ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 22

จู้หลินหลินเองก็ไร้คำจะพูดมากๆ แม่นี่จะคิดเล็กคิดน้อยมากเกินไปจริงๆแล้ว

ถึงแม้ว่าข้าวมื้อนี้จะแพงมาก ตระกูลจู้ของพวกเธอดีเลวยังไงเองก็เป็นตระกูลที่อยู่ในสังคมระดับสูง เหล้าขวดหนึ่งที่ราคาไม่กี่แสนดื่มบ้างเป็นบางครั้งก็ไม่ใช่ว่าไม่สามารถดื่มได้ ทำไมจะต้องหาเรื่องฉินจุนด้วย

แม้ว่าวันนี้ฉินจุนจะไม่มา พวกเขาเองก็อาจจะสั่งเหล้าที่แพงมากสักหน่อย เพราะยังไงก็เป็นการต้อนรับประธานเมิ่งและผู้บริหารซุน

เพียงแต่ว่าฉินจุนได้กินเหล้าไปฟรีๆแก้วหนึ่งเท่านั้น ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนัก

หวังหยุนกรอกตามองบน และก็ไม่ได้เปล่งเสียงออกมา เธอไม่พอใจเป็นอย่างมาก ฉินจุนคนนี้ตีเนียนกินฟรี เห็นอยู่ชัดๆว่าตกอับแบบนี้แล้ว ยังจะแกล้งทำท่าเป็นคุณชายใหญ่อยู่อีก ทำให้รู้สึกน่ารังเกียจจริงๆ

ระหว่างในงานเลี้ยง ฉินจุนออกมาจากห้องอาหารไปยังห้องน้ำ เพิ่งจะออกมาจากห้องน้ำ ก็มองเห็นคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอก

เป็นพวกจู้หมิงและจู้ซันกู

ฉินจุนขมวดคิ้ว “พวกคุณมาได้ยังไง?”

จู้หมิงพูดเสียงเย็นฮึดฮัดออกมา “ทำไมผมจะมาไม่ได้ ผมได้ยินว่าประธานเมิ่งเชิญพวกเราตระกูลจู้มาทานข้าว ผมเป็นลูกคนโตของตระกูลจู้ ผมก็ต้องมาอยู่แล้ว แต่คุณน่ะสิ คุณมีสิทธิ์อะไรมาอยู่ที่นี่ได้?”

ฉินจุนหัวเราะเสียงเย็น “จู้หมิง คุณนี่หน้าไม่อายมากจริงๆ เห็นชัดอยู่ว่าไม่ได้เชิญพวกคุณ แต่ก็มาหาเองถึงหน้าประตูซะได้ หนังหน้าของคุณผู้ชายนี่ ไม่ธรรมดาเลยจริงๆ”

“บังอาจ!”

จู้หมิงโกรธโมโหใหญ่โต ตอนเช้าไอ้ฉินจุนคนนี้อยู่ที่สุสานตงซานที่มีการฝังอย่างสะเปะสะปะนั้น ตบบ้องหูของเขาทีหนึ่งอย่างหมาที่อาศัยบารมีเจ้าของ ทำให้เขาอับอายอย่างที่สุด พวกทหารและเจ้าหน้าที่ของผู้บริหารซุนเหล่านั้นไม่ได้อยู่ที่นี่ ดูสิว่าเขายังจะมีอะไรให้ร้องเรียกได้อีก?

“ไอ้เด็กเวร ถ้าวันนี้ไม่ได้สั่งสอนคุณ คุณก็ยังคงไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆ!”

สิ้นเสียงคำพูด จู้หมิงก็กำลังจะต้องการลงมือ

ทันใดนั้น เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทั้งหมดของโรงแรมจื่อจิงฮวาก็พุ่งเข้ามา เพียงพริบตาเดียวก็กดจู้หมิงลงกับพื้น

คนเหล่านั้นที่ด้านหลังเองก็ถูกล้อมขึ้นมา ในมือของเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยแต่ละคนล้วนถือกระบองไฟฟ้าอยู่ กดที่ปุ่มกดแล้ว เสียงเปรี๊ยะๆก็ดังออกมา

จู้หมิงถูกกดไว้อยู่บนพื้น ใบหน้าเบียดแน่นจนแดงก่ำ

“ทำอะไร! พวกคุณทำอะไร รีบปล่อยผม! ผมคือจู้หมิงของตระกูลจู้นะ!”

เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยส่งเสียงเฮอะเสียงเย็นทีหนึ่ง “ตระกูลไหนก็ไม่สามารถทำตัวป่าเถื่อนที่โรงแรมจื่อจิงฮวาได้!”

ฉินจุนเป็นถึงแขกวีไอพีของประธานเมิ่งเชียวนะ แม้แต่ประธานเมิ่งก็ยังเคารพนับถือ คนไม่กี่คนที่รนหาที่ตายนี้กลับกล้าลงมือกับฉินจุน? หาเรื่องตายจริงๆ!

มองดูจู้หมิงที่รู้สึกกระอักกระอ่วนอยู่บนพื้น ฉินจุนก็หัวเราะเสียงเย็นทีหนึ่ง “รีบเอาพวกเขาออกไปเถอะ เห็นเขาแล้วอยากจะอ้วก”

“ครับ!”

ฉินจุนสั่งลงไปทีหนึ่ง เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่กี่คนนี้ก็รีบยกจู้หมิงขึ้นทันที โยนออกไปที่ประตูใหญ่ทันที

จู้หมิงแข้งขาอ่อนเปลี้ย ถูกโยนล้มอย่างนี้ก็ลุกไม่ขึ้นไปอีกสักพัก ทั้งร่างราวกับไม่เหลือเรี่ยวแรงแล้วอย่างไรอย่างนั้น

“เลว ไอ้เลว!”

จู้หมิงโกรธจนสั่นไปทั้งร่าง ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน

“ไอ้หมาอาศัยบารมี!”

จู้หมิงโกรธจนอยากจะตายจริงๆ ไอ้เด็กเหลือขอแซ่ฉินนี้ไม่ได้มีความสามารถอะไร แต่กลับโชคดีสุดๆ ครั้งก่อนมีคนของผู้บริหารซุนช่วยเหลือเขา ครั้งนี้ก็เป็นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงแรมอีก

เขาตามจู้หลินหลินเข้ามากินข้าวฟรีๆ คนที่มากินข้าวฟรีๆคนหนึ่งก็ยังกล้ามาอวดเบ่งขนาดนี้ จอมปลอมจริงๆ!

…

หลังจากฉินจุนกลับเข้าไป เมิ่งเหวินกังก็ถามว่า “ข้างนอกเกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

ฉินจุนพูดว่า “ไม่มีอะไร พวกจู้หมิงมาน่ะ ผมไล่ออกไปแล้ว”

หวังหยุนพลันสีหน้าเปลี่ยน

“คุณบ้าไปแล้วเหรอ! คุณมีสิทธิ์อะไรไล่พวกเขาไปน่ะ?”

เดิมทีหวังหยุนก็เกิดความพะวงในใจต่อตระกูลจู้ที่ถูกไล่ออกไปอยู่ตลอดเวลาอยู่แล้ว คิดหาโอกาสไปพูดกับจู้หมิงสักคำหนึ่ง กระทั่งคิดจะก้มหัวขอโทษ ให้พวกเขากลับตระกูลจู้ไป

แต่ฉินจุนตัวดีนี่ กลับหาเรื่องเดือดร้อนให้พวกเธอไปซะทุกที่ ทั้งยังไล่จู้หมิงออกไปอีก ครั้งนี้พวกเธอก็เป็นการไม่เห็นแก่หน้าตาอีกฝ่ายอย่างแท้จริงแล้ว ถ้าขอโทษก็ไม่ใช่เป็นการเพิ่มความยุ่งยากเข้าไปอีกอย่างนั้นหรือ?

เห็นท่าทางเกิดโทสะของหวังหยุน ซุนเจี้ยนหมิ่นและเมิ่งเหวินกังก็พากันขมวดคิ้ว