เฉียงได้แต่ขมวดคิ้ว แต่ก็ไม่สามารถโต้แย้งได้

“พี่ใหญ่ไม่ต้องพูดแล้ว ผมเชิญนายแพทย์อัจฉริยะฉินมาที่นี่แล้ว ผมเชื่อว่าอีกไม่นานคุณพ่อต้องหายดี”

เฝิงชูเหวินเหลือบมองฉินจุนก่อนจะขมวดคิ้ว

“หมอนี่น่ะเหรอ？ตารองนายเล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้ ตระกูลเฝิงของเราเป็นตระกูลแบบไหน？คุณพ่อมีฐานะระดับไหน？นายกลับเชิญหมอธรรมดา ๆ แบบนี้มารักษาท่านอย่างนั้นเหรอ？”

สีหน้าของเฝิงชู่เฉียงเปลี่ยนไปทันที เขารีบเอ่ย

“พี่ใหญ่อย่าพูดอะไรซี้ซั้ว！ถึงแม้ว่าท่านปรมาจารย์ฉินยังอายุยังน้อย แต่ท่านเชี่ยวชาญทางด้านการแพทย์มาก ๆ ใครก็ต่างยกย่องว่าเป็นปรมาจารย์ฉิน ขนาดผู้เชี่ยวชาญจากโรงพยาบาลต่าง ๆ ยังนับถือท่านเลย เพราะฉะนั้นคนอื่นไม่ต้องพูดถึงเลย”

เฝิงชูเหวินหัวเราะอย่างสมเพชออกมา “เรื่องตลกจริง ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เด็กน้อยแบบนี้ก็สามารถเรียกตัวเองว่าเป็นปรมาจารย์？ถ้าบอกว่าเป็นปรมาจารย์ คุณหมอที่ฉันเชิญมาต่างหาก ถึงจะเรียกว่าปรมาจารย์ของจริง”

พูดไปเฝิงชูเหวินก็ทำการแนะนำชายวัย 50 กว่า ๆ ที่ยืนอยู่ด้านข้าง ท่าทางดูเหมือนพวกนักพรต สวมใส่ชุดคล้าย ๆ กี่เพ้าแต่เป็นของผู้ชาย ร่างกายซูบผอม ไว้เครายาวผมสีดอกเลา แค่เห็นก็ดูมีออร่า

“ท่านนี้สิถึงเรียกว่าผู้เชี่ยวชาญของจริง มีใบรับรองแพทย์ระดับประเทศ เขาคือผู้สืบทอดของหลี่ฉือเจิน หลี่เจี้ยนหง！”

สีหน้าของหลี่เจี้ยนหงเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ มองฉินจุนพร้อมกับเอ่ยถาม

“เด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมอย่างนาย กล้ามารักษาคนอื่น เล่นเป็นเด็ก ๆ ไปได้？นายมีใบรับรองประกอบวิชาชีพแพทย์ไหม？มีใบรับรองแพทย์สูงสุดไหม？มีใบรับรองแพทย์ระดับประเทศไหมล่ะ？ฮ่าฮ่าฮ่า！”

ที่หลี่เจี้ยนหงทะนงตนขนาดนี้ก็เพราะเขามีความสามารถจริง แพทย์ระดับประเทศ ทั้งประเทศนั้นมีเพียงไม่กี่คน ต่างก็เป็นแพทย์มือฉมังจากแต่ละภูมิภาค

ได้ยินดังนั้น ฉินจุนเพียงแค่ยิ้มบาง ๆ ออกมา “จริงอยู่ที่ว่าผมไม่ใช่แพทย์ระดับประเทศจริง แต่ว่าที่คลินิกของผมก็มีแพทย์ระดับประเทศคนหนึ่ง”

ข่งฝานหลินเป็นแพทย์ระดับประเทศ เป็นแพทย์ระดับประเทศที่อายุน้อยที่สุด ถ้าหากวัดระดับความสามารถกันแล้ว ข่งฝานหลินนั้นเก่งกว่าเขามาก

พอฉินจุนเอ่ยจบ หลี่เจี้ยนหงก็ชะงัก จากนั้นก็หัวเราะออกมาเสียงดัง

“ไอ้เด็กน้อย นายนี่ขี้คุยใช้ได้แฮะ นายจะบอกว่า นายรู้จักแพทย์ระดับประเทศคนหนึ่งที่เขาทำงานให้นายอย่างนั้นเหรอ？”

“ถูกต้องครับ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า！ฉันทำงานวงการแพทย์มานานหลายปี ก็เคยเห็นคนโอ้อวดมาบ้าง แต่ขี้โม้แบบนายขนาดนี้ ฉันเพิ่งเห็นเป็นครั้งแรก”

“เอาล่ะพอละ พวกตัวประกอบอย่างนาย ไม่ต้องมาหลอกคนอื่นเขาที่นี่ รีบไสหัวไปซะ อาการป่วยของท่านผู้เฒ่าเฝิง มีฉันรักษาคนเดียวก็พอแล้ว”

หวังอี้สุ่ยที่ยืนอยู่ด้านข้างมองซ้ายมองขวาด้วยสีหน้าลำบากใจก่อนจะเอ่ย

“น้องเฝิง ท่านปรมาจารย์ฉินท่านนี้เป็นผู้เชี่ยวชาญจริง ๆ ขนาดหมอสองท่านนี้ยังนับถือเขามาก ๆ เลย ถ้าไม่เชื่อนายก็ลองถามดู”

นายแพทย์สองคนที่ยืนอยู่ด้านข้างก็รีบพยักหน้ารัว ๆ

หลี่เจี้ยนหงเอ่ย “ล้อเล่นอะไรกัน? ฉันได้ยินเมื่อสักครู่ที่หมอนี่บอกว่าจะฝังเข็มให้ท่านผู้เฒ่าเฝิง ฉันก็รู้แล้วว่าหมอนี่ไม่ได้เก่งอะไร”

“ตอนนี้ท่านผู้เฒ่าเฝิงเป็นมะเร็งกระเพาะอาหาร พลังหยางในตับกำลังปะทุ ถ้าหากฝังเข็มลงไป ก็จะทำให้สูญเสียลมปราณอย่างรุนแรง จะยิ่งทำให้อาการป่วยทรุดหนักเข้าไปอีก ไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมแบบนี้ พวกคุณไม่ควรเชื่อจะดีกว่า”

ฉินจุนจึงส่งเสียงอย่างไม่พอใจ “น่าเสียดายที่คุณเป็นถึงแพทย์ระดับประเทศ แต่รู้เพียงแค่ว่าถ้าใช้เข็มจะทำให้พลังหยางในตับปะทุ แต่กลับไม่รู้ว่าการฝังเข็มที่ด้านหลังจะช่วยดับร้อนในตับ”

หลี่เจี้ยนหงหัวเราะอย่างสมเพช “ถ้าจะฝังเข็มที่หลังเพื่อดับความร้อนในตับ จากสถิติแล้ว มีเพียงการฝังเข็มแบบไท่อี่เท่านั้นที่จะสามารถทำได้ นายไม่ต้องมาสอนฉัน ถ้าไอเด็กน้อยอย่างนายเชี่ยวชาญการฝังเข็มแบบไท่อี่ ตอนนี้ฉันยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ว่านายกำลังหลอกลวงคนอื่น”

สองพี่น้องตระกูลเฝิงต่างมองซ้ายมองขวาด้วยสีหน้าลำบากใจ เรื่องเกี่ยวกับการแพทย์พวกเขาเองก็ไม่รู้เรื่อง จึงไม่กล้าที่จะแทรก พวกเขารู้สึกว่าทั้งสองฝ่ายต่างพูดถูก แต่ก็ไม่รู้ว่าใครพูดถูกมากกว่ากัน