ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 207

แม้ว่าคำพูดของถังโหรวจะดูโหดร้าย แต่ก็ใช่ว่าจะไม่มีเหตุผลเลย พนักงานก็ลังเลทันที

การจองโต๊ะไม่จำเป็นต้องจ่ายเงิน และก็มีลูกค้าจำนวนมากจองโต๊ะไว้แล้วก็ไม่มา ทางร้านก็ทำอะไรไม่ได้

ฉินจุนขมวดคิ้ว จริงๆ วันนี้เขามาเดินช็อปปิ้งกับหวังตงเสวี่ยด้วยอารมณ์ค่อนข้างดี และเขาก็ไม่อยากจะสนใจคนแบบนี้

“ไม่เป็นไรหรอก ให้พวกเขานั่งข้างบน เรานั่งข้างล่างก็ได้”

หลังจากพูดจบ ฉินจุนและหวังตงเสวี่ยก็เดินไปนั่งตรงมุมห้องและสั่งอาหารด้วยรอยยิ้ม เพราะพวกเขาก็ไม่ได้เรื่องมากกับเรื่องกินเท่าไหร่

ในร้านอาหารแบบนี้อาจจะรู้สึกพิเศษสำหรับถังโหรว ราวกับว่าการจะมากินแต่ละครั้งมันยากมาก แต่สำหรับฉินจุนแล้วมันเป็นแค่อาหารธรรมดาๆ เท่านั้น

เมื่อเห็นพวกหวังตงเสวี่ยนั่งอยู่ที่ชั้นหนึ่ง ใบหน้าของถังโหรวก็แสดงออกถึงความพึงพอใจ

“เฮอะ จะมาแย่งกับฉันเหรอ?”

พนักงานเสิร์ฟพูดพร้อมกับหัวเราะแห้งๆ

“คุณผู้หญิงคะ ในเมื่อตำแหน่งผิดแล้ว ดิฉันขออนุญาตแจ้งคุณหน่อยนะคะ”

“โต๊ะหมายเลข 1 ที่ชั้น 3 มีค่าอาหารขั้นต่ำค่ะ ไม่รวมไวโอลินและเครื่องดื่ม ซึ่งค่าอาหารขั้นต่ำจะอยู่ที่ 68,000 หยวนค่ะ”

“อะ…อะไรนะ?” ตาของถังโหรวเบิกกว้าง เปิดโลกเธอจริงๆ แค่อาหารมื้อเดียวต้องแพงขนาดนี้เลยเหรอ?

และนี่ยังเป็นแค่ค่าอาหารขั้นต่ำเท่านั้นนะ!

ไม่รวมเครื่องดื่ม!

ไวโอลินเมื่อกี้ก็เก็บเงินด้วยเหรอ? !

ถ้าคิดรวมหมดนี่คงไม่ต่ำกว่า 100,000 หยวน!

แม้ว่าแฟนหนุ่มของเธอเว่ยเจี้ยนจวินจะทำธุรกิจอัญมณี แต่เขาก็ยังเป็นแค่ผู้จัดการเล็กๆ เท่านั้น พูดตรงๆ ก็คือเขาทำงานให้กับคนอื่น ดังนั้นจะไปมีเงินเยอะแยะอะไรกัน

แต่เมื่อกี้ถังโหรวได้โม้ไว้แล้ว และมีผู้คนจำนวนมากกำลังจับจ้องอยู่ ถ้าเธอจะเปลี่ยนที่นั่งเพราะไม่สามารถจ่ายได้มันจะไม่เสียหน้าไปหน่อยเหรอ?

โดยเฉพาะต่อหน้าหวังตงเสวี่ย เธอยิ่งไม่โอเค

“อ่อไม่เป็นไรหรอก แค่นี้จะเป็นอะไรล่ะ เรื่องเล็กน้อย”

ถังโหรวกัดฟันพูด จากนั้นก็ขึ้นไปชั้นบน

เมื่อถึงชั้นสามก็เห็นว่าบนโต๊ะได้มีอาหารมาการเสิร์ฟบ้างแล้ว เว่ยเจี้ยนจวินกำลังรอเธออยู่

“เสี่ยวโหรว รีบมากินเถอะ รอคุณตั้งนานแล้ว”

ถังโหรวค่อยๆ นั่งลง การแสดงออกของเธอแข็งทื่อ

บนโต๊ะมีจานอยู่ไม่เยอะ และก็ไม่ได้ดูแพงอะไรนัก เห็นได้ชัดว่าไม่ถึง 68,000 ด้วยซ้ำ

“สามี เราสั่งอาหารเพิ่มอีกหน่อยได้มั้ยคะ”

ยังไงก็ต้องจ่ายค่าอาหารขั้นต่ำอยู่แล้ว ถ้าไม่สั่งอาหารมันก็จะเสียเปล่าสิ…

เว่ยเจี้ยนจวินพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “มันแพงเกินไป เรากินทีเดียวก็น่าจะห้าหรือหกพันแล้วมั้ง? มันฟุ่มเฟือยเกินไป”

ตอนนี้ถังโหรวเพิ่งจะเข้าใจ ที่แท้ฐานะทางการเงินของเว่ยเจี้ยนจวินก็เป็นอย่างนี้นี่เอง กินข้าวมื้อละห้าหกพันก็เรียกได้ว่าฟุ่มเฟือยมากสำหรับเขาแล้ว ถ้ามื้อนี้ต้องจ่ายแสนกว่าเว่ยเจี้ยนจวินจะต้องโกรธอย่างแน่นอน!

เว่ยเจี้ยนจวินเป็นคนอารมณ์รุนแรงมาก พอโมโหเธอก็กลัวว่าจะถูกทุบตี

“แหะๆ สามีกินเยอะๆ นะ เดี๋ยวฉันจะไปเข้าห้องน้ำก่อน”

ถังโหรวร้อนรนมาก อาหารราคาแพงขนาดนี้เธอกินไม่ลงแล้ว เธอลงไปชั้นล่างด้วยท่าทางสงบ และตอนที่เธอเดินไปที่ห้องน้ำ เธอก็หยิบโทรศัพท์มือถือออกมา แสร้งทำเป็นโทรศัพท์ แล้วเปิดประตูออกไป

หลังจากออกมาจากร้าน ถังโหรวก็นั่งแท็กซี่ออกไปเลย แม้ว่านี่จะยิ่งกระตุ้นความโกรธของเว่ยเจี้ยนจวิน แต่ก็ช่วยไม่ได้

ถ้าเธอไม่ออกมา เธอรู้จักเว่ยเจี้ยนจวินดี เงิน 100,000 หยวนนี้เธอต้องช่วยออกครึ่งหนึ่ง

อาหารมื้อละเป็นแสน ถังโหรวจ่ายไม่ไหวหรอก

แต่ถ้าออกมาอย่างนี้ทั้งสองคนก็คงต้องเลิกกัน แต่ถังโหรวก็ไม่ได้รู้สึกเสียดายอยู่แล้ว