ผู้รักษาสุดแกร่ง นิยาย บท 226

หวังหย่งเซิงดูเหมือนจะไม่พอใจกับฉินจุน แต่หวังอ้ายหมินพอใจมาก

หลังจากกลับถึงบ้าน ซูฮวนทำอาหารเป็นการใหญ่ เพราะกลัวว่าจะละเลยฉินจุน

“เสี่ยวฉิน บ้านเราไม่ค่อยจะมีเงินมากมายนักอย่างรังเกียจกันเลยนะ เชิญนั่ง ๆ ”

ฉินจุนยิ้ม “คุณน้าครับคุณพูดอะไรกันครับ ผมจะไปรังเกียจได้ยังไง มาครับผมช่วยหั่นฟืน”

ด้วยเหตุนี้ ฉินจุนจึงไปที่สนาม และหยิบขวานขึ้นมาเพื่อช่วยตัดไม้

แม้ว่าเขาจะเกิดเป็นนายน้อย แต่เขาก็ทิ้งครอบครัวไปเมื่อสิบปีก่อน เร่ร่อนไปทั่ว เขาผ่านความลำบากมาหมดแล้ว

ก่อนพบท่านอาจารย์ ฉินจุนมักจะหิวโหย ทำงานให้คนอื่น และใช้แรงงาน เขามีประสบการณ์มากมายตั้งแต่อายุยังน้อย

หลังจากมาถึงบนภูเขาแล้ว เขาก็พึ่งพาตนเองได้อย่างสมบูรณ์ และเขาก็ดูแลชีวิตประจำวันของอาจารย์ด้วย สำหรับฉินจุน งานเกษตรกรรมประจำวันเหล่านี้มีประโยชน์มาก

เมื่อเห็นฉินจุนสับฟืนอย่างเรียบร้อยที่ลานบ้าน ซูฮวนยิ้มบนใบหน้าของเธอ และเหลือบมองหวังอ้ายหมินอย่างลับ ๆ ทั้งสองขยิบตาให้กัน

หวังอ้ายหมินยังยกนิ้วโป้งอย่างเงียบ ๆ พอใจมากกับลูกเขยคนใหม่นี้

หวังตงเสวี่ยรู้เรื่องทั้งหมดนี้เข้าตาโดยธรรมชาติ เธอมีด้วยแก้มที่แดงก่ำ และเธอไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

ด้วยความช่วยเหลือของฉินจุน ในที่สุดครอบครัวทั้งสี่ก็นั่งอยู่ในลานบ้าน และทานอาหารเย็น

ทิวทัศน์ชนบทมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่งอยู่ในลานบ้านก็สบายมาก

“เสี่ยวฉิน คุณดื่มสักนิดหน่อยได้มั้ย? พ่อลูกดื่มสักหน่อยเถอะ”

“ได้ครับ ผมเอาเหล้ามาด้วยพอดีเลยครับ เดี๋ยวผมไปเอามาให้นะครับ”

ฉินจุนหยิบเหมาไถสองขวดออกมาจากหลังรถ

เมื่อหวังอ้ายหมินเห็น เขาก็ประหลาดใจทันที

“โอ้ ข้อเสนอพิเศษเหมาไถ เสี่ยวฉิน เหล้านี้แพงเกินไป พวกเราจะไม่โดนสปอยล์ไปหน่อยเหรอ? พรุ่งนี้เป็นวันเกิดของลุงนาย หรือว่าจะเอาอันนี้เป็นของขวัญให้เขาดี?”

“สปอยล์อะไรกันครับ ลุงหวังไม่ต้องห่วง มีอีกกล่องอยู่ในรถของผม พรุ่งนี้ผมจะไปเอาสองขวดก็โอเคแล้ว”

“งั้น … ก็ได้”

เมื่อมองไปที่เหมาไถ หวังอ้ายหมินก็โลภเล็กน้อย และเปิดมันออกอย่างรวดเร็ว

ทันทีที่เปิดฝา เหล้าก็ล้นออกมาทันที

นิ้วชี้เลื่อนขึ้น ทันทีเมื่อจานเต็มโต๊ะ

แม้แต่ซูฮวนและหวังตงเสวี่ยก็รู้สึกว่าเหล้านี้อร่อย

“เหล่าหวัง นี่เป็นเหล้าองุ่นชนิดไหน ทำไมถึงได้หอมนัก?”

ปกติแล้วซูฮวนจะไม่ดื่ม และเธอรู้สึกหลงใหลเมื่อได้กลิ่นเหล้า เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าเหล้านี้จะทำให้เธอได้กลิ่นหอม ๆ หน่อย ๆ ในวันนี้

หวังอ้ายหมินเหลือบมองขวด และตกตะลึงชั่วครู่ ทันใดนั้น ดวงตาของเขาก็สว่างขึ้น ราวกับว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่

“เสี่ยวฉิน เหล้านี้ คงไม่ใช่เหมาไถหยวนเจียงใช่มั้ย?”

ฉินจุนสึกประหลาดใจ “เอ่อ ผมไม่รู้ คนอื่นเป็นคนมอบสิ่งนี้ให้ผม”

ฉินจุนไม่ค่อยรู้เรื่องเหล้ามากนัก เขาไม่ใช่คนที่ชอบเหล้ามากเท่าไหร่ ไม่ว่าเขาจะดื่มอะไรบนภูเขาก็เป็นเหล้าของอาจารย์

อาจารย์เป็นแพทย์ที่มีชื่อเสียงระดับโลก และเหล้าที่คนอื่นให้เขานั้นไม่มีข้อบกพร่องโดยธรรมชาติ ดังนั้นปากของฉินจุนก็ยังตกอยู่

เมื่อหวังอ้ายหมินดูมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็หยิบเหล้าสักแก้วแล้วจิบ โพรงจมูกและสมองทั้งหมดเต็มไปด้วยเหล้า สดชื่น และสบายตัวจากภายในสู่ภายนอก

“ไวน์ชั้นดี! นี่คือเหมาไถหยวนเจียง!”

เหมาไถเป็นของเหลวดั้งเดิมที่หมักจากเมล็ดพืช และเหมาไถที่ผลิตจากโรงงานจะผสมกับแอลกอฮอลล์ข้น

เนื่องจากความต้องการของตลาดตอนนี้มากเกินไป ถ้าใช้แอลกอฮอลล์ข้นทั้งหมด โรงงานเหมาไถไม่สามารถผลิตเหล้าได้มากในหนึ่งปี จึงขายโดยการผสม และแอลกอฮอลล์ข้นเปลี่ยนเป็นสินค้าพิเศษ

เฉพาะผู้ที่มีสถานะสูงมากเท่านั้นที่สามารถซื้อเหล้านี้ได้ เพราะมีราคาแพง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ซูฮวนถือถ้วย “ขอสักถ้วยด้วยสิ”

หวังตงเสวี่ย “หนูด้วย!”

ครอบครัวสี่คนกินและดื่มด้วยกัน สนุกมาก ระหว่างการสนทนา ทั้งคู่มีความเข้าใจเกี่ยวกับฉินจุน