ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 204

ผู้จัดการแสดงสีหน้าอย่างรำคาญใจ， “โทรศัพท์ไปยืนยัน？ฉันว่าไม่จำเป็นมั้ง？”

นอกจากผู้จัดการแล้ว ยังมีพนักงานคนอื่น ๆ ปกติแล้วพวกเขาขายอัญมณีราคาแพง ลูกค้าที่พวกเขาเจอก็มีแต่เจ้านายที่มีเงินทั้งนั้น

เพราะฉะนั้นเป็นธรรมดาที่คนพวกนี้จะรู้สึกดูถูกฉินจุนพวกเขาจึงร่วมประสมโรงอยู่ด้านข้าง

“พอได้แล้ว ที่นี่ไม่ได้มีใครเสียหน่อย นายจะมาเล่นละครให้ใครดู เอากล่องกระดาษนี่ไปแล้วรีบไสหัวไปซะ”

“นั่นน่ะสิ ผู้จัดการไม่ได้ไล่นายออกไปก็ถือว่าไว้หน้านายแล้ว ถ้ากล่องกระดาษยังไม่พอ นายจะเอาขวดเปล่าไปด้วยไหมล่ะ？อย่างอื่นไม่มีแล้ว”

“เอาล่ะ รีบไสหัวไปซะ อย่ามาทำให้พวกฉันเสียเวลางาน เราเพิ่งเปิดร้านไปเดี๋ยวอีกสักพักลูกค้าก็เข้าร้านแล้ว ถ้ามาเห็นนายกำลังเก็บขยะอยู่ที่นี่ มันจะเหมือนอะไรล่ะนายว่า？”

เหล่าพนักงานต่างพากันเยาะเย้ยด้วยน้ำเสียงดูถูกดูแคลนอย่างสนุกสนาน แต่ละคนแสดงสีหน้ารำคาญใจ เหมือนกับว่าฉินจุนเป็นขอทานอย่างนั้นเลย

ฉินจุนหัวเราะอย่างเย็นชา “ฉันว่าทางที่ดีนายลองโทรไปหาเจ้านายแซ่เฝิงของนายดูนะ อย่ามาหาว่าฉันไม่ให้โอกาสนาย”

พอฉินจุนเอ่ยจบ สีหน้าของผู้จัดการก็เริ่มเปลี่ยนไป ฟังจากน้ำเสียงของไอ้หมอนี่แล้ว หรือว่ามันจะไม่ใช่คนเก็บขยะจริง ๆ ？

ผู้จัดการเกิดอาการลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหยิบโทรศัพท์ออกมา กดโทรศัพท์หาเฝิงจื้อผิง

เขาไม่กล้าโทรศัพท์ไปหาท่านประธานเฝิงโดยตรง ถ้าหากไอ้หมอนี่มันพูดมั่ว ๆ แล้วเขาไปพูดเรื่องนี้กับท่านประธานใหญ่ แบบนั้นมาไม่เท่ากับว่าเขารนหาที่ตายเหรอ？

“ฮัลโหลครับคุณชายเฝิง ผมมีเรื่องอยากจะถามสักหน่อย ร้านเครื่องประดับตระกูลเฝิงของพวกเราช่วงนี้มีอะไรเปลี่ยนแปลงหรือเปล่าครับ？”

ผู้จัดการไม่กล้าพูดอะไรซี้ซั้ว ถ้าหากถามออกไปโต้ง ๆ เลยว่า ‘ร้านของเราเปลี่ยนเจ้าของเหรอครับ？’ ถ้าหากว่าไอ้หมอนี่มันพูดมั่ว แล้วเขาพูดไปแบบนี้คุณชายเฝิงจะต้องโมโหแน่ ๆ

เฝิงจื้อผิงเอ่ย “ร้านของเปลี่ยนเจ้าของคนใหม่แล้ว เพิ่งทำเรื่องเสร็จสิ้นเมื่อวาน เลยยังไม่ได้แจ้งให้พวกนายทราบ เจ้าของคนใหม่แซ่ฉิน เขาชื่อว่าฉินจุน เดี๋ยวฉันจะส่งข้อมูลให้นายแล้วกันนะ”

“ครับ ๆ ๆ ！”

พอวางสายโทรศัพท์ ผู้จัดการก็รีบเปลี่ยนสีหน้าเป็นยิ้มแย้ม ลุกขึ้นยืนพร้อมกับเอ่ยอย่างเคารพ

“ท่านประธานฉินครับ ผมต้องขอประทานโทษจริง ๆ นะครับ ฝั่งทางคุณชายเฝิงเพิ่งแจ้งพวกเรามา พวกเราจึงยังไม่ได้ทราบเรื่องอะไร เมื่อสักครู่พวกเราทำผิดอย่างมาก ท่านอย่าถือโทษโกรธพวกเราเลยนะครับ！”

พอผู้จัดการพูดออกมาแบบนี้ พนักงานคนอื่น ๆ ต่างก็มึนงงกันไปหมด ที่หมอนี่พูดเป็นเรื่องจริงเหรอนี่？เขาเป็นเจ้าของร้านคนใหม่จริง ๆ เหรอ？

เหล่าพนักงานสาวรีบเดินเข้ามารินน้ำให้ตรงหน้าของฉินจุน เอ่ยอย่างยิ้มแย้ม

“ขอประทานโทษนะคะท่าน เมื่อสักครู่พวกเราไม่ทราบจริง ๆ เมื่อเช้าตื่นเช้าไปหน่อยอารมณ์เลยไม่ค่อยดีเท่าไหร่อีกอย่างเพราะว่าไม่มีแฟนด้วย ต้องขอประทานอภัยด้วยนะคะ……”

พนักงานสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน บิดเอวบิดสะโพกเพื่อเผยหุ่นเพรียวของตัวเอง แถมยังแกล้ง ๆ บอกอีกว่าตัวเองนั้นยังโสด

แน่นอนว่าลูกเล่นแบบนี้ใช้กับฉินจุนไม่ได้ผล

“เอาล่ะ วันนี้ฉันจะไปหากลุ่มเพื่อน ๆ ว่าจะหาเครื่องประดับไปเป็นของขวัญเสียหน่อย”

“ได้ค่ะ ดิฉันช่วยท่านเลือกเอง！”

เมื่อสักครู่นี้เหล่าพนักงานยังมีท่าทีหมดอาลัยตายอยาก มาตอนนี้ต่างมีชีวิตชีวากระฉับกระเฉงกันขึ้นมา

ร้านเครื่องประดับตระกูลเฝิงนี้ไม่มีเครื่องประดับชิ้นไหนที่ราคาถูก ทุกชิ้นที่เขาถูกใจก็มีแต่ราคาหลักหมื่นขึ้นทั้งนั้น แต่ว่าฉินก็ไม่ได้สนใจอะไร ฟังจากคำพูดของหวังตงเสวี่ยแล้ว เหล่าเพื่อนสมัยมัธยมของเธอต่างก็ไม่เลวเลย ส่งของขวัญให้สักหน่อยก็ไม่น่าจะเป็นอะไร

จากนั้นฉินจุนก็หยิบถุงพลาสติกสีดำออกมา

“เอาอันนี้ อันนี้ แล้วก็อันนี้”

เหล่าพนักงานต่างกุลีกุจอนำเครื่องประดับออกมาวางลงในกล่อง กล่องเครื่องประดับมีแต่สวย ๆ ทั้งนั้น แค่กล่องใบเดียวก็ถือว่าของงานฝีมือแล้ว

อีกอย่างภายในยังมีใบรับรองป้องกันปลอมแปลง และหนังสือรับรองอัญมณีระดับประเทศต่าง ๆ

กล่องเครื่องประดับจำนวนมาก ถูกฉินจุนกวาดลงไปใส่ในถุงพลาสติกสีดำ เพราะกล่องมากมายขนาดนี้ถ้าใส่ลงในถุงของขวัญเขาแบกไปไม่ไหวแน่นอน

“โอเคละ พวกเธอทำงานต่อไปเถอะ ฉันไปละ”

หลังจากขนกล่องเครื่องประดับไปเป็นกอง ฉินจุนก็ถือถุงเดินลงไป