ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 226

หวังหย่งเซิงดูเหมือนจะไม่พอใจกับฉินจุน แต่หวังอ้ายหมินพอใจมาก

หลังจากกลับถึงบ้าน ซูฮวนทำอาหารเป็นการใหญ่ เพราะกลัวว่าจะละเลยฉินจุน

“เสี่ยวฉิน บ้านเราไม่ค่อยจะมีเงินมากมายนักอย่างรังเกียจกันเลยนะ เชิญนั่ง ๆ ”

ฉินจุนยิ้ม “คุณน้าครับคุณพูดอะไรกันครับ ผมจะไปรังเกียจได้ยังไง มาครับผมช่วยหั่นฟืน”

ด้วยเหตุนี้ ฉินจุนจึงไปที่สนาม และหยิบขวานขึ้นมาเพื่อช่วยตัดไม้

แม้ว่าเขาจะเกิดเป็นนายน้อย แต่เขาก็ทิ้งครอบครัวไปเมื่อสิบปีก่อน เร่ร่อนไปทั่ว เขาผ่านความลำบากมาหมดแล้ว

ก่อนพบท่านอาจารย์ ฉินจุนมักจะหิวโหย ทำงานให้คนอื่น และใช้แรงงาน เขามีประสบการณ์มากมายตั้งแต่อายุยังน้อย

หลังจากมาถึงบนภูเขาแล้ว เขาก็พึ่งพาตนเองได้อย่างสมบูรณ์ และเขาก็ดูแลชีวิตประจำวันของอาจารย์ด้วย สำหรับฉินจุน งานเกษตรกรรมประจำวันเหล่านี้มีประโยชน์มาก

เมื่อเห็นฉินจุนสับฟืนอย่างเรียบร้อยที่ลานบ้าน ซูฮวนยิ้มบนใบหน้าของเธอ และเหลือบมองหวังอ้ายหมินอย่างลับ ๆ ทั้งสองขยิบตาให้กัน

หวังอ้ายหมินยังยกนิ้วโป้งอย่างเงียบ ๆ พอใจมากกับลูกเขยคนใหม่นี้

หวังตงเสวี่ยรู้เรื่องทั้งหมดนี้เข้าตาโดยธรรมชาติ เธอมีด้วยแก้มที่แดงก่ำ และเธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ด้วยความช่วยเหลือของฉินจุน ในที่สุดครอบครัวทั้งสี่ก็นั่งอยู่ในลานบ้าน และทานอาหารเย็น

ทิวทัศน์ชนบทมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่งอยู่ในลานบ้านก็สบายมาก

“เสี่ยวฉิน คุณดื่มสักนิดหน่อยได้มั้ย? พ่อลูกดื่มสักหน่อยเถอะ”

“ได้ครับ ผมเอาเหล้ามาด้วยพอดีเลยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้นะครับ”

ฉินจุนหยิบเหมาไถสองขวดออกมาจากหลังรถ

เมื่อหวังอ้ายหมินเห็น เขาก็ประหลาดใจทันที

“โอ้ ข้อเสนอพิเศษเหมาไถ เสี่ยวฉิน เหล้านี้แพงเกินไป พวกเราจะไม่โดนสปอยล์ไปหน่อยเหรอ? พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของลุงนาย หรือว่าจะเอาอันนี้เป็นของขวัญให้เขาดี?”

“สปอยล์อะไรกันครับ ลุงหวังไม่ต้องห่วง มีอีกกล่องอยู่ในรถของผม พรุ่งนี้ผมจะไปเอาสองขวดก็โอเคแล้ว”

“งั้น … ก็ได้”

เมื่อมองไปที่เหมาไถ หวังอ้ายหมินก็โลภเล็กน้อย และเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เปิดฝา เหล้าก็ล้นออกมาทันที

นิ้วชี้เลื่อนขึ้น ทันทีเมื่อจานเต็มโต๊ะ

แม้แต่ซูฮวนและหวังตงเสวี่ยก็รู้สึกว่าเหล้านี้อร่อย

“เหล่าหวัง นี่เป็นเหล้าองุ่นชนิดไหน ทำไมถึงได้หอมนัก?”

ปกติแล้วซูฮวนจะไม่ดื่ม และเธอรู้สึกหลงใหลเมื่อได้กลิ่นเหล้า เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหล้านี้จะทำให้เธอได้กลิ่นหอม ๆ หน่อย ๆ ในวันนี้

หวังอ้ายหมินเหลือบมองขวด และตกตะลึงชั่วครู่ ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เสี่ยวฉิน เหล้านี้ คงไม่ใช่เหมาไถหยวนเจียงใช่มั้ย?”

ฉินจุนสึกประหลาดใจ “เอ่อ ผมไม่รู้ คนอื่นเป็นคนมอบสิ่งนี้ให้ผม”

ฉินจุนไม่ค่อยรู้เรื่องเหล้ามากนัก เขาไม่ใช่คนที่ชอบเหล้ามากเท่าไหร่ ไม่ว่าเขาจะดื่มอะไรบนภูเขาก็เป็นเหล้าของอาจารย์

อาจารย์เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก และเหล้าที่คนอื่นให้เขานั้นไม่มีข้อบกพร่องโดยธรรมชาติ ดังนั้นปากของฉินจุนก็ยังตกอยู่

เมื่อหวังอ้ายหมินดูมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็หยิบเหล้าสักแก้วแล้วจิบ โพรงจมูกและสมองทั้งหมดเต็มไปด้วยเหล้า สดชื่น และสบายตัวจากภายในสู่ภายนอก

“ไวน์ชั้นดี! นี่คือเหมาไถหยวนเจียง!”

เหมาไถเป็นของเหลวดั้งเดิมที่หมักจากเมล็ดพืช และเหมาไถที่ผลิตจากโรงงานจะผสมกับแอลกอฮอลล์ข้น

เนื่องจากความต้องการของตลาดตอนนี้มากเกินไป ถ้าใช้แอลกอฮอลล์ข้นทั้งหมด โรงงานเหมาไถไม่สามารถผลิตเหล้าได้มากในหนึ่งปี จึงขายโดยการผสม และแอลกอฮอลล์ข้นเปลี่ยนเป็นสินค้าพิเศษ

เฉพาะผู้ที่มีสถานะสูงมากเท่านั้นที่สามารถซื้อเหล้านี้ได้ เพราะมีราคาแพง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฮวนถือถ้วย “ขอสักถ้วยด้วยสิ”

หวังตงเสวี่ย “หนูด้วย!”

ครอบครัวสี่คนกินและดื่มด้วยกัน สนุกมาก ระหว่างการสนทนา ทั้งคู่มีความเข้าใจเกี่ยวกับฉินจุน

หลังจากพูด หวังตงเสวี่ยก็ก้มหน้าลง ใบหน้าของเธอแดงก่ำมากยิ่งขึ้น

ฉินจุนนั่ง และปล่อยให้หวังตงเสวี่ยเช็ด

หลังจากเช็ดอย่างระมัดระวัง หวังตงเสวี่ยก็ถอดรองเท้าและถุงเท้าของฉินจุนออก

“พี่ฉิน ฉันจะล้างเท้าให้นะ”

ไม่ถูกปฏิเสธโดยฉินจุน หวังตงเสวี่ยกดเท้าของฉินจุนลงในน้ำโดยตรง และล้างเท้าของเขาด้วยน้ำอุ่นอย่างระมัดระวัง

แม้ว่าหวังตงเสวี่ยจะเกิดในชนบท แต่พ่อแม่ของเขาก็ตามใจเธอเมื่อตอนที่เธอยังเด็ก ไม่เคยทำงานที่ต้องใช้แรง และมีมือสัมผัสที่นุ่มนวล

หวังตงเสวี่ยใส่ใจ สวย ดูแลคนอื่นได้ ถ้าผู้หญิงคนนั้นแต่งงานไป เขาจะมีความสุขมาก

ฉินจุนคว้ามือของหวังตงเสวี่ย และดึงเธอขึ้น ดึงเธอด้วยมือทั้งสองข้าง ทันใดนั้นก็ดึงเธอเข้าไปในอ้อมแขนของเขา

สองแขนโอบเอวเรียวของหวังตงเสวี่ย ทั้งสองเผชิญหน้ากัน จมูกของพวกเขาสัมผัสกันเบา ๆ เกือบจะประกบกัน

หวังตงเสวี่ยพ่นลมหายใจของเธอ ในทันใดก็รีบร้อน

“ฉิน พี่ฉิน …”

ฉินจุนเอ่ย “ฉันจะล้างให้คุณ”

ด้วยเหตุนี้ ฉินจุนจึงหันหลังกลับ วางหวังตงเสวี่ยบนที่นอนทำความร้อนจากนั้นจึงถอดรองเท้าและถุงเท้าออก

หวังตงเสวี่ยขัดขืนเล็กน้อย แต่ทั้งหมดเป็นเพียงภาพลักษณ์เท่านั้น

เท้าของหวังตงเสวี่ยสวยงามมาก และผิวของเธอก็ขาวและเรียบเนียน และเขาถือมันเหมือนหยกในมือของเขา

ฉินจุนล้างเท้าของเธอด้วยน้ำร้อน และทั้งสองก็นั่งบนเบาะทำความร้อน และบรรยากาศก็คลุมเครือเล็กน้อย

หวังตงเสวี่ยถือหมอนไว้ในอ้อมแขนของเธอ พิงกับผนังและกล่าวว่า

“พี่ฉิน พักผ่อนก่อนเถอะ ฉันไม่ง่วงเท่าไหร่แล้วล่ะ”

ในขณะที่พูด หวังตงเสวี่ยหาวไปด้วย