ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 203

เข็มแต่ละแท่งที่แทงลงไป ก็ทำให้ร่างกายของท่านผู้เฒ่าดีขึ้นมาทีละนิด อาการปวดที่กระเพาะก็ทุเลาลง ร่างกายของท่านก็รู้สึกดีขึ้นมานิดหน่อย

เข็มสิบแปดเล่มถูกแทงลงไปจนหมด ท่านผู้เฒ่าก็ถอนหายใจยาวๆ อย่างโล่งอก ความรู้สึกนั้น มันเหมือนกับได้ยกก้อนหินหลายพันกิโลที่กดทับร่างกายออกไป

ไม่กี่นาทีต่อมา บนเข็มของฉินจุนก็ค่อย ๆ กลายเป็นสีดำ ขณะที่สีดำกำลังจะถึงจุดบนสุดของเข็ม ฉินจุนก็ถอนเข็มออก

เมื่อถอนเข็มทั้งสิบแปดเล่มออกมาจนหมด ท่านผู้เฒ่าก็สามารถเคลื่อนไหวได้ด้วยตัวเอง ท่านพลิกตัวกลับมา ถึงแม้ว่าใบหน้าจะซีดขาว แต่ว่าแววตาดูมีชีวิตชีวามากขึ้น

“ท่านหมออัจฉริยะ ขอบพระคุณท่านมาก！”

สองพี่น้องตระกูลเฝิงรีบพุ่งเข้า “คุณพ่อ！คุณพ่อฟื้นแล้ว！”

ท่านผู้เฒ่าลุกขึ้นนั่ง รู้สึกว่าตัวเองค่อนข้างอ่อนแรง แต่ว่าก็ดีขึ้นมากล้ว

“ฉันรู้สึกหิวนิดหน่อย”

“มีอาหารอยู่ครับ นี่เป็นโจ๊กที่ต้มไว้ให้คุณพ่อ！”

พอได้ยินว่าท่านผู้เฒ่าอยากอาหาร ทุกคนก็โล่งอก ดูเหมือนว่าอาการป่วยนี้จะดีขึ้นแล้ว ถ้าสามารถกินอะไรได้ ก็ไม่มีปัญหาอะไรแล้ว

สองพี่น้องตระกูลเฝิง รวมถึงเฝิงจื้อผิงต่างขอบคุณกันยกใหญ่

“ท่านหมออัจฉริยะฉิน ท่านคือแพทย์ผู้พลิกชีวิตจริง ๆ ！นี่มันเทพชัด ๆ ！”

เฝิงชูเหวินเองก็นับถือเขาเช่นกัน”ท่านหมออัจฉริยะ อายุเพียงเท่านี้แต่กลับมีความสามารถขนาดนี้ ช่างเป็นความโชคดีของคนไข้จริง ๆ ！”

มีเพียงหลี่เจี้ยนหงเท่านั้นที่มีสีหน้าอับอาย ใบหน้าของเขายังเต็มไปด้วยเลือดน่าขยะแขยง แตกต่างกับท่าทางทะนงตน ยิ่งผยองของเขาก่อนหน้านี้อย่างเห็นได้ชัด

หลี่เจี้ยนหงเช็ดเลือดที่หน้า ก่อนจะก้มหน้าเอ่ยถาม

“เข็มสิบแปดเล่มเมื่อกี้……คือการฝังเข็มแบบไท่อี่เหรอ？”

ฉินจุนพยักหน้า “ใช่มันคือการฝังเข็มแบบไท่อี่ ทำไมอยากเรียนเหรอ？”

หลี่เจี้ยนหงใช้ชีวิตมาห้าสิบกว่าปี วันนี้เป็นวันที่เขาขายหน้ามากที่สุด เขาเองก็ไม่ได้เป็นคนหน้าด้านหน้าทนอะไร

“ต้องขอโทษด้วยจริง ๆ ฉันมันตาบอดเอง”

พูดจบหลี่เจี้ยนหงก็รีบคว้ากล้องพยาบาลวิ่งออกไปทันที เขาอยากจะแทรกแผ่นดินหนีจริง ๆ

พอทานโจ๊กจนหมดชาม ท่านผู้เฒ่าเฝิงก็อาการดีขึ้นมาก ฉินจุนสั่งยาให้เขา เพียงแค่ทานยาตามเวลา ภายในสามสัปดาห์ก็หายขาดแล้ว

ท่านผู้เฒ่าเฝิงนั่งพิงเตียงผู้ป่วย กุมมือของฉินจุนพร้อมกับเอ่ย

“ท่านหมออัจฉริยะ ขอบคุณท่านมาก ชู่เฉียง รีบเขียนเช็คจำนวนหนึ่งร้อยล้านหยวนให้ท่านหมออัจฉริยะ”

ฉินจุนส่ายหน้า “ไม่ต้องมากมายขนาดนั้นหรอกครับ ให้ผมแค่สองร้อยหยวนก็พอ ผมรักษาให้คนอื่น ๆ ก็ราคานี้ทั้งนั้น”

เวลาที่ฉินจุนรักษา เขาไม่ได้เพิ่มเงินค่ารักษาเพียงเพราะว่าคนไข้รวย แน่นอนว่านอกเสียจากว่าโรคนั้นจะเป็นโรคที่รักษายาก มันก็อีกเรื่องหนึ่ง

ท่านผู้เฒ่าเฝิงออกอาการแปลกใจ เอ่ยอย่างซาบซึ้ง “ทั้งหนุ่มทั้งมีความสามารถ แถมยังมีคุณธรรม ฉันนับถือพ่อหนุ่มจริง ๆ ”

พอเห็นเข็มดำ ๆ ที่อยู่ที่พื้น ท่านผู้เฒ่าเฝิงก็เอ่ยถาม

“ในเมื่อคุณหมอไม่ได้ต้องการเงิน ฉันก็จะไม่ให้เงินท่านเพิ่ม แต่เข็มพวกนี้มันเสียหมดแล้ว ถ้าหากไม่ชดใช้ฉันคงรู้สึกผิดแย่”

“ชู่เฉียง ยกร้านเครื่องประดับที่เป็นชื่อของแกให้คุณฉินสักหนึ่งร้าน”

“ให้คุณฉินเป็นคนเลือกเงินเลือกทองเอามาทำเป็นเข็มเอง เพื่อนำไปรักษาคนอื่นในอนาคต ถือว่าฉันมีส่วนช่วยเหลือสังคมบ้าง”

ท่านผู้เฒ่าเฝิงคนนี้นับว่าเป็นคนดีคนหนึ่ง ฉินจุนไม่ได้ต้องการเงินมากมายขนาดนั้น เขาก็ยกร้านเครื่องประดับให้เลย ครั้งนี้ฉินจุนไม่ปฏิเสธ เขาทิ้งข้อมูลเอาไว้ เพื่อทำการโอนย้าย

ดึกมากแล้ว พอเสร็จเรื่องฉินจุนก็กลับบ้านทันที

พอกลับมาถึงบ้าน ฉินจุนก็ได้รับข้อความวีแชทจากหวังตงเสวี่ย

“พี่ฉิน พรุุ่งนี้พี่ติดธุระไหม？”

“ไม่มีธุระอะไร ทำไมเหรอ？”

“พรุ่งนี้พวกฉันมีนัดรวมตัวเพื่อนสมัยมัธยม พี่มาได้ไหม？”

ร้านไม่เท่าไหร่ แต่คุณภาพของพนักงานที่นี่ค่อนข้างน่าเป็นห่วง

หวังอีเจียวส่งเสียงอย่างไม่พอใจ “ไม่ใช่ขอทาน？แล้วเป็นอะไรพวกขายตรงเหรอ？หรือคนเก็บขยะ？รีบไสหัวไปตอนที่ฉันยังอารมณ์ดี ๆ ไม่งั้นอย่ามาหาว่าฉันไม่เกรงใจ！”

สีหน้าของฉินจุนไม่ค่อยดีเท่าไหร่ ถ้าเป็นปกติเขาอาจจะไม่ยุ่ง แต่ว่าตอนนี้ร้านนี้เป็นของเขาแล้ว จะปล่อยให้พนักงานมีท่าทางบริการแบบนี้น่ะเหรอ？

“ผู้จัดการของเธออยู่ไหน ไปเรียกผู้จัดการมาเดี๋ยวนี้！”

หวังอีเจียวหัวเราะออกมาทันที “คนเก็บขยะอย่างนายกล้าเรียกผู้จัดการของพวกฉัน？นายอย่ามาเล่นแถวนี้ มาทางไหนไสหัวกลับไปทางนั้นซะ……”

ขณะที่หวังอีเจียวกำลังพูด ก็มีชายหนุ่มใส่สูทคนหนึ่งเดิมเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น？”

หวังอีเจียวเบ้ปากเอ่ย “ผู้จัดการคะ ไอ้คนเก็บขยะนี่ไล่เท่าไหร่ก็ไม่ยอมไป！”

ผู้จัดการขมวดคิ้วพลางเอ่ย

“ช่างมันเถอะ ตามฉันมา ที่ชั้นสามมีขยะอยู่”

พูดไปผู้จัดการก็เดินขึ้นไปข้างบน

บนใบหน้าของฉินจุนมีรอยยิ้มอย่างสมเพชปรากฏ ก่อนจะเดินตามขึ้นไปง่าย ๆ

มาถึงชั้นสาม ผู้จัดการหยิบกล่องกระดาษแข็งสองสามกล่องแล้วโยนลงบนพื้น

“โอเคละ นายเอาไปเลย”

ฉินจุนเอ่ยเสียงเย็น “ฉันไม่ใช่คนเก็บขยะ ฉันเป็นเจ้าของร้านนี้”

ผู้จัดการร้านหัวเราะเยาะ “นายอยากจะมีเงินจนบ้าไปแล้วเหรอ？นายเป็นเจ้าของร้านคนใหม่ของร้านฉัน？ฉันเป็นผู้จัดการร้านทำไมฉันถึงไม่รู้？”

ฉินจุนหัวเราะเสียงเย็น “ที่นายไม่รู้อาจจะเป็นเพราะระดับของนายสูงไม่พอ ฉันแนะนำให้นายโทรศัพท์ไปยืนยันให้แน่ใจดู”